Veneties filmfestival verraste
met een handvol meesterwerken
Adenauer of Olleiiliauer?
gaan de Westduitsers ter
Zondag
stembus
'Alle waarlijk grootse films werden gemaakt
in zwart en wit en op het „gewone"'' doek
Ray (India) volgde het sobere
voorbeeld van Vittorio de Sica
Illuster trio pleegde 41 kraken
Bondsdag'" wordt niet genoemd,
alles is toegespitst op de personen
van de leiders
Prins Bernhardt opende het Int.
Reclamecongres in Ridderzaal
96ste jaargang
Woensdag 11 september 1957
Derde blad no. 29237
(Van onze Romeinse correspondent)
Een filmfestival zonder verrassingen heeft geen bestaansrecht. Venetië heeft die
verrassingen gebracht. Na een zeer slecht begin, volgt de ene uitzonderlijk goede
film op de andere. Er is er een, waarover wij het eerst willen, neen moeten,
schrfjven, een film, die volkomen tegen de draad ingaat en alle voorbehoud
overwint. Het is een Indiase film van de regisseur Satyajit Ray, die verleden jaar
te Cannes een premie kreeg voor zijn „Pather Panchali". Wat we te Venetië
hebben gezien is het vervolg „Pather Panchali" en een derde film over dat
zelfde gezin is op komst,
Satyajit Ray is geen „regisseur", maar oorspronkelijk een schilder en schrijver.
De reusachtige, bijna twee meter lange Indiër maakt nu films, hij is zijn eigen
producer en zijn acteurs zijn mensen van de straat. „Aparajito" (de onoverwon-
nene, een lelijke, grootsprakige titel, helaas) heeft minder dan honderdduizend
gulden geko'st, minder dan het vierde deel van de som, die een van de koedomme
Italiaanse „diva's" ontvangt om in een nutteloze film, die miljoenen kost, te laten
zien, dat zij flink uit de kluiten isg ewassen, maar geen enkel natuurlijk gebaar
kan maken, wanneer de schijnwerpers op haar gericht zijn.
Atnerikanenschijnen
crisis langzaam te
boven te komen
Deze Italiaanse film is een meester
werk ook al gebeurt er heel weinig in.
De eerste film, die van Cannes, leert ons
de arme Indiase familie kennen en ein
digt met het vertrek uit hun geboorte
dorp van papa Panchali, zijn vrouw en
de jonge Apu, naar het heilige Benares.
In Benares handelt Panchali in genees
krachtige kruiden en leest voor de ar
me, analfabetische pelgrims de heilige
boeken. We hebben in India overal op de
hoeken der straten, onder de schaduw
van een boom, dergelijke „Panchalis"
met hun groepje toehoorders zien zitten.
Maar Panchalis sterft aan een longont
steking, nadat zijn zoontje hem nog
juist op tjjd een kannetje troebel water
uit de Ganges heeft gebracht. De vrouw
en Apu blijven onbemiddeld achter en
keren terug naar het dorp. waar zij gaan
wonen bij een oudoom, die Hindoe-pries
ter is. En Apu zal worden opgeleid tot
priester.
Naar Calcutta
Maar de levendige, intelligente jon
gen, hoewel trouw aan het geloof van
zijn' volk, wil naar school, wil Engels
leren en praktische dingen doen. Die
dorpsschool, waar de koeien binnen
lopen en de vensters van de armoedige
lokalen met wat plankjes van oude pak
kisten gesloten worden, gaat voor ons
leven, evenals de hoofdonderwijzer, die
aan zijn leerlingen zijn grootste schat
ten leent: door het vocht aangevreten
oude boeken over het leven van de Es
kimo's en de reizen van Livingstone!
Tenslotte krijgt Apu als premie een
heel kleine studiebeurs. Hij zal in Cal
cutta gaan studeren. De moeder, die
hoopte dat hij nu priester zou worden
en wat geld verdienen, is er eerst tegen,
maar moet zwichten voor zijn wil. Van
de grote stad krijgen we niets te zien
dan wat armoedige straatjes, maar de
sfeer van die arme, overbevolkte, vuile
havenstad is volkomen getroffen. Apu is
werkstudent, 's nachts helpt hij in de
drukkerij van een klein krantje. Hij
komt slaap tekort, maar zet door. Twee
maal gaat hij met vakantie naar huis.
Tussen moeder en zoon en vooral
een Italiaans publiek wordt daardoor
getroffen is van hartelijkheid of lief
kozingen geen sprake en toch leven zij
voor elkaar. Een keer doet Apu alsof hij
de trein gemist heeft om zijn moeder nog
een dag meer zijn aanwezigheid te gun
nen. En het is de laatste keer, dat hij
haar ziet. Langzaam wordt zij door
moeraskoorts gesloopt, zij wil niet dat
men de jongen schrijft. Als hij een brief
krijgt, dat zij ziek is, gaat hij naar het
dorp en zoekt haar in het huis. Maar
zü is al dood. Apu is een wees. zonder
geld alleen op de wereld. Maar als de
oudoom vraagt, wat hij gaat doen, is het
antwoord: naar Calcutta!
Dit is alles. Er is nog minder hande
ling dan in De Sica's „Fietsendieven".
Niet voor niets heeft Satyajit Ray een
mateloze verering voor De Sica. Zyn
werk wordt uit dezelfde geest geboren.
Hier is niets van het cliché India met
olifanten en tempeldansen. Maar dit
India is echt, het leven van een een
voudig Indisch gezin met zün verdriet
en zijn kleine vreugden. Apu wordt het
symbool van het nieuwe India, symbool
van een volk, dat begrijpt hoe, naast de
overgeleverde waarden, vastberaden
studie van meer praktische zaken nodig
is om het land op te heffen uit een
eeuwenlang verval. Een edele film en
tevens een film voor cineastische fijn
proevers.
Italiaans succes
Italië heeft ons verrast met een werk
van Renato Castellani: „I sogni nel
cassetto (de dromen in de tafellade).
Precies als in zijn vorige goede films
(Onder de zon van Rome, Twee stui
vers hoop) en zyn weliswaar bekroond,
maar veel banaler werk „Romeo en Ju-
lietta" behandelt Castellani ook hier de
vraagstukken van jonge mensen, die
het leven nog niet aan kunnen. Een
student in de medicijnen, Mario, en een
meisjesstudente, Lucia, worden verhefd
en alsof het een spelletje was, gaan zij
zonder enige basis en zonder goedkeu
ring van hun ouders trouwen. Als jong
paar in een gemeubileerde kamer spelen
zy „man en vrouw" en lachen om alle
moeilijkheden. Mario studeert hard en
wordt al gauw dokter, in een dorpje
wordt hy de hulp van een bejaarde
armendokter. Als hij, vooral dank zü de
hulp van een handige vroedvrouw, een
moeilyke bevalling tot een goed einde
heeft gebracht, zegt hij tegen die vrouw:
„Over een paar dagen moet u bij mij
komen helpen, wanneer Pietje geboren
wordt". „Pietje" is de naam. die hy en
Lucia al maanden tevoren hebben ge
geven aan hun nog ongeboren kind. na-
tuurlük een jongen. Op de terugweg
naar het dorp wordt Mario gewaar
schuwd, dat Lucia tijdens zün afwezig
heid, een kind heeft gekregen, een meis-
je, dus niet Pierino, maar Pierina. Hü nanaeu
einde storten beiden, eerst de Arabier,
daarna de dokter, uitgeput neer en
worden het slachtoffer van de roofvo
gels, Een harde gruwelijke film, maar
een film die vals klinkt, niet overtuigt,
omdat de opzet onlogisch is.
Hoop voor Amerika
Een meesterwerk, misschien wel de
beste film. die Venetië ditmaal te zien
gaf. is „A hatful of rain" van Zinne-
mann. Het is de geschiedenis van de
verwording van een als morfinomaan uit
Korea teruggekeerde jonge man. van
zyn broer die zich om hem te helpen fi
nancieel ruineert en van de stiefvader
en vrouw van de zieke, die eerst niet
begrypen wat er aan de hand is. De
vrouw blijkt tenslotte de meest prak
tische: zü roept de hulp van de politie
in en haar man gaat naar een inrich
ting, waar men hem van zyn ongeluk
kige manie zal genezen. De film gaat
terug op een toneelstuk, dat wy te Rome
hebben gezien. Wat in de schouwburg
weinig overtuigde, wordt in de film uit
stekend opgelost. De achtegrond, ge
vormd door een New-York, beklemmend,
groots in zün gevoelloze gevoelloos
heid, draagt daar niet weinig toe bü- De
vier hoofdrollen worden op werkelük
Keuringsvoorschriften
complete bromfiets
De bromfietsleveranciers in ons land
hebben op verzoek van de minister van
Verkeer en Waterstaat en in overleg
met de Rüksdienst voor het Wegver
keer en met het R.A.I.-T.N.O -instituut,
voorstellen uitgeweekt voor een vooraf
gaande keuring van de complete brom
fiets. Deze keuring zal te zyner tyd in
de plaats komen van de tot nu toe ge-
bruikelüke typekeuring van de losse
hulpmotor.
De nieuwe voorschriften, zoals die
door de minister in het vooruitzicht zün
gesteld, hebben in de eerste plaats be
trekking op de maximum-snelheid van
40 km. per uur en de meting daarvan.
In het wegenverkeersreglement zullen
bepalingen worden opgenomen ten aan
zien van een maximum remvertraging,
het gebruik van een fcnalpot ter peteu-
gehng van het lawaai en van de zit
plaats van de duopassagier.
meesterlijke wyze vertolkt. Maar van
deze film, die reeds in Nederland draait
voor deze correspondentie onder uw
ogen komt, kan ik volstaan met de op
merking dat zij hoop geeft wat betreft
een te boven komen van de crisis, die
ook in Amerika de film in de laatste
jaren doormaakt.
Eigenaardig is, dat in deze jaren van
technicolor, van cinemascope en andere
systemen met byzonder groot doek, alle
kunst films, alle films van waarde te
Venetië, in zwart en wit zyn en op het
„ouderwetse" doek, zoals we dat ons
leven lang hebben gekend. De grote re
gisseurs zijn het er alleen over eens, dat
de nieuwe systemen heel spectaculair
zyn, maar niet bevredigen, wanneer
men meer intieme effecten wil berei
ken. De kleurenfilm wordt daartoe ook
ongeschikt geacht.
sigaar -genot
sigaret-formaat
In brandkast 36 cent
Gesnapt bij routinecontrole van agent
(Speciale berichtgeving)
Een illuster trio Amsterdammers hoorde voor de Zwolse rechtbank twee jaar
en zes maanden gevangenisstraf tegen zich eisen. Zy pleegden in^maart, april
en mei niet minder dan 41 inbraken. Büna elke avond togen zij op pad en
zij vonden hun arbeidsveld in de kop van Noord-Holland zowel als op de
Veluwe, in de omgeving van Dordrecht en het Gooi. Hun activiteit werd ten
slotte gestuit door een politieman te Harderwijk die op een nacht een routi
necontrole hield.
Hy vond hun papieren in orde, maar politie het drietal op het spoor. Overi-
noteerde toch voor alle zekerheid het gens hadden de Amsterdammers in Har
nummer van de auto, daar in die dagen derwijk ook de beste buit gehaald en wel
juist een reeks van inbraken op de
Veluwe was gepleegd. Hij sloeg daarmee
een goede slag, want het bracht de
hoort niet het tweede deel van de mede
deling: Lucia is in het kraambed ge
storven. Zün schoonmoeder wil Pierina
meenemen naar haar huis. maar haar
man. die Mario beter begrüpt, neemt het
kind en legt het in de armen van haar
vader. Het leven is ernst geworden voor
Mario.
De film is onbezorgd, jong, spranke- I
lend en het tragische einde komt eigen- I
lijk geheel onverwacht. Het is een con- I
cessie van Castellani aan de geijkte
filmsmaak, een concessie terwille van
de kassa. De waarde van de film zit y)'
stellig niet in die laatste vijf minuten.
Harde Franse film
Een teleurstelling bleek de met span
ning verbeide film van André Cayatte.
Tot nu toe heeft deze Franse regisseur
ons steeds films gegeven met een sterke
stelling, die hij tegen de algemeen aan
vaarde norm in verdedigde. Dit leidde
tot het succes van „Justice est faite" en
later van „Nous sommes tous des as
sassin". De heftigheid, het realisme van
die werken zal menigeen geërgerd heb
ben, hun waarde als film kan niemand
loochenen. Ditmaal heeft Cayatte geen
these, althans geen duidelyk herkenbare
en hét gevolg is een onbevredigende
film.
Dokter Walter heeft de leiding van
een hospitaal ergens in de Libanon. Als
hü op een avond doodmoe thuis komt,
vraagt een Arabier telefonisch hulp
voor zyn vrouw, die met spoed geope
reerd moet worden. De dokter antwoordt,
dat hij geen instrumenten in huis heeft
en dat het beste is de vrouw naar het
ziekenhuis te brengen, waar 's nachts
zijn assistent waarneemt. Het arabisch
echtpaar heeft autopech en de vrouw
moet het laatste eind te voet afleggen,
wat haar toestand verergert. Zij laat
onder het mes van de chirurg het leven.
Is nu dokter Walter daarvoor verant-
woordelyk? Moet een dokter, ook wan
neer hy doodmoe is en een ander hem
vervangt, toch steeds gereed staan?
Volgens de Arabische weduwnaar wel.
Deze man gaat dokter Walter overal be
spioneren en vervolgen. En nu komt het
onlogische. Om een gesprek onder vier
ogen te hebben met die weduwnaar
laat de dokter zich door hem naar een
onherbergzaam oord in de woestijn lok
ken. Daar maakt de Arabier de auto van
de dokter onbruikbaar maar zegt dat hij
hem wel te voet naar de naastbüzünde
stad zal brengen. Hij voert hem voort
durend op een dwaalspoor.
Dagen lang dwalen de twee vijanden
door de woestijn en we zien telkens weer
de kadavers van paarden, ezels en ka
melen, die door aasgieren aan stukken
worden getrokken. Dit gedeelte en
het duurt ruim een uur wordt een
ware obsessie: Cayatte spaart ons geen
enkele walgelijke bijzonderheid. Aan het
(Van onze correspondent in West-Duitsland)
De verkiezingscampagne in West-Duitsland loopt thans ten einde. Zondag zal
er gestemd worden en men vermoedt, dat het resultaat maandagochtend reeds
bekend zal zijn.
Zonder enige restrictie kan worden gezegd, dat de campagne allengs geheel
ontaard is in een wedstryd tussen Adenauer en Ollenhauer, de grote leiders van
de CDU en van de socialisten, van wie de een na de verkiezingen Bondskanselier
zaJ zijn.
Merkwaardig Is daarbij, dat op de vele bonte verkiezingsplakkaten, die met
kwistige hand over heel het land werden verspreid, nergens de „Bondsdag" wordt
genoemd, hoewel het er a.s. zondag toch in de eerste plaats om gaat hoe de
zetels In de volksvertegenwoordiging in Bonn zullen worden verdeeld.
meer gedaan. Niet voor niets wordt hy
vaak als een „politieke sfinx" bestem
peld.
Dezer dagen heeft hy op een grote
partijvergadering in Frankfurt a. d.
Main verklaard, dat pas de nieuwgeko-
zen fractie in de Bondsdag zal kunnen
beslissen over de politieke koers, welke
de partij na de verkiezingen zal moeten
volgen.
Dr. Maier is opnieuw
„politieke sfinx"
Als Adenauer Intussen in zijn grote
zwarte auto het hek van de Bondskan-
selarü uitrydt, moet zijn oog onmiddel-
lük vallen op de beeltenis van een an
dere tegenstander uit de politieke are
na. namelijk op die van de 67-jarige dr.
Reinhold Maier. de leider van de Vrije
Democratische Party. De VDP heeft
hier namelijk een plakkaatzuil gehuurd
en die rondom met enorme conterfeit-
sels van haar voorzitter, de gewezen mi-
nister-president van Baden-Wurtem-
berg beplakt. Het portret lykt sprekend
en is zeer realistisch uitgevoerd: zelfs
een wratje op een wang is (in het groot
dan nog) uitstekend te zien. De tekst
van het plakkaat luidt: „Op hem komt
het aan" en dat zou werkelijk wel zo
kunnen zyn.
Want het staat nog alt yd niet vast by
welke grote groep dr. Maier en zijn
Vrye Democraten (die van Adenauer of
die van Ollenhauer) zich later zullen
aansluiten. Maier zelf hult zich in een
geheimzinnig zwügen. Hy heeft dat
In het Dorchester Hotel aan de
Parklane te Londen is een bont
modeshow gehouden, uitgaande van
het Britse verbond voor de bont-
Deze foto toont een van de crea
ties, een bruiloftstoilet van Ameri
kaans wit bont uit de collectie van
Saul Sander en Son, gedragen door
Tessa Stanley*
gaat of Duitsland en Europa Christelyk
blijven of niet. want daarover, aldus
„Kirch und Mann". wordt niet door een
overwinning van de CDU beslist, maar
dat ligt in de hand van een hoger we
zen.
Vreemd incident
Maar ook met de SDP kan het blad
het niet altijd eens zijn. want het pro
testeert tegen een verkiezingsplakkaat
van deze partij, waarop Adenauer als
opvolger van Hitier werd voorgesteld.
De luxe-extra-trein, waarin Adenauer
met groot gevolg door de Bondsrepubliek
reist, wordt voortdurend door recher
cheurs bewaakt, die alle verdachte in
dividuen op een afstand moet houden.
Toch is het kort geleden bijna een ge
heimzinnige man gelukt „aan boord"
van deze trein te komen. Hij gaf zich
voor een Nederlander uit en zei, dat hy
Van der Straaten (met een of met twee
a's?) heette. Hij verklaarde dat hy
„correspondent in Duitsland van de Ne
derlandse Staatscourant" was en
dat hij in Gelsenkirchen woonde. Toen
men hem vroeg zijn pas en andere le
gitimatiepapieren te laten zien. ant
woordde hij, dat hy die in zijn auto had
laten liggen. Hij zou ze gaan halen
maar hij is niet meer teruggekomen. De
Westduitse autoriteiten vroegen inlich
tingen aan onze Nederlandse ambassade
te Bonn. Maar die kent een dergelyke
Van der Straaten niet.
Het is algemeen bekend, dat in deze
op politiek gebied zo belangryke dagen,
veel communistische agenten in West-
Duitsland aan het werk zijn, die allerlei
Geen experimenten instructies hebben gekregen. Wie weet
wat deze mysterieuze, man voor een fi
guur is geweest
Niet alle plakkaten, die straten en
pleinen en zelfs de bomen langs de gro
te buitenverkeerswegen ontsieren, spre
ken overigens duidelyk en overtuigend
tot de bevolking. Een van de best ge
slaagde is een aanplakbiljet van de
CDU: een pijl wijst op de lege stoel van
de Bondskanselier en er staat bij „op
die plaats komt het aan". Een ander
plakkaat van de CDU zegt: „Geen ex
perimenten". waarmee wordt bedoeld,
dat men wel weet wat men aan Ade
nauer heeft, maar dat men nog maar
zal moeten afwachten, wat een ander
zal doen als deze zijn plaats zal over
nemen. Met plakkaten alleen kan men
een verkiezingscampagne echter niet
winnen en daarom zijn de ministers van
de Bondsregering en van de deelstaten,
evenals talfoze leden van de Bondsdag
en andere politieke figuren, die zondag
ook Bondsdaglid hopen te worden, al se
dert weken op reis om het publiek te
bewerken. Aankondigingen als „Der
Bundeskanzler spricht" hebben natuur
lijk altijd een geweldige uitwerking op
de bewoners van steden en dorpen, waar
hij zelden of nooit komt.
Als een vorst
Waar hij komt. wordt Adenauer als
een vorst ontvangen. De mensen jube
len hem toe, kleine kinderen wuiven
met vlaggetjes en meisjes bieden hem
boeketten aan. Buitenlandse waarne
mers vertelden, dat zij bij dergelijke
ontvangsten doorgaans aan 'de verering
moeten denken, die het Duitse volk in
vroegere dagen voor Hitier aan de dag
heeft gelegd. Het Duitse volk moet
blijkbaar altijd iemand hebben, tegen
wie het als een halfgod kan (en mag)
opkijken. Dat geeft men ook nuchter
denkende intellectuele kringen toe
De propaganda-vakman van de repu
blikeinse partij in de Ver. Staten, mr.
Bernard Lamb, is onlangs in West-
Duitsland aangekomen om de CDU nog
in de laatste periode van haar verkie
zingscampagne te helpen. Zyn invloed is
al merkbaar. In Amerika tooiden sup
porters van Eisenhower zich indertijd
met de woorden „I like Ike". Adenauers
trouwe aanhangers mogen nu metalen
speldjes dragen met de beeltenis van
Adenauer en het opschrift „Ik stem op
de CDU".
Een protestants kerkelijk blad „Kir-
che und Mann" een orgaan voor sa
menwerking-voor-mannen in het ka
der van de Evangelische kerk in Duits
land. heeft intussen een felle aanval ge
daan op de CDU. die zowel uit rooms-
katholieken als protestanten bestaat.
Het blad ontzegt de CDU het recht
zichzelf voortaan nog „christelijk" te
noemen. De letter C moest daarom wor
den geschrapt, volgens het blad. De
CDU heeft niet altijd even christelijk
gehandeld, zegt het en het herinnert
o.a. aan de herbewapeningsdebatten in
de Bondsdag en aan de afwijzende hou
ding van de partij tegenover het waar
schuwende appèl van achttien Duitse
atoomgeleerden in het begin van dit
jaar. Het blad is het zeker niet met
Adenauers uitlating eens. dat het er
zondag bü de verkiezingen in de strijd
tussen de CDU en de socialisten om
Toenemende interesse voor
het Midden-Oosten
Volgens dr. C. Hillen, secretaris van
het Midden-Oosten Instituut, richt de
Nederlandse zakenman zyn aandacht
momenteel meer en meer op de landen
van het Midden-Oosten. Deze conclu
sie trok dr. Hillen naar aanleiding van
de belangstelling welke hy ondervindt
tijdens de zitdagen op de najaars-
beurs te Utrecht.
Dr. Hillen noemde deze belangstelling
in vergelijking met voorgaande jaren
overweldigend. Ook in Rotterdam, waar
het Midden-Oosten Instituut zetelt,
groeien de contacten met het bedryfs-
leven. Tal van ondernemingen die tot
dusver weinig of niets aan de export
naar de Arabische landen hebben ge
daan. tonen thans interesse. Ook om
gekeerd is er, volgens dr. Hillen, een
gunstige ontwikkeling merkbaar. Neder
land raakt, volgens hem, bekend in het
Midden-Oosten en bezit daar een goede
naam.
bü de N.V. Bolte en Gorter. De brand
kast leverde geen moeilijkheden op, want
een snübrander stond voor het grijpen.
De buit bedroeg f. 4500, hoewel hét drie
tal voor de rechtbank verklaarde bij
thuiskomst slechts f. 2900 te hebben ge
teld. Waarschijnlijk is de rest verloren,
daar men in de haast nogal slordig te
werk is gegaan. Zo werd onderweg in de
auto een bankje van duizend op de
grond gevonden, dat men had laten val
len. Op die wyze moet ook de rest van
het bedrag zijn verloren.
De Inbrekers gingen brutaal te werk.
In Aalsmeer sleepten zij een sigaren
winkel geheel leeg. Zy borgen er voor
ongeveer f. 3000 in hun huurauto. Min
der fortuinlyk waren zij in Krimpen
aan de Lek, waar zy met veel moeite
een brandkast uit een fabriek sleep
ten en in de kofferruimte van de auto
zetten. Ergens in een bos forceerden
zij de safe, maar hun moeite werd be
loond met zegge en schrijve een kwar
tje, een dubbeltje en een cent!
Een 34-jarige havenarbeider, die reeds
13 maal is veroordeeld, was kennelijk de
hoofdman van het groepje. Een 27-jarige
machine-bankwerker fungeerde meestal
als chauffeur-uitkyk, hoewel hy ditmaal
genoemde brandkast opensneed. Op zün
straflyst prijkten reeds zeven veroorde
lingen. Een 30-jarige havenarbeider met
zes verooordelingen toch ook nog een
waardig bondgenoot, was de eerste
maand nog niet van de party. Hy werd
eerst in april in het complot opgeno
men.
Van de 41 inbraken en pogingen daar
toe waren slechts drie ten laste gelegd,
t.w. genoemde in Harderwyk en twee te
Hattem, n.l. by de N.V. Prefado, waar
f. 320 werd buitgemaakt en by de N.V.
Imea, waar f. 350 de opbrengst was.
De officier van Justitie eiste tegen alle
drie twee jaar en zes maanden gevan
genisstraf.
Uitspraak 24 september.
Meisje door militaire auto
gedood
(Speciale berichtgeving)
Gistermiddag is op de Wrakkenweg—
hoek Polenweg in de Noordoostpolder
een ernstig verkeersongeluk gebeurd. Een
groepje kinderen afkomstig van de R.-K.
school te Oud-Rutten fietste in de rich
ting Creil. Uit de richting Rutten na
derden twee auto's. Op het ogenblik, dat
de voorste wagen, een personenauto, de
kinderen passeerde, zwenkte een meisje,
de 6-jarige Margaretha Schutte, wo
nende aan de Kluten weg by Creil. naar
links. Het schünt dat de chauffeur door
het stuur om te gooien een aanrüding
heeft kunnen voorkomen. Toen hij door
reed, is het kind echter plotseling op
nieuw afgezwenkt, waardoor het werd
gegrepen door de tweede wagen, een mi
litaire auto, en op slag werd gedood.
19 Nederlanders uit Medan
uitgewezen
Het hoofd van de regionale immigra
tiedienst voor Noord-Sumatra heeft
vandaag medegedeeld, dat 19 Neder
landers uit Medan zullen worden uitge
wezen, op grond van bemoeienis met
binnenlandse politieke aangelegenheden.
Het betreft hier in alle gevallen oud
leden van het KNIL.
Het diensthoofd weigerde nadere bü-
zonderheden te verstrekken.
Nadruk gelegd op de informatieve taak
Prins Bernhard heeft vanmorgen in de Ridderzaal te Den Haag het inter
nationaal reclamecongres geopend. Zy, die spreken over reclame en verkoopbevor
dering en zich de geweldige invloed van d it werk voor 't verbruik voor ogen stellen
worden heden ten dage geconfronteerd met waarschuwingen tegen overdryving
van dit verbruik. Economen vertellen ons. aldus de Prins, dat wij minder moe
ten verbruiken en dat wy onze activiteiten op meer produktief terrein moeten
ontplooien.
juist op dit ogenblik de moderne publi
citeit in alle landen een enorme taak
heeft bij het geven van uitvoerige in
lichtingen over de produkten en dien
sten der betrokken landen.
De Prins zeide tenslotte met genoe
gen het beschermheerschap van het Ned
Genootschap voor Reclame op zich te
nemen, omdat het in 30 jaar tüds een
centrale plaats in het Nederlandse za
kenleven heeft veroverd. Nadien ver
klaarde hy het congres voor geopend.
Een zekere matiging in het verbruik
en van onze tegenwoordige welvaart
lükt dan ook onvermijdelijk. Zy, die zich
met reclame bezig houden, kunnen niet
ontkomen aan het vraagstuk, hoe deze
noodzaak in overeenstemming gebracht
moet worden met de eisen van hun be
roep: het opvoeren van het verbruik.
„Ik ben van mening", zo zeide Prins
Bernhard, dat een oplossing voor deze
tegenstelling kan worden gevonden. Men
zou wellicht de nadruk kunnen leggen op
de informatieve en adviserende aspec
ten van de moderne publiciteit. Deze
zouden het publiek niet moeten uitnodi
gen zo veel mogelijk geld uit te geven,
maar wel tot het besteden van geld op de
juiste manier.
Daarnaast is voor de moderne publi
citeit een in belangrükheid toenemende
taak weggelegd op het gebied van de
internationale handel.
Met het oog op de integratie van de
Europese markten ie het duidelük, dak
Vervolgens voerden ministe* Zylstra
de voorzitter van de „International Ad
vertisers Association", George E Kendall
en de heer John S. Coleman het woord.
Prins Bernhard vergezeld van zyn
particulier secretaris dr. F. A. de Graaf,
werd by aankomst o.a. verwelkomd dooi
de Haagse burgemeester mr. H. A. M.
T. Kolfschoten, door de voorzitter van
het Congres en het Ned. Genootschap
voor Reclame jhr. W. van Andringa de
Kempenaer.
