ONS MENU
Mitropoules doet ons in „Manon"
Furtwangler of Krauss vergeten
Venetiaans filmfestival brengt
menig kunstwerk (ii)
c~ *3»
ZATERDAG 6 OKTOBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 3
VAN WEEK
Wenens nieuwe opera-seizoen
In de Volksopera weer Italianen
met „Rigoletto" en Traviata
Merkwaardige Griekse film Dracos
Verhaal voor de kleintjes
DE WEGGELOPEN STRANDSTOEL
Op het ogenblik liggen er zoveel prachtige herfstbloemkolen in winkels en
op groentekarren uitgestald en tegen zeer redelijke prijs, dat geen hulsvrouw
het kan laten ze steeds weer te kopen
Maar misschien vindt ze die bloemkool met een melksausje wel eens
vervelend worden en zou ze die, op zichzelf heerlijke, groente toch graag eens
anders opdissen. Gebakken dan ditmaal Het gaat heel eenvoudig en is eens
iets heel anders De bijna gaar gekookte, goed uitgelekte, stukken bloemkool
worden in een beignetdeeg gedompeld en in frituurvet gebakken. De schotel
wordt gegarneerd met een paar schijfjes tomaat of takjes peterselie.
ZONDAG Kopje Bouillon, hamlappen, doperwtjes, aardappelen, blanc
manger.
MAANDAG Gevulde omelet, gesmoorde aardappelen, andijviesla,
karnemelksepap.
DINSDAG Koolrolletjes met gehakt, aardappelen, yoghurt met geraspte
appel.
WOENSDAG Gebakken aardappelen met uien en kaas, sla, zoet maca
ronischoteltje.
DONDERDAG Gebakken bloemkool, hard gekookte eieren, tomatensaus en
aardappelen, druiven.
VRIJDAG Gebakken bokking, stoofprei, aardappelpuree, watergruweL
„Het Zonnerijk" is als film bevre
digender dan „Continente Perduto",
waarin we van Indonesië een vrij
verward beeld kregen (veel Boedhis-
tische tempels, geen Mohammedaan
te zien en stierenrennen van Madoera
bij hetzelfde oogstfeest waar de Bali
nezen hun hanen laten vechten, om
slechts iets te noemen). Ditmaal is
de gesproken tekst oneindig veel beter
en we weten waar we te doen hebben
met Indios uit het hoogplateau en
waar met bootslieden op de Amazone
rivier. De film in cinemascope is uit
stekend van kleur, goed gemonteerd,
vol afwisseling en heeft een groot
aantal taferelen, die men niet licht
vergeten zal: het carnavalsfeest met
de dansende Indios, wier kleurige ge
waden een reeks bewegende abstracte
beelden vormen; het eiland waar zich
de oude en zieken pelikanen en alba
trossen afzonderen om gezamenlijk
te sterven; de bevalling van een Indio-
vrouw aan haar polsen opgehangen
aan een boomtak, de vaart op de
Amazone-rivier en vooral de „corrida"
tussen eei. stier, die Spanje voorstelt
en de Spaanse overheersing en een
op zijn rug gebonden condor als sym
bool van het volk der Indios en aan
het einde het vrijlaten van de condor,
die het luchtruim kiest met aan zijn
poten gebonden de kleurige linten, die
gebeden zijn door het Incavolk gezon
den aan de oude god van dat volk. de
zon. Eén ernstig gebrek: de begelei
dende muziek is luid en banaal.
MEXICO BRENGT STIERENFILM
Mexico dingt mee naar de prijs
met een film, die eigenlijk ook wei
nig meer is dan een documentaire
„Torero" is het leven van de stie
renvechter Luis Pecuna. de mees!
vermaarde torero van Mexico. Voor
het eerst geeft een film ons een eer
lijke indruk van dat opwindende
spelen van een ongewapend man
met een tot razernij gebrachte stier
en evenals in het oude boek van
Hemmingway „Dood in de namid
dag" voelen wjj hoe de „matador"
eigenlijk niet één, doch drie vijan
den moet bestrijden: dè stier, het
publiek dat geen genade kent voor
de stierenvechter, die niet het uiter
ste waagt en zijn eigen, nooit afla
tende angst.
De film is voor een groot deel op
gebouwd uit filmjournaals, die de
jeugd van Pecuna illustreren, zijn
eerste optreden als „toegift" voor de
grote meesters de arena betraden.
Maar het meest dramatische al
thans voor wie niet verzot is op deze
wrede vorm van vermaak zijn de
riten en bezweringen en gebeden die
voorafgaan aan het optreden van de
stierenvechter. Pecuna zelf speelt de
hoofdrol hetgeen hierop neerkomt dat
men hem behalve in de arena ook in
zijn huiselijk leven te zien krijgt. Hij
was in de zaal aanwezig en huilde
tranen met tuiten. Venetië staat dit
jaar helemaal in het teken van de
stier en zelfs zou de Spaanse mata
dor Dominiguin hier optreden met
twee stieren uit zijn eigen fokkerij.
Het zou voor het eerst sedert eeuwen
zijn geweest dat er in Italië waar
deze sport in de tijd der Borgia's bij
na even populair was als thans in
Spanje een ..corrida" zou worden
gehouden. Maar er rezen moeilijkhe
den. De Romeinse dierenbescherming
(Venetië heeft een dusdanige vereni
ging niet) protesteerde. De Venetianen
hebben verklaard dat de stieren niet
gedood zouden worden en dat alles
zou blijven bij een paar Veronica's en
verdere proeven van de elegante be
hendigheid van Dominiguin. Maar
Rome was niet tevreden. Er worden
toch dieren gemarteld met banderil
los en zo. Men had al een echt Ita
liaanse oplossing gevonden .althans
dat hoopte men. Een advocaat had
vastgesteld, dat de Italiaanse dieren
bescherming haar zorgen uitstrekt
over Italiaanse dieren, maar de beide
De Griekse film „Het monster"
(„Drakos") is stellig geen meester
werk. maar een verrassing was hfj
wel. Het is een navrant verhaal van
menselijke eenzaamheid. De held is
een kantoorbediende, ongehuwd zo
wat veertig jaren oud, die in fat
soenlijke armoe een kleurloos be
staan leidt tot de kranten een foto
publiceren van een gevaarlijk mis
dadiger „een monster" die als twee
druppels water op hem lijkt.
De kamerverhuurder bij wie de ar
me drommel een kamertje bewoont
met geblokkeerde huur. maakt de po
litie erop attent dat de man overdag
rustig op zijn kantoor zit. maar des
nachts een geheel ander leven leidt.
Ieder heeft de foto gezien en de brave
bankemployé voelt zich bedreigd en
vlucht naar Piraeus, waar hij in een
ongure havenkroeg terecht komt. De
kroegbaas ziet eerst een politiespion
in hem. maar herinnert zich dan in
eens de foto en voelt zich diep ver
eerd. Voor het eerst wordt de kleine
man opgenomen in de gemeenschap,
wordt als leider vereerd door boeven
en zware jongens, aanbeden door de
dames, die voor het amusement in de
kroeg zorgen. Zijn grootste triomf
bereikt hij wanneer hij op de muziek
van een mambo. die zijn „schutsenge
len" meedansen, wordt gearresteerd
en geboeid weggevoerd, door de ge
hele verdachte buurt met ontzag na
geoogd. De politie merkt alras met
wie zij te doen heeft en laat hem
weer vrij. Maar hij wil niet meer te
rug naar zijn kantoorkruk en wil op
nieuw ..iemand" zijn. En zijn vrien
den in de onderwereld vinden het
vanzelfsprekend dat een zó groot
man in een ommezien heeft weten te
ontsnappen. Zij vereren hem meer
dan ooit tot er één in een courant
leest, dat men „het monster" meende
te hebben gearresteerd, doch dat het
een kwestie van gelijkenis was. Zijn
.vrienden" nemen dit niet en een
messteek maakt een einde aan zijn
bestaan. Als hij dodelijk gewond de
den reeds het Residentie Orke6t gedi
rigeerd en toen gunstige indrukk^.:
achtergelaten. Red. L. D.) Met Hiiae
Güden als de nieuwe Zerbinetta, met
Irmgard Seefrled. Schöffler, Hilde Za-
dek, Gostic, Engela-Coertse en Erich
Kunz werd in Wenen een ensemble
gevormd dat men elders tevergeefs
zoekt. Zonder reserve sluiten wij ons
aan bij het oordeel van een bekend
criticus, die verklaarde: „Het ls geen
teken van bekrompen chauvinisme
wanneer wij zeggen dat er op het
ogenblik nauwelijks een tweede opera
gezelschap te vinden is, dat de werken
van Richard Strauss met zoveel lief
de verzorgt en zulk een hoog niveau
bereikt".
De grote uitzondering
Intussen heeft de directie van de
Volksopera een einde gemaakt aan
het gerucht dat dit tweede opera-in
stituut zich zou beperken tot lichtere
opera's, klassieke operettes en musi
cals. Het blijkt nu dat men in dit ge
bouw in de negende wijk de oorspron
kelijke taak weer opneemt en opera's
gaat opvoeren. Na het succes van de
Scala die als ensemble tijdens het
Weense Festival optrad, heeft de volks
opera haar poorten voor Italië geopend
zij het ook niet voor een geheel en
semble. maar wel voor een aantal
vooraanstaande krachten. Onder lei
ding van A. Quadri werden „Rigolet-
to" en „Traviata" van Verdi alsmede
„Margarethe" van Gounod opgevoerd
Ofschoon Oostenrijk ten aanzien
van de Italiaanse opera onder een ze
ker minderwaardigheidscomplex lijdt,
voelde het publiek zich toch teleur
gesteld door het gebodene. Men is er
hier aangewend dat een opera in 2
talen wordt gezongen, maar het wordt
teveel als men zoals in „Margare
the" drie talen door elkaar hoort.
Als gasten traden o.a. op Valdengo
Labo, Norman Scott en Misciano,
maar hoezeer ook het Italiaanse tim
bre te bewonderen viel: het eindef
fect was niet overweldigend. Met an
dere woorden: Italië schijnt niet zijn
beste krachten te hebben afgestaan
om Wenen te laten horen, hoe een
Verdi of Puccini gezongen dienen te
worden.
Er was echter één uitzondering die
alles weer goed maakte, namelijk de
jonge, hoogst begaafde en uiterst sym
pathieke zangeres Virginia Zeani, die
in de genoemde drie opera's alle ver
wachtingen overtrof. Niemand twij-
wachtingen verre overtrof. Niemand
twijfelt er aan of deze begaafde kun
stenares, gaat een grote toekomst tege
moet. Deze jonge aantrekkelijke vrouw
is sinds 1948 uit Roemfenië gevlucht,
in 1949 als invalster voor het eerst in
Italië opgetreden en promoveerde in
tussen ook nog als doctor in de lette
ren!.
Heeft Bing haar horen zingen? Het
moet wel zo zijn, want kort geleden
nodigde hij haar uit om in „Don
Pasquale" op te treden. Maar Zeani
nam het aanbod niet aan. Zij had te
veel verplichtingen. Bovendien be
taalt men in Italië beter. En tenslotte:
Euopa was haar goed genoeg
ZATERDAG Risotto, fruitsla.
Recept: Blanc manger.
6 dl. room (kookroom), 4 dl melk,
150 gr. amandelen, stokje va
nille, 100 gr. suiker. 100 gr. mai-
zena.
De amandelen pellen, malen en met de
vanille een paar uur in de room laten
trekken. De vloeistof daarna zeven,
de suiker er in oplossen en de room
binden met de maizena die met de
melk is aangemengd.
ReceptZoet macaronischoteltje.
1 liter melk, 150 gr. macaroni, 80
gr. suiker, 75 gr. krenten of rozij
nen, zout, paneermeel, 40 gr. boter.
De macaroni met water aan de kook
brengen, afgieten en met koud water
overspoelen. Daarna met de melk en
iets zout in plm uur gaar koken.
De gewassen krenten en rozijnen het
laatste kwartier mee laten koken. Een
gedeelte van de suiker en de boter
door de macaroni roeren, de massa in
een vuurvaste schotel doen en be
strooien met paneermeel en de rest
van de suiker. De rest van de boter in
klontjes er op leggen en het schoteltje
in de oven vlug lichtbruin, laten
worden.
VERSE HARING!
Het Voorlichtingsbureau voor de Voe
ding meldt:
Panharing behoort tot de vissoorten,
die in verhouding tot hun smaak en
hoge voedingswaarde als regel laag in
prijs zfjn. Hij is evenals zijn medebewo
ners der zeeën rijk aan eiwitten, mine
ralen en B vitamines en levert boven
dien vitamine A.
Een goed gebakken panharing, vooral
een warme, pas uit de pan, is uitge
sproken lekker. In het begin van het
seizoen is hij vet, zó vet, dat er bij het
bakken maar weinig vet of olie gebruikt
behoeft te worden. Wat later in de
winter draagt de haring hom of kuit,
die door de kenners als regel zeer ge
waardeerd wordt. Deze hom of kuit
kan in de vis of apart worden gebak
ken; in het laatste geval krijgt hO aan
alle kanten een korstje en is dus kro
kanter. Het bakken van panharing in
de koekepan dient wel vlug, maar niet
al te heet te geschieden. Te hard ge
bakken haring wordt droog en stug.
Wie vaak gebakken panharing op
tafel wil brengen en een stevige pan
over heeft, kan deze pan als frituurpot
gebruiken en de haring in ruim vet of
olie bakken, op de wijze waarop de vis
handelaar het doet. Het bakken gaat
vlugger en gemakkelijker omdat de vis
niet gekeerd behoeft te worden en aan
alle kanten in het hete vet wordt ver
warmd.
Behalve bakken zijn er nog meer be
reidingsmethoden voor haring, n.l. ko
ken en stoven. Iets zuurs, bijvoorbeeld
tomaat, citroen of azijn, bij het stoven
verhoogt de smaak van deze vette vis.
Het is zeker de moeite de proef eens te
nemen.
Krijgt de haring een plaats in het
menu voor de warme maaltijd, dan kan
men er als groente gekookte bieten of
rode kool, savoye kool, wortelen of een
groentesla bijgeven.
(Van onze Weense correspondent: prof. dr. N. Greiteman)
Eigenlijk had de medeling van Bing, de directeur
van de Metropolitan in New York een teleurstel
ling voor de Oude Wereld moeten zijn, toen hij
verklaarde dat hij na een lange inspectiereis door
geheel Europa geen enkele zanger of zangeres
had ontdekt, die op het niveau staat van de super
klasse in de Ver. Staten. Zelfs voor Oostenrijk
maakte Bing geen uitzondering, ofschoon hij in
dit land is geboren, en er nog altijd een zeker
zwak voor schijnt te hebben.
Maar in Wenen heeft men deze uitspraak niet
al te tragisch opgenomen. Men wijst er op dat er
Virginia Zeani: een fenomeen, doctor in
de letteren niet naar Amerika, want voor
haar is Europa goed genoeg!
Men is tevreden
Met een buitengewoon veelzijdig re
pertoire, dat wil zeggen: met opval
lend weinig Mozart, maar met een rij
ke keuze uit andere componisten. Van
de 6 Mozart-opera's die men in Salz
burg heeft kunnen bewonderen, wer
den er slechts twee door Wenen over
genomen, nl. „Zauberflöte" en „Ent-
führing". Daaromheen staan dan nog
voorlopig „Turandot" „Rosenkavalier"
„Ariadne auf Naxos", „Palestrina" en
„Aida".
Spoedig zullen „Wozzeck" van Al-
ban Berg, „Frau ohne Schatten" van
Richard Strauss en 'n aantal Italiaan
se werken volgen. Wat de krachten be
treft. kan men eigenlijk moeilijk zeg
gen. dat bijvoorbeeld de prestaties van
de Zuidafrikaanse M. Angela-Coertse,
die in Wenen werd ontdekt, van de
nieuwe ster uit Oostenrijk Leonie Ry-
sanek en verder van Carla Martinis en
vooral Jeane Madeira uit Zuid-Ame-
rika voor Europese begrippen veel te
wensen over laten. Men is er in We
nen tevreden mee. evenals met de
reeds bekende Oostenrijkse krachten
Seefried Güden, Kunz en Schöffler.
Het publiek blijft kitisch en noteert
zwakke ogenblikken en dan weer
hoogtepunten. Bij „Manon" raakte
regelmatig krachten uit Oostenrijk als gasten in
New York optreden en troost zich met de gedachte
dat Wenen zijn kracht niet zoekt in een paar uit
zonderlijke topprestaties, doch veeleer in de per
fectie van het ensemble. Het mag dan mogelijk
zijn dat de eerste krachten in New York - doch
waarschijnlijk daar alleen - boven het Europese
peil liggen, het Weense ensemble bereikt somtijds
in een bepaald genre een hoogte, die ongeëve
naard is. Wij denken hier voornamelijk aan de
opera's van Mozart en Richard Strauss.
het echter uit zijn evenwicht. De
verklaring hiervoor is niet te zoeken
bij een of andere solist, noch bij het
ensemble of het orkest, maar alleen
en uitsluitend bij Mitropoulos. die on
tegenzeggelijk de grote ster van deze
opvoering moet worden genoemd. Hij -
schijnt de dirigent te zijn, die ten vol
le aan de verwachtingen van het
Weense publiek beantwoordt en die
het verlies van Clemens Kraus en
Furtwangler doet vergeten. Wanneer
von Karajan er in slaagt Mitropoulos
regelmatig en voor langere tijd aan
Wenen te binden, kan hij rekenen op
de steun van de Weners. Ten over
vloede was het ook Mitropoulos die
het nieuwe concert-seizoen met het
Philharmonisch Orkest opende o.a.
men „Pelleas en Melisande" van
Schönberg en met de gewoonlijk
slechts matig gewaardeerde „Alpen-
symphonie" van Richard Strauss.
Dat Wenen niet staat en valt met
zangers en dirigenten uit het buiten
land bewijst overigens de dood-gewo
ne routine-opvoering van Ariadne"
van Richard Strauss onder de „dood
gewone" leiding van de vaste dirigent
Moralt wiens kwaliteiten men eerst zal
ontdekken wanneer hij evenals
Krips door het buitenland wordt
gecontracteerd. (Moralt heeft in Lei-
(Van onze Romeinse correspondent
Na weinige dagen beginnen we reeds de nieuwe geest van het
Festival van Venetië te bespeuren. We hebben inderdaad reeds films
gezien die aanspraak mogen maken op de naam kunstwerk. De Itali
aanse film, die eigenlijk voor de openingsavond bestemd was „Het
Zonnerijk" is een grootse documentaire over Peru. We danken dit
werk aan een cameraman die algemene bekendheid verwierf met
zijn „Verloren continent". Mario Craveri, die er ditmaal op uit is
getrokken met Enrico Gras.
stieren zou Dominiguin zelf meebren
gen. Zij hebben bij wijze van spreken
een Spaanse pas en dus zou de ver
eniging in Rome geen verbod kunnen
uitvaardigen.
We wachtten maar afen Rome
won tenslotte. Dominiguin en zijn
stieren zullen onverrichterzake moe
ten vertrekken.
Als men over films praat denkt
men zeker niet zo gauw over Grieken
land. Het is stellig de verdienste van
de nieuwe geest die in Venetië heerst,
dat nu is kunnen blijken dat in Athe
ne films van kunstwaarde worden ge
maakt die doordat het afzetgebied
klein is voor de producers meestal
een heel slechte zaak betekenen.
Idealisme in de filmwereld!
GRIEKSE VERRASSING! HET WAS TE KOUD OP HET STRAND
Er was eens een rieten strandstoel
die genoeg kreeg van de kou van het
Scheveningse strand. Dag in. dag uit
keek hij naar de witte schuimkopjes
op de grijze zee en hoorde hij het rui
sen van het water en het suizen van
de wind.
Mensen zag hij niet veel: die zaten
nu niet op het strand. Ze vonden het
er te koud. Want de regen viel onaf
gebroken uit grauwe wolken op alle
bomen, huizen, mensen, dieren en
strandstoelen die er waren.
Er liepen wel eens eenzame wande
laars langs de zee. maar zij gingen
nooit op de rieten strandstoel zitten.
Dat kon de strandstoel wel begrijpen,
maar toch vond hij het vervelend.
„Wat is het nut van een stoel",
vroeg hij zich af. „waar niemand op
wil zitten?"
Daarom verliet hij op een donkere
nacht het strand en wandelde over de
maanverlichte weg naar Den Haag.
Het was een lange weg maar er liep
niemand en de mensen in de auto's
die af en toe voorbij reden, zagen de
wandelende strandstoel niet.
Tegen de morgen werd de strand
stoel erg moe hij was het wandelen
niet gewend en hij besloot in een
tuintje te gaan uitrusten. Met een
krakerig hupje sprong hij op het nat
te grasveld en daar wachtte hij op de
dingen die komen gingen.
Voorlopig gebeurde er niets en
de strandstoel had volop tijd om aan
zijn nieuwe omgeving te wennen. Hij
had nog nooit op gras gestaan en hij
vond de groene sprietjes, die zijn wit-
rieten onderkant kriebelden, heel
grappig. En dan die bloemen! Zoiets
had hij nog nooit gezien! Ze waren
lila, rood. roze. oranje, geel of blauw
en hij vond hun kleuren nog veel
mooier dan die van de mensen in hun
zonnepakjes en hun badpakken, zoals
hij die vroeger op warme, zonnige da
gen wel op het strand had gezien. En
ze roken ook veel lekkerder.
De strandstoel hoopte, dat er lieve
mensen in het huis woonden, dat
achter het tuintje oprees. Zouden ze
op hem willen zitten? Hij zat. dacht
hij. heel gemakkelijk, en als de men
sen hem afdroogden, konden ze hem
straat oploopt is het de kroegbaas die
hem narent en zegt dat het niet zo
bedoeld was, dat de eenzaamheid
waarin hij en zijn makkers uitgesto
ten uit de maatschappij leven, tenge
volge heeft dat zij soms te ver gaan.
Een vreemde film. Tot bijna aan
het eind toe lijkt het een grap, het
einde is diep-tragisch. Het is onmo
gelijk te zeggen wat in deze film al
niet verwerkt is. De sfeer herinnert
aan Dostojevsky, de uitstekende fo
tografie hier en daar aan de beste
vooroorlogse Franse films „Quai des
Brumes" en dergelijke. Er zijn folk
loristische gedeelten in van grote
interesse; het expressionisme, type
„Menschen ani Sonntag" is erin
verwerkt. Telkens weer denkt men
aan films, die men vroeger heeft
gezien. De regie is zelden origineel
en het geheel vertoont duidelijk de
sporen van een industrie, die nog in
de kinderschoenen staat. Maar een
alledaagse, banale film is „Dracos"
stellig niet en het is te hopen dat
hij via Venetie in menig land ver
toond mag worden. Maarver
kort. Twee en een half uur is voor
elke film te lang en zeker voor één
die naast veel goed zoveel gebreken
heeft.
best gebruiken, ook al stond hij nu
niet meer op het strand. Zijn on
geduld werd niet lang op de proef
gesteld, want na een poosje werden
de gordijnen in het huis opzij gescho
ven en een heel oude dame. leunend
op een stokje, keek de tuin in
„Wat ziet alles er verregend uit",
zei ze tegen een andere oude dame
die naast haar kwam staan en toen
opeens. „Hé! Wat is dat? Er staat een
strandstoel in de tuin. Wat vreemd.
Toen voelde de strandstoel ge
lukkig was hij niet zwaar hoe hij
opgetild werd. uit de tuin gedragen,
en tot zijn verwondering zetten de
dames hem neer aan de rand van het
trottoir.
„Ziezo", zei juffrouw Sofie. „Nu
weet niemand dat die strandstoel bij
ons vandaan komt. En wie hem heb
ben wil. neemt hem maar mee".
„Precies", knikte juffrouw Christien
goedkeurend. En tevreden en gerust
gesteld liepen ze weer haar huisje in.
Maar de arme strandstoel stond te
leurgesteld aan de kant van de weg.
J WHdEr
Er staat een strandstoel in de tuin.
Die heb jij daar toch niet neergezet
Sofie?"
„Wel nee. Christien. hoe kom je er
bij", zei de tweede dame. Diep ver
baasd keek het tweetal naar de stoel.
Ze begrepen er niets van.
„Misschien is het een kwajongens-
grap", dacht juffrouw Christien.
„Dan moeten we de politie bellen",
vond juffrouw Sofie, maar juffrouw
Christien zei: „Nee, Sofie geen po
litie. Daar hou ik niet van".
„Dan weet ik het ook niet", zucht
te Iuffrouw Sofie. „Laat de strand
stoel dan maar in onze tuin staan,
misschien ziet de eigenaar hem daar.
zodat hij hem komt halen".
Juffrouw Christien dacht even na
en zei toen slim: „Hij zou kunnen
denken dat we zijn strandstoel gesto
len hadden".
„Hè, nee. Christien". schrok juf
frouw Sofie. „Wat een afschuwelijke
gedachte. Wijiets stelen! Onge
hoord! Dan wil ik niet, dat die stoel
hier nog een ogenblik blijft". En ze
rilde van afschuw.
„Kom, kom overdrijf nu niet",
zei juffrouw Christien. maar zij vond
het nu toch ook een beetje akelig. Ze
had nog nooit zoiets meegemaakt.
En zo zag de strandstoel enkele mi
nuten later de dametjes de deur uit
komen en met voorzichtige pasjes
door het voortuintje gaan. Zé stapten
regelrecht op hem toe.
„Jij van voren. Sofie". zei de ene
dame tegen de andere. „En ik van
achteren".
„Waarom willen ze me niet?" dacht
hij. „zou niemand me willen hebben?"
Gelukkig kreeg hij op die vraag
heel gauw antwoord van een vodden
koopman die met zijn handkar langs
kwam en de stoel zag staan.
„Da's een beste stoel", dacht hij.
„Daar mankeert nog niets aan. Wat
vreemd dat zo'n stoel hier zo maar
staat". Hij betastte en beklopte de
rieten strandstoel, keek eens om zich
heen en laadde snel de stoel op zijn
kar. Hij reed er regelrecht mee naar
een klein huisje in een smal straatje
en zei: „Kijk es. moeder, nu heb ik
een mooie stoel voor je meegebracht.
Daar kun je lekker beschut in zitten.
Wat vindt je daar wel van?"
„Prachtig, m'n jongen", zei de moe
der van de voddenkoopman, en ze
ging voorzichtig even op de sterke
zitting zitten.
De voddenkoopman tilde de stoel
naar de kleine serre van het huis. zijn
moeder poetste de nieuwe stoel keurig
schoon en legde een grappig, blauw
kussentje op de zitting.
„Dat past precies?" riep ze blij. ..Ik
heb nog nooit zo'n mooie stoel gehad.
Dank je wel. m'n jongen!"
De strandstoel beefde haast van
trots en vreugde. En sindsdien was hij
altijd heel gelukkig, zonder regen
en met een lief vrouwtje dat erg op
hem gesteld was, en een grijze poes
die spinnend van tevredenheid in de
strandstoel sprong, zo gauw het
vrouwtje er uit opstond.
M. F. B.
