Australiërs maken zich bezorgd over S
eenzaamheid bij immigranten
Noord-Noorwegen-plan steunt
onderontwikkelde gebieden
ZATERDAG 24 DECEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
es in de Natuur
Zij steken hand in eigen boezem
Nederlanders houden lezingen
over
hun
ervaring
VOGELAVONTUUR OP ZEE
-
M
- 'J\'2
Electriciteit kost een halve cent
per kilowatt
Naar Fjorden en Bergen (II)
(Van onze correspondent in Australië*
Op Oudejaarsavond, wanneer uren, dagen maanden en jaren heenvlieden,
rullen stellig veler gedachten van Australië naar Nederland uitgaan en omge
keerd, van Nederland naar Australië. Familieleden (van immigtanten) in Ne
derland hebben het, wat betreft hun vermogen om zich'voor te stellen „hoe het
daar in Australië Is", moeilijker dan de immigranten zelf. Voor de laatsten im
mers is het Nederlandse gezinsleven, het Nederlandse maatschappelijke leven
en ook het landschap welbekend. Maar er is een omstandigheid, die vele Im
migranten zwaar op het hart ligt: de eenzaamheid.
Nu moet ik er direct bijzeggen, dat de Nederlandse immigranten van die
eenzaamheid veel minder last hebben dan Duitsers, Polen, Italianen, Grieken
en andere Europese immigranten. Het feit echter, dat een jonge Duitse moe
der zich dezer'dagen met haar anderhalf-jarig kindje van het leven heeft beroofd,
„omdat zü zich zo eenzaam voelde" ondanks een gelukkig gezinsleven
heeft de Australiërs plotseling de ogen geopend voor de grote „kleine drama's",
die zich in de gemeenschap der immigranten achter gesloten deuren afspelen.
Schip met Duitse meisjes
Van deze drama's zijn de Australiërs
zich tot voor kort klaarblijkelijk niet be
wust geweest, Zij zijn onthutst door de
onthullingen, die verscheidene immi
granten in de Australische dagbladen
hebben gedaan en waarin hun grote nood
tot uiting komt. Die nood bestaat aller
eerst bi] de oudere .nieuwe Australiërs",
in de tweede plaats bij vele vrijgezellen,
die geen levensgezellin kunnen vinden
onder de Australische meisjes, een pro
bleem, waarover ik reeds eerder heb ge
schreven (de Duitsers zijn hard bezig
dit probleem op te lossen: op 9 Decem
ber kwam hier in Sydney de „Arosa
Kulm" uit Duitsland aan, vol met Jonge
Duitse huwbare meisjes).
De meeste Australiërs verwachten van
de nieuweling, dat hij of zij de heel an
dere levensgewoonten van de Australiërs
spoedig overneemt, meer nog: zjj ver
wachten dat de „New Australian" zijn
verleden afsluit, omdat hü naar hier is
gekomen om een nieuw leven op te bou
wen. Talloze immigranten kunnen hun
verleden echter niet vergeten en zich
geheel aan Australië geven, omdat zij
door oorzaken buiten hun wil van hun
geboortegrond zijn losgerukt. Voor de
Nederlandse immigranten ligt dit anders
dan voor de meeste andere, nlet-Britse,
groepen in Australië.
De Australische kranten maken er in
de laatste tijd een soort drama van,
waarin de eenzaamheid de hoofdrol ver
vult, althans zo beweren zij. In werke
lijkheid is het het zelfverwijt zich te
weinig aan de nieuwe Australiërs, elk
voor zich, te hebben gegeven en hun een
zaamheid daardoor te hebben vergroot.
Tragiek van Pools advocaat
„Sommige Australiërs zijn zeer onver
draagzaam", schrijft een der grootste
Australische kranten. „Wij Australiërs
vergeten.dat sommige immigranten meer
cultuur met zich meedragen dan wij
zelf. Als een nieuwe Australiër door lang
en hard werken een huis krijgt, voelen
wij ons geïrriteerd (ten onrechte overi
gens) omdat vele Australiërs zelf al tien
Jaar lang op een huis hebben zitten
wachten zonder het te krijgen".
Deze krant schreef een man te ken
nen, die in zijn geboorteland. Polen, een
brillant advocaat was. maar nu als
kellner in een nachtclub werkt. Daar
ontmoet hij mensen die meer geld dan
hersens hebben. Daaruit spruit natuur
lijk bitterheid en wrijving voort. Deze
man heeft 13 jaar lang tevergeefs ge
tracht een baan te krijgen als kantoor
bediende, hoewel hü zes talen vloeiend
spreekt en schrijft. Duizenden immi
granten met meer dan middelbare
schoolopleiding voorzien in hun levens
onderhoud door handenarbeid te ver
richten. Valt er voor hen niets beters te
doen dan ramen te wassen? vraagt het
blad.
Lanterfanten bij overheid
Ongeveer tegelijkertijd, dat op deze
ongewenste toestand de aandacht werd
gevestigd, schreef een ander blad over
lijntrekkerij bij overheids- en particulie
re ondernemingen, waardoor inplaats
van 40 uur hoogstens 30 uur en meestal
minder, per week wordt gewerkt! Dit
lanterfanten ligt de Europese immigrant
niet, zeer tot ongenoegen van vele
Australiërs. Eén immigrant bracht de
redactie van een krant een bezoek met
zijn hand in verband. Zijn medearbei
ders hadden zijn vingers verbrijzeld om
dat hij naar hun mening een onwillige
partij was geweest in het lanterfanten..
Dit zijn feiten, die de vriendelijkheid
en hulpvaardigheid, welke de Austra
liërs in het dagelijkse leven ten toon
spreiden, in een kwaad daglicht stellen.
Ook al is die verbrijzelde hand een uit
zonderingsgeval, tienduizenden immi
granten worden zonder dergelijke brute
middelen moreel gedwongen tegen hun
zin mee te doen aan lanterfanten. Wie
als intellectueel fabrieksarbeid verricht,
heeft het daardoor dubbel moeilijk en
de eenzaamheid wordt nóg groter.
Harde huid nodig
Men moet als Europese immigrant een
harde huid hebben en over een grote do
sis eigen persoonlijkheid beschikken om
In deze nieuwe gemeenschap zichzelf te
blijven. En toch niet de vriendschap, die
zo gul wordt aangeboden en eerlijk ge
meend is, te verliezen.
Het is verheugend, dat de Australische
pers zelf op de tekortkomingen van gro
te groepen Australiërs (de ambtenaren
inbegrepen) wijst, waar het gaat om de
immigranten In de gemeenschap op te
nemen. Men moet daarbij echter de bij
zondere structuur van de Australische
maatschappij niet uit het oog verliezen.
Waarom werkt bijvoorbeeld de Poolse
advocaat al dertien jaar lang als kellner
en waarom lanterfanten de arbeiders in
nachtclub niet gaarne willen ruilen
bepaalde bedrijven? De Poolse advocaat
zou zijn verdiensten als kellner in de
voor die van klerk of kantoorbediende.
In zijn tegenwoordig beroep verdient
hü op zijn minst twee keer zoveel. De
oorzaak van zijn moeilijkheid om Intel
lectuele arbeid te vinden, ligt niet bij
de Australiërs maar bij de Australische
maatschappij die intellectuele arbeid
over het algemeen laag. te laag, waar
deert.
Nederlander als „broer"
Ook het lanterfanten mag men niet
alleen de arbeiders verwijten. Talloze
Australische ondernemingen, fabrieken
en kantoren missen bekwame leiders. De
Australische maatschappij is heel sterk
een klassen-bewuste maatschappij, waar
de klassenstrijd nog „met elan" wordt
gevoerd. De politieke gedachte van „uit
buiter" en „uitgebuite" uit de dagen van
Marx is hier nog lang niet dood, al moet
daarbij worden opgemerkt, dat de /Uit
gebuite' een even sterke (in vele geval
len zelfs sterkere) positie inneemt dan
de „uitbuiter"!
Dat de Nederlander in Australië des
ondanks in het algemeen een goede ont
wikkelingspositie heeft weten te verkrij
gen, betekent lof voor zijn aanpassings-
GISTEREN en vandaag zat ons
schip vol vogels en de stuurkast
leek wel een volière. Ze zaten in
onze haren en soms had de kapitein
er wel drie op zijn schouder zitten, het
waren heel kleine vogeltjes van een
geelgroene kleur met een oranje
streepje over hun kopje
Zo begon een beschrijving uit een
brief van een kapiteinsvrouw, die op
het schip van haar man, varend van
Rotterdam naar een Noorse haven,
ergens op de Noordzee een merkwaar
dig avontuur beleefde, waarvan ze ook
een goed verslag gaf. Ik moet beken
nen, dat zo'n bericht, ergens in volle
zee geschreven in de kajuit van een
kustvaarder, me boeit en zo zal het
iedere Nederlander wel gaan. zeker als
hij bovendien nog een vogelliefhebber
Is. Allereerst de gebeurtenis zelf, want
die is al interessant genoeg; maar
vooral de omstandigheden, die de ge
beurtenis als het ware omlijsten.
Want terwijl je die enkele regels
leest, gaat je fantasie werken. Je stelt
je voor hoe het er toegaat op zo'n
schip, nee! je staat zelf op de voor
plecht of in de stuurkast van die don
kere schuit, eigenlijk maar een stip
op een onmetelijke watervlakte, een
klein wereldje, met een handvol men
sen, die allen hetzelfde doel hebben.
Ter weerszijden zover je kunt zien, de
langzame kanteling van golven, de
rusteloze wisseling van waterbergen en
dalen, met schuimvlekken bepareld.
Boven ons de hemel, ondoordringbaar
grijs, een grauw gordijn, dat aan alle
kanten tot op de horizon is neergela
ten. Soms veegt de wind een stuk van
de wolkenflarden uiteen en dan van
gen de omkruivende golvenkoppen het
licht en sprietst er het schuim over
blauwgroene watervlakken, die rijzen
en dalen en voor de stuwende boeg
met bruisend geweld in tweeën splij
ten.
En dan gebeurt ineens het wonder.
Zonder waarschuwing, als bij tover
slag wervelen ze plotseling over het
schip, honderden kleine vogeltjes,
groengele verendotjes, en bezetten er
alle beschikbare plaatsen. Het schip is
eensklaps gepavoiseerd met een leven
de versiering, raadselachtig, boeiend.
Want raadselachtig is die invasie, dat
neervallen van ontelbare doodvermoei
de diertjes, die het bestaan, op hun
nietige vlerkjes, gedreven door een on
begrepen drift, zeeën te kruisen, ocea
nen te overspannen, honderden kilo
vermogen en volharding. Soms lijkt het
wel of de Australiër in een Hollander
een bloed-eigen broer ziet. Verenigin
gen, zoals de Rotary Club en de Bond
van Plattelandsvrouwen, laten Neder
landers lezingen houden over Neder
land en over hun ervaringen, zonder
zelfs de moeilijkheid van de taal te tel
len. Vooral vrouwenverenigingen op het
platteland horen graag Hollandse vrou
wen spreken, ook al is het in gebroken
Engels. Een Nederlandse immigrant,
man of vrouw, behoeft zich in Austra
lië nooit eenzaam te voelen.
Men kan zeggen, dat het, als er al
tragiek in het emigreren ligt, de taak
van de Nederlander zelf is om de
scherpe kanten er af te vijlen. Wanneer
hij zich niet in een ivoren toren op
sluit, vindt hij de Australiër altijd be
reid mee te helpen die vijl te hanteren.
Gij, Nederlanders in Nederland, kunt
wat dit betreft, in Uw zorg over familie
leden en vrienden en kennissen in
Australië, het nieuwe jaar vol vertrou
wen tegemoet gaan.
V V
-.3
meters ver. Te raadselachtiger voor
ons, toeschouwende mensen, is dit
gevaarlijke overtrekken, omdat we
weten, dat de kleine lichaampjes, heb
ben ze zich eenmaal aan de ongewis
heid van de elementen overgeleverd,
him waagstuk betalen met de hoogste
Inzet: hun leven.
Echter, voor hen is het geen waag
stuk. Ze weten niet beter, ze móeten
dit doen. ze worden gestuwd door een
kracht, die sterker is dan zij zelf en
waaraan ze blindelings gehoorzamen.
Maar wie zal onthullen, hoevele het
land (Engeland of de Far-Oer-eilan-
den of wellicht nog verder!) niet zul
len bereiken, wie zal beschrijven hun
strijd tegen de elementen, die ze in
dwarrelende vlucht omhoog jagen of
ze neerslingeren op het gevaarlijke
water!
DE brief vervolgt:... later kwam er
een sperwer en die zat er een op
te eten en toen heeft een matroos
hem doodgegooid, want we vonden 't
zo zielig, dat hij werd opgegeten. En
's avonds had de meester (de machi
nist) weer een sperwer gevangen
Dan vervolgt het verhaal over de sper
wer. die zich in de salon weet te be
vrijden en daar de hele boel op stelten
zet. En van de mensen, die bang zijn
voor het dier met zijn felle ogen, bang
zijn voor zijn snavel, waarmee hij hun
de ogen zou kunnen uitpikken, enz.
enz.
Tja! en nu wordt me gevraagd wat
voor vogeltjes dat wel zijn geweest! En
wat ik van dat geval vind. Wel. aller
eerst wilde ik. dat ik zelf op die boot
was geweest. Dan had ik het signale
ment van die uitgeputte diertjes kun
nen opnemen. Misschien had ik ook
als vogelverschrikker gestaan met dat
kleine goedje op m'n muts. Ik denk,
dat het goudhaantjes zijn geweest, dat
zijn de kleinste Nederlandse vogeltjes
uit onze naaldbossen. Op zoek naar
een winterverblijfplaats hebben ze
waarschijnlijk de wouden van Scandi
navië verlaten en trekken zuidelijk en
westelijk door Europa. Maar hun
vliegrichting moet je natuurlijk ook
weten in zo'n geval.
Goudhaantjes zijn inderdaad groen
geel en ze hebben een mooie oranje
gele kruinstreep.
Wat die roofvogel betreft, als hij
grijs was op kop en rug en roodbruin
dwars gestreept of grijs dwarsgestreept
aan de voorzijde, ja. dan kan het een
sperwer zijn geweest. Deze vogel trekt
namelijk met de zangvogelzwermen
mee, zoals ook valken en zelfs de gro
tere haviken dat doen. Maar ik moet
afgaan op een onvoldoende beschrij
ving.
Hoe het ook zij, vast en zeker zou
ik deze roofvogel hebben gespaard en
me niet hebben laten overrompelen
door vals sentiment. Met dit woord
..vals" bedoel ik, dat we speciaal bij
het beoordelen van de natuur ons
hoofd koel moeten houden. De zee
man, die de vogel doodsloeg, weet heel
best, dat een paar meter onder de kiel
van zijn schip een eeuwige strijd
wordt gestreden in de dierenwereld
van de oceaan, waar maar één wet
geldt, n.l. die van het recht vai} de
sterkste. Medelijden bestaat daar ner
gens, de natuur kent geen medelijden,
alle leugenverhaaltjes uit onze school
boekjes en onze dierenromans ten
spijt. Toch maak'; die zeeman zich
daar geen zorgen over en hij krijgt
er ook geen grijze haren van.
Maar die sperwer, die even bek-af
was als de kleine vogeltjes en die
eveneens op de boot een toevlucht had
gevonden, die sperwer mocht niet
doen, wat hij nu eenmaal niet kon
laten, n.l. zijn honger stillen.
Wat zitten wij mensen toch eigen
aardig in elkaar. Altijd willen we in
grijpen in de natuur, die het met haar
eigen wetten veel beter weet dan wij.
altijd bemoeien we ons met de gang
van zaken in de natuur en nog maar
zelden hebben we er blijvend iets
goeds van overgehouden. Wat ik zou
hebben gedaan op het schip? Als de
mensen aanstoot hadden genomen aan
de sperwer, dan had lk hem tijdelijk
in bewaring genomen en hem, na het
vertrek van de andere niet betalende
passagiers weer vrijgelaten. Heel een
voudig dus.
Maarlk vaar helaas niet op een
kustvaarder. Ik ben maar een landrot,
een gewone zandhaas. En vóór zand
hazen is zo'n prachtig vogel avontuur
in volle zee niet weggelegd.
SJOUKE VAN DER ZEE.
Kent U het verhaal van de Geplaagde
Getrouwde Mannen Vereniging in
Amerika? Die heeft erkenning aan
gevraagd als organisatie, die niet uit
is op winstbejag. De leden hebben
zich voorgenomen zich geheel te
wijden aan de idealen van de vrij
heid en vrije meningsuiting zelfs
voor getrouwde mannen
(Speciale berichtgeving)
Bodo de oudste stad in Noorwegen, door de Duitsers in de strijd
met de geallieerde landingstroepen bijna met de grond gelijk gemaakt
is na 1945 een stadje geworden waar leven in de brouwerij is geko
men. Het is het centrum geworden van de wederopbouw, de ontwik
keling van de noordelijker gelegen provincies. Het is economisch en
militair een plaats van het grootste gewicht.
Noordelijke provincies
in opbouw
Vóór de oorlog worstelde het gemeen
tebestuur met de plannen om een weg
aan te leggen naar Saltdal. een weg.
die kapitalen zou kosten. HU zou een
betere verbinding geven met de buiten
wereld. Deze buitenwereld was toen al
leen maar bereikbaar per schip en het
duurde enige dagen. En nu is de weg
er, nog verder dan men destijds heeft
gewild. Hij werd aangelegd door de
Duitsers en betaald met mensenlevens.
Duizenden Russen en Joegoslaven lie
ten bU dit slavenwerk hun leven. Onder
voed en schamel gekleed werkten zij bU
een temperatuur van 20 graden onder
nul. Geen wonder, dat iedere Noor deze
bloedweg met eerbied en ontzag bekijkt,
een lijdensweg. Nog enkele jaren en de
spoorbaan naar het Noorden zal ook
Bodo bereiken. Thans rijdt men per
auto langs het bUna 90 km lange Salt-
fjord, dat daar vriendelijk en vlak tus
sen de bergen dringt, naar Lonsdal om
de trein naar Trondheim te nemen. De
fjorden zijn diep, en ver landinwaarts
zagen wij nog zeegaande schepen het
water klieven. De hoge bergtoppen zijn
licht met sneeuw bedekt.Bruine, donkere
toppen, met donker-groene bossen,
licht-groene weidjes en spaarzaam ge
bouwde huisjes.
Bodo heeft thans zUn verbindingen.
Het heeft een modern nieuw stadhuis,
twee grote hotels, welker inrichting en
comfort zich kunnen meten met die van
elk ander hotel in een grote stad, een
ambachtsschool en een fauna- en flora
museum. Er is o.a. een kerk, die op de
toren na klaar ls, een toren die vreemd
genoeg, langs een skelet van beton van
boven naar beneden wordt gebouwd. In
Bodo wordt gebouwd aan de welvaart
van Noorwegen, dat wat de voedselvoor
ziening betreft wel zeer afhankelijk is
van de invoer, 'n invoer die het zich niet
veroorloven kan, omdat er geen even
wicht is in de betalingsbalans. En Juist
deze Noordelijke provincies hebben
enige steun-injecties nodig omdat de
moderne visserij en de gemechaniseer
de landbouw steeds meer mensen af
stoten, die toch al een schraal bestaan
hadden en te lijden hadden onder de
seizoenswerkloosheld. Een feit is ook
daar, dat de grote steden meer en meer
arbeiders aantrekken. Maar het gaat
toch niet aan, dat het enorme land,
342.200 vierkante kilometers groot met
70 pCt woeste grond, regionaal ontvolkt
wordt ten behoeve van een bevolkings
ophoping in de steden, waar werkgele
genheid in de industrie in overvloed is.
Het zijn dus sociale en economische
overwegingen, die er toe geleid hebben
in Bodo een regionaal streekplanburcau
te vestigen. Het Storting heeft in
1951 een plan aanvaard, het Ontwikkc-
lingsprograni Noord-Noorwegen, waar
in werd uitgestippeld hoe men deze ge
bieden zou kunnen ontrukken aan hun
isolement, en zeker niet alleen geogra
fisch. Voor een gebied, dat driemaal
groter is dan Nederland, en nog geen
4 procent van het Nederlandse inwo
nertal haalt waarvan op de vele
eilanden nog de helft woont moet
wel Iets gedaan worden wil het weer
op krachten komen. Voor de periode
19511960 zijn van staatswege fondsen
beschikbaar gesteld. Uit deze fondsen,
250 millioen Kronen plus 200 millioen
Kronen Marshall-gelden, worden niet
alleen gelden geput voor de woning
bouw, welke in een versneld tempo is
aangepakt en vaak de te vestigen indus
trieën vooruit is. Deze industrieën
moeten deze onderontwikkelde gebie
den vooruithelpen.
BELASTINGFACILITEITEN BIJ
INVESTERINGEN
De modernisering van de visserij
bracht met zich mede de vestiging van
conserveringsindustrieën voor de aan
gevoerde kabeljauw en andere vispro
ducten. Nieuwe industrieën boven een
zekere breedtegraad kunnen bi) vesti
ging of investeringen profiteren van
belastingfaciliteiten, hetgeen tal van
bedrijven uit het Zuiden des lands naar
het Noorden lokt. althans bewogen
heeft er filialen te stichten. Het Noorse
bergland is ryk aan water. Het snel
naar beneden stromende of van de
bergen in de fjorden stortende water
betekent kracht. Geen wonder, dat men
verscheidene plannen tot het bouwen
van waterkrachtwerken ter hand heeft
genomen. Electrische energie voor de
nieuwe industrieën, die dus geen te im
porteren dure kolen behoeven te ge
bruiken. Energie, die de concurrentie
met de atoomenergie durft op te nemen.
Immers, het zal nog wel 20 jaren du
ren, zei ons een ingenieur die werkzaam
was bij de bouw van een der grootste
waterkrachtwerken van Noorwegen,
eer de atoomenergie zal kunnen gaan
concurreren tegen de energie, welke wij
dank zij het water, als het ware voor
het grijpen hebben.
Enorme klipvissen in de drogerij
OVERVLOED VAN ELECTRICITEIT
Electriciteit voor het grijpen, wij heb
ben het op onze reis door het Noorden
van Noorwegen ondervonden. Hoe vaak
draaiden wij in de donkere dagen van
ons verblijf zuinig en voorzichtig het
licht in onze kamer uit. Steeds was het
foeer ontstoken als wij terugkeerden.
Het was alsof het geen geld .kostte
Zeker, hiervoor is, bij het ontbreken
van zoveel zon- of daglicht, een psy
chologische verklaring te vinden, maar
toch komt het mij onlogisch voor, om
ook bij zonlicht in de kamer de lam
pen brandende te houden. Vele hotels
en woningen zijn electrisch verwarmd.
Men «luit er contracten voor een mi
nimum afname van vele duizenden
Moderne visdrogerij en koelhuis.
kilowatts per maand tegen 1 óre per
kw, d.w.z. een halve cent.
Ja, er ls een weldadige bedrijvigheid
in Bodó, er is een drukke scheepvaart
op het Noorden en Zuiden. De Supra-
Constellations kunnen er landen. De
moderne visdroog-inrichting elec
trisch verwarmd natuurlijk is van
verre te ruiken en produceert klipvis,
stokvis voor Spanje, Zuid-Amerika,
Afrika, Italië. Er wordt ijs gefabriceerd
in de diepvriesinrichtingen.
De reclame die men er maakt voor
het gebruik van kabeljauw, is aange
past aan de smaak van de bewoners
van deze zuidelijke landen, die, als zij
de vouwbladen met recepten in het
Spaans en Portugees aanschouwen,
moeten denken dat Bodo alleen maar
door zeemeerminnen bevolkt wordt, die
dagelijks een duik nemen om de kabel
jauwen van 15 pond en meer aan
land te brengen.
Bij ons bezoek aan de drooginrich-
tingen, diepvries- en koelhuizen kon
men werkelijk van slapte spreken. De
visserij had het laatste jaar niet veel
opgeleverd, de grote drukte verwachtte
men pas weer in Januari. Doch alle
zeilen worden bijgezet om spoedig tot
volle capaciteit te komen.
Bodo heeft het venster naar de we
reld opengezet. Dat is ook in de rich
ting Rusland, waarmede men sinds
1945 een gemeenschappelijke grens
heeft en conflicten vermijdt door aller
vriendelijkst te zijn. Een vriendelijk
heid, die men begrijpen kan, met zo'n
grimmige buur naast de deur en welke
moet leiden tot een voorzichtige NAVO-
politiek van de kool en de geit sparen
om niet ln de klem te komen.
Het venster is open naar alle kanten.
Het wereldnieuws komt er nu ook per
telex binnen. De Nordlands Fram Tid
ls even bij als iedere andere krant in
de wereld, al is de exploitatie moeilijk
en duurt het soms dagen voordat de
krant de eilanden langs de kust bereikt.
De haven van Bodo
