Oude glorie van Muziek
festival volkomen bevestigd
loofdschotel is het Ballet
GENIETEN
VAN HET LEVEN
DE EERSIE ECHTE ZOMERMAAITIJDEN
Nederland door Franse bril bekeken
US IN DE FLORENTIJNSE MEI
(Van onze correspondent te Rome)
I
•E „Florentijnse Mei" heeft woord gehouden!
/Dit jaar, dat was het parool, zou- het muziekfeest in Florence, het
itste van Italië en een voorloper voor de lange reeks, die over
feel Europa ging, weer zijn oude vooroorlogse betekenis krijgen.
Het zou vóór alles weer echt internationaal zijn. De Engelsen, de
i, Israël en de Duitsers moeten nog komen, maar wat we gezien
;ten, is meer dan voldoende om het hoge peil van Florence te
mstigen.
Ce stad is dan ook stampvol vreemdelingen, die, en dat ^s het
laardige, niet op de avonden der „premières" maar bij de herha-
#n, de schouwburgen tot op de laatste plaats vullen, zodat men
vaak waant in Londen of New York.
Jjn voor vreemdelingen de prijzen voor de premières (parterre
l—te hoog?
01 maken de Florentijnen, meer vertrouwd met de gewoonten van
nstad, zich bij voorbaat van alle goede plaatsen meester?
r begon met een opera van
jcalzettiDon Sebastlano. Dit is
Klutste werk van de meester,
imsniet vergissen zijn 71ste
ffi) werkte er aan, toen hij door
«leisterd zijn einde reeds voelde
r maar hij beschouwde „Don
uo" als zijn meest geslaagde
jaren 1843—45 was het een
ncces, vooral in Parijs. Later
b opera als zoveel andere ver-
allè is ze sedert ruim 40 Jaar
sëroerd en daar een der doel-
nn de Florentijnse „Maggio"
ïtrukken van vergeten meester-
aan de vergetelheid, was het
taardig „Don Sebastlano" op-
roor het voetlicht te brengen,
bevat veel goeds en één wer-
em moment, n.l. wanneer
Koning van Portugal, van
onderdanen aannemen dat hij
is in een ongelukkige oor-
de wilde stammen van
■Afrika, als vluchteling terugge-
3 Lissabon, daar als arme bede-
jttlge is van zijn eigen staatsie-
der allergrootste bladzijden
kt werk van Donizetti. De nlt-
:4 k( te Florence was in muzikaal
iht volmaakt. Een groots orkest
angers van de allereerste rang.
■•(if, in handen van Tatlana
|v», een Russische toneelspeel-
'io iekere verdienste, liet zeer
k wensen. Er behoort verschil te
in tassen een opera en een uit
beurs opgezette variéte-voor-
IfH.
loofdschotel in de eerste helft
u de „Maggio" van dit jaar
«rd gevormd door het ballet.
■ittlt sedert lang op balletgebled
«er mee. Er is geen enkel Ita-
iioreograaf van enige betekenis
ide danseressen en dansers zijn,
utionderingen daargelaten, niet
nationaal peil.
sedert twee. drie Jaar ls de be-
tüng ontwaakt en we hebben
k internationaal bekende gezel-
W kunnen zien.
5* heeft terecht met deze
wde belangstelling voor het
rekening gehouden. De reeks
zet een avond, waarin de Hon-
ithoreograaf Aurel Milloss. die
eg aan de Milanese Scala ver-
'ws. de toon aangaf.
komt voort uit de Centraal-
school van Laban en heeft
W-icademische stijl nooit leren
w. Hij doet er wel pogingen
^r telkens weer ziet men de
t!»n bewegingen, de hoekige
i waarmee de expressionistische
ul-Europese danskunst meende
"klassieke dans te moeten ver-
"s twee balletten, die Milloss te
a ten tonele bracht, was „Mar-
«n geleden ln Rome en Milaan
Bd. maar voor Florence nieuw,
het beste. De muziek van
■wthpiccola is. vooral in de fluit-
unvaardbaar en aantrekkelijk.
|Md Milloss een gelukkige greep
'®et zijn twee voornaamste
de Engelsman Deryk Mendel,
'ra van Marsias vertolkte en de
•aaiznir Auktomsky. die Apollo
'"•Corps de Ballet daarentegen
•rut zwak.
5 voorstellingen van het New
City Ballet vormden voor
vrienden van de dans de
j^otel van deze eerste helft van
Mo".
"rmaarde choreograaf Balan-
."ut aan het hoofd van dit
«P. Wie een ballet van Balan-
fJ' zien. dient er rekening moe
en zich voor te bereiden op
*l»vond. waarbij de rede meer
woord komt dan hel hart.
fwerscheiden oude, bracht het
■t City Ballet vier nieuwe bal-
«n zuiver neo-klassleke „Pas
°P muziek van Glinka, bleek
belangrijker dan het gelijk-
Mllet dat Balanchlne Jaren
muziek van Minkus voor de
danser Eglevsky heeft gezet,
toen deze nog deel uitmaakte van de
balletgroep van Markies de Cuevas.
Er ls een tegenspraak tussen de
romantische muziek en de klassieke
zetting der passen met in de beide
vrouwelijke partijen hier en daar een
humoristische tintje in de geijkte styl
van Balanchine, André Eglevsky. Ta-
naquil Leclerc en Patricia Wilde gaven
een technisch volmaakte vertolking.
Eglevsky blijft, trots zijn Jaren, oe
perfecte „danseur noble". Hij is in
menig opzicht de technisch meest vol
maakte danser van onze tijd.
Op de tweede avond werd zijn plaats
Ingenomen door een jonge Canadese
danser Jacques d'Amboise, die aan de
choreografie nog al wat veranderde,
maar die meer dan een belofte bleek
voor het ballet.
d'Amboise mist scholing, maar heeft
verder alles mee om een der héél gro
ten te worden in de danskunst.
G
ROOT was de verwachting voor
het nieuwe ballet „Roma", een
wereldpremière, waarmee Balan
chine een hulde wilde brengen aan
Italië. De muziek van Bizet ls ge
ïnspireerd op indrukken door de
jonge componist opgedaan te Vene
tië, Florence, Rome en Napels, zodat
de naam „Roma" eigenlijk misleidend
is. Het ballet waarin passen uit
Italiaanse volksdansen zijn verwerkt,
had een matig succes en de Italianen
herkennen er zich zelf niet in terug.
Maar „Roma" leerde ons een nieuwe
Balanohine kennen: niet langer ..zui
vere dans", maar costuums en decor en
bijna een verhaaltje.
Die indruk, dat Balanchine het
doodlopend steegje van de „zuivere
dans" heeft verlaten, werd bevestigd
door „Western Symphony" met het
verschil dat men daar te doen heeft
met een werk van grote betekenis.
Wat Balanchine met die „Western
Symphony" prcies bedoelt, is hem
waarschijnlijk zelf niet duidelijk. Toen
wij hem vroegen of hij wilde weerge
ven hoe cowboys uit Texas hun meis
jes, op een Zaterdagavond in en voor
de kroeg, de „saloon" hun gebruikelijke
„square dances" hadden willen vervan
gen door de weergave van wat ze in oe
stad hadden gezien bij een klassieke
balletopvoering, gaf hij ten antwoord:
„Dat kunt U er gerust in zien. dat
lijkt mjj een heel redelijke opvatting".
In ieder geval, dat alles ls er: de
saloon-stemming, de cowboys, het klas
sieke ballet en de Zaterdagavond.
Het gaat om een volledige symphonie
geschreven door Hershy Kay. maar alle
motieven zijn ontleend aan Ameri
kaanse volkswijsjes en cowboys-liede
ren. Het is aardige onderhoudende
muziek en de dansen, die er op worden
uitgevoerd zijn nog onderhoudender.
Te beginnen met de costuums, die een
parodie zijn, op wat men in variété
theaters te zien krijgt, is alles bedoeld
als een grap. Het „allegTo" waarmee
de symphonie begint, geeft ons eerste
een kostelijke parodie op Balanchine's
eigen choreografische werkwijze met
de vele kruip door-sluip door bewe
gingen en daarna wordt Petipa en het
oude romantische ballet er tussen ge
nomen.
Het „Adagio" is een allergrappigste
imitatie van de tweede acte van het
Zwanenmeer met hier en daar ook
enkele gedeelten uit Giselle en andere
romantische balle-tten.Scherzo en finale
zijn bijna geheel gewijd aan Massine,
die er kostelijk tussen wordt genomen
met parodieën op de Tricorne en de
Schöne Donau.
rET deze zomerse dagen
I y I kunnen wij heerlijk ln
onze tudn gaan zitten of
op ons balcon; wij trekken naar
de duinen of zoeken het verder
en hoger op in het buitenland,
om te genieten, te genieten van
het leven. Maar levensgenie
ting is een kunst.
Daar zijn onze buren, die de
radio hard hebben aanstaan, zo
dat die overal in de omtrek is
te horen; daar wordt zo luid ge
sproken, dat je alles woord voor
woord kunt verstaan. En wij
zitten ons te ergeren, en zouden
graag leren spelen: „Mens er
ger je niet".
Trekken we er op uit. dan
worden we ongemerkt meegezo
gen naar oorden, waar ook „de
anderen" komen. Het doet
vreemd aan op een verlaten
strand te gaan zitten. We zoe
ken gezelschap in het pubhek.
Wat dom van ons! Nederland is
niet zó vol. Maar wij zijn wei
nig vindingrijk. Zo brengen wij
de dag wel buiten door, maar
aan het genieten komen wij
niet toe.
Gesteld: het wordt ons ver
gund er eens helemaal „uit" te
zijn. Dan komen de talrijke zor
gen van de dag zich aandienen:
zorgen van het huishouden en
van de opvoeding der kinderen,
van het werk. Op zo'n moment
moeten wij tegen ons zelf zeg
gen: „Die zorgen zijn allemaal
erg belangrijk, maar nu moet ik
aan iets anders denken of be
ter: helemaal niet dénken, al
leen maar genieten". We moe
ten ons zelf en die heel belang
rijke zorgen vergeten en aan
dacht hebben voor de dingen,
de planten en dieren om ons
heen. Er ls een Chinese wijs
heid van het „Niets-Doen".
Veelal wordt ons de mogelijk
heid om de levensvreugde te
smaken van binnenuit ontno
men. Uit een verborgen oor
sprong komen in ons Innerlijk
duistere begeerten naar boven,
die de zuivere levensgenieting
vertroebelen. Wy zouden wel
anders willen, maar staan
machteloos. Deze duistere be
geerten kunnen wy niet zo ge-
Woord van Bezinning
makkeluk vergeten als de nor
male zorgen. Een eeriyke over
denking hoe die in onze levens
geschiedenis zyn binnengeslo
pen en hoe ze daar onze gees-
teiyke groei belemmeren, kan
ons een eind op weg helpen.
Maar bevryding hieruit ge
schiedt meestal pas by de her
winning van een spontane lé
vensgenieting.
Velen menen dat levensgenie-
ting een woord is, dat vloekt
tegen de geest van deze eeuw.
Wie kan en mag nog van het
leven genieten? Dat is immers
oppervlakkig en onwerkeiyk.
Wie zichzelf hierop betrapt,
beschouwt het als zondig.
Het Ujkt wel alsof ons gewe
ten ons niet toelaat zo onbevan
gen in de wereld te staan: Er
wordt teveel geleden; er ls re
deloos verdriet; er wordt hon
ger en dorst geleden. Overal
zyn mensen nodig om te helpen
en nood te lenigen. Kunnen wy
dan rustig in onze tuin gaan
zitten en van het leven genie
ten?
Voorop staat, dat wy elke ge
dachte van jalousie als andere
mensen biy zyn, uit ons hart
bannen. Maar gelooft U, dat
andere mensen op onze aarde,
die het moeliyk hebben, zich
Ergeren als zy horen, dat wy
hier van het leven kunnen ge
nieten? Allerminst, dacht lk.
Als het leven nog enige zin
heeft voor hen, dan is het
waarschyniyk deze, dat ergens
op aarde nog de mogelijkheid
bestaat, dat mensen onbevan
gen, onbevreesd, spontaan de
levensvreugde smaken. Daar
door worden zy getroost, daar
door worden zy bemoedigd.
Nu zitten wy niet ons gehele
leven in de tuin. Dat zou ons
gaan vervelen; dat is ook niet
de bedoeling van ons bestaan,
wy werken. Maar het leven
kent zyn rhythmen. Er worden
ons ogenblikken van rust ge
gund. De rust, die dient om ons
te laten gemeten van de schep
ping. Laat ons die ogenblikken
goed gebruiken. Levensgenie
ting is een kunst èn een genade,
wy zeggen tegen elkaar: „Het
kan en het mag".
J. VAN GOUDOEVER
Rem. predikant
te Leiden.
„Western Symphony" is een der
aardigste balletten die sedert vele
jaren geschreven zyn, en het wordt
door het gehele gezelschap met on
stuimige vaart en veel dansvreugde
gedanst. Van Jerome Bobbins bracht
het gezelschap, behalve het onster-
feiyke „Interplay" een nieuwe zetting
van Debussy's „Après midi d' un
faune".
André Maurois
schreef
voorfreffelijk
boekje
over ons land
(Van onze Parijse
correspondent)
„Holland is niet alleen een
natie, maar ook een geestes
gesteldheid. Er bestaat een
Nederlandse levensfilosofie,
die misschien nooit op
schrift werd gesteld, maar
die dagelijks in praktijk
wordt gebracht en welke de
Hollanders werd ingegeven
door de voorwaarden van
hun paradoxale bestaan".
Zo begint een bijzonder boeiend op
stel van een dertig pagina's over ons
land van de hand van de vermaarde
schry ver André Maurois, een opstel dat
als inleiding dient voor een zestigtal
foto's, waaronder enkele in kleuren, die
schrüvers' zoon Gérald enkele maan
den geleden in Nederland heeft ge
maakt. Het boek verscheen in de be-
bekende serie der „Guides bleus" van
de uitgever Hachette en het richt zich
speciaal tot de Fransen, die Nederland
bezoeken willen en tevoren iets meer
van land en volk wensen te weten.
De tekst is eeriyk gezegd wel
veel beter dan de platen, die over het
algemeen een weinig persoonlyke visie
verraden en zo wel eens wat stereotiep
zyn uitgevallen. Maar de vreemdeling
ziet de Amsterdamse grachten, de mo
lens, de tulpenvelden, de boerinnetjes,
de stille stadjes wellicht wat anders,
meer decoratief dan wy, en die zullen
hun plezier dus ook wel aan die foto's
beleven.
Het voorlichtingsbureau van de Voe
dingsraad meldt:
Mogen wy uw aandacht vragen voor
een paar echt zomerse menu's?
Daar Juni volgens de statistieken de
maand is met het grootste aantal zon-
ne-uren, rekenen we maar op warme
dagen en zetten U als eerste zomer-
maaltyd voor:
Voor de visschotel kunt U bot, schol
of wyting nemen: ze lenen er zich by
uitstek voor.
Bak de vis zodra U hem ln huis
hebt, leg hem op een schotel en zet
deze op een koele plaats weg. Tegen
etenstijd hebt U niets meer aan het
gerecht te doen dan het te garneren
met blaadjes sla. Kleine tomaatjes, die
U uitgehold heeft en gevuld met may
onnaise, staan er aardig by.
Door de komkommersla kunt U wat
kervel mengen, maar dan heel fyn
gesneden.
Ons tweede menu:
Peulen zyn slechts korte tyd ver-
krygbaar en gewooniyk niet goedkoop.
Daarom en misschien ook omdat het
een smakeiyke combinatie is, worden
ze dikwyls met worteltjes gemengd
gegeven. De kooktyd van jonge peulen
bedraagt ongeveer 15 minuten, een tyd.
die verlengd wordt naarmate de peu
len ouder worden. Neem de kooktyd zó,
dat de peultjes nog net even knappend
zyn. Het is aan te bevelen om ze met
wat suiker af te maken.
Als toespys kunt U een vruchten-
gruel van gort met verse vruchten ge
ven. Voor 4 personen kookt U 100 gram
gort in 1 liter water en roert er kort
voor het opdienen stukjes rauw fruit
en suiker naar smaak door. U kunt
In het volgend menu:
Tomatensoep, bloemkool, aardappelen
kaaspannekoek, jus
ls het bloemkoolnat verwerkt ln de to
matensoep.
Gebruik groentekooknat liever met
een dan de volgende dag. Het vitami
negehalte gaat by het bewaren en
weer opwarmen achteruit en bovendien
is het niet prettig veel resten te heb
ben ln dit warme Jaargetyde.
Kaaspannekoek ls een voedzaam ge
recht,waarvoor een niet te Jonge kaas
de voorkeur verdient.
Kaaspannekoek
100 g belegen of oude kaas. 2 dl (ruim
1 kopje) melk, 75 g bloem, ei, boter
of margarine, zout.
Het ei met een scheutje melk los
kloppen, de bloem er by doen en alles
tot een gladde massa roeren. De rest
van de melk hieraan toevoegen. De
geraspte kaas door het beslag schep
pen. Van dit beslag in hete boter of
margarine in een koekenpan op een
zacht vuur langzaam een pannekoek
bakken tot hy gaar en goudbruin is.
De koek keren en de tweede kant
vlug bruin bakken..
In het laatste menu vindt de onvol
prezen Hollandse nieuwe een plaats:
Nieuwe haring, nieuwe aardappelen.
Door de peterseliesaus roert U op het
laatst kleine klontjes boter of marga
rine en laat hem daarna niet meer
doorkoken. Na deze vry lichte gang
zal een gebakken nagerecht, zoals ha-
vermoutkoekjes, goed smaken. Als U
er een ei ln verwerkt, worden ze extra
lekker.
André en Gérald Maurois ti/dens hun reis door Nederland
(Foto Nico Jesse)
Zoals alle buitenlanders wordt ook
Maurois natuuriyk door tal van eigen
schappen en verschynselen gefrappeerd,
waardoor wy ons nu eenmaal van
andere volkeren onderschelden: de Hol
landse properheid, het rustige familie
leven, de nationale zuinigheid, de
kalmte (die hy intussen niet voorfleg-
matisme versiyt), de ondernemings
geest, etc.
Zonder dat we direct van ideali
seren zouden willen spreken, winnen
by Maurois de positieve, en zelfs
ronduit voortreffeiyke, kwaliteiten
van ons volk het toch wel verre van
de minder gunstige karaktertrekken,
die wel heel discreet behandeld wor
den.
Maar misschien heeft Maurois die
echt niet zo opgemerkt (of worden ze
door onszelf ook wel eens wat overdre
ven). Maurois geeft intussen veel meer
dan enkel een ooggetuigenverslag. Hy
leidt uit de ulterlykheden. die hem zyn
opgevallen, een levensfilosofie af, die
voor ons Nederlanders zeer opbeurend
is om kennis van te nemen.
zyn boekje biedt zo. in kort bestek,
een levendige kyk op het dagelykse
doen en laten in ons volk en tevens
een voortreffelyke omschrijving van
het Nederlandse geestesmerk
Maurois toont zich opnieuw een
scherp zy het als gezegd welwillend
waarnemer en een niet minder
scherp psycholoog. Hy heeft met water
bouwkundigen, economen, ministers,
boeren en zakenlieden gesproken, hy is
by Nederlandse vrienden thuis op visite
geweest, en met het veelzydige materi
aal dat hy zo vergaarde, schetst hy een
beeld, waarin de Nederlandse lezer
graag zyn land en volk herkent, omdat
er zoveel harteiyke genegenheid uit
spreekt.
Nieuwe opzienbarende feiten zal men
hier uiteraard niet moeten zoeken.
Maar Maurois weet zyn feiten te laten
spreken. En ook zijn citaten en cyfers
zijn met niet minder overleg gekozen.
Hy merkt natuuriyk op dat het water
de hele geschiedenis en het hele leven
van de Hollander nog altyd beheerst.
De zee heeft haar zilte sporen ook in
de Nederlandse taal nagelaten. Een
taal van bootslieden, vissers en zeevaar
ders. Een Fransman, die voor de Duitse
bezetter moest vluchten, koos de „ma-
quis", de Nederlander „dook onder".
De Fransen verrukten hun nationale
expansie-mogelykheden door energie te
onttrekken aan het water, dat zich van
de bergen stort. De Hollanders verze
kerden hun veiligheid door het water
weg te pompen. Een stryd van dag op
dag en uur op uur, die akkers heeft
opgeleverd en het volk staalde. De Hol
landse deugden zyn talryk en Maurois
somt er vele op. De Hollanders zyn
overleggend, vlytig, moedig, en ze heb
ben, zo vindt Maurois, een sterk gevoel
voor eendracht en broederschap. Mis
schien zijn ze iets te direct en te vry-
moedig in hun conversatie? Leve de
Benelux: van de Belgische humor kun
nen wy. zo merkt de schryver op. nog
wel wat leren. Verder zyn we vrijheids
lievend en verdraagzaam zonder dat
onze tolerantie op gebrek aan belang
stelling berust.
We zyn overtuigde democraten en
Maurois neeft tot zyn verrassing ge
constateerd dat vakbondleiders en
grootindustrieëlen elkander zelfs tuto
yeerden. De klassestryd heeft in Hol
land afgedaan. We geven misschien
niet gauw ons woord, maar een af
spraak is ons heilig. We zyn in alle
dingen stipt en streven naar perfectie.
We gaan een half uur eerder van huis
om zeker te zyn niet te laat te komen.
Onze wat strenge ernst komt ook in
het Nederlandse geestesleven tot uiting.
Een pastoor houdt in Holland een
preek, die men in Frankryk nauwelyks
van een dominé verwachten zou. Zelfs
de Nederlandse Jood is een bezadigd en
ingetogen mens. De algemene toon
wordt in Nederland door het Calvinis
me bepaald. Die toon vindt Maurois
ook in de zeventiende eeuwse schilder
kunst terug; hy spreekt hier van: een
vergeestelykt realisme.
Wat de schryver verder in het dage
lykse leven is opgevallen? De katten-
bakkencentrales (symbool van Hol
landse zindelykheid), de brievenbussen,
die aan de achterbalcons van de trams
zyn bevestigd, de uitgebreide brood
maaltijden by ontbyt en lunch, de
huwelykse trouw (een Nederlandse
echtgenoot wenst zich in de ogen van
zyn vrouw te kunnen spiegelen en vice
versa), de afkeer van misdaad en bloed
(waarvoor in de Hollandse kranten
by na geen plaats wordt ingeruimd), de
vermetele wederopbouw van Rotter
dam, de Zuiderzeedyk
We kunnen, zo u ziet, 't er best mee
doen. Na de schrifturen van een Des
cartes. een Taine, een Duhamel, een
Verlaine en vele anderen over ons
land onder wie onze pers-attaché
in ParUs Sadi de Gorter, die een
savoureus (Frans) „Zelfportret van
een Nederlander" geschreven heeft
is dit boek van Maurois een aan
winst. waarvoor men de schryver
dankbaar kan zyn en waarmee men
Nederland mag feliciteren. Mauroi*
heeft met dit werkje in Frankryt
voor Nederland een overtuigend'
lans gebroken en zoals dat tegen
woordig heet een goodwill ge
kweekt, die door zyn intelligentie, zyn
talent en vooral zyn sympathie voor
ons land werd gevoeld.
