c
Leven in Russische strafkampen
troosteloze tragedie
Jean de Sperati
Een Kippenpraatje
Sedert 1952 een loon-systeem
oplichter of kunstenaar?
ft
N;
WEKELIJKS BIJVOEGSEL VAN HET LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 15 MEI - PAGINA
De opstand der gevangenen (I)
Geknechten betalen zelf prikkeldraadversperring
Per dag ontving iedere gevangene:
800 gram brood, tweemaal driekwart
liter kool- of gruttensoep, 250 tot 300
gram kasja (pap), 50 tot 70 gram vis
of vlees, 15 tot 20 gram vet, een
kadetje van ongeveer 45 gram en 25
gram suiker.
Dit rantsoen bevatte zowel te weinig
calorieën als te weinig eiwitten, het
was er dan ook op gebaseerd dat zeer
veel gevangenen materiele ondersteu
ning genoten van familieleden in de
vorm van geld of levensmiddelen. Voor
buitenlanders was hier natuurlijk geen
sprake van.
Sedert 1952 kende men voor de
regime-kampen een loonsysteem, waar
door het voedingssysteem minder nij
pend is geworden. Met hun verdiensten
toch kochten de meeste gevangenen
t>ncmiHriplpn 7(vik marcrürlnp inm
(Speciale berichtgeving)
Toen - nu al weer een eeuw geleden - Tsaar Nicolaas de
eerste door zijn adviseurs werd voorgesteld de streek rond de
rivieren Petsjora en Workoeta - gelegen aan gene zijde van de
Poolcirkel - tot een verbanningsoord te maken, merkte hij, nadat
hij een rapport over de levensomstandigheden aldaar had
bestudeerd, op: „Men kan van geen mens verlangen daar te
leven".
De explosie te Workoeta
lltleke of sociale explosies ln de
Unie der Socialistische Sovjet-Re-
pubUeken. Daarentegen kan men
veel eerder bulten Rus lands grenzen
duidelijk het gedruis van aard
schokken waarnemen, die echter
hun centrum binnen dat land heb
ben. Enige Jaren geleden werd de
wereld even beroerd door het ge
rommel rond het geval-Kasenklna
de Russische onderwijzeres, die
het Sovjet-consulaat te New York
wist te ontvluchten en korte tijd
eerder was men opgeschrokken uit
zijn dommeling door de veel luidere
eruptie-Gouzenko. terwijl een dezer
dagen zich ln Australië de ontplctf-
flng-Petrov voordeed. En biikans
dagelijks vangt het oor het gestom
mel op. dat opklinkt nabij het
IJzeren Gordijn: boeren en Intel
lectuelen, enkele militairen en
sporUleden. musici en arbeiders,
die Mos kou's heilstaat de rug toe
keren.
Doch die zelden voorkomende ex
plosies binnen het Russische rijk
zijn van veel groter betekenis dan
al het gedruis "bulten zijn grenzen.
Daar toch. ln het door de erven van
de profeten, die eenmaal de com
munistische dogma's verkondigden,
overheerste Eurazlsche machtsge
bied, heerst een nauwelUks te door
breken schrikbewind.
De befaamde Junl-opstand ge
schiedde binnen het communisti
sche prikkeldraad, binnen het be
reik van de rode vuurmanden Het
was een noodkreet een waarschu
wing, een symbool, een angstge
schreeuw die revolte En als zo
danig heeft deze explosie haar grote
zinvolle en historische betekenis
gehad.
Maar ook dieper ln het onmete
lijke land. even benoorden de Pool
cirkel. heeft zich nog niet zo heel
lang geleden een eruptie voorge
daan. een uitbarsting van biikans
nog groter belang dan die ln Oost-
Dultsland.
Deze ops!
vond plaats li
zoeenaamde „MH
Bijna derden dagen lang were
het hoge barre Noorden gestaakt
door de" dwangarbeiders, bijna der
tien dagen lang trotseerden de ban
nelingen generaal Dercwlanko. bij
na dertien dagen lang hadden de
officieren geen vat op de gevange-
Eén van hen. die de staking van
Workoeta heeft meegemaakt, de
arts Joseph Scholmer. die ln 1949
werd veroordeeld tot 25 jaar dwang
arbeid. van 1950 tot en met 19o3
ln dit strafkamp verbleef en kort
voor de BerUJnse conferentie ln
vrijheid werd gesteld, heeft over
deze opstand verhaald.
Het eerste artikel over de revolte
treft men hiernaast aan. Het geeft
een eerlijk beeld van de toestanden,
die ln de kampen van Workoeta
heersten. In een tweede en laatste
artikel worden zijn sober weerge
geven. en Juist daarom zo aangrij
pend-menselijke ervaringen met be
trekking tot deze opzienbarende
(taking zelve beschreven.
Tsjaar Nicolaas I is niet meer. doch
men kent in de U.S.S.R. thans een
nóg medogenlozer heerser dan de tsa
ren: het Politbureau En dit barre ge
bied met winter-temperaturen tussen
de -35 en -46 graden Celclus, is vol
gens de Moskouse heersers niet alleen
een ideaal oord voor hen, die „gecor
rigeerd" moeten worden, daar het zo
geïsoleerd is gelegen, doch tevens daar
de bodem van deze uiterste punt van
de autonome socialistische Sovjet
Republiek van de Komi-kolenvoorra-
den van enige milliarden tonnen bevat
die in het onherbergzame klimaat rond
de 68ste breedtegraad alleen door
dwangarbeiders kunnen worden gedol
ven.
Ongeveer dertig mijnschachten telt
men in dit gebied, en naast iedere
schacht ligt het barakkenkamp voor
de mijnwerkers en overige slavenarbei
ders. Gemiddeld worden die kampen
door een 3500 man bewoond.
Twee soorten kampen onderscheidt
men:, die, welke uitsluitend voor de
politieke gevangenen bestemd zijn. de
z.g. „regime"-kampen, en die, welke
worden bevolkt door lichtere politieke
gevallen. Staan de „reglme"-kampen
onder de straffe leiding van generaal
Derewianko, in de „Workoeta"-kam-
pen ls de discipline niet zo streng..
En het is hier geweest, in deze straf
kampen, dat in de zomer van 1953 een
opstand uitbrak, hoog in het Noorden
van Rusland het „vaderland aller
arbeiders". Het was een ware staking
met leuzen, stakings-comité's, mani
festen en onderkruipers, waaraan dui
zenden deelnamen.
„HIER ZULT U VERNIETIGD
WORDEN"
De rechter van onderzoek Pachanon.
had het Scholmer reeds voorspeld. Hij
had met zijn wijsvinger een grote boog
over de kaart van de U.S.S.R. getrok
ken. over de Noordkust van Aziatisch
Rusland, ongeveer van Workoeta tot
Sachalln. en gezegd: „Hier ergens zu'.t
U vernietigd worden". En na de reis
van duizenden kilometers, onder
.Auspiciën" van de M G.B. het mi
nisterie voor staatsveiligheid naar
Workoeta, leek het er inderdaad ook
op dat Scholmer hier zitn einde zou
vinden. De vrouwelijke chef van de
sanlteits-afdeling ln Workoeta, de arts-
majoorse Trofimowitsj, kneep even in
de spieren van Scholmers achterwerk
en zei toen: „Geschikt voor de middel
ste arbeidscategorie". Een dag later
stond Scholmer reeds aan de ülitsa
Leningradskaja met de opdracht da
gelijks anderhalve kubieke meter leem
los te wrikken. De persluchthamer be
gon echter Scholmers handgewrichten
te ruïneren, in zijn voeten kwam zo veel
water, dat hij zyn vilten laarzen niet
meer kon uittrekken, en zijn hart werd
steeds slechter. Doch de majoorse
Trofimowitsj luisterde niet naar klach
ten: „Ga aan het werk". Tenslotte had
het onophoudelijke klagen over een
breuk succes. De dikke chirurg Lewts-
jenko ging tot opereren over. maar
negen dagen later wilde Trofimowitsj
reeds dat Scholmer weer aan het werk
zou gaan! Hetgeen wel een angstig
beeld geeft van de „zorg", waarmede
zieke gevangenen omringd worden.
Uiteindelijk, na een half jaar van
sjouwen met boomstammen, was
Scholmer (deels geforceerd) „invalide"
en werd hij soesjiltsjik. stoker van het
fornuis in de droogkamer, de soesjilka.
Het was een rustig baantje: zorgen
dat het vuur niet uitging.
Scholmers barak, no 59. was onge
veer dertig meter lang. zeven meter
breed en ln het midden vier en een
halve meter hoog. Ongeveer tachtig
man woonden in deze vrij bekrompen
ruimte. De barak was opgetrokken uit
hout met in de ruimte tussen de bin
nenste en buitenste wand kolenslak-
ken Het geheel was tenslotte met leem
besmeerd, terwijl in de wintermaanden
tegen de buitenwand een sneeuwwal
van een halve meter dikte werd opge
worpen, welke alleen de kleine vensters
vrijliet. De wanden waren van binnen
geel gelakt, de tachtig centimeter
brede britsen gebeitst, uit een luid
spreker klonken de uitzendingen van
radio Moskou.
Het kamp van Scholmer. behorende
bij mijnschacht 6 telde 64 van zulke
barakken, waarvan ongeveer 40 woon
barakken waren. De overige barakken
dienden als sanlteits-afdeling. kleer
makerij. schoenmakerij, levensmidde
lendepot. keuken en eetzaal, bureaux
van de kampcommandant, arbeids
bureau, magazijnen enz. Tenslotte was
er nog een .restaurant", waar men
voor eigen geld borsjtsj (koolsoep) of
sjitsji griesmeelpap met olie) enz. kon
kopen terwijl in de „club" nu en dan
„voor het vaderland waardevolle films"
werden vertoond.
Ruim dertig van zulke kampen telde
men in Workoeta. gemiddeld door een
3500 man bevolkt, en ieder kamp was
door een ongeveer drie en een halve
meter hoge prikkeldraadomheining
omringd, terwijl aan de binnenkant
van deze versperring een z.g. zapret-
naja (een verboden zone) van zes
meter breedte liep. Wie deze zone be
trad. werd uit de het kamp omringende
wachttorens beschoten. Op afstanden
van tien tot dertien meter stonden
sterke schijnwerpers opgesteld.
AANZIENLIJK MAANDSALARIS
Hoe vreemd het ook moge lijken, de
kampbewoners, die in de mijnen werk
ten. verdienden een zeer aanzienlijk
maandsalaris: een geschoolde, flin
ke mijnwerker kreeg ongeveer 1200
roebel (ruim duizend gulden). Dit, in
1952 ingevoerde, loonsysteem wilde
echter niet zeggen, dat de dwang
arbeiders iedere maand ook die vele
honderden roebels in handen kregen.
De mijnen huurden namelijk van de
kampen de gevangenen als arbeids
krachten en betaalden al naar gelang
van de arbeidsprestatie per maand en
per hoofd aan het kamp een bepaald
bedrag. Van dit (aanzienlijke) salaus
werden echter afgetrokken de kosten
voor onderbrenging, voor verpleging,
voor kleding en vóór bewaking (het
geen dus wil zeggen, dat de gevangenen
notabene zélf de prikkeldraadversper
ringen moesten bekostigen). Het
restant van dit salaris werd de gevan
genen tenslotte uitgekeerd, doch nooit
meer dan 300 roebel per maand. Had
een gevangene na aftrek meer
verdiend, dan werd het surplus op een
geblokkeerde rekening gestort. Bij ont
slag stond de dwangarbeiders dit be
drag ter beschikking.
Deze 300 roebel verdienden echter
alleen die mijnwerkers die de hun op
gelegde dagtaken wisten te vervullen.
Vele gevangenen waren geheel zonder
inkomen terwyl het leeuwendeel van
de werkzaamheden ln de interne
kampdienst niet betaald werd. men
kreeg slechts „vrije kost".
Wie tenslotte minder dan 60 pet. van
zijn taak vervulde, kreeg niet alleen
in het geheel geen geld. doch tevens
een verminderd rantsoen.
LANGE DAGEN EN MAGER
MENU.
De dagen, die de gorkjakl (mijnwer
kers) moesten maken, waren lang. Om
5 uur 's morgens moest men opstaan,
waarna de eerste van de twee dage
lijkse maaltijden volgde. Na het appel
werden de brigaden opgeroepen. In
colonne verliet men het kamp, door
bewakers met machinepistolen bege
leid. op weg naar de mijn. Hier werd
men nogmaals geteld, waarna de lager-
plunje door een mynwerkerstenue
vervanger werd. terwijl de omvang van
de norm, welke vervuld moest worden,
bekend werd gemaakt.
Om vier uur 's-middags waren de
gevangenen meestal klaar met hun
werk. twee uur later keerde men in
het kamp terug en kreeg dan de tweede
maaltijd.
krant nadat men in de barak nog
..kipjatok" gedronken had. heet water,
waarin een zuurtje of suiker was op
gelost.
Vier dagen per maand hadden de
gevangenen vrij. dan werd getracht de
oververmoeidheid kwijt te raken door
veel te slapen.
En zo verging eentonig, hard en zonder
uitzicht op verlossing week na week,
maand na maand, jaar na Jaar.
Maar toch. in de zomer van verleden
jaar, wisten de gevangenen van Wor
koeta het tot een staking te brengen,
een volledige, echte staking
Woedend zijn de Paryzenanrs, en niet zonder reden. Vlak onder de
is men bezig een tentoonstellingsgebouw neer te zetten, bestemd in
toonstelling op technisch gebied. In de vele boze brieven, die de gei
van Parys over deze - zjj het tijdelijke - stadsontsieriiig ontvangt, wordte
gewezen, dat dit gebouw het vrjje en fraaie uitzicht van het I'alais de» (h
onder de Elffeitoren door op het Champ de Mars onderbreekt.
De gemeenteraad is van plan nog eens ernstig allo bezwaren onder de o;
zien. Intussen bouwt men echter rustig door
Griezelhoekje voor philatelisten
Unieke collectie geniaal vervalste
postzegels in Londen tentoongesteld
g (Van onze Londense correspondent)
Ergens in een kleine zaal in de binnenstad van Londen
■wordt op het ogenblik een wonderlijke tentoonstelling gehouden.
Hier zijn namelijk de postzegelreproducties van de tot Frans
man genaturaliseerde Jean de Sperati bijeengebracht, die tien
jaar geleden in Frankrijk als vervalser heelt terecht gestaan,
maar is vrijgesproken. Want in technische zin moge hij post
zegels vervalst hebben, hij is geen vervalser in de strikte zin
van het woord. Hij „imiteerde" postzegels - meer dan 35.000
kwamen er in veertig jaar uit zijn handen - doch hij schijnt het
niet gedaan te hebben om zichzelf te verrijken, doch alleen om
aan te tonen, dat hij in staat was de experts om de tuin te leiden.
Hy verwierf zelfs copyright en hU
kreeg patent op zijn werktuigen! Juri
disch was er geen speld tussen te ste
ken. Desalniettemin was zijn werk ge
vaarlijk want er bestond geen enkele
garantie dat zijn zegels, die curiosi-
teitshalve of voor documents tiedoel-
einden gekocht werden, niet in ver
keerde handen zouden vallen. Elke
zegel ging vergezeld van de mededeling
..nadruk verboden" en was aan de ach
terzijde met gewoon potlood door De
Sperati gesigneerd. Iedere koper wist
dus dat de zegel niet echt was. maar
hoe simpel was het niet om de hand
tekening te verwijderen!
De Sperati. die in Aix les Balns
■woont, ls 71 Jaar en zijn gezichtsver
mogen is thans zo slecht, dat hy zyn
werk heeft moeten opgeven. De British
Philatelec Association, welke de ten
toonstelling organiseerde, heeft niet
alleen zijn collectie van 17.000 exem
plaren aangekocht, maar ook zijn
machinerieën, welke in Londen zijn
vernietigd. Hiermede heeft men de
wereld-philatelie beschermd en zo
doende een grote dienst bewezen. Als
De Sperati geen schurk is. moet hij
beschouwd worden als een geniaal fa
naticus. HjJ ls een meester in zijn vak.
dat hij in zijn jeugd grondig heeft ge
leerd. Een oudere broer was eei. be
roemd fotograaf, een andere broer
postzegelhandelaar en een neef was
eigenaar van een grote papierfabriek.
De Sperati, in wiens familie ook krank
zinnigheid voorkwam, welke naar men
weet, raak grenst aan uitzonderlijke
VERLEDEN week heb ik in een kip
penhok gezeten. Een half uurtje,
geheel vrijwillig. Géén eenzame
opsluiting. 'tWas er zelfs zeer gezel
lig. Ter geruststelling van mijn vrien
den en kennissen, die een afwijking
zouden kunnen vrezen, deel ik hierbij
mede. dat de boerderij en alles wat
daarmee samenhangt, altijd mijn
grote belangstelling heeft gehad en
dat ik, louter voor m'n genoegen ook
wel een tijdje in een varkensstal kan
doorbrengen, enkel en alleen om dat
gegrut en gewroet van die dieren op
m'n gemak te kunnen bekijken.
Ieder heeft zo z'n eigenaardigheden,
al moet ik toegeven, dat je op een
varken wel gauw bent uitgekeken,
maar als er een hele rist biggen om
hun moeder heensparteit. nee. dan
verveel Ik me beslist niet.
Maarhebt u wel eens een poosje
in een kippenhok doorgebracht? Ik
bedoel niet een bouwsel, waar je je
hoofd stoot, en waar je op handen en
voeten achterwaarts uit moet kruipen.
Neen, Ik heb het over een hoenderflat.
waar de bezoeker met opgericht hoofd
kan binnentreden, waar hy wel een
partijtje tafeltennis zou kunnen spelen.
Zonder de bewoners dan. Zitstokken
links, leghokken rechts, dan grote bus
sen met gemengd voer en met ochtend-
voer en een hoge voorwand van glas,
waardoor het licht rijkelijk naar bin
nen valt.
Het was er werkelijk heel gezellig.
Ik werd ontvangen door een vrouwen
koor. honderden dametjes, het klp-
penhoofd schuin omhoog gestoken op
gestrekte hals, allen gezamenlijk met
diepe altstemmen het onverwachte be
zoek toezingend.
Dat bezoek was er ten zeerste door
getroffen, het durfde zich nauwelijks
te bewegen. Het is een merkwaardige
eigenschap van de mens dat hU de
dieren om zich heen altild wil verge
lijken met zichzelf. Bij kippen ontkom
je er beslist niet aan. Toen ik dat hon-
derdkopplge gezelschap daar voor me
zag, ln afwachting natuurlijk en klaar
om over te gaan tot een wilde paniek,
toen ik al die komieke figuurtjes daar
zag staan en dat eendrachtige ge
mopper en gezeur hoorde, zag ik
werkelijk een verzameling dametjes,
grappige tantetjes. Ze stonden op
vleeskleurige nylonbenen en droegen
allemaal een modieus rood hoedje
boven op het smalle vogelkopje.
HET WELKOMSTLIED, da^
niets anders was dan een uiting
van onrust over het vreemde, he'
vijandige, werd me geen stoel aange
boden. dus zocht ik een drempel op
waarover de kippenmest nog niet zr
rijkelijk was geschilderd en zette me
tot een rustige bezigheid. Mijn aan
wezigheid werd aanvaard en ieder van
Kijkjes in de Natuur
de dames ging aan haar bezigheden.
Wat echter vlak in mijn nabijheid
stond bleef staan en volgde al mijn
spaarzame bewegingen. Een soort
erewacht of een wantrouwend toezicht.
Het is aardig te zien. hoeveel bezig
heden een kip. een red-island in dit
geval, al zo heeft te verrichten. Daar
is allereerst het toilet maken, het ver
zorgen van de make-up. waar
het grootste deel van de dag mee ge
moeid is. Er moeten, het liefst zo on
bereikbaar mogelijk, dus vlak bij de
staartbasis. enige veren worden te
rechtgewezen. er moet achter het oor
grondig worden gekrabd, waarbij op
een been moet worden gebalanceerd
?n dus een knap stukje evenwlchts-
kunde wordt vertoond Toe' wie pro
beert dat eens! Mtln bewondering stak
lk dan ook niet onder stoelen of ban
ken.
Dat was me watl Een vreemd geluid
in het flat! Tweehonderd halzen rek
ten zich. Wat zich krabde, bleef op
één poot staan en krabde niet meer.
wat zich ln het turfmolm lag te schud
den. hield plotseling op met schudden.
Het hele kippenhuls was een groot
vraagteken
EN TOEN, nadat wi) eendrachtig
onze bezigheden hadden hei-vat,
toen stond hil ln eens in miln
buurt. Hij! De heer van het huis zelf.
Gelukkig, dus was ik niet de enige
haan.
Hli moest er zeker al een poosje
hebben gestaan. Zijn zoodon» and»
haneoog stond verbaasd, althans zo
leek het.
Ik weet wel dat het onzin ls. te
zeggen, dat een haan verbaasd kijkt,
maar dat kunnen wil toch niet laten.
Als een hond naar z'n baas kijkt, dan
kijkt hy altijd en eeuwig trouw, zeggen
we. Een kat behoort, vals te kijken,
natuurlijk. Het paard stapt altyd fier
enzovoort.
Daarom keek mijn haan verbaasd.
Hij stond me aan te kijken, met een
gezicht van „Wie is u en wie geeft
U het rechtverder kwam zijn
gezioht niet. want ik moest toen Juist
van tekenpapier wisselen, oooo! maar
dat was even erg! Hij gaf een korte
scherpe schreeuw en het rood vloog
naar zijn prachtige kam en naar zijn
trillende lellen. Op die alarmstoot vlc!
weer een volkomen stilte.
De zon scheen warm door de besto
ven ruiten. Van ver klonken stemmen
van een akker, er brieste een paard.
Toen schoot het door miin gedach
ten: „Laat ik toch voorzichtig zijn,
straks zyn ze alle driehonderd van de
leg. Dan hoef ik me bij de boer niet
meer te vertonen."
Maar 't viel mee. Allemaal kouwe
drukte bij een haan. Met scheve kop
draaide hli eerst wat om me heer.
(een haan is vast kippig» maar op
behoorlijke afstand. De held! Toen
sloeg hij eens .strabaant" met de vler
ken. wToette grondig in z'n pluimage
en stapte dan met hooggeheven hane-
benen, in volle wapenrusting en met
veel zelfvertoon, tussen zijn volkje
door naar het andere gedeelte van
het huis voor een kort. maar zeer In
tiem onderhoud met een van z'n
vrouwlui.
Terwijl hij zo fier (hm!) wegstapte.
kon hij helaas niet verbergen, dat er
aan zijn staart enige veren ontbraken,
'n Kale Jonker.
Het kippenvolk was ondertussen met
staccato hoofdbewegingen weer aan
de arbeid gegaan, er werd gekrabd,
geschud, geharkt, gepikt en ledereen
was tevreden.
In een leghok zaten twee hennen. Ze
zagen er zeer bekommerd uit.
EEN KWARTIER later, toen lk de
hanenkerel weer eens zocht, vond
lk hem met enige moeite terug bo
ven op een ton met ochtendvoer. Var.
ziln hanenlef was niet veel meer te be
speuren. ln het lekker stovende zon
netje was hij ln de dut gegaan. Op écn
been, zijn kop teruggetrokken in de
gele pracht van zijn kraagveren, stond
hij te suffen en lodderde met half
toegeknepen ogen naar het licht.
Maar toen had ik de moed. op te
staan! ..Te koook!" klaar wakker
schoot hij recht op. de manskerel, de
geweldenaar!
Wat een druktemaker, zon haan!
Maar.... wat een persoonlijkheid!
S. VAN DER ZEE.
begaafdheid, schijnt tot hot L,
gekomen te zijn om postzegel* y
produceren, teneinde wraak te ci
op de deskundigen, aan w.e t
toesohreef dat zijn broer onschuléjï
postzegelvervalser veroordeeld
Deze broer stierf ln de gevangeiri 1
DADER GAF ZICHZELF yj
Reeds in 1931 werden in L
vervalsingen ontdekt, doch me: il
niet dat de Sperati de auteur er -J
was. Dat zou pas blijken toen hij
noodgedwongen? de zaak u
grote klok hing. In 1944 zond hi
melyk een collectie van zijn rep.-,
ties naar Portugal met de be>-<
dat deze door de douane in berlrrï
worden genomen, hetgeen dan ooi
beurde. De experts verklaarden
zegels echt waren en ln 1944 tra.%
wegens frauduleuze uitvoer to*,
reusachtige geldboete veroordeeld ÜL
gen dit vonnis tekende hij beroep J
en wist vrijspraak te bewerk;!-,
door aan te tonen, dat de zegels t
daad vals waren. Hy ontker.de di
een oplichter was. Zijn doet zs
wee&t zyn de experts aan de t
stellen om daardoor de phf.ati
Juist te beschermen. Deze redenerql
natuurlijk uiterst zonderling, nJ
iedereen weet dat geen enkele ds's
dige volmaakt kan zijn De p-j
die De Sperati voor zijn repro::::
welke inderdaad een meesterstuk
ran drukkunst, vroeg, waren niet
en bedroegen mee-tol de
der originelen. Hij ging vrij u.'. cm
hij tenslotte niemand iets op de
spelddeMaar juist omdat br
omloop brengen ran zijn kumtw
zo gevaarlijk was, heeft Londen,
nog steeds de grootste postzerelmu
ter wereld ls. thans ingegrepen
De Sperati vervaardigde geen KeS
landse zegels, omdat hij dez» niet S
langrijk genoeg achtte. Hy legde
toe op oude, buiten circulatie
zegels.
HOE HIJ TE WERK GD
De Sperati drukte meestal
papier van originele postzegel; n
lagere waarden, welke hij langs
mische weg ontkleurde, Hy vónd e
methode om door hot inktstempe'
de opdruk heen te drukken d
Inkt poreus te maken. De ver
zegel-teken.ngen konden op dere
nier ook niet door ultraviolette
van de kwartslamp worden ontder.
echte tandingen en het v-.v.e.-u:
bleven eveneens behouden Een k£
methode was om ook hol
te fotograferen. In dat geval v
alle reproducties hetzelfde pos'.i!
steeds in dezelfde positie Hierbj'
toucheerde De Sperati met oe
de film. Indien hij in dit geval de «5
door een ander postmerk zou
drukken, zou het oorspronkelijke Sa
pel in de kleur van de postzegel e
onder waarneembaar zijn en zou c
de aap uit de mouw komen.
NIET ONFEILBAAR
De Sperati beging natuurlijk
vergissingen. Zo drukte hy eer. X
uit de Amerikaanse burgeroorlv; i
met een stempel, dat een veris
Jaartal aangeeft.
Nu men zijn imitaties grond'? 1*
bestudeerd, kan elke exper' T'
herkennen. Namaak-typograf::<-
gels missen bij De Sperati een vev
king van de lijnen door ove:' -
Inkt. Namaak-llthografishe zeges s
bij hem ruwer dan het origin»1
nuanceringen zwakker en de kt;
minder scherp. Ze zijn vaak just w
der smetteloos dan het origlnee..^
Sperati zijn negatief dikwijls b;-- 1
om oneffenheden te verwijderen.'®
juist meestal het kenmerk zijn v'-j
echte zegels. Helemaal feilloos 13
deze duivelskunstenaar dus oo' -
De Speraitd heeft zich tot nuj
nauwgezet aan zijn overeenkomst-
de Britse PhUatelistenverenlgir? j;
houden. Alle brieven, welke m;
vangt met verzoeken om reprori-e
heeft hij naar Londen doorverf
en men weet dat hi) geen enM-e 'j
donkeremaant. Aangezien vele i-j
aanvragen komen van lieden, c-
vaarUJk kunnen zijn voor de bow-
postzegel-handel. worden de brieven
hand gesteld aan de politie. w»
men weet dat Sperati heeft °P=;G
den te werken .druppelen er not -
enkele bestellingen binnen. Na d»
log hebben weindg Sperati-zegels t~-
laind bereikt, omdat de fttJr:
restricties de import van zege^
morden. De zegels, die nu in ne.
van de Britse philatelisten-verf
zijn gekomen, worden aan de U--
zijde met onuitwisbare inkt geste-,-
met de woorden Sp'-rati rcyr
Ook enveloppen imiteerde hu
kort zal in Londen een SP®? 'V<|
worden uitgegeven met meer a'-y
illustraties in de beperkte oplM-
500 exemplaren. Men houdt ijii
mogelijk in de kring van phils^
om tg voorkomen, dot het een (u
boek voor vervalsers zal v'd';.;,
boek zal een comp'eet overzien, t
van Sperati's werk.
De nieuwste hobby ls nu nie-Lv:
om Sperati--zegels te yeiwf
maar ook de originele zegels, o'-
tot voorbeeld hebben gediend.
