w<
S KEULS FORUM
Italiaanse ingenieurs bouwen
twee „kleine" Eifeltorens
„Vrouwen zijn kleiner, maar
zachter en sterker"
in heel Duitsland beroemd
WEKELIJKS BIJVOEGSEL van Ld LEIDSCI1 DAGBLAD - ZATERDAG 9 MEI 1953 - Pagina 2
ONVERGELIJKELIJK
SCHOUWSPEL.
Grote liften zullen toeristen naar
de top Tan de torens brengen, van
waar zfj een panorama aanschouwen,
dat enig in de wereld is: de paars
blauwe Tyrrheensc zee, de Straat van
Messina, vol verkeer van schepen, de
Intens blauwe Jonische zee, het wilde
bergland van Sicilië met de door
eeuwige sneeuw bedekte en toch ook
en vlammen spuwende Etna, de Aco-
lische Archipel m-t de steeds door
vlammen bekroonde Stromboli cn on
middellijk aan de voet van de toren
twee grote steden: Messina en Rcg-
gio Calabria. Vooral de toren by
Villa San Giovanni, hoger dan die
aan de Siciliaanse kust en een mooier
vergezicht beheersend, belooft een
toeristische attractie van de eerste
rang te worden.
Wellicht zal iemand zich afvragen,
waarom men met enorme kosten deze
machtige torens bouwt, in plaats van
de kabels over de bodem van de zee te
lelden. Dit wordt om technische rede
nen niet mogelijk geacht. De Straat
van Messina is ten eerste vrij diep, ruim
vierhonderd meter, verder is de stroom
er bijzonder sterk: zodat het leggen van
de kabel niet gemakkelijk zou zijn.
Maar wat de doorslag geeft, is dat de
bodem aan voortdurende veranderin
gen onderhevig is, daar men zich be
vindt in een streek, die telkens weer
door aardbevingen wordt geteisterd en
sterk vulcanisch is.
De droom van hen, die aan de oevers
van de zeeëngte wonen, is dat er een
maal een brug zal worden gebouwd.
Ook dit stuit op grote bezwaren we
gens de diepte van het water. Het zou
een brug moeten zijn, die zonder pi
lasters een ruimte van vier kilometer
overspant. Al is dit technisch wellicht
mogelijk, de kosten zouden heel hoog
zijn.
De grote ferry-boten cn morgen de
electrische kabel betekenen al een
hele vooruitgang, wanneer men even
terugdenkt aan de dagen van de hei
lige Fr.mciscus va.-i Paola (15e eeuw),
dc meest vereerde heilige van Zuld-
Italië, die zelfs geen vissersboot be
reid vond om hem naar dc overkant
te brengen en ten einde raad, teza
men met de kloosterbroeder, die hem
vergezelde, plaats nam op een slip
van zijn monnikspij cn toen, door do
(Van onze correspondent
te Washington).
Op de lagere school leerde een
dikke juffrouw met sproeten ons,
dat in dc dierenwereld het mannetje
mooier Is dan het wijfje; zij liet
daar echter altijd op volgen, dat het
in de mensenwereld precies anders
om is. Dat laatste geloofde ik nog
altijd, maar over de dierenwereld
voel ik me na mijn laatste bezoek
aan New York niet meer zo zeker.
„Vrouwtjes zijn kleiner, maar zach
ter en sterker", zo heeft men mi) ver
teld in de stadswijk, die ligt tussen de
zesde en zevende Avenue en die in
het Zuiden en Noorden wordt be
grensd door de 26e en de 30e straat.
Het is daar een wijk vol mannen en
als die mannen over vrouwtjes, over
„females" praten, dan bedoelen ze in
"®CSct<8<^cf<§Q5cfrc9e§cS<ScS<f<«CScfc905cvc9C!5cS<JJQj*3<®e§of<8Q^^
Moederdag bij mens en dier
Toeristische bezienswaardigheid, maar
voor alles practisch nut
(Van onze Romeinse correspondent)
Italië met zijn Povlakte. die in elk opzicht tot Centraal-Europa behoort en
zijn Zuidelijke kusten, bespoeid door het water van de zee van Afrika, is
een land van zeer grote tegenstellingen. In onze tijd is het Noorden uiterst wel
varend, het Zuiden een depressiegebied, dal met de Balkan vergeleken kan
worden. Maar dit is niet altijd zo geweest. Er zijn ook tüden geweest, waar
in het Zuiden veel boeiender was dan het Noorden: vier, vijf eeuwen vóór
Chr., toen aan die verre kusten de Griekse beschaving bloeide cn later in
de tiende cn elfde eeuw, toen Normandiërs en Arabieren Italic's uiterste Zui
den tot een brandpunt van beschaving maakten in een tijd, waarin geheel
overig Europa tot barbaarsheid was vervallen.
Sedert de eenwording van Italië ln
I860 is het Zuiden altijd het zorgen
kind geweest. De industrieën van die
streek vervielen, toen de tolgrens werd
opgeheven en de nieuwe ondernemin
gen vestigden zich in de Povlakte,
niet langer door de Alpen van Midden-
Europa gescheiden, maar dankzij tun
nels en spoorwegen voor het eerst de
blik meer naar Duitsland. Zwitserland
en Frankrijk richtende dan naar het
schiereiland.
De opeenvolgende regeringen hebben
met meer of minder geluk steeds po
gingen gedaan om de nood van het
Zuiden te lenigen. In het begin van
onze eeuw begon men met het bouwen
van grote aquaducten, die in de fascis
tische tijd werden voltooid.
Maar eigenlijk heeft de laatste oorlog
eerst goed de aandacht gevestigd op
Zuid-Italië: de oorlogsschade was juist
ten Zuiden van Rome bijzonder groot.
Bovendien is het verlies van de Afri
kaanse koloniën, waarheen heel wat
Zuid-Italianen plachten te emigreren,
eigenlijk alleen voor het Zuiden een
schadepost. In de laatste jaren wordt
aan de verbetering der toestanden met
grote voortvarendheid gewerkt. De ma
laria behoort, dank zij DDT. vrijwel
overal tot het verleden. Onbebouwde
gronden worden onteigend en toegewe
zen aan landarbeiders, zodat geleidelijk
het aantal kleine eigenaars toeneemt
Het wegennet, dat veel te ijl is, wordt
dichter en bijgevolg het bin
nenland meer toegankelijk. Het gevolg
van verbeterde toestanden en sneller
verbindingen is. dat er zich nu ook in
dustrieën gaan vestigen en dit is hard
nodig, daar overbevolking en werkloos
heid het Zuiden heel wat meer teiste
ren dan de overige delen van Italië
Dank zit de breideling van bergstro
men konden heel wat electrische cen
trales worden gebouwd en daarmee is
de voorwaarde geschapen tot het uit
breiden van de industrie. A
Op het uiterste puntje van het vas-
teland voltrekt zich zelfs een werk, dat a
zonder meer tot de allergrootste van
onze tijd kan worden gerekend Dicht
bfj Villa San Giovanni, het plaatsje A
waar de treinen naar Sicilië op grote A
veerboten de Straat van Messina over- x
steken, ziet men hoe hoog op een rot- ra
sige heuvel een enorm betonnen base-
ment wordt gebouwd (het gaat om een g
gevaarte van ruim honderd meter in ft
het vierkant), waarop een tweehonderd 6
meter hoge toren iets in de geest A
van de Eifeltoren zal verrijzen. Aan X
de overzijde van de zee-engte, dus op w
de Siciliaanse kust, bouwt men een dei- T
gelijke toren en tussen die belden zul-
len in de naaste toekomst zware kabels
worden gespannen voor het overbren- ft
gen van electrische kracht. Gespannen
is eigenlijk niet het Juiste woord, daar O
de kabels in een boog zullen neer han- A
gen. Juist daarom moeten de torens zo A
hoog zijn. want het laagste punt van 3?
de kabel moet een zeventig meter bo- ra
ven de zeespiegel blijven met het oog
op de scheepvaart- Hoewel de stroom Q
ln beide richtingen kan worden over- Q
gebracht en het, na een lange periode Q
van droogte, wel eens voor zal komen, cj
dat het vasteland een beroep moet doen a
op Sicilië, heeft dit Titanenwerk toch A
vooral ten doel Scilië van stroom te T
voorzien. Het eiland met zijn onbedui- <2
dende riviertjes is aangewezen op
thermo electrische kracht en daar V,
in Italië steenkool en alle andere 0.
brandstof peperduur is, betekent dit Q
dat de Sicilianen voor electrische A
stroom ruim twee maal zoveel betalen A
als de bewoners van het vasteland, g
Daaraan komt nu weldra een einde en A
dan zal ook Sicilië meer worden gein- V
dustraliseerd. De hoge torens hebben
echter nog een ander doel. Zij worden ft
gebouwd op een wijze, dat zij het on-
vergelijkelijke landschap, het landschap c3oSc(<^Cïk*<»o§cW9cScf<S?cScï<8<ScK8eSc(<SQScW®<3Scfc9oSc*<»c§cf<»o5or<®©S^^
engelen voortgestuwd, over de golven
gleed. Dit is stellig een poëtische ma
nier om zich voort te bewegen, maar
heiligen zijn dun gezaaid cn voor dc
anderen is hot een goed ding, dat
Sicilië, een zo belangrijk deel van Ita
lië, steeds enger verbonden wordt
met het vasteland.
Mannen en mink
r ANNEER ge zo de zorg en
de trouw beziet, waarmee
moeders haar kinderen om
ringen. dan begrijpt ge wel, dat er
éénmaal in een Jaar een dag mag
zijn, waarop Moeder eens extra ge-
eerd wordt!
Het zijn die zorg en die trouw,
waarin de Moeder zich gelukkig
weet. maar nóg gelukkiger is ze,
wanneer er een wederwoord ge
hoord wordt.
Niet „om de dank", niet omdat
zij zichzelf op de borst wil slaan,
niet omdat ze nu zo graag wil ho
ren: „moeder wat ben je toch lief
en (och flink", maar omdat de
liefde nu eenmaal een gek ding is:
En wat rader, als hij moe van
het werk, de sleutel in het slot ste
kend niet zéker wist, dat het
eten voor hem te sudderen stond?
Zo krijgt leder lid van het gezin
zijn zorg toebedeeld: moeder weet
wel, wat ze wensen.
Ze weet 't precies en ze zorgt al
tijd maar weer, dat 't in orde komt:
zondeT gezucht, zonder gepruttel,
maar met een vrolijk en opgewekt
hart: tenminste dat hópen we!
DIE moederzorg: ze is er niet
alleen by de mensen, maar
ook bij de dieren.
DE moederliefde strekt zich
zélfs uit naar beestjes van
ander ras: kijk maar naar dit
plaatje, dat ons dezer dagen onder
het oog kwam.
Ganzenkuikentjes zoeken wat
warmte en liefde bij het moeder
waakhondje van een boer in Ach-
lum (Friesland) en ze omringt deze
donzige gevalletjes met een zachte
tederheid, die ge van dit kefse en
spitse wakertje niet verwachten
zoudt.
Straks komen er vreemdelingen
op het erf: haar oorflappen steke-
len omhoog, haar schril blafje is
schrikaanjagend, en de indringers
denken met een gevaarlijke wilde-
zlj wil beantwoord worden wil zij
levend blijven, zij moet van twee
kanten komen, zij wil contact vin
den van hart tot hart
Anders brandt zelfs de felste
liefde dood
NóOH de kinderen, nóch de
man, behoeven sentimenteel te
zijn om morgen met een aar
digheidje op de proppen te komen.
Ze mag bést eens voelen, dat al
het geredder van bedden opma
ken. kousen stoppen, verstellen,
tot koken en boodschappen doen
toe op prijs gesteld wordt!
Wat zouden de kinderen zeggen,
als ze na school niet hun kopje
thee kregen?
Kijk maar eens, hoe jonge
hondjes of Jonge poesjes vertroe
teld worden.
En al zien wij geen verschil tus
sen dat éne kruimeldiertje en het
andere: de moederhond en de moe
derpoes weten 't wél. Ze likken
maar en ze snuffelen maar, want
de een is wat groter en de ander
wat kleiner, de een wat schoner
en de ander wat vuiler, de een
heeft in z'n oortje een hoekje, de
ander in z'n staart een knoop.
En de moeder houdt ze heus wel
uit elkaar en geeft leder wat hem
toekomt.
Ze verwarmt hen met haar
liefde: lelijk of mooi, kreupel of
recht van lijf en leden.
bras te doen te hebben.
Wat ze dan ook is!
Maar niet wanneer deze warm-
levende speelgoedkuikentjes in de
buurt zijn.
Dan waakt het moederinstinct
en knuffelt ze die trippelende
propjes.
Net als de échte mensenmoeder:
niet voor dank op „Moederdag",
maar omdat ze niet anders kon.
En da&rom krygen alle Moeders
morgen een verrassing: omdat ze
dag in. dag uit iets voor anderen
doen, eenvoudig omdat ze 't niet
laten kunnen en blij met vader en
klle kinderen zijn
FANTASIO.
negen van de tien gevallen de marter-
vrouwtjes, die men hier „mink-fema-
les" noemt.
NACHTMERRIE VOOR MAN
EN VROUW.
Mink, dat is het grote woord ln de
bontindustrie ,en bovengenoemde wijk
is daar het centrum Van. Mink, dat
is de droom van duizenden Ameri
kaanse vrouwen en misschien ook de
nachtmerrie van duizenden Ameri
kaanse mannen. De vrouw speelt een
vry dominerende rol in Amerika. Mis
schien zal men later de periode van
haar heerschappij de naam van Mlnk-
dynastie geven
MINK-PALEIZEN EN HUN
ACHTERBUURT.
De bontjassen en de capes en stola's,
die dit jaar bijzonder in trek zyn,
worden vertoond en verkocht in palei
zen. de Mink-dynastie waardig: in de
elegante modezaken van Fifth Avenue
en Madison Boulevard. De ruime za
len daar staan vol bloemen, de tapij
ten zijn dik, het licht is flatterend en
de spiegels z(jn legio. De vorstinnen
zitten er op elegante stoeltjes en de
charmante hovelingen dragen bedrijvig
bontcapes en stola's af en aan. Vrijwel
alleen mink. Mink is mode en het is
een heel mooie mode.
De meeste vrouwen, die bont kopen,
kennen alleen deze bontpaleizen. De
achterbuurt" tussen de 26e en de 30e
straat is hun onbekend. Maar er zijn
uitzonderingen: de elegante en muzi
kale echtgenote van de Turkse gezant
te Washington bv. Z(j besprak vorm
en lengte van haar witte mlnk-st-ola
persoonlijk met de man, die hem ma
ken zou en zij kwam daartoe naar een
atelier in een van die vele grauwe hui
zen van de bontwyk. Vol trots liet de
man mij een fraaie doos met Turkse
sigaretten zien, die hij, ter herinne
ring, van haar gekregen had.
Maar in het algemeen is dit geen
buurt voor elegante vrouwen: de hoge
hulzen zijn grauw en donkerbruin, de
bestrating is hobbelig en grote vracht
auto's staan bumper aan bumper
langs de trottoirs. Op de enorme
muurvlakken ziet men lange rijen van
namen: Greeman. Stein, Vogel, Ru
bin, Wolkanddat zyn de door
gaans Joodse firmanten, die hier
hun bontbedrijf hebben. Meestal be
slaat een atelier niet meer dan een
van de 15 of 20 verdiepingen in zulk
een gebouw, maar de eigenaar kan
niettemin een man zijn met een aan
zienlijk inkomen.
LOON VAN f. 500.— PER WEEK.
Zijn personeel is niet bijzonder
talryk: twintig bontwerkers is al
heel wat. Al het werk, op het voeren
van dc jassen na. wordt gedaan door
mannen. De allerbestcn onder hen
verdienen 500 dollar per week en in
Nederland kan men dat zo ongeveer
met een loon van 500 gulden per
week vergelijken
Het huidje van een mink is werke
lijk bijzonder mooi en de 16 of 20 na
tuurlijke kleuren ,die men door het
zorgvuldig verder fokken van mutatie-
gevallen thans heeft verkregen,
moeten het voor veel vrouwen opwin
dend moeilijk maken om een keus te
doen.
Je schrikt alleen, wanneer een
bontwerker zo'n huidje onderhanden
neemt Met een scherp mes kerft hy
aan de achterkant reeksen van sneden
in het soepele leer. Een gemeen trucje
om het hmdje te kunnen uitrekken?
Beslist niet. Men naait de kerven
weer dicht en dan ziet het bont aan
de andere kant er rijker en voller uit.
Het Is een enorm werk om al die
huidjes (voor een jas heeft men er
wel tachtig nodig) aaneen te naaien
en na ze te hebben vochtig ge
maakt stevig vast te spelden" in de
jujste vorm. Wanneer het geheel dan
droog is, heeft het de Juiste vorm.
Europeanen zal het wellicht goed
doen te vernemen, dat men vele patro
nen koopt te Parijs Een stola lijkt
zulk een eenvoudig omslagdoekje,
maar een der specialisten hier ver
telde mij, dat hij een bepaald patroon
voor 700 dollar van Fath in Parijs had
gekocht!
MANNEN OP EEN MODESHOW.
Heel wat mannen moeten hard wer-
ken voor zij hun vrouw iets van mink
om kunnen hangen Een stola kost
tussen de 1800 en 5000 dollar, een jas
wel 8000 dollar Maar ook zijn er heel
wat mannen in touw om mink op de
markt te brengen. De fokkers zijn
mannen, de bontwerkers zijn mannen
en de inkopers van bontwerk voor de
grote mode-palelzen zijn doorgaans
eveneens mannen. Zelf had lk een uit
nodiging gekregen voor een bontmode
show om 11 uur 's ochtends in Hotel
Governor Elinton Dat was een show,
speciaal gegeven voor zulke inkopers,
In de hal van het hotel zaten ze te
wachten: hoeden op het hoofd, siga
ren in de mond. Een buitengewoon
publiek voor een modeshow
Een van de grote mannen in de
bontwereld hield een inleiding. Hij
brak een lans voor andere bontsoor
ten dan mink en op deze show werd
inderdaad ook veel ander bont ge
toond. Champagnekleurig. geschoren
oppossum of raccoon bijv., heel mooi
inderdaad. Maar ja. als je het verge-
lijkt met minkEn de vrouwen in
Amerika weten te vergelijken!
Er worden thans weer voorjaars- en
zomerschoenen te kust en te keur te
koop aangeboden ln Nederland. Voor
jaarsschoenen worden niet alleen be
paald door open neuzen en hielen of
uitsnijdingen. De groeiende vraag naar
licht en luchtig wordt beantwoord door
hot brengen ran ongevoerde schoenen,
waaraan stevig, maar vooral soepel bo
venleer is verwerkt.
Het hierbij afgebeelde schoentje (bo
ven) met de halve hak, heeft een grote
koperen gesp, waardoor de voorvoet zeer
kort lijkt en is gemaakt van een leer
soort, dat generfd is als varkensleer.
Wij zagen het in rood, geel en zwart.
Het middelste model is in glad kalfs
leer uitgevoerd. Het heeft een uiter
mate simpele, doch verfijnde Hjn en
omsluit de voet als een netwerk.
Beneden: ook wandelschoenen moe
ten licht van gewicht zijn ln dit Jaar
getijde, zonder de steungevende functie
te verwaarlozen. Deze molière omsluit
de voet geheel maar is uiterst buigzaam,
mede door de crèpe-zool, die een geheel
vormt met de sleehak.
Stationsboekhandelaar schiep periodiek
geestelijk evenement
jerhard Ludwig
(Van onze correspondent te Bonn)
De jonge Keulse bockhandelaar Gerhard Ludwig is in
betrekkelijk korte tijd een der bekendste en populairste
figuien van zijn land geworden, terwijl zyn faam zich
zelfs tot over de grenzen van het land heeft verbreid Hij
is achter zijn toonbank, vandaan gekomen, en heeft
wetende hoeveel schroom vele mensen ondervinden om
een boekwinkel zo maar eens binnen te gaan, zijn voor
naamste operatie-terrein naar buiten zyn zaak verlegd
Elke Woensdagavond tegen zes uur loopt een wachtkamer
in het Keuls centraal station vol met mensen, die magisch
worden aangetrokken door een geestelijk evenement, dat
Ludwig's uitvinding is en naar een naam luistert, die in
het na-oorlogse Duitsland tot een cultureel begrip van de
eerste orde geworden is. n 1 „Mittwochsgesprach".
Meer dan 125 van deze Woensdag-gesprekken heeft het
Keulse stationsgebouw reeds beleefd i
stenen konden spreken, zouden zij er veel, heel veel over
kunnen vertellen Want terwijl het stationsgeroezemoes
verder ging. de locomotieven floten en de treinen voorbij-
denderden, zijn in deze Woensdag-gesprekken de meest
practische, maar ook de teerste, de meest politieke, maar
ook amusante vraagstukken, aan de orde gesteld, die de
Duitse ziel op het ogenblik beroeren.
Ludwig Is boekverkoper en wel van ganser harte, maar
het pleit voor zijn modern commercieel bewustzijn, dat
hij het versmaadt rechtstreeks propaganda voor z(jn boe
ken te maken Waar het hem In de eerste plaats op aan
komt, is de schrijvers aan hun anonymitelt te ontrukken
en weer persoonlijk met hun publiek in aanraking te
brengen Het liefst nodigt hij voor zijn gesprekken z.per
omstreden schrijvers uit, want dan is de kans des te gro
ter dat er levendige discussies ontstaan en verfrisrend-
oneerbleóige dingen worden gezegd. Maar soms aanvaar
den ook half-goden zijn uitnodiging om zich in de Keulse
wachtkamer te komen presenteren. De armen! Als zij ge
dacht hebben door hun verschijning reeds een huivering
door de rijen van de toehoorders te doen gaan. dan mer
ken zij spoedig genoeg in wat voor omgeving zij zich ge
waagd hebben. Ludwig's litteraire gemeente bestaat niet.
uit bakvissen en autogrammenjagers, maar hoofdzakelijk
uit mensen, die er een sport van maken, elke auteur zo
snel en effectief mogelyk tot een gewoon mens te degra
deren en dan te zien wat hij op deze basis nog te ver
tellen heeft Nergens viert de eritische, sceptische, Ja
cynische instelling van de na-oorlogse Duitser, om te be
ginnen, meer hoogtij dan ln de Keulse „Mittwochs-
gesprache". Doorstaat het slachtoffer echter deze proef,
ja dan wil het wel eens gebeuren, dat hij tot een tegen
offensief kan overgaan, dat hij zonder interrupties een
sensitief gedicht kan reciteren en de meute van de vra
genstellers, „realisten" en ontkenners-ter-wille-van-de-
ontkenning in een soort van gewyde stemming vei mag te
brengen. Maar zo Iets laat zich niet voorspellen!
MEN DURFT GEEN „NEE" ZEGGEN
Niets bewijst het dwingende succes van Ludwig's initia
tief beter dan dat er op hit ogenblik in Duitsland bijna
geen bekend man is, die het zich permitteren kan, de
uitnodiging om in het kader van de „Mittwochsgesprache"
te komen spreken niet aan te nemen, hoewel hy er
geen cent voor ontvangt en de tocht naar Keulen zelfs
niet vergoed wordt.
Allen moeten er aan geloven, wanneer Ludwig op hen
attent wordt Zy behoeven zich zelfs niet meer aan de
een of andere schrijverij bezondigd te hebben Voldoende
is dat zij in „het oog" zijn. Vandaar dat sommigen de
democratische waarde van het Keulse forum want dat
is het eigenlijk bijna nog hoger aanslaan dan die van
het Bonner parlement Daarbij komt dat Ludwig een
meester is in het bedenken van attractieve onderwerpen
met treffende titels. „Waarom betalen wij onze belasting
zo graag?" heette het onderwerp, waarover onlangs de
minister van financiën zou spreken Deze was weliswaar
op het laatste moment verhinderd, maar vaardigde dan
toch maar zijn staatssecretaris af. die het zwaar te ver
antwoorden had. „Hebben wij nog dichters nodig'" luidde
een andere uitdaging. Of: „Is de uitgever overbodig?"
Binnenkort, op 10 Juni a s„ is er zelfs een gesprek over
het onderwerp „Wat kunnen wij van Nederlanders leren?"
dat door een ln Amsterdam wonende Duitse schrijver
behandeld zal worden.
STORMACHTIGE BELANGSTELLING.
J'jhet Keulse stationsgebouw hebben zich tijdens menig
„M.twoehsgespracho" scènes afgespeeld, die op een be
paald stormachtige belangstelling duiden. Meer dan eens
zyn onder de druk van de intellectuele massa, die de
Keu.se boekhandelaar op de been wist te brengen •- in
letterlyke zin, want alleen extreme vroeg-komers kunnen
als regel een zitplaats bemachtigen ruiten bezweken.
W(j hebben het zelfs meegemaakt, dat de meest be
sproken Duitse schrüver van het ogenblik. Ernst von
lomon, van „Der Fragebogen" op weg naar zijn plaais
midden in het samengeperste publiek klem bleef zitten
en zonder overdrijving pas na drie kwartier worstelen
terwijl om hem heen vrouwen in zwijm vielen zyn ver
haal kon beginnen.
Mensen, die kieskeurig zijn, stuit zo'n aandrang na
tuurlijk wat tegen de borst. Voor hen heeft Ludwig echter
ook nog wat In petto. Die worden zo nu en dan by nem
thuis uitgenodigd om een prominent man te horen.
VON PAPEN GING HUILEN!
Deze samenkomsten in het „groene tapijt" zijn niet
minder beroemd geworden, vooral sedert zo'n geselec
teerde meute daar Von Papen na de publicatie van
mémoires zo meedogenloos attaqueerde, dat hy letterlijk
in tranen is uitgebarsten
Maar het fraaiste succes, dat Ludwig met zijn „Mltt-
wochsgesprdche" geboekt heeft, is, afgezien van zijn ver
grote omzet, wel, dat niemand meer hoeft te mopperen,
wanneer hij Woensdagavond tussen zes en acht op liet
Keulse centraal station zijn trein mist. Als hij op ziin
tenen gaat staan en zijn hals rekt, kan hij ln een van de
wachtkamers flarden van een discussie opvangen de
hem door haar vrijmoedigheid ongewoon zal treffen.
Iedereen is welkom, de toegang is gratis en alleen discu-
tanten, wier tong door dronkenschap ln beweging wordt
gebracht, worden door de politie naar buiten geleid Wat
overigens pas in het 127ste Mittwochsgesprach voor het
eerst is voorgekomen.
NAVOLGING IN HET BUITENLAND.
Diverse spoorwegstations ln Duitsland, en zelfs In het
butenland, hebben de ondernemende Keulse stations-
boekhandelaar reeds gevraagd ook daar eens zijn Socra
tische gave, om de mensen en plein public over alles en
nog wat aan het phllosoferen te krygen, te tonen Hij
is daarover zeer gevleid, is ook enige malen bulten Keulen
opgetreden met doorslaand resultaat maar denkt er voor
lopig toch niet aan al te ver van zijn toonbank af te
dwalen.
