r
Een Zoeklicht
I
Op het Winter voer
Sterren-verheerlijking:
plechtanker engevaar
voor filmindustrie
Hollywood gaat meer
religieuze films maken
WEKELIJKS BIJVOEGSEL van het LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 17 JANUARI 1953 Pagina 2
Nk het enorme succes van de films
„Samson en Delila" en .JDavld en Bath-
seba". aldus een bericht \an Ameri
kaanse herkomst, zijn de filmproducen
ten in Hollywood van plan meer reli
gieuze films in omloop te brengen.
Zo wordt op het ogenblik gewerkt
aan de opname van de film „De man
tel" naar het bekende boek van Lloyd
Douglas.
De Mille zal binnenkort een nieuwe
versie van zijn succesfilm „Koning der
Koningen" uitbrengen. Verder is men
in Hollywood bezig met de vervaardi
ging van „De geschiedenis van Ruth",
„Esther", „Jozef en de vrouw van Poti-
far", „Jozef en zyn broeders" en .De
slaven van Babylomé".
OP DE BOEKENMARKT
Har Scheepens „Grillig Geld"
N'Ueh en Van Dltmar N.V.,
Rotterdam 1952.
Nimmerdralendreeks.
Har Scheepens is een bekend schrij
ver van sociale romans, die zijn kracht
put uit een zuivere kijk op de mens en
de onderlinge verhoudingen. De roman
„Grillig Geld" is niet sociaal of reli
gieus gekleurd, doch zowel het sociale
probleem als het rellgieuse nemen er
de plaats in die hun toekomt, echter
geen principiële. Scheepens is geen
voorstander van een politieke richting,
hij is slcohts een voorstander van de
goede wil ln de mens.
Doch daar hl) de mens kent. krijgt
zelfs die goede wil bil hem maar een
betrekkelijke kans. daar de hebzucht en
de onwil nu eenmaal onuitroeibaar
schijnen te zijn.
Door deze zeer wijze levensbeschou
wing staat deze schrijver boven *Un
sujetten en daar hij een meesterlijk
milieutekenaar is. komt een roman
van zi|n hand ver boven de middel
maat uit.
„Grtl'ig Geld" ls de roman van een
Brabants leerwerkersdorp Mas Govers.
zoon uit een zeer arm arbeidersgezin,
waarvan de vader in het gevang Is ge
raakt om dat hij de uitzuigende steen
bakker eens hardhandig heeft gegeven,
wat wil deze man allen van harte toe
wensen brengt de sterkte van karakter
Twee Parijsc voorjaarsliocdjcs.
ontworpen door Marie-Cliristiane.
Links: een kapje van groen stro.
gegarneerd met een fluwelen band
en een genopte voile.
Rechts: een ..cloche-modclletje met
een gegolfde rand. Het hoedje is
vervaardigd van citroengeel stro.
Om de bol is een zwart-fluweten
band gelegd.
c.p om een goed vak te leren, dat hem
zal maken tot de welgestelde eigenaar
van een schoenenfabriek. Gedachtig aivi
zijn eigen jeugdjaren en zich de levens
lessen herinnerd, die zijn omgang me>
dokter Houben hem gegeven hebb?n. ls
hii een humaan patroon, die zUn fa
briek niet in de eerste plaats ziet a s
winstobject. maar ook als middel tot
kostwinning van wie bii hem werkt. Als
na jaren van succes de moeiliikheden
van het Jaar 1923 komen en zijn zoon
het heft ln handen krligt. b'ltkt de ap
pel een heel eind van de stam gevallen.
En wanneer de vader hoort dat die
zoon zich op laaghartige manier aan
een meisje van de fabriek vergTepen
heeft, met de gevolgen van dien dan
grijpt de wanhoop hem zodanig aan
dat hij samen met zijn oude assistent,
de fabriek in brand steekt en ziln dood
vindt in de vlammen.
Mogelijk klinkt deze lntrigebeschrij-
ving wat theatraal, docht het boek is
daar verre van Het is Integendeel een
eenvoudig, waardig, zeer menselijk ver
haal.
Siegfried E. van Praag. „De
grote hypnose".
II. P. Leopold Uitgeversmjj.
's-Grave nliage 1952.
In deze bundel zijn dr.e grote
len opgenomen met een gemeenschap
pelijk thema.
De laatste „Monsieur Jean" heeft een
eervol.e vermelding - geen bekroning,
zoa.s de omslag abusievelijk aankondigt
- gekregen a s Inzending voor het Boek
geschenk, van de commissie voor pro
paganda van het Neder'.andse Bock.
Dit gemeenschappe ijk thema is het
dier. of beter de fascinatie van het
wi de dier op de mens. De eerste en de
laatste nove le ziin circusverhalen Een
oude temmer vermoordt ziin directeur
omdat hy de oude leeuw Gabriella wil
verkopen en deze geschiedenis is de
minst geslaagde van de drie. Monsieur
Jean verhaalt van de dlerentuinop-
passer Jan. die huis en hof verlaat om
bii het circus te gaan. emotioneel ge
bonden aan de apendresseerster Fanny.
Het derde, het midde'ste van de bun
del genaamd ..Koppen tussen het bam
boe" is het beste.
Een curieus verhaal van een dieren-
jager en -vanger in de Congo, die zich
zozeer voe t gegrepen door het leven
van de gorilla's dat hij eerst niet meer
wil jagen, dan ook niet meer wil van
gen en eindelijk eenzaam in de Jung'e
sterft.
FriU Huél:
..De verlate huwelijksreis".
Nijgh en Van Dltmar. Rotter
dam 1952.
Een merkwaardige compositie ver
toont de roman ..De verlate huwelijks
reis". De schrijver stelt het voor alsof
hij vóór de aanvang van ziin eigenlijke
\erhaal vertoeft in een Noorse bad-
paats, waar hu met een fictieve Ame
rikaanse schrijver van wereldreputatle
de conceptie en compositie van een ro
man bespreekt. H11 hoort van een ei
genaardig. nooit opgehelderd ongeluk.
waarbij een echtpaar van middclbsn
leeftijd, dat op een avond met maac.
licht in de fjord was gaan roeien, ver j
dronken ls en de vo'gende dag elV.?t 1
omarmend uit het water wordt odjs
haald
Ook ontvangt hil van zijn fictieve ra. J
ter Suze een brief vol opw in Je-j f.
nieuwtjes over een bevriend echtpaar I
Uit deze gegevens ontstaat de e.--; I
UJke roman, een driehoeksverhoud -j
die na veel heen en weer. eindigt me
wat de schrilver theoretisch „het vl|f<, 1
seizoen" noemt, een verzoening van h»
echtpaar het offer van de echtg-nr-r
en een soort vernieuwde huwe'ijks.-ej
met de toeval'lg-traglsche afloop.
Behalve deze nieuwe wijze van r
roman behandelen als een maaltin'
keuken, eetkamer, keuken, valt er
dit boek niet veel te beleven.
CLARA EGGINJ
Kijkjes in de natuur
-W
ISSELVALLISER en onberekenbaarder klimaat dan het Hollandse bestaat
er vast niet op de wereld! Niet dat ik zoveel klimaten heb bestudeerd, m«r
och, je leest wel eens over landen, waar het zo degelijk koud kan zijn, niet eer,
paar dagen en dan weer het haantje van de toren finaal een slag om, nee
maanden achtereen vorst en sneeuw en de mensen dag in dag uit in hun bont.
vellen op de slee. Daar kun je bouwen op de winter!
Het boek over de grenzen
Stand \an de literatuur in Duitsland
VOOR de mer.s met intellectuele be
langstelling is en dat moet zo
zijn de tijd achter de rug, dat
hij Duitsland met een verachtelijke blik
cn eer greep naar de dolk voorbijging.
In dc Europese letterkunde Duitsland te
behandelen als het kind in de klas. wiens
vader in de gevangenis zit. zou getuigen
van een kinderlijke, dus verkeerd ge
richte wraakzucht, even afkeurenswaar
dig als die van de klasgenoten ln het
hier aangehaalde geval.
Men versta mij wel. ik ben niet van
plan hier eer. apologie voor Duitsland
te schrijver. Niets is vei der van mij dan
het goedkope „vergeven en vergeten",
maar Duitsland heeft nu eenmaal sedert
eeuwen een belangrijke en vruchtbare
plaats ingenomen in de Europese cultuur
en zal dat weer doen en het ware waan
zin dit te ontkennen
Dat men persoonlijk nog zo vervuld
kan zijn van het leed dat dit land over
Europa gebracht heeft, dat men de
Duitse taal niet horen of zien kan zonder
een rilling over de rug te voelen gaan.
Is een persoonlijke aangelegenheid, die
begrijpelijk en zelfs te waarderen is
Men is m.i. veel te snel geneigd tot
kock-en-eischap als de beurs en de ma
teriële welvaart er aan te pas komen,
doch in het geheel van dc Europese
samenleving kan Duitsland als nationa
liteit niet geweerd worden en moet het
ook niet geweerd worden. Bovendien
zullen velen in West-Europa nu lang
zamerhand wel doordrongen zijn van
medeschuldigheid aan de baaierd van
"40'45. niet omdat zij daadwerkelijk
steun gegeven hebben aan het nazidom.
over die spreek ik niet eens maar
omdat zij in hun zelfgenoegzaamheid
zulke struisvogels zijn geweest, die de
koppen pas uit het zand getrokken heb
ben. toen de Stuka's over hun ruggen
suisden. Daarom behoeft ook niemand
zich op de borst te kloppen en aanha
lingen te doen uit het Boek der Boeken,
waarin gesproken wordt van „zeven
maal zeven en zeventig malen" of van
„rechter- en linkerwangen".", kortom
zich een vergevende engel te voelen, als
hij tot de intelligente conclusie komt.
dat de man achter de broodkar in Ber
lijn niet schuldiger is aan de chaos dan
sommige dagbladschrijvers, industriëlen,
politici cn dergelijke toonaangever.den.
die vóór '40 in Nederland trachtten hun
landgenoten het gemakzuchtig zand van
„het is niet zo erg" of zelfs er zit toch
eigenlijk wel wat goeds in" in de ogen
te strooien.
Doch laten wij ons hier niet verdiepen
in de schuldkwestie van dit land. dat op
het ogenblik in zijn verwardheid en on
rust, als een blindganger midden in
Europa ligt. Om die te behandelen zou
men terug moeten gaan tot de vrede van
Versailles, tot het Duitsland van na '18
cn „Die Geachteten" van von Salomon
nog eens over moeten lezen.
Waar het internationale streven zo
terecht gericht is op een verbonden
Europa, moet de cultuur voorgaan en
het land van Hegel, Marx en Nietzsche
de plaats teruggeven, die het
lang bekleed heeft.
Om de Duitse letterkunde van na '45
in vogelvlucht te zien, moet men zich
realiseren dat deze letterkunde geen ge
heel meer is Daar is in de eerste plaats
het thans onbereikbare gedeelte achter
het IJzeren Gordijn, waar onder het
communistische bewind, beter gezegd het
Sovjetrussisch bewind wat daar nu
gebeurt is een belediging voor het oude
communisme de willekeur van verbod
cn verbranden weer in volle gang is.
Enige weken geleden hebben wij in dit
blad een roman besproken van Theodor
Plievier, genaamd Moskou. Deze schrij
ver behoort in dc Oostzone tot de ver
boden schrijvers. Waar geen vrijheid van
drukpers is. is ook geen vrije literatuur
en wat in het verborgene gedrukt en
verspreid wordt kan. zelfs al zou men
het in handen krijgen, door ziin anony
mi teit geen beeld geven van een pro
ductie
Doch ook In het Westen ls lang geen
letterkundige eenheid. De Duitse emi
grantenschrijvers die in of omstreeks '33
zijn uitgeweken, zoals Thoams.Mann.
Werfcl. Kesten. Neumann, zijn verspreid
over het buitenland, doch zij zijn voor
het merendeel met hart en ziel Duits
gebleven, zoals b v de jonge Joods-
Duitse schrijver Wolfgang Hildersheim
verklaarde, die via Palestina. Engeland
en Amerika weer in zijn land is terug
gekeerd en daar ook wenst te blijven
De schrijvers, die de Hitlerjaren heb
ben doorgebracht in het eigen land, al
of niet zwijgend, werden gedenazifi-
ceerd Iedere bezettende mogendheid had
daarvoor haar eigen systeem cn haar
eigen principes en men kent in Neder
land aan den lijve de moeilijkheden en
de verwarringen, die een „zuivering"
meebrengt.
Onwillekeurig komt men er toe het
werk van de hedendaagse Duitse auteurs
te vergelijken met dat van hen die aan
het woord kwamen na 1918 Men kan
gerust aannemen dat de schrijver de
ware stem van zijn volk ook al heeft
men niet de minste neiging daar naar
te luisteren en daarom is het interes
sant te ontdekken, dat de schrijver van
heden niet. zoals de vorige naoorlogse,
aankomt met nieuwe vormen en hervor
mingen. Geen expressionisme, geen
pacifisme, geen wereldverbroederende
opstandigheid of equivalenten daarvan.
Van de hedendaagse Duitse schrij
ver krijgt men via zijn werk Inderdaad
de indruk dat hij ln een hoek van zijn
puinhopen en bomkraters, „aan het
werk" is gegaan. Wat tot ons komt
klinkt ernstig, bescheiden, nuchter,
zonder excessen cn wekt goede ver
wachtingen.
De uitgeverij De Driehoek heeft een
kleine gids uitgegeven van de naoorlogse
Duitse schrijvers, genaamd „Ruines en
Visioenen". Voor wie zich van dit ge
deelte van de Europese letterkunde op
de hoogte wil stellen, is dit een goede
handleiding. Men vindt er sommige
vooroorlogsen zoals Wiechert. Leip.
Kastner, in terug en verder vele nieuwe
stemmen, die alle met goede fragmen
ten vertegenwoordigd zijn. Over het
algemeen krijgt men werkelijk de in
druk dat er een schemering van zelf
kennis begint door te breken, zoals bij
Thiess en bij Paul Schaaf ln zijn ironi
sche schets „De Berken".
Zeer indrukwekkend is de rede van
de zeer oude Rlcarda Huch. die zij op
het schriiverscongres in 1947 in Berlijn
heeft uitgesproken Zij verklaart op
historische gronden de Duitse neiging
„het eigene naar beneden te halen" met
daartegenover „een heftig, losbarstend,
provocerend, nationaal gevoel". Zij raadt
de Duitse schrijvers aan voor te gaan ln
het zoeken van een evenwicht tussen
deze belde elementen van hun karakter.
Om nog even terug te komen op Ruï
nes en Visioenen; het ls jammer dat
deze bloemlezing vertaald is. De reden
waarom dit gebeurd is om een zo
groot mogelijk publiek te bereiken is
verklaarbaar, doch niet geheel te recht
vaardigen. vooral niet omdat de stukken
door ëen vertaler zijn bewerkt, zodat
men voortdurend tegen de stijleigenaar
digheden van deze vertaler aanloopt.
De Inleiding door de samensteller
Rolf Italleandcr ls goed en waardig van
toon
CLARA EGGINK.
Fanatisme verdraait verhoudingen
en remt ontwikkeling
Een van de merkwaardigste bij-artikelen" van de filmwereld is de
„fan", de sterren-aanbidder. Ook liefhebbers van toneel hebben hun
spelers-voorkeur, maar over het voetlicht schijnt het toch niet tot tulke
fanatieke banden te kunnen komen als naar het witte doek.
Enerzijds heeft de sterren-verheerli/king een belangriike rol gespeeld
bij de opkomst en ontwikkeling van de filmindustrie, anderzijds brengt zij
evenzeer grote gevaren met zich mede.
TWEEËRLEI SOORT
„De betekenis van het
woord „fan" is fanaticus, en
dat is de vriendelijkste naam
die er voor leden van deze
volksstam bestaat", heeft
eens de bekende Engelse
filmcriticus Robert Ottaway
geschreven. Die omschrijving
is waarlijk niet overdreven.
Wie speciaal in Amerika de
excessen kent. waartoe deze
filmsterren-aanbidding ge
leid heeft, weet dat l.et
woord aanbidding eigenlijk
vervangen zou moeten wor
den door furie.
Er zün tweeerlei soorten
„fans": de rustige, huiselij
ke. die hun bewondering wel
iswaar niet onder stoelen of
banken steken, maar uitslui
tend doen blijken in brieven,
In verzamelen van foto's,
het beter uit hun hoofd le
ren van de levensgeschiede
nis van hun ideaal (althans
de zogenaamde levensloop)
dan hun held of heldin zelf
np staande voet zou kunnen
vertellen, en.... het nim
mer overslaan van een film
waarin dc held of heldin
nieuwe heldendaden of char
mes ten toon spreidt.
Maar de gevaarlijke soort
van fans wordt gevormd
door de lieden, die hun doel
wit eenvoudig tot zijn hemd
proheren uit te kleden als ze
hem lof haar) in handen
krijgen.
In Hollywood en ook in
enkele Engelse centra ls er
een extra politiemacht op de
been. ter bescherming van
filmsterren, die een première
van hun films bijwonen.
Meestal staan er dan dichte
drommen bewonderaais van
beiderlei kunne bi) de in-
en uitgangen van het thea
ter. om een glimp op te van
gen van hun afgod En die
politiemacht ls alleen op de
been, om de fan-furie te be
perken tot het opvangen van
glimpen, want de ervaring
heeft geleerd, dat het ge
vaarlijk voor de sterren ls.
te letterlijk In handen van
hun aanbidders te vallen.
Onlangs is het ln Amerika
voorgekomen, dat het poll-
tiecordon verbroken werd,
en dat twee sterren, een ac
teur en een actrice, tussen
de uitgang van het theater
en de deur van hun auto,
een afstand van niet meer
dan vijftien A twintig meter,
letterlijk werden uitgekleed
tot zij slechts flarden droe
gen over hun onderkledlng.
Vele honderden fans zijn die
avond dol gelukkig naar huis
gegaan met een rafel van
een overjas, een stuk bont-
Jas. een jasknoop, een stuk
vest een reep Japonstof en
zelfs sieraden, tasjes e.d. van
de filmsterren, die zU hun
hulde en aanhankelijkheid
wilden betuigen. Inbra
ken in woningen van Dim
sterren zijn in Amerika aan
de orde van de dag. en
daarbij worden veelal kost
baarheden onaangeroerd ge
laten doch alleen w aardeloze
prullen ontv rcemdsouve
nirs
De eerstgenoemde soort
van fans is een zeer nuttige.
Uit de binnenkomende post
kunnen de filmsterren en
ook de filmmaatschappijen
conclusies trek
ken over de stand
van de publieke
waarderingsther
mometer.
Dit nut van dc
fan is een van
zyn eerste effec
ten geweest Tot ongeveer
1908 was het <!n de begin
periode van de film dus»
niet de gewoonte de namen
van spelers en regisseur te
vermelden.
Carl Laemmle kwam in
dat Jaar tot de grandiose
gedachte, reclame met zijn
spelers te maken HU was de
eerste, die zUn films Inleid
de met vermelding van
de namen der spelers, en de
eerste ster. die hij met die
eer bekroonde was Mary
Pickford. (Dat was dus meer
dan veertig laar geleden;
thans schijnt deze eerste al
om bekende filmster een
nieuwe rol ln voorbereiding
te hebben Van dat mo
ment af trad het verschUn-
sel van de fan-mail op de
brieven, die een maatstaf
vormden voor de populari
teit van een filmster.
Ook een andere nuttige
functie vervullen deze „rus
tige fans". Veelal op Initia
tief van de filmster zelf be
ijveren de fan-clubs (Inder
daad. bewonderaars van een
bepaalde filmster verenigen
zich in Amerika heel vaak
ln clubsi zich om bepaalde
liefdadige doeleinden na te
streven. Dc „aanhangers"
van Joan Crawford doen in
navolging van haar eigen
sociale werk veel aan steun
aan ziekenhui
zen. de clubs
die Valentino
ln hun vaan
del hadden ge
schreven wer
pen zich op datzelfde werk.
De „gevaarlijke" soort is
echter niet alleen gevaarlijk
voor het lichamelijk welzijn
van de sterren, tevens voor
de filmindustrie als geheel,
beter gezegd misschien de
filmkunst. „Fans" kunnen
hun sterren over het alge
meen alleen nog maar zon
der enig gevoel voor critlek
aangapen. Hun waardering
heeft op den duur niets
meer te maken met de spel-
rapaciteiten, die bovendien
door deze critiekloze bewon
dering geschaad worden.
Veelal wordt een acteur door
zjjn aanhang als het ware
gedwongen op het witte doek
een bepaald type te blijven,
dat noch strookt met eigen
voorkeur en ontwikkeling,
noch met de zich steeds wij
zigende filmstijl.
Teveel vergeten de fans.
dat er meestal een hemels
breed verschil bestaat tussen
dc fllmster-op-het-wltte-
doek en de filmster-als-mens
De fan-furie maakt de ver
houding tussen die tweeërlei
Incarnaties van de filmster
vaak zeer moeilijk.
En dnn die lui ln de Lybische woes
tijnen of daaromtrent. Die weten nog
eens wat zon ls en hitte, niet voor een
halve week. maar een Jaar achtereen
en dan nog niet één druppeltje water.
Dat noem ik standvastigheid. Op zulke
klimaten kun Je rekenen. Je kunt er al
thans een krantenartikel op bouwen,
zonder angst voor verrassingen.
Schreef ik een paar weken geleden
niet over het nieuwe jaar. dat bij zijn
geboorte door een voorjaarsachtige
zachtheid zou worden begroet, terwUler
muggen aan zijn wieg zouden dansen?
Och arme. toen ik mUn artikel na een
week weer onder de ogen kreeg, Joeg een
grimmige Oostenwind het stof door de
straten en vroor het. dat "t kraakte We
brachten diep ingrijpende veranderin
gen aan in onze bmndstoffenvoorraad,
kropen zuchtend bij de snorrende ka
chel en lazen dat de muggen dansten
Ik geneerde me dood Gelukkig, miln
vrienden en kennissen hebben me n:et
gehoond om mijn meteorologische mis
slag WaarschUnlijk hadden ook zij zich
verkeken op ons grillige klimaat.
EN nu schrijven we half Januari en
hebben we er een paar weken op
zitten van werkelijk winterse allure.
Het Westen heeft ln de sneeuw gezeten,
het Noorden en Oosten heeft zun be
vroren plassen gehad, de verkeerswegen
zijn halsbrekend geweest, we hebben de
waterleidingen afgesloten en plannen
gemaakt voor schaatswedstrijden. En
toen het ecljt ging doorknUpen. hebben
we in de tuin gezorgd voor hulpverle
ning aan de hongerende en dorstende
vogels
Een bezorgde lezer had me al eens
gevraagd, of het niet tijd weid. een ar
tikel te wijden aan deze speciale wln-
terverzorgingsdlenst. Ter geruststelling
kan ik hem zeggen, dat ik ook zonder
zijn vriendelijke aanmaning m(jn steen
tje wel had bugedragen. op gevaar af.
dat lezers met een sterk geheugen had
den gezeed: „Hé. daar heeft-ie verleden
Jaar ooit over geschreven!" Waarop ik
dan zou hebben geantwoord: „Preclps.
pn als 't volgend Jaar weer wintert,
schrijf ik er weer over!"
Immer, we vinden het helemaal niet
vreemd, dat we enige keren per Jaar
worden opgewekt tot het verlenen van
steun aan zieken, zwakken, hulpbehoe
venden In onze eigen mensenwereld en
we offeren daarvoor onze kleine bU-
dragen
Is het dan zo gek. dat we elkaar eens
per jaar herinneren aan het bestaan
van noodlUdende dieren, die het zonder
onze hulp niet kunnen redden? Dus
kwUt ik me dan ook nu weer van een
plicht, die nodig cn tevens aangenaam
la. en wek ieder, die dit leest op. het
zwervende hongerende vogelvolk niet ln
de steek te laten
Voor velen ls deze aansporing over
bodig. omdat zU zich hun wintertuin
niet meer kunnen indenken zender de
bekende standaard met voedertafei
waar het op de vaste tyden een voort
durend af- en aanvliegen is van de
vogels, die hun verzorgers belonen met
hun kleurige beweeglijkheid.
Men behoeft maar in de tuinen te
kijken of naar de vensterbanken om
te weten, waar de vogelvrienden wonen.
Toch ben lk ervan pvertulgd. dat nog
vele gezinnen zich niet hebben opge-
vvtrkt tot deze eenvoudige en weinig
kostbare vorm van dierenbescherming.
Men zegt: „Zo'n berkenhouten voeten-
standaard is me te duur". Maar gelooft
U. dat het de mezen en de vinken ieu
kan schelen of ze van berkenhout, van
ebbenhout of van Slavonisch eiken hun
bi oodkruimels wegpikken? Een gewone
bezemstok, in de grond gedrukt en dnn
een plankje er bovenop gespijkerd met i
opstaande randjes voor het wegwaaien,
klaar is Kees.
Niet erg mooi om naar te kijken, goed,
maar de hoofdzaak is er en daar gaat
het om.
U VINDT het vogelvoer te duur? Ja
dat is mogeliik, hoewel eenvou
dig gemengd zaad toch niet onbe-
taal baar is. Maar wat kosten brood
kruimels en de kruimels van de aard
appels of een rotte appel, waar de lijs
ters zo van houden? Gooit U deze rest
jes niet in het vuilnisvat, maar depo
neer ze op de voedertafel!
U zegt. dat Uw tuintje te klein Is.
U hebt misschien alleen maar een be
tegeld plaatsje? Uit de verte kan ik dat
moeilijk beoordelen; toch neem ik aan,
ergens wel een boomtak of een struik
aan te wijzen of een stok op een schut
ting te spijkeren, waar een snoer pin
da's. een halve kokosnoot of een vetbol
kan worden opgehangen.
Je moet beginnen met iets te willen,
dc rest komt vanzelf. Vetbollen zijn te
koop in winkels voor vogelzaad, maar
je kunt ze zelf ook maken, door een
kommotie vet te smelten en danrln vo
gelzaad te roeren. Is het geval gestold
dan een llzerdrandle er door; ome- j
hogen en ongehangen. De mezen doen lij
er weken mee.
U v'ndt dit olieman! zoveel werk en
zoveel nalonn? Maar Uw kinderen dn-n
deze karweittes toch Immers met groet i
nleizier' Lonen die eenmaal warm voor 1
het goede doel. élan nemen ze trouw* I
hartig op zich. de sneeuw van het voer II
te veren, nieuwe sllneers te rijgen en j I
(wat van het grootste belang is) het be
vroren drlnkwotpr steeds weer te ver- ra|
vangen door vers. Kinderen kunnen zo i, (i
heerlijk enthousiast worden voor dcre
dingen, maar hun belangstelling is vaak
vluchtig en van voorbijgaande aard. I
Daarom ls van tijd tot tijd een duwtje
nodig van ons. om ze weer te stimu
leren.
Ziezo, nu heb ik al m'n krult ver
schoten. Nog een argument? O Ja. dat 1
is waar Uw kat en die van de bur-ti'
TJaaaa1 Laat ik daar alleen dit op
zeggenwij hebben altijd wintervogels
in de tuin en we zorgen er voor naar n
ons vermogen. We hebben ook een kat
al drie en een half Jaar. In die t: d 1
heeft ze nog nooit één van die vogel' I
bij het voer kunnen hinderen, omdat
'.e daarvoor de kans met krijgt. Ome
kat ls namelijk op en top een huisdier L
.-( worden. Overdag komt ze op een win
terdag hoogstens een half uur buiten en
s nachts is ze altUd binnenshuis. Zoals j
het hoort!
S. VAN DER ZEE.
