De, dag der solidariteit
Mussert en de Rijkscommissaris
aan het woord
84ste Jaargang
Maandag 8 November 1943
No. 25647
Grootsche manifestatie van de
lotsverbondenheid der Germaansche
Vólkeren.
REDE MUSSERT.
EERSTE BLAD
LEIDSCHADAGBLAD
DAGBLAD VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN
In Utrecht, de hoofdstad der
Nat. Soc. Beweging der Neder
landen, is de belangrijkste bijeen
komst gehouden van de 13 ge
combineerde vergaderingen der
N.S.D.A.P. en N.S.B., welke gis
teren in alle hoofdsteden van de
provincies, benevens in Amster
dam en Rotterdam zijn gehouden
in het kader van den „Dag der
solidariteit". Op dezen dag der
solidariteit zijn Duitsche en Ne-
derlandsche nat. socialisten sa
mengekomen om met den £>den
November 1933 te München als
mijlpaal op den weg naar de her
rijzenis van Europa voor oogen
de gemeenschappelijk gebrachte
offers in de jaren van strijd te
herdenken, die op 11 November
J.918 met het bedrog der 14 pun
ten van Wilson is ingezet en die
leiden zal tot de solidariteit der
Germaansche volken.
De samenkomst van Duitsche en
Nederlandsche nat. socialisten te
Utrecht is geworden een groot
sche manifestatie van de lots
verbondenheid en zoowel de Rijks
commissaris Rijksminister dr.
Seyss Inquart.als de Leider van
het Nederlandsche volk Mussert
hebben hiervan in redevoeringen
getuigenis afgelegd. De groote
zaal van „Tivoli" bevatte rond
2000 nat. socialisten en zij heb
ben door luide toejuichingen en
instemming het gesproken woord
op hun beurt hartelijk onder
streept.
t De zaal was sober, doch smaak
vol versierd. Het podium was met
grijs doek gedrapeerd en omlijst
met witte en bruine herfstbloe
men en tal van palmen. Op een
witten achtergrond was een
groote vergulde cirkel bevestigd,
waarin het hakenkruis en de
ywolfsangel zichtbaar waren.
Rechts hingen in brede banen de
vlaggen met -het N.S.B.-embleem,
terwijl ter linkerzijde de vlaggen
met het hakenkruis waren ge
hangen. De balustrades waren
ook met grijs doek omzoomd,
waarop groene guirlandes hin
gen en van pilaar tot pilaar even
eens de wolfsangel en het haken
kruis voorkwamen.
Op de eerste rijen hadden o.m.
de in het vaderland vertoevende
Nederlandsche oorlogsgewonden
een plaats ingenomen, terwijl
daar voorts zoowel van de
N.S.D.AP. als van de N.S3. der*
hoogste functionarissen waren
gezeten. Onder hen bevonden
zich om. de Duitsche gezant
Otto Bene, alsmede de SS Ober-
gruppenführer Rauter en mr.
Zendervan, commandant der
W.A., en de heer Engelbrecht,
commissaris van de provincie
Utrecht.
VooTNden aanvang der verga
dering speelde een W.A. muziek-
corps strijdliederen.
Nadat zwaar tromgeroffel en
klaroengeschal, uitgevoerd door
Jeugdstormers, de komst van de
hooge gasten had aangekondigd,
sprak de secr.-generaal Huygen
een kort openingswoord. Direct
hierop had de opmarsch der
vlaggen plaats, waarvoor alle
aanwezigen staande met opge-
1 heven rechterarm den groet
brachten.
Onder een waarlijk dreunend
„Heil" en „Hou-zee" geroep be
traden de Rijkscommissaris en
Mussert de zaal om onmiddellijk
daarop de voor hen bestemde
plaatsen in te nemen. De secr.-
generaal Huygen heette de hooge
gasten welkom en getuigde er
voorts van, dat deze gemeen
schappelijke bijeenkomst in het
teeken der lotsverbondenheid
stond.
Onder doodsche stilte herdach-
r*
ten de aanwezigen vervolgens
staande de dooden, waartoe de
vaandels zich neigden en zwak
tromgeroffel op indrukwekkende
wijze deze plechtigheid bege
leidde.
Het eerst sprak Mussert, die
bij het betreden van het podium
met een donderend „Hou-zee"
werd begroet.
TWEE BELANGRIJKE
DATA.
Mijnheer de Rijkscommissaris,
mijne kameraden. Het district
Utrecht der Beweging is hier
bijeengekomen met onze Duit
sche kameraden om gezamenlijk
te herdenken twee dagen, die van
groote beteekenis zijn jn de wor
steling van dezen tijd.
Wij herdenken te zamen 11
November van het jaar 1918: Wa-
penstilstamdsdag, over enkele
dagen 25 jaar geleden, en* wij
herdenken hier met elkander 9
November 1923, den opmarsch van
de nationaal socialisten in Mün
chen, over een paar dagen 20
jaar geleden.
Deze twee dagen zijn van de
grootste beteekenis en wij heb
ben deze gelegenheid gebruikt
om samen te betuigen onzen wil
tot solidariteit, onzen wil om
voort te gaan op datgene wat
vorige nationaal socialisten ge
bouwd hebben voor ons. Ik weet
het, mijne kameraden, velen zul
len er zijn. misschien wel hon
derdduizenden, die zeggen „wat
hebben wij Nederlanders te ma
ken met dien Wapenstilstands
dag, wij waren toch niet in den
oorlog van 1914-1918?" en andere
honderdduizenden zullen zeggen
„wat hebben wij Nederlanders te
maken miet die Duitsche natio-
naal-socialisten, die daar in
München in 1923 opmarcheer
den?"
En dan zijn er nette tegen
standers van ons en die zeggen
,-,Zie eens, dat is overdreven, dat
is iets van de N.S.B.-ers, die
weer hoffelijk willen zijn tegen
over de Duitsche bezetting" en
dan zijn er minder nette tegen
standers, die zeggen „daar heb je
weer die hielenlikkerij van de
N.S.B.-ers." Wij zeggen: wij heb
ben er alles mee te maken, want
het hangt samen met de solida
riteit en die moet er zijn tus-
schen nationaal-socialisten en so
lidariteit moet er zijn tusschen
Germaansche volkeren, tusschen
het Duitsche, het Nederlandsche,
het Noorsche, het Deensche en
het Zweedsche en daar overheen
weer de solidariteit van het
continent Europa, dat zich nog
altijd niet weet te gedrageri als
een continent, d.w.z. als een een
heid in den afweer naar buiten.
Deze worsteling om de solidari
teit als levensvoorwaarde voor
het Avondland, dat is de grootste
geschiedkundige gebeurtenis van
onze 20ste eeuw. En te getuigen
van de noodzakelijkheid daar
van, wij kunnen het moeilijk
beter doen dan op dezen dag nu
wij terugdenken aan dien Wa-
penstüstandsdag van 25 jaar ge
leden en aan dezen opmarsch in
München 20 jaar geleden. In
1917 was Amerika den oorlog in
gegaan onder Wilson en 11 No
vember was de triomfdag voor
Amerika. Amerika had voor het
eerst over Europa getriomfeerd.
Voor het eerst over Europa, ja,
maar dan toch over een verdeeld
Europa, een Europa dat in een
worsteling van jaren tegencver
elkander stond en volkomen ver
scheurd was. Twee millioen Fran-
schen hadden hun leven gegeven
in de gedachte, dat zij dit deden
„pour la gloire de la grande
patrie" en in werkelijkheid had
den zij hun leven gegeven voor
de 'Amerikaansche bankiers. Wil
son was met zijn 14 punten ge
komen, die van alles voorspie
gelden. Duitsehland moest de
wapenen neerleggen en dan zou
het heil oypr de wereld komen.
En nauwelijks had Duitsehland
de wapenen neergelegd of er
werd een aanvang gemaakt met
de knechting, ontwrichting en
berooving en er werd een vol
kenbond onder Engelsche leiding
opgericht om het onrecht in stand
te houden. De oorlog werd met
anderfe middelen voortgezet. De
Engelschen en Amerikanen pro
beerden binnen te komen in het
groote Russische rijk, dat zoo in
beroering was en waar de Sov
jets het bewind in handen had
den genomen. Zij zouden den
sovjets het bewincl uit handen
nemen en er Kerenski of den
Tsaar of wien dan ook weer op
den troon zetten. Niets is daar
van gekomen. Zij zijn er uitge
gooid. De Sovjet-unie werd amn
haar lot overgelaten en ging
bouwen. Maar terwijl de Sovjet
unie nog in haar kinderschoenen
stond, probeerde zij al haar greep
te leggen op Europa. In Hon
garije. in Beieren, in de Povlakte,
in Milaan, het Roergebied, in
Berlijn overal begon de Sovjet
zijn invloed uit te breiden. En
toenmaals stond Sovjet-Rusland
nauwelijks in de kinderschoenen.
SCHIJN EN BEDROG.
Elf November, een dag van
schijn en bedrog. Schijn voor mil-
lioenen merischen, wien werd ge
zegd, dat de dageraad van een
betere wereld aanstaande was. En
bedrog aan millioenen menschen,
die al zooveel geleden hadden, zoo
ontzaglijk veel in vier jaren tijds
en wien werd wijsgemaakt „legt de
wapens neer en aan uw lijden zal
een eind komen", terwijl juist een
nieuwe phase daartoe werd inge
luid. Millioenen menschen waren
aanwezig en waren vreugdevol op
11 November 1918. Van deze mil
lioenen leven nog millioenen.
Waar zijn diegenen, die nu nog na
25 jaar vreugdevol denken aan 11
November 1918, dien dag van
schijn en van bedrog?
Laat dit ons een leèring zijn,
mijne kameraden. Het oud-Neder-
landsche spreekwoord zegt „een
schip op het strand, een baken in
zee". En nu na 25 ja!ar, nu wordt
Europa wederom gepaaid met be
loften. Was het één of ander
half jaar geleden, dat de wereld
ervan dreunde, van de schoone
verhalen over dat Atlantische
charter, dat opgemaakt was door
Churchill en Roosevelt? Wie
spreekt er nog over en denkt er
nog aan, aan de vrome gezangen,
die daarbij werden gezongen?
Niemand meer, dat is al weer
vervangen. Hebben wij dat niet
geleerd, zoo even juist van de
conferentie van drie, van de drie
groote mogendheden, Sovjet-Rus
land, het Britsche imperium (voor
zoover aanwezig) en verder Ame
rika, daar bij Stalin in Moskou?
De punten van Wilson zijh verge
ten. Wie onzer zou in staat zijn
om deze 14 punten op te noemen
of nog slechts aan te duiden? Zij
zijn vergeten, alleen de herinne
ring is gebleven aan den schijn
en aan het bedrog. En nu zijn er
waarschijnlijk weer punten ver
schenen, maar nu niet van Wilson,
maar nu zijn het punten van Sta--
lin. Deze worden ons niet geopen
baard. Wij weten niet welke pun
ten het zijn en of het er 10. 14
of honderd zijn. Maar één ding
weten wij precies en dat is de
wil van Stalin. Deze wil is precies
dezelfde gebleven gedurende
25 jaar, van 1917 tot nu toe en dat
is de wereldrevolutie.
DE GREEP NAAR DE
WERELDREVOLUTIE.
De eerste greep naar de wereld
revolutie, nadat de eigen macht
daar zoo gevestigd is, is de greep
naar Europa. De greep naar
Europa, precies als na de 14 pun
ten van Wilson. Sovjet-Rusland
wil nu eerst vergroot worden met
Oost-Europa en met den Balkan.
En dan, wanneer dat gebeurd is,
wanneer het nationaal-socialisme
verslagen zal zijn, wie zal dan den
opmarsch tegenhouden? Dan is
er geen macht meer in Europa,
die dezen opmarsch verder zal
tegenhouden. Het Sovjet-Europa
zou dan naast het vergroote sov
jetrijk komen te staah en te zamen
zouden zjj de oude wereld be-
heerschen.
Reeds nu zien wij den communis-
tischen woelarbeid in Engeland,
in Noord-Afrika, in Zuid-Italië.
Europa zou voor goed verloren zijn
en als een rijpe vrucht in den
schoot van de Sovjet-Unie vallen.
Daarmede zou dan voltrokken
worden wat zoovelen voorspeld
hebben: de ondergang van het
Avondland en een beschaving van
duizenden jaren zou ten gronde
gaan voor de eerste 1000 jaar en
misschien voor altoos. En Roose
velt, de Wilson van onzen .tijd,
die de heiligste beloften deed voor
en tijdens zijn presidentsverkiezin
gen, dat hij nooit iets zou doen om
Amerika in den oorlog te brengen,
maar alles zou doen om dien verre
te houden, deze Roosevelt, die on
middellijk na zijn verkiezing en
ook sedert jaren daarvoor wellicht,
deed wat mogelijk was om de
Ver. Staten er zoo spoedig moge
lijk in te krijgen, deze zelfde Roo
sevelt dan, zou, wanneer dat lot
zich over Europa voltrokken zou
hebben, verder van Europa geen
last meer hebben. Europa zou geen
concurrent meer zijn in Afrika
en niet in Australië en niet in
Zuid-Amerika. Europa zou voor
hem verdwenen zijn en hij zou
de andere helft van de wereld
hebben. De helft, die de sovjets
niet zouden hebben, zou dan Roo-
sevelts helft zijn.
Zóó stelt men zich dat voor.-
11 November 1918 is voor ons al
len een waarschuwing en een lee
ring. Er is een Europeesch (volk,
waarvoor die waarschuwing en die
leering onvoldoende geweest is.
Voor Italië was de waarschuwing
onvoldoende. Dat is nu het meest
beklagenswaardige volk van
Europa, in tweeën gesneden en
de oorlog thuis. Er is voor het
Italiaansche volk nog maar één
lichtpunt: Mussoloni leeft. Hij is
niet in een kooi door de straten
van New-York gereden. Hij leeft,
hij is vrij. (Applaus). Dank zij
de trouw van Hitier, dank zij
de trouw van den Führer, dank
•t$ij de heldhaftigheid van zijn be
vrijders is er deze hoop nog-voor
Italië over, al moet Mussolini dan
weer na 20 jaren van voren af
aan beginnen, maar ditmaal .-op
een grondslag steviger en vaster
dan ooit te voren, namelijk op
dezen grondslag: nationaal en
socialistisch en geen Koningshuis
meer. Stel op Prinsen geen ver
trouwen. (Applaus).
Dit Nummer bestaat uit
8 Pagina's.
NOOIT MEER EEN
11e NOVEMBER.
De les van den llen November
1918 was een harde les, die haar
werking niet heeft gemist, "want
nu staat toch alles in het teeken
van „nooit meer een 11e Novem
ber". Dat is het beginsel van den
strijd van heden'. Nooit, nooit
meer een 11e November. Dit geldt
zeker in de eerste plaats voor het
Duitsche volk, ik weet het, maar
toch ook even goed voor het Ne
derlandsche volk.
Het is duidelijk, dat de onder
gang van Midden-Europa ook den
ondergang van West-Europa na
zich zal sleepen voor ieder, die
zijn hersens wil gebruiken. On
verbrekelijk zijn wij met elkander
verbonden in dit continent. Mid
den-Europa kapot beteekent na
korten tijd ook West-Europa ka
pot, en het is mij een raadsel, dat
er menschen zijn in Nederland,
die zeggen dit niet in te zien.
En in dit punt ben ik moeilijk in
mijn geloof. Ik geloof niet, dat
er een Nederlander met hersens
is, die dit niet inziet. Maar ik ge
loof, dat zij te koppig zijn om te
laten weten, dat zij dit wel in
zien. Wij moeten er voor zorgen,
dat zij die koppigheid opzij zet
ten en dat zij uitspreken wat een
ieder wel weet, n.l. dat de onder
gang van Midden-Europa ook da
ondergang van West-Europa be
teekent. Dit ten aanzien van de
herdenking van den llen Novem
ber 1918.
DE MARSCH DOOR
MÜNCHEN.
En nu den 9en November 1923.
Op den 9en November 1923 mar
cheerden de nationaal socialisten
door München, het treffen bij de
Feldherrnhalle. Niemand vergeet
dit en ik weet het: dezen dag, dus
de herdenking van den 9en No
vember 1923, hierop heeft de
NSDAP de grootste rechten en
de meeste rechten. En toch zijn
wij bij hen gekomen om met hen
dezen dag te herdenken. Dezen
marsoh zien wij, Nederlandsche
nationaal-socialisten, als een
uiting van verantwoordelijkheids
besef. Het republikeinsche en de
mocratische Duitsehland, ge
knecht en uit elkander gehaald,
was onherroepelijk de voorpost
van het communisme. Wel had
men dit aanvankelijk met geweld
van wapenen kunnen keeren,
maar daarna kwam geleidelijk de
penetratie en na korten tijd moest
dit regiem eindigen in het com
munisme. Men besefte dat dat
niet voort mocht gaan en dat dit
gestuit moest worden en vervan
gen door een sterk nationaal en
sociaal regiem. Dat droegen die
genen, die met elkander in Mün
chen opmarcheerden in Novem
ber 1923 en dat leefde in de har
ten van hen, die meemarcheer-
den. Dat leefde ook in de harten
van hen, die .wielenEn zouden
wij, Nederlandsche nationaal-so
cialisten,, dat niet herdenken? Zij
zijn ook voor ons gevallen. Zij
hebben zich daar geen rekenschap
van gegeven toenmaals en wij
hadden er geen weet van toen
maals, maar toch is het zoo-
Daarom hebben tot plicht, wij
Nederlandsche nationaal-socialis
ten, om ook hun onze hulde te
brengen, onze hulde en onze dank
baarheid.
Wij gelooven niet, dat dergelijke
groote gebeurtenissen blind toe
val zijn. Wij gelooven niet aaft
een blind toeval. Wij gelooven,
dat er een hoogere macht is, die
het bepaalt, wat op aarde ge
schiedt en daarom ook dit feit.
Wij kunnen hoogstens denken,
waarom dit toen niet doorgegaan
is. En dan gelooven wij, dat deze
hoogere macht het zoo beschikt
heeft, dat deze daad er moest
zijn om daaruit de kracht te
putten om dan nog 10 jaren lang
van 1923 tot 1933, voort te gaan
om de ziel van het Duitsche volk
te winnen voor het nationaal-so
cialisme.
In 1933 was het dan zoover, dat
de nationaal-socialisten de macht
in den Duitschen Staat overna
men. Van 1933 tot 1939, in deze
zes jaren werd een begin ge
maakt met den nationaal-socia-
listischen opbouw en met de voor
bereidfhg van den afweer.
Zes jaren van voorbereiding,
wat is 6 jaren van voorbereiding?
En onwillekeurig komt deze ge
dachte op: indien het in 1923 al
gelukt zou zijn, zouden het dan
in plaats van 6 jaren 16 jaren
van voorbereiding geweest zijn?
Wie weet? Maar wat heeft het
voor zin om te spreken over ge
schiedenis, zooals die zou zijn als
de geschiedenis, die er was, er
niet geweest zou zijn? Het heeft
geen zin. Vast staat dit, dat in
1923 ten slotte de macht in han
den is gekomen en dat in 1939
de stormloop begonnen is. Vast
staat dat Wij den stormvloed, die
dreigende is, in zulk een gewel
digen omvang, als niemand had
kunnen beseffen, dat deze storm
vloed opgevangen wordt door een
dam die voor tenminste 90 pet.
ontstaan is uit den wil van het
nationaal-socalsme, een feit, een
historisch feit, dat nlemaaA