De, dag der solidariteit Mussert en de Rijkscommissaris aan het woord 84ste Jaargang Maandag 8 November 1943 No. 25647 Grootsche manifestatie van de lotsverbondenheid der Germaansche Vólkeren. REDE MUSSERT. EERSTE BLAD LEIDSCHADAGBLAD DAGBLAD VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN In Utrecht, de hoofdstad der Nat. Soc. Beweging der Neder landen, is de belangrijkste bijeen komst gehouden van de 13 ge combineerde vergaderingen der N.S.D.A.P. en N.S.B., welke gis teren in alle hoofdsteden van de provincies, benevens in Amster dam en Rotterdam zijn gehouden in het kader van den „Dag der solidariteit". Op dezen dag der solidariteit zijn Duitsche en Ne- derlandsche nat. socialisten sa mengekomen om met den £>den November 1933 te München als mijlpaal op den weg naar de her rijzenis van Europa voor oogen de gemeenschappelijk gebrachte offers in de jaren van strijd te herdenken, die op 11 November J.918 met het bedrog der 14 pun ten van Wilson is ingezet en die leiden zal tot de solidariteit der Germaansche volken. De samenkomst van Duitsche en Nederlandsche nat. socialisten te Utrecht is geworden een groot sche manifestatie van de lots verbondenheid en zoowel de Rijks commissaris Rijksminister dr. Seyss Inquart.als de Leider van het Nederlandsche volk Mussert hebben hiervan in redevoeringen getuigenis afgelegd. De groote zaal van „Tivoli" bevatte rond 2000 nat. socialisten en zij heb ben door luide toejuichingen en instemming het gesproken woord op hun beurt hartelijk onder streept. t De zaal was sober, doch smaak vol versierd. Het podium was met grijs doek gedrapeerd en omlijst met witte en bruine herfstbloe men en tal van palmen. Op een witten achtergrond was een groote vergulde cirkel bevestigd, waarin het hakenkruis en de ywolfsangel zichtbaar waren. Rechts hingen in brede banen de vlaggen met -het N.S.B.-embleem, terwijl ter linkerzijde de vlaggen met het hakenkruis waren ge hangen. De balustrades waren ook met grijs doek omzoomd, waarop groene guirlandes hin gen en van pilaar tot pilaar even eens de wolfsangel en het haken kruis voorkwamen. Op de eerste rijen hadden o.m. de in het vaderland vertoevende Nederlandsche oorlogsgewonden een plaats ingenomen, terwijl daar voorts zoowel van de N.S.D.AP. als van de N.S3. der* hoogste functionarissen waren gezeten. Onder hen bevonden zich om. de Duitsche gezant Otto Bene, alsmede de SS Ober- gruppenführer Rauter en mr. Zendervan, commandant der W.A., en de heer Engelbrecht, commissaris van de provincie Utrecht. VooTNden aanvang der verga dering speelde een W.A. muziek- corps strijdliederen. Nadat zwaar tromgeroffel en klaroengeschal, uitgevoerd door Jeugdstormers, de komst van de hooge gasten had aangekondigd, sprak de secr.-generaal Huygen een kort openingswoord. Direct hierop had de opmarsch der vlaggen plaats, waarvoor alle aanwezigen staande met opge- 1 heven rechterarm den groet brachten. Onder een waarlijk dreunend „Heil" en „Hou-zee" geroep be traden de Rijkscommissaris en Mussert de zaal om onmiddellijk daarop de voor hen bestemde plaatsen in te nemen. De secr.- generaal Huygen heette de hooge gasten welkom en getuigde er voorts van, dat deze gemeen schappelijke bijeenkomst in het teeken der lotsverbondenheid stond. Onder doodsche stilte herdach- r* ten de aanwezigen vervolgens staande de dooden, waartoe de vaandels zich neigden en zwak tromgeroffel op indrukwekkende wijze deze plechtigheid bege leidde. Het eerst sprak Mussert, die bij het betreden van het podium met een donderend „Hou-zee" werd begroet. TWEE BELANGRIJKE DATA. Mijnheer de Rijkscommissaris, mijne kameraden. Het district Utrecht der Beweging is hier bijeengekomen met onze Duit sche kameraden om gezamenlijk te herdenken twee dagen, die van groote beteekenis zijn jn de wor steling van dezen tijd. Wij herdenken te zamen 11 November van het jaar 1918: Wa- penstilstamdsdag, over enkele dagen 25 jaar geleden, en* wij herdenken hier met elkander 9 November 1923, den opmarsch van de nationaal socialisten in Mün chen, over een paar dagen 20 jaar geleden. Deze twee dagen zijn van de grootste beteekenis en wij heb ben deze gelegenheid gebruikt om samen te betuigen onzen wil tot solidariteit, onzen wil om voort te gaan op datgene wat vorige nationaal socialisten ge bouwd hebben voor ons. Ik weet het, mijne kameraden, velen zul len er zijn. misschien wel hon derdduizenden, die zeggen „wat hebben wij Nederlanders te ma ken met dien Wapenstilstands dag, wij waren toch niet in den oorlog van 1914-1918?" en andere honderdduizenden zullen zeggen „wat hebben wij Nederlanders te maken miet die Duitsche natio- naal-socialisten, die daar in München in 1923 opmarcheer den?" En dan zijn er nette tegen standers van ons en die zeggen ,-,Zie eens, dat is overdreven, dat is iets van de N.S.B.-ers, die weer hoffelijk willen zijn tegen over de Duitsche bezetting" en dan zijn er minder nette tegen standers, die zeggen „daar heb je weer die hielenlikkerij van de N.S.B.-ers." Wij zeggen: wij heb ben er alles mee te maken, want het hangt samen met de solida riteit en die moet er zijn tus- schen nationaal-socialisten en so lidariteit moet er zijn tusschen Germaansche volkeren, tusschen het Duitsche, het Nederlandsche, het Noorsche, het Deensche en het Zweedsche en daar overheen weer de solidariteit van het continent Europa, dat zich nog altijd niet weet te gedrageri als een continent, d.w.z. als een een heid in den afweer naar buiten. Deze worsteling om de solidari teit als levensvoorwaarde voor het Avondland, dat is de grootste geschiedkundige gebeurtenis van onze 20ste eeuw. En te getuigen van de noodzakelijkheid daar van, wij kunnen het moeilijk beter doen dan op dezen dag nu wij terugdenken aan dien Wa- penstüstandsdag van 25 jaar ge leden en aan dezen opmarsch in München 20 jaar geleden. In 1917 was Amerika den oorlog in gegaan onder Wilson en 11 No vember was de triomfdag voor Amerika. Amerika had voor het eerst over Europa getriomfeerd. Voor het eerst over Europa, ja, maar dan toch over een verdeeld Europa, een Europa dat in een worsteling van jaren tegencver elkander stond en volkomen ver scheurd was. Twee millioen Fran- schen hadden hun leven gegeven in de gedachte, dat zij dit deden „pour la gloire de la grande patrie" en in werkelijkheid had den zij hun leven gegeven voor de 'Amerikaansche bankiers. Wil son was met zijn 14 punten ge komen, die van alles voorspie gelden. Duitsehland moest de wapenen neerleggen en dan zou het heil oypr de wereld komen. En nauwelijks had Duitsehland de wapenen neergelegd of er werd een aanvang gemaakt met de knechting, ontwrichting en berooving en er werd een vol kenbond onder Engelsche leiding opgericht om het onrecht in stand te houden. De oorlog werd met anderfe middelen voortgezet. De Engelschen en Amerikanen pro beerden binnen te komen in het groote Russische rijk, dat zoo in beroering was en waar de Sov jets het bewind in handen had den genomen. Zij zouden den sovjets het bewincl uit handen nemen en er Kerenski of den Tsaar of wien dan ook weer op den troon zetten. Niets is daar van gekomen. Zij zijn er uitge gooid. De Sovjet-unie werd amn haar lot overgelaten en ging bouwen. Maar terwijl de Sovjet unie nog in haar kinderschoenen stond, probeerde zij al haar greep te leggen op Europa. In Hon garije. in Beieren, in de Povlakte, in Milaan, het Roergebied, in Berlijn overal begon de Sovjet zijn invloed uit te breiden. En toenmaals stond Sovjet-Rusland nauwelijks in de kinderschoenen. SCHIJN EN BEDROG. Elf November, een dag van schijn en bedrog. Schijn voor mil- lioenen merischen, wien werd ge zegd, dat de dageraad van een betere wereld aanstaande was. En bedrog aan millioenen menschen, die al zooveel geleden hadden, zoo ontzaglijk veel in vier jaren tijds en wien werd wijsgemaakt „legt de wapens neer en aan uw lijden zal een eind komen", terwijl juist een nieuwe phase daartoe werd inge luid. Millioenen menschen waren aanwezig en waren vreugdevol op 11 November 1918. Van deze mil lioenen leven nog millioenen. Waar zijn diegenen, die nu nog na 25 jaar vreugdevol denken aan 11 November 1918, dien dag van schijn en van bedrog? Laat dit ons een leèring zijn, mijne kameraden. Het oud-Neder- landsche spreekwoord zegt „een schip op het strand, een baken in zee". En nu na 25 ja!ar, nu wordt Europa wederom gepaaid met be loften. Was het één of ander half jaar geleden, dat de wereld ervan dreunde, van de schoone verhalen over dat Atlantische charter, dat opgemaakt was door Churchill en Roosevelt? Wie spreekt er nog over en denkt er nog aan, aan de vrome gezangen, die daarbij werden gezongen? Niemand meer, dat is al weer vervangen. Hebben wij dat niet geleerd, zoo even juist van de conferentie van drie, van de drie groote mogendheden, Sovjet-Rus land, het Britsche imperium (voor zoover aanwezig) en verder Ame rika, daar bij Stalin in Moskou? De punten van Wilson zijh verge ten. Wie onzer zou in staat zijn om deze 14 punten op te noemen of nog slechts aan te duiden? Zij zijn vergeten, alleen de herinne ring is gebleven aan den schijn en aan het bedrog. En nu zijn er waarschijnlijk weer punten ver schenen, maar nu niet van Wilson, maar nu zijn het punten van Sta-- lin. Deze worden ons niet geopen baard. Wij weten niet welke pun ten het zijn en of het er 10. 14 of honderd zijn. Maar één ding weten wij precies en dat is de wil van Stalin. Deze wil is precies dezelfde gebleven gedurende 25 jaar, van 1917 tot nu toe en dat is de wereldrevolutie. DE GREEP NAAR DE WERELDREVOLUTIE. De eerste greep naar de wereld revolutie, nadat de eigen macht daar zoo gevestigd is, is de greep naar Europa. De greep naar Europa, precies als na de 14 pun ten van Wilson. Sovjet-Rusland wil nu eerst vergroot worden met Oost-Europa en met den Balkan. En dan, wanneer dat gebeurd is, wanneer het nationaal-socialisme verslagen zal zijn, wie zal dan den opmarsch tegenhouden? Dan is er geen macht meer in Europa, die dezen opmarsch verder zal tegenhouden. Het Sovjet-Europa zou dan naast het vergroote sov jetrijk komen te staah en te zamen zouden zjj de oude wereld be- heerschen. Reeds nu zien wij den communis- tischen woelarbeid in Engeland, in Noord-Afrika, in Zuid-Italië. Europa zou voor goed verloren zijn en als een rijpe vrucht in den schoot van de Sovjet-Unie vallen. Daarmede zou dan voltrokken worden wat zoovelen voorspeld hebben: de ondergang van het Avondland en een beschaving van duizenden jaren zou ten gronde gaan voor de eerste 1000 jaar en misschien voor altoos. En Roose velt, de Wilson van onzen .tijd, die de heiligste beloften deed voor en tijdens zijn presidentsverkiezin gen, dat hij nooit iets zou doen om Amerika in den oorlog te brengen, maar alles zou doen om dien verre te houden, deze Roosevelt, die on middellijk na zijn verkiezing en ook sedert jaren daarvoor wellicht, deed wat mogelijk was om de Ver. Staten er zoo spoedig moge lijk in te krijgen, deze zelfde Roo sevelt dan, zou, wanneer dat lot zich over Europa voltrokken zou hebben, verder van Europa geen last meer hebben. Europa zou geen concurrent meer zijn in Afrika en niet in Australië en niet in Zuid-Amerika. Europa zou voor hem verdwenen zijn en hij zou de andere helft van de wereld hebben. De helft, die de sovjets niet zouden hebben, zou dan Roo- sevelts helft zijn. Zóó stelt men zich dat voor.- 11 November 1918 is voor ons al len een waarschuwing en een lee ring. Er is een Europeesch (volk, waarvoor die waarschuwing en die leering onvoldoende geweest is. Voor Italië was de waarschuwing onvoldoende. Dat is nu het meest beklagenswaardige volk van Europa, in tweeën gesneden en de oorlog thuis. Er is voor het Italiaansche volk nog maar één lichtpunt: Mussoloni leeft. Hij is niet in een kooi door de straten van New-York gereden. Hij leeft, hij is vrij. (Applaus). Dank zij de trouw van Hitier, dank zij de trouw van den Führer, dank •t$ij de heldhaftigheid van zijn be vrijders is er deze hoop nog-voor Italië over, al moet Mussolini dan weer na 20 jaren van voren af aan beginnen, maar ditmaal .-op een grondslag steviger en vaster dan ooit te voren, namelijk op dezen grondslag: nationaal en socialistisch en geen Koningshuis meer. Stel op Prinsen geen ver trouwen. (Applaus). Dit Nummer bestaat uit 8 Pagina's. NOOIT MEER EEN 11e NOVEMBER. De les van den llen November 1918 was een harde les, die haar werking niet heeft gemist, "want nu staat toch alles in het teeken van „nooit meer een 11e Novem ber". Dat is het beginsel van den strijd van heden'. Nooit, nooit meer een 11e November. Dit geldt zeker in de eerste plaats voor het Duitsche volk, ik weet het, maar toch ook even goed voor het Ne derlandsche volk. Het is duidelijk, dat de onder gang van Midden-Europa ook den ondergang van West-Europa na zich zal sleepen voor ieder, die zijn hersens wil gebruiken. On verbrekelijk zijn wij met elkander verbonden in dit continent. Mid den-Europa kapot beteekent na korten tijd ook West-Europa ka pot, en het is mij een raadsel, dat er menschen zijn in Nederland, die zeggen dit niet in te zien. En in dit punt ben ik moeilijk in mijn geloof. Ik geloof niet, dat er een Nederlander met hersens is, die dit niet inziet. Maar ik ge loof, dat zij te koppig zijn om te laten weten, dat zij dit wel in zien. Wij moeten er voor zorgen, dat zij die koppigheid opzij zet ten en dat zij uitspreken wat een ieder wel weet, n.l. dat de onder gang van Midden-Europa ook da ondergang van West-Europa be teekent. Dit ten aanzien van de herdenking van den llen Novem ber 1918. DE MARSCH DOOR MÜNCHEN. En nu den 9en November 1923. Op den 9en November 1923 mar cheerden de nationaal socialisten door München, het treffen bij de Feldherrnhalle. Niemand vergeet dit en ik weet het: dezen dag, dus de herdenking van den 9en No vember 1923, hierop heeft de NSDAP de grootste rechten en de meeste rechten. En toch zijn wij bij hen gekomen om met hen dezen dag te herdenken. Dezen marsoh zien wij, Nederlandsche nationaal-socialisten, als een uiting van verantwoordelijkheids besef. Het republikeinsche en de mocratische Duitsehland, ge knecht en uit elkander gehaald, was onherroepelijk de voorpost van het communisme. Wel had men dit aanvankelijk met geweld van wapenen kunnen keeren, maar daarna kwam geleidelijk de penetratie en na korten tijd moest dit regiem eindigen in het com munisme. Men besefte dat dat niet voort mocht gaan en dat dit gestuit moest worden en vervan gen door een sterk nationaal en sociaal regiem. Dat droegen die genen, die met elkander in Mün chen opmarcheerden in Novem ber 1923 en dat leefde in de har ten van hen, die meemarcheer- den. Dat leefde ook in de harten van hen, die .wielenEn zouden wij, Nederlandsche nationaal-so cialisten,, dat niet herdenken? Zij zijn ook voor ons gevallen. Zij hebben zich daar geen rekenschap van gegeven toenmaals en wij hadden er geen weet van toen maals, maar toch is het zoo- Daarom hebben tot plicht, wij Nederlandsche nationaal-socialis ten, om ook hun onze hulde te brengen, onze hulde en onze dank baarheid. Wij gelooven niet, dat dergelijke groote gebeurtenissen blind toe val zijn. Wij gelooven niet aaft een blind toeval. Wij gelooven, dat er een hoogere macht is, die het bepaalt, wat op aarde ge schiedt en daarom ook dit feit. Wij kunnen hoogstens denken, waarom dit toen niet doorgegaan is. En dan gelooven wij, dat deze hoogere macht het zoo beschikt heeft, dat deze daad er moest zijn om daaruit de kracht te putten om dan nog 10 jaren lang van 1923 tot 1933, voort te gaan om de ziel van het Duitsche volk te winnen voor het nationaal-so cialisme. In 1933 was het dan zoover, dat de nationaal-socialisten de macht in den Duitschen Staat overna men. Van 1933 tot 1939, in deze zes jaren werd een begin ge maakt met den nationaal-socia- listischen opbouw en met de voor bereidfhg van den afweer. Zes jaren van voorbereiding, wat is 6 jaren van voorbereiding? En onwillekeurig komt deze ge dachte op: indien het in 1923 al gelukt zou zijn, zouden het dan in plaats van 6 jaren 16 jaren van voorbereiding geweest zijn? Wie weet? Maar wat heeft het voor zin om te spreken over ge schiedenis, zooals die zou zijn als de geschiedenis, die er was, er niet geweest zou zijn? Het heeft geen zin. Vast staat dit, dat in 1923 ten slotte de macht in han den is gekomen en dat in 1939 de stormloop begonnen is. Vast staat dat Wij den stormvloed, die dreigende is, in zulk een gewel digen omvang, als niemand had kunnen beseffen, dat deze storm vloed opgevangen wordt door een dam die voor tenminste 90 pet. ontstaan is uit den wil van het nationaal-socalsme, een feit, een historisch feit, dat nlemaaA

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1943 | | pagina 1