Een proeftuin in den Noord-Oost-polder - Seriebouw van vliegtuigen
Sonate Pathétique
82sfe
FEUILLETON
door OCTAVUS ROY.
(24
Op een middag kwam Gregg thuis en
zocht Lynn op. Lynn waagde zich niet meer
naar buiten: er lagen nu overal reporters
en fotografen op den loei-. Gregg kwam
haar vertellen: „Ik vrees dat het niets
wordt met Rick, lieverd."
„Wat bedoel je, Gregg?"
„Ik heb daar juist den sheriff gesproken.
Rick is volkomen uit het gezicht verdwe
nen".
„En Toby?"
Hij schudde het hoofd. „Toby ook. Zij
moet met-hem mee zijn. Eh wij hebben haar
zoo dringend noodig."
Lynn overhandigde hem een telegram en
zei: „Dit heb ik vandaag gekregen, Gregg".
Hij las:
Lynn Harrison adres Gregg Stuart
Karnak Jachtclub Karnak
heb kranten gelezen, maak me hevig
ongerust. Wil graag alle mogelijke hlilp
geven, financieel of anders Houa je
taai. Bert.
Gregg vroeg: „Wie is Bert?"
„Mijn baas." Zij glimlachte flauwtjes. „Ik
wilde graag dat je wist dat mijn leven
ook wel plezierige kanten had, voordat ik
jou ontmoette."
Lynn Harrison opende de oogen. Werd
daar.niet geklopt? De zon scheen door het
open raam en een oogenblik lang lag zij vol
komen ontspannen; zonder kwellendege
dachten; zich nog niet bewust van het feit,
dat zij vandaag, op dezen helderen Decem
berdag, wegens moord terecht zou moeten
staan.
Maar nu zij weer volledig tot bewustzijn
kw^m, voelde zij een mengsel van vrees en
van opluchting: vrees voor hetgeen zou
kunnen gebeuren; en opluchting dat er aan
de voortdurende spanning, waarin zij de
laatste week geleefd had, nu binnenkort
een einde zou komen. Zij trachtte niet te
denken aan het onmiddellijke verdeden, en
waagde het niet, de toekomst in oogen-
schouw te nemen. De woorden, waarmee
Gregg Stuart-haau den vorigen avond goe-
dennacht gewenscht had, schoten haar weer
te'binnen: „Van nu af ligt het aan jezelf,
lieverd."
Ze zou*haar best doen! Het zou niet ge
makkelijk zijn, maar Gregg had natuurlijk
gelijk. Als ze verschrikt en angstig deed, zou
dat als een' bekennen van schuld kunnen
worden opgevat. Zelfs' denken was al ge
vaarlijk, en, bovendien was ze suf van het
denken.
Er werd opnieuw op de deur geklopt en
zij vroeg: „Wie is daar?"
Een stem antwoordde: „Ik ben het, juf
frouw Harrison."
Lynn's gezicht klaarde op. Zij ging recht
op zitten, trok snel een bedjasje aan, streek
met de handen over haar zachte haar en
riep: „Kom binnen."
De deür ging open en Gregg Stuart kwam
binnen. Hij droeg een zilveren blad, en
breed-glimlachend kondigde hij aan met
zijn mooiste neger-accent: „Uw ontbijt, me
vrouw. Ja zeker, mevrouw: ik bedoel u."
Lynn moest ondanks zichzelf glimlachen:
„Maar Gregg! Wat in hemelsnaam
„Een klein ideetje van mezelf". Hij zette
het blad op de dekens. „Ik heb altijd ge
dacht, dat ik goed moedertje kan spelen."
„Je bent werkelijk reusachtig."
„Kan er niets^ aan doen, dame. Dat is
chronisch." Hij trachtte uit alle macht
haar op te monteren. „Vooruit, snoetepoet
ga aan het werk. Fauna is op haar teen
tjes getrapt, als je haar wafels niet appre
cieert, om nog maar niet te spreken van die
worstjes en die omelet."
Zij schonk zich een'kop koffie is. „Heet",
zei ze, „maar lekker." Zij nam een hapje
omelet en knabbelde aan een stukje ge
roosterd brood. Hij keek haar verwijtend
aan. „Volhouden maar. Geef het niet bij
de eerste ronde op."
„Ik heb niet zoo'n trek."
„Misschien heb je geen honger, maar
eten moet je."
Zij deed heldhaftige pogingen; probeerde
te eten; trachtte hem te helpen in zijn
pogingen, haar op te beuren. Maar zij was
nu klaar wakker geworden en de naakte
werkelijkheid lag onontkoombaar voor haar.
Zij zei: „Je weet wel dat ik denk, Gregg."
„Jawel."
„Ik weet dat je probeert, me te helpen."
„Tja, dat'is de Padvinder Mijn nieuwe
insigne
„Je zult nog eens onder al die insignes
begraven worden, als je alles krijgt wat je
vferdient." Zij schoof het blad opzij. „Het
spijt me maar het gaat niet. Eetlust is
fietsen."
Hij zette het blad weg op de kaptafel en
kwam naast haar bed zitten. Hij hield haar
warme hand in de zijne en-zei: „Dit is na
tuurlijk heelemaal niet zooals het behoort."
„En erg lief".
„Maar ik wilde dat je vandaag met het
goede been uit bed stapte. Dit is voorloopig
je laatste nachtje hi; geweest."
Haar gezicht betrok. „Je bedoelt
„Zwaar gepraat gisteravond, nadat jij
naar boven gegaan was. Als je vanmorgen
voor het gerecht verschijnt, is de borgstel
ling automatisch vervallen. Theoretisch ben
je dan in bewaring bij het gerecht in
hechtenis tot aan het uiteindelijke „Niet
schuldig". Maar in werkelijkheid zal iede-
ren dag de officier van justitie aan het eind
van de zitting de rechtbank verzoeken, je
tot den volgenden morgen op eerewoord
vrij te laten onder bewaking van je advo-
kaat."
„En dus
„Je zou natuurlijk hier kunnen komen,
maar Carey Marshal vindt het beter dat
we ons strikt aan de letter van de wet hou
den. Het zou critiek kunnen wekken, als
je niet vlak bij hem in de buurt bleef, en
we kunnen op het oogenblik geen critiek
gebruiken. Daarom hebben hij en Dale
zijn vrouw je uitgenoodigd, hun gast te
zijn. Moeder zal vandaag wat van je spu
ien oversturen, en alles zal je zoo gemak
kelijk mogelijk gemaakt worden."
„Ik ik ben werkelijk overweldigd, zoo
lief als jullie voor me zijn."
„Je verdient het. Je hebt nogal een lee-
lijken knauw gehad, weet je."
Lynn zei: „Ik heb maar van één ding
werkelijk spijt van jou".
„Zoo: mooi is.dat!"
„Ik heb je gevraagd, je er buiten te hou
den. Dadelijk al. dien eersten avond in
New York."
„Dame, mijn neus er buiten houden ls
niet langer mijn specialiteit." Hij werd ern
stiger. „Je begrijpt toch wat ik probeer te
doen, lieverd?"
Zij wendde het hoofd af, maar daarna
keek 'zij hem dapper glimlachend aan.
„Ik begrijp je. En ik zal mijn best doen,
zooveel ik kan."
„Prachtig. Begin dan met je aan Je klee-
den. Jammer dat ik je daarbij niet mag
helpen. Ik zaj' beneden op je wachten."
Hij wuifde haar nog eens uit de deur toe,
maar zoodra hij op de gang stond, werd
zijn gezicht ernstig en nadenkelijk. Er zou
een zware wijs op gaan, dacht hij. Jason
Marsh was nog pessimistischer en zwijgza
mer geweest dan anders. Den vorigen avond
had hij gezegd: „Ze zit er allerberoerdst
tusschen. Ik weet nog niet, wat ik doen
moet. Alles hangt er van af, hoeveel de of
ficier werkelijk weet."
Dat klonk onheilspellend, en Jason Marsh
had botweg geweigerd, zich nader te ver
klaren. Ook Carey Marshal scheen gedepri
meerd te zijn; en Lee Wirithrop had den
vorigen dag een welsprekende rede tegen de
persvertegenwoordigers afgestoken, over
justitie die niet altijd door vrouwelijke
schoonheid verblind was. Gregg had zich
geërgerd aan de gedachte, dat de officier
dit maar niet als een gewoon rechtsgeding
scheen te beschouwen, maar er een belang
rijke stap in zijn politieke carrière van wilde
maken.
Hij ging naar de keukendeur en zei aan
Frenzy, den auto te halen. De heer Gilïings
was overweldigend door het besef van zijn
eigen belangrijkheid. Hij zei gewichtig tegen
Fauna: „We moeten aan het werk van
daag!"
„Je bedoelt dat je ze naar de rechtbank
tnoet rijden?"
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd)
HET VERVOER VAN DUITSCH LUCHTAFWEERGESCHUT NAAR
AFRIKA. Een stuk geschut beschermt zelf het inladen
in de schepen. (Orbis-Holland)
HET DUITSCHE LUCIITWAPEN OP HET VLIEGVELD
VAN SALONIKI.
DE DUITSCHE VLIEGTUIGINDUSTRIE. In groote hallen worden
in Duitschland de beroemde en door den vijand gevreesde Ju 88-vlieg-
tuigen in geweldig groote series gemaakt. (Holland),
PROEFTUIN IN DEN- NOORD-OOST-POLDER. De eerste werkzaamheden voor het in cultuur brengen
van den Noord-Oost-polder zijn op Urk aangevangen. Op het droog gevallen stuk land ten Noorden van Urk
heeft de directie van den Wieringermeerpolder een proeftuin van bescheiden omvang aangelegd. (Polygoon),
ELECTRISCHE VERWARMING
en bestraling van de groenten in
de kassen van een tuinderij" bij
Amsterdam/ (Polygoon)
m
iihfi .tf rf'Vfe
DE TROETELKINDEREN VAN DE BOERDERIJ.
AAN DE VERZORGING VAN HET JONGE FOK VEE WORDT DE GROOTSTE AANDACHT BESTEED.
DE BOERIN HOUDT ZELF HET TOEZICHT OP DE JONGE DIEREN. (Polygoon)
(Orbis-Holland)
- Ti i
