De Hertog van Spoleto tot Koning van Kroatië uitgeroepen - KS. V.-A.D.O.
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Sonate Pathétique
82sfe Jaargang
FEUILLETON
iiit r«
NA EEN VERGELDINGSAANVAL OP LONDEN.
PUIN, BALKEN EN VERNIELDE GEBOUWEN IN EE N DEEL VAN LONDEN, NA EEN AANVAL VAN HET
DUITSCHE LUCHT WAPEN OP DE BRITSCHE HOOFDSTAD. (Scherl)
TELEGRAFISCH OVERGEBRACHTE FOTO van de uitroeping van den
Hertog van Spoleto tot Koning van Kroatië. In het Koningspaleis op het
Quirinaal werd de Hertog van Spoleto plechtig tot Koning
van Kroatië uitgeroepen. (Weltbild-Polygoon)
EEN RADIO-BERICHTENCENTRALE VAN EEN PANTSERAFDEELING.
HET IS DRUK AAN DE ZENDAUTO.
(Weltbild-Polygoon)
ALHIER WERD GISTEREN DE KORFBALWEDSTRIJD ZUID
HOLLAND TEGEN NOORD-HOLLAND GESPEELD. SPELMOMENT
UIT DEZEN KAMP. (Polygoon).
DE KAMPIOENSWEDSTRIJD V.S.V—A.D.O. TE VELSEN
DOELMAN MICHEL VAN V.S.V. IN ACTIE. DE UITSLAG WAS 0—1'.
'(Polygoon)]
door OCTAVUS ROY.
(23
Mevrouw Stuart ging zitten en keet op
naar de rijzige gestalte van haar zoon. Zij
zei Zacht: „Wij hebben nog weinig tijd ge
had om te praten, is 't wel, Gregg?"
,.Of om te denken." Hij had bij het raam
gestaan, maar kwam nu tegenover haar op
een belachelijkklein-voetenbankje zitten.
Hij keek zijn moeder in de oogen en vroeg
recht op den man af: „Hoe denkt U over
haar?"
„Ik geloof niet, dat.zij het gedaan heeft."
„Waarom niet?"
..Ik heb geen. enkele reden, jongen ik
geloof het alleen maar niet. Intuïtie, zullen
we maar zeggen."
„Het ziet er niet best voor haar uit,
Bloeder."
„Dat is nogal duidelijk." Zij keek hem
vol liefde aan. „Je hoeft het me niet te ver
tellen, Gregg maar hoeveel weet je?"
Hij antwoordde eerlijk: „Heel weinig. En
kat ik wel weet, ziet er. niet best uit."
„Die geschiedenis van die berooving op
Long Island
„Ik geloof, dat ze daarbij geweest is."
„Heeft ze je daar ooit een verklaring van
gegeven?"
„Nee."
„Maar je gelooft nog steeds in haar on
schuld, omdat je van haar houdt?"
Hij kreeg een kleur en glimlachte. „Het
is me toch nog nooit gelukt, iets voor U
geheim te houden! Ja, ik heb het zwaar te
pakken. En wat nu?"
„Ik begrijp dus, dat je haar hier doorheen
wilt helpen, en dan met haar trouwen?"
Hij greep de hand van zijn moeder en
hield die stijf vast. Zij wendde plotseling
het hoofd af, uit vrees dat hij de angst in
haar oogen zou zien. Het was hetzelfde ge
baar van vroeger van klein kind af al
als hij een probleem had dat hem boven
zijn krachten ging.
Daarna hadden zij weinig meer gespro
ken; misschien juist omdat er zooveel te
zeggen viel. Er was een zeldzame sympathie
en een zeldzaam onderling begrijpen tus-
schen die twee; zij waren goede vrienden,
niet enkel moeder en zoon. En zij hadden
langen tijd stil bijeen gezeten, toen zij de
stemmen van Lynn en Jason Marsh bene
den zich in de woonkamer hoorden. Gregg
zei: „Dat klinkt als een wenk om binnen
te komen, moeder."
De spanning scheen eenigszins van Lynn
geweken te zijn. Zij zei tegen Gregg: „Ik
heb hem alles verteld," en Gregg keek
Marsh onderzoekend aan.
De magere kleine advokaat schudde het
hoofd en zei scherp: „En zij vertelt het aan
niemand anders. Zelfs niet aan jou."
„Waarom die geheimzinnigheid?"
„Het is geen kwestie van vertrouwen. Het
is alleen dat ik, als haar advokaat, niet
wil dat iemand anders het weet. Voorloopig
nog niet, ten minste."
„Ja maar, Jason
„Wie moet haar verdedigen, jij of ik? Ik
heb keer op keer gevallen zien kelderen,
omdat iemand te veel wist en wilde helpen.
Deze jongedame zit leelijk in* de knel, heel
leelijk. Misschien kan ik haar er uit helpen,
misschien ook niet. Maar ik moet geen hulp,
of mèoningen, of raad van anderen hebben"
„Je bedoelt dus dat ze gelijk had, mij
niets te vertellen?"
„Dat is het verstandigste wat ze gedaan
heeft. En ze zal het je nu zeker niet ver
tellen."
„Denk je dat
„Nee, ik denk niet. Ik denk nooit. Niet
hardop. En ik wil dat je nu met me mee
gaat, om me rond te rijden. Naar Carey
Marshal, en den sheriff en nog verschillen
de andere menschen". Hij glimlachte iro
nisch. „Naar wat ik van kleine stadjes af
weet, zal je hier wat beleven over een paar
dagen!"
HOOFDSTUK KI.
De tijd ging snel. De groote kranten
stuurden hun beste verslaggevers van
rechtszaken, en overzichtschrijvers naar
Karnak. Daar feat nog eens copie in; dit
was een geschiedenis naar het hart van
hun lezers. De rijkdom en de positie van
de Andrews; de bijzondere atmosfeer van
zoo'n exclusieve Jachtclub uit het Zuiden;
de jeugd en de schoonheid van het jonge
meisje, dat voor den moord terecht moest
staan, en het mysterie, dat zij door een van
de bekendste jonge architecten van Ame
rika was geïntroduceerd; dat alles waren
bijzonderheden om van te smullen.
Tegelijk met de verslaggevers kwamen de
fotografen en filmmenschen, die alles en
iedereen in Karnak voor goeden buit ver
klaarden.
Het bleek wel van het begin af, dat de
pers een grooten steun had aan Lee Win-
throp, den officier van justitie. Winthrop
was nog jong, en had politieke aspiraties.
Hij zag in dit proces een prachtig middel
om reclame te maken en hoogerop te ko
men. Hij droomde al van het Gouverneur
schap. Hij was een indrukwekkend heer
schap, vrij kort en gezet, en met een
stem.... „het zilveren tongetje" werd hij
wel genoemd. Hij deed joviaal tegen de pers
en maakte listige toespelingen op sensatio-
neele dingen, die aan het licht zouden ko
men, dat hij een man van eer was, zooals
alle Zuiderlingen, en dat hij geen vooroor-
deelen had en alleen de waarheid aan het
licht wilde doen komen.... Met welke ver
klaring hij een prachtig gaatje open liet.
Het was in alle opzichten eerste klas
copie. Zooals een New-Yorksche hoofdre
dacteur het tegen zijn verslaggever uitdruk
te: „Zet er je tanden diep in, en houd
vast". Dat deed de man, en dat deden ze
allemaal. Ze maakte zelfs prima roerende
copie van Wally Andrew's vertrek uit Kar
nak voor de begrafenis van zijn vrouw:
niets anders dan de door verdriet overwel
digde Wally, een paar vrienden van de Club
en een eenvoudige kist geen bloeiden,
geen praal enkel bitter verdriet. En Wal-
ly's eenige uitlating: „Ik kom terug voor
de rechtszitting."
Jason Marsh had verschillende conferen
ties met den officier. Lee Winthrop was ge-
imponeerd door de reputatie van zijn tegen
stander, en vroeg zich vergeefs af, waar hij
die toch aan te danken had. Het leek hem
nogal een nietig, onbelangrijk mannetje;
niet zoozeer van karakter, als wel van ver
schijning en gedrag. En het zonderlinge van
die bezoeken was wel, dat Marsh hem in
lichtingen kwam brengen over een zekeren
Rick, waarvan Winthrop tot nu toe zelfs het
bestaan niet had geweten. Zoo werden die
twee in de dagen van de Instructie zelfs
tot op zekere hoogte bondgenooten. En
Winthrop en de sheriff stelden zich met
New-York in verbinding, en een scherpzin
nige jongeman, Dave Graham genaamd,
kwam naar Karnak en stelde zich voor als
vertegenwoordiger van de verzekerings
maatschappij, bij welke de gestolen juwee-
len van de Andrews verzekerd waren ge
weest.
De jonge Graham was weinig spraak
zaam. Hij bekeek de gevonden juweelen,
verklaarde met beslistheid, dat dit de voor
werpen waren, waarvan de Andrews op Long
Island waren beroofd, en bood aan, als er
soms nog iets te doen viel, eenig speurders-
werk voor de heeren te verrichten. Het
sprak van zelf dat hij zich als getuige ter
beschikking stelde. „Wij hebben niet enkel
interesse voor het opsporen van de ju
weelen", verklaarde hij, „maar evenzeer
voor de veroordeeling van de dieven."
En zoo kreeg Dave Graham ook een en
ander te hooren over den geheimzinnigen
Rick, die op den dag van de moord in
Karnak geweest moest zijn. Hij ging aan
het snuffelen en ontdekte in een zekere ka
mer van het Karnak Hotel ontelbare mooie
vingerafdrukken, die hij ter onderzoek op
zond naar het Federale Bureau in Washing
tonZelfs de door de wol geverfde Gra
ham geraakte in opwinding, toen het ant
woord daarop binnenkwam, en hij haastte
zich daarmee naar het bureau van den of
ficier van justitie. Lee Winthrop wreef zich
verheugd de handen, en zei weinig gentle-
manachtig: .Daarmee zullen we de jonge
dame eens binnenstebuiten keeren!" En bij
zichzelf dacht hij: „En het zal mij geen
kwaad doen, als ik dien Jason Marsh eens
belachelijk kan maken."
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
