Raadhuis te Leidschendam in gebruik - Raam voorde Wassenaarsche Rrk
82sfe Jaargang
LESDSCH DAGE! AD
Tweede Blasï
Sonate Pathétique
FEUILLETON
HIER IS HET WARM TOEGEGAAN. EEN VERNIELDE SPOORBRUG BIJ ZENTA.
(Atlantic-Holland)
HET' WAS UITGELEKT, DAT ONZE SCHAAKMEESTER DR. MAX EUWE gisteren zijn verjaardag vierde. Hij
werd dan ook door de; deelnemers aan het schaaktournooi te Soest in de bloemetjes gezet. De voorzitter van de
Soester Schaakvereeniging biedt dr. Euwe namens de deelnemers een fraaie bloemenmand aan. (Polygoon)
GISTERMIDDAG IS HET NIEUWE RAADHUIS VAN LEIDSCHENDAM OFFICIEEL IN GEBRUIK GE
NOMEN. Burgemeester H. A. C. Banning opent tijdens de raadszitting.
het nieuwe gemeentehuis. (Polygoon)
EEN SPELING DER NATUUReen boom op een
boom. In den kop van een ongeveer 50 jaar ouden knot
wilg heeft zich een laag molm en aarde gevormd, waarin
zich voor eenige jaren een zaadje heeft genesteld, dat
nu tot een flinken boom is uitgegroeid. (Polygoon)
KRIJGSMATERIAAL, DAT DOOR DE VLUCHTENDE GRIEKEN WERD ACHTERGELATEN en door de
Italianen, na de* overgave van den vijand, werd bijeengebracht. (Luce-Holland)
HEDENMIDDAG is het nieuwe kerkraam in de
kerk der Ned. Herv. Gemeente te Wassenaar overge
dragen. Het raam is 9 meter hoog en stelt voor de
geboorte van Christus naar het Evangelie van Lucas.
Het raam is een geschenk van de leden der Ned. Herv.
Gemeente te Wassenaar. (Polygoon)
door OCTAVUS ROY.
(52
„Zoo maar. Ik vroeg me af Zijn oogen
waren gespannen op haar gericht. „Het
schijnt dus dat we het ons zóó moeten
voorstel: Hetzij Madge kwam binnen, ter
wijl Rick er was of Rick kwam binnen,
terwijl Madge zat te wachten vermoe
delijk wel het laatste, gezien de plaats, waar
we Madge gevonden hebben en hij schoot
haar. "dóód."
„Dat denk ik, ook." Haar ontroering be
gon haar te machtig te worden. „Maar hoe
kunnen we daarvan iets bewijzen, Gregg?
Wat kan het ze schelen, wat ik denk
of-wat jij denkt? Ik heb me suf zitten pein
zen en ik kom altijd weer tot hetzelfde
resultaat."
„Houd je taai, meid. En ga verder."
Zij wist zich weer te beheerschen, en zei
langzaam: „Volgens het beetje wat ik van
wetten weet,,begrijp ik er uit dat zelfs
al kon bewezen worden, dat Rick geschoten
heeft ik er nog. even erg bij betrokken
zou^zijn."
Hij probeerde het niet té ontzeilen. „Je
bedoelt, vanwege je je vroegere betrek
king tot Rick?"
,iiJa. Het zou den schijn hebben, of wet dit
samen gedaan hadden."
„Maar je had toch al de waarheid aan
Madge verteld?"
Ze schudde verdrietig het hoofd en zei:
„Wie kan dat bewijzen nu?"
„Ik begrijp wat je bedoeltHij tracht
te in zijn geest de stukken van deze ver
bijsterende legprent aaneen te passen. „Zij
zouden kunnen denken, dat Madge je wan
trouwde; en dat zij jou had aangesproken,
in plaats van het omgekeerde. En dat jij
haar naar je kamer gelokt had
„Precies. Dat zouden ze kunnen denken",
stemde Lynn toe. „En het zou heel logisch
klinken."
„En de eenigen, die precies weten, wat er
gebeurd is
„Zijn Rick. en tot op zekere hoogte
Toby. En die zijn weg."
„Laten we dan voorstellen, zijn signale
ment per radio bekend te maken; dat ze
Rick aanhouden."
„Dat kunnen we doen, maar ik betwijfel
of hij zich zal laten vangen. Wij weten ook
niet hoe hij reist, welke richting hij uitge
gaan is; we weten eigenlijk niets over hem"
Gregg zei: „Ik wil het in elk geval voor
stellen." Hij keek haar aan. „Nu nog één
vraag, en dan zal ik je niet langer plagen.
Je hebt me immers eens verteld, dat Toby
meent dat Rick een fatsoenlijke vent is?"
Lynn knikte. „Dat geldt nog. Toby weet
niets, en zal alles gelooven wat hij zegt."
Hij kon zien, dat het haar had aange
grepen, dat, hun gesprek haar meer kwaad
dan goed %edaan had. Het had hem ook
aangepakt, want nu zij alles onder woorden
gebracht hadden, begon hij het gevaarlijke
van de situatie beter te beseffen. Hij zei:
„En nu heb ik nog één allerlaatste vraag
de allerbelangrijkste van hetgeen ik te
vragen had."
„Wat is dat dan?" Haar stem klonk dof,
en hij had zielsmedelijden met haar.
Hij vroeg: „Wil je met me trouwen
nu dadelijk?"
In het eerste oogenblik scheen ze de be-
teekenis van zijn woorden niet te vatten. Zij
stond tegenóver hem en keek hem recht
in de oogen.
En toen voor de eerste en eenige maal
dien avond kon Lynn zich niet langer
goedhouden. Zij barstte in wild snikken uit.
Hij sloeg zijn armen om haar heen en
trachtte haar te troosten, en zij klemde zich
wanhopig aan hem vast. Maar alles wat zij
zei, was: „Ik kan niet, Gregg het mag
niet. Het zou niet fair zijn het is on
mogelijk."
X.
Van de veranda van het huis van de
Stuart's uit keek Lynn Harrison naar den
schitterenden zonnigen herfstdag.
Dadelijk na de zitting van den lijkschou
wer was de kwestie van de borgstelling in
orde gebracht. Carey Marshal had geconfe
reerd met den officier van justitie Lee Win-
throp, een zelfverzekerden handigen kerel
met politieke ambities, en te zamen waren
zij voor rechter Mayberry verschenen. Win-
throp bereidde een aanklacht wegens moord
tegen haar voor de oproepen voor de jury
waren reeds verzonden maar Gregg had
borg gestaan, en nu was zij vrijgelaten.
Gregg en zijn moeder hadden haar mee
naar huis genomen, en zij had zich eerst
bezwaard gevoeld, het aan te nemen. Maar
Gregg had aangedrongen, en nu was zij in i
Gregg's slaapkamer ingekwartierd. Zij be
greep, dat hij zelf verhuisd was naar de
kamer, die zij vroeger met Toby betrokken
had de kamer, waarin Madge Andrews
vermoord was en zij was hem stilzwijgend
dankbaar. Dat was weer een nieuw bewijs
van zijn liefdevolle zorg voor haar.
Zij ging naar binnen en hoorde na een
tijdje Gregg's auto voorrijden. Daarna hoor-
zij, hoe mevrouw Stuart iemand begroette
en Gregg's stem, die ri\sp: „Lynn, waar
ben je?"
Zij vermande zich, en stond op om aan
Jason Marsh voorgesteld te worden, den
beroemden advokaat voor strafzaken, die
uit New York hierheen was komen vliegen
om haar te verdedigen, omdat hij een vriend
van de Stuart's was.
Terwijl mevrouw Stuart hem voorstelde,
ondervond zij een gevoel van teleurstelling.
Deze man was wel de volkomen tegenstel
ling van alles, wat zij had verwacht. Zij
had zich zulke menschen altijd voorgesteld
als groote zware mannen met dicht borste
lig grijzend haar, vurige oogen en een stem
als een klok. Jason Marsh was niets van
dit alles.
Hij was bepaald klein en griezelig ma
ger. Zijn trekken waren scherp en vinnig,
zijn oogen kleurloos; zijn spaarzame haren
haast stroogeel. De hand die hij haar gaf,
was koud en slap, en zij dacht onwillekeu
rig: „Dat moet een vergissing zijn. Dat kan
Jason Marsh niet zijn."
Het gevoel van vertrouwen, dat ze ge
kregen had, toen zij voor het eerst gehoord
had, dat Gregg dien beroemden advokaat
had laten roepen, zakte uit haar weg. Was
dat nu het soort man om jury's om zijn
duim te winden, om agressief te vechten?
Maar zijn reputatie dan die moest toch
ergens vandaan komen! Zij deed haar best,
den man anders te zien; trachtte haar ver
trouwen in hem terug te winnen. Het was
moeilijk; en zijn dunne, een beetje neuzige
stem maakte het niet makkelijker.
Gregg zag, dat zij onzeker en in twijfel
was; daarom zei hij: „Ja, Lynn dit is
werkelijk en waarachtig de echte Jason
Marsh. Op weg hierheen heb ik hem al alles
verteld, wat ik weet. Hij wil nu allereerst
jou spreken. Daarna gaan we naar Carey
Marshal."
Zij keek hen beiden onzeker aan. Er trok
een heel flauw glimlachje om Jason's dunne
lippen. Hij zei, met een zeldzaam goed aan
voelen van haar gedachten: „Later zult u
me wel meer waardeeren, juffrouw Har
rison."
Zij kreeg een kleur: „Maar mijnheer
Marsh
„Zegt u maar niet-s. Ik weet zelf ook wel
dat ik geen Marcus Antonius ben."
Lynn's verlegenheid deed er veel toe, haar
over haar instinctieve wantrouwen heen te
zetten. Zij begon zich af te vragen, of zijn
methode wel zonder berekening geweest
was. Misschien was hij toch wel scherpzin
nig. Misschien had hij opzettelijk haar twij
fel in de flank aangevallen, omdat hij wel
wist, dat een frontaanval weinig kans op
onmiddellijk succes zou hebben. Zij zag zijn
koele, verstandelijke oogen zich gericht en
zei impulsief: „Dank U, mijnheer Marsh."
„Goed zoo, juffrouw Harrison. Misschien
begrijpen we elkander nu al beter."
Gregg vroeg: „En wat nu, Jason?"
„Je moeder en jij latan ons alleen. Juf
frouw Harrison en ik hebben een massa te
bepraten."
Gregg stond op en fluisterde in het voor
bijgaan tegen Lynn: „Je kunt hem voor
duizend procent vertrouwen." Toen ging
hij met zijn moeder de trap op naar haar
kamer.
(Nadruk verboden) (Wordt vervolge
