De Leipziger Voorjaarsmesse - Duitsche troepen in Boelgarije
Blad
Moord op kasteel
Entzberg
82sfe Jaargang
LTOCH UWK)
FEUILLETON
HET BUITENWERK OP DE BOERDERIJEN vangt weer aan, nu
„de hêl uit den grond is", d.w.z. de vorst is geheel uit den grond, en
het water kan weer filtreeren. Met drie dubbelstel paarden is men
bezig het weideland van een staatsboerderij in den Wieringermeer-
poldet te scheuren. Dit is noodig om van den weidegrond
akkerland te kunnen maken. (Polygoon)
door
PETER PAUL BERTRAM.
(5
„Drie maal," verbeterde professor Pri
bram. „Als u alle getallen bij elkaar optelt
krijgt u eveneens dertien."
„Het toppunt"! riep Daisy Grabner uit.
„Geen wonder dat we dan zoo veel ongeluk
hebben."
„Deze autocar is al twee jaar met dit
nummer in bedrijf en we hebben er nog
nooit het kleinste ongeluk mee gehad," ver
dedigde Wieninger zijn wagen.
„Maar een keer moet de eerste zijn."
meende Daisy Grr.bner koppig. „Het nood
lot laat zich niet tarten. Driemaal dertien!
Nou, ik zal blij zijn als .deze tocht zonder
Verdere ongelukken afgeloopen is."
„Ik ook," mompelde Wieninger zacht, zoo
dat alleen professor Pribram hem kon hoo
ien. „Domme kletskous. Probeert de ande
ren gek te maken met haar bijgeloof!" En
hij klom weer in den wagen terug en ging
achter het stuur zitten.
Duschinsky en mevrouw Fechner waren
ook uitgestapt. De fabrikant maakte een
Paar foto's toen wendde hij zich tot Von
Ghetaldi.
„Wel, mijnheer de reisleider," vroeg hij
spottend, „waarheen zult u ons nu leiden?"
Hij gelooft, dat hij mij daarmede in ver
legenheid kan brengen, dacht Von Ghetaldi
en glimlachte. „We rijden alleen maar er
gens heen," antwoordde hij en keek op de
kaart.
„En waarheen?" vroeg Duschinsky op uit-
dagenden toon. „Boven is de weg versperd
en hier is de brug weggesleurd. Daartus-
schen ligt een onherbergzame bergstreek."
Felix von Ghetaldi keek op de kaart. De
zijweg verderop, die naar kasteel Entzberg
leidde, was zijn laatste hoop. Maar ook deze
was van geen nut, want de weg leidde
slechts naar het kasteel in een zijdal, van
waar geen wegen verder gingen. Wat kon
hij doen? De situatie was werkelijk wan
hopig. Hij kon toch niet van de menschen
verwachten, dat ze hier den nacht zouden
doorbrengen, zonder voedsel, van de rest
vaji de wereld afgesneden? Kij moest iets
doen. Kasteel Entzberg, waar Beate'woon
de? Kon hij daar met Wieninger en zijn
touringcar vol vreemde menschen aanko
men en om onderdak en verzorging vragen?
„Wel, mijnheer de reisleider?" drong Du
schinsky aan. „Mag ik om opheldering vra
gen? Ik geloof namens alle reisgenooten te
spreken wanneer ik u verzoek ons mede te
deelen, hoe u voor ons denkt te zorgen."
Felix von Ghetaldi mat den spreker met
een koelen blik. Toen zeide hij, zonder zijn
stem te verheffen, maar voor ieder ver
staanbaar: „Het schijnt aan uw opmerk
zaamheid ontsnapt te zijn, dat het hier een
geval van force majeur is, dat ons in een
onaangenaam en moeilijk parket gebracht
heeft. Als ik van u en de andere dames en
heeren moest verlangen hier te blijven tot
er hulp kwam, kon u ook niets beginnen. In
ieder geval zou uw onbehoorlijke optreden,;
dat ik niet langer toe kan staan, daar heel
weinig aan veranderen. Maar ik wil pro-
beeren een oplossing te vinden. Ik kan u
niet beloven dat het zal lukken maar ik
hoop van wel. Ongeveer twaalf kilometer
van hier bezit een kennis van mij, graaf
Vestic-Falkenberg, een kasteel. We zullen
daarheen rijden en ik zal hem verzoeken
ons op te nemen. De wanhopige situatie
waarin wij ons bevinden zou dit ongewone
verzoek kunnen rechtvaardigen."
Felix von Ghetaldi keerde zich om. Hij
zag nog, hoe een glimlach, die tegelijker
tijd bewondering voor hem en medelijden
voor Duschinsky uitdrukte, over het anders
zoo onverstoorbare gelaat van 'Mathilde
Fechner gleed.
„Keeren en terug tot den zijweg en dien
inrijden," zei hij tegen Wieninger.
Kasteel Entzberg lag op een steil vooruit
springenden bergrug, die het dal scheen af
te sluiten. Van deze zijde kreeg men den
indruk, dat er een oude, trotsche roofburcht
stond. Volgde men evenwel den weg langs
de rots, dan veranderde het beeld volkomen
Het dal verbreedde zich hier en men kon
zien, dat het landschap langzaam tegen
den bergrug opglooide. Daar boven stond
het kasteel, een omvangrijk bouwwerk uit
het einde van de achttiende eeuw. Daar
onder lagen de bijgebouwen en tuinen
Von Ghetaldi liet den wagen bij den park
ingang stoppen.
„Ik verzoek- u hier te wachten tot ik
terug kom," zei hij.
„Naar ik hoop duurt het niet lang," riep
Feldmann hem na, „want wij sterven van
den honger."
„Ik zal voortmaken."
Het hek was open, Felix von Ghetaldi
liep door een prachtige kastanjelaan, die
naar een breede stoep leidde. Hier werd hij
ontvangen door een bediende.
„Is graaf Vestic-Falkenberg te spreken?"
„Wfen kan ik aandienen?"
Von Ghetaldi greep zijn portefeuille en
gaf den bediende zijn kaartje.
De bediende bracht hem in een hall, die
met tallooze jachttropheeën versierd was en
liet hem alleen.
Eenige minuten *ater hoorde Von Ghe
taldi stappen, de deur werd geopend.
„Felix!" riep een heldere vrouwenstem.
„Wat een verrassing! Dat is fijn dat je je
eindelijk eens laat zien!" Beate gravin Fes-
tic-Falkenberg was binnengekomen, gevolgd
door graaf Adalbert en zijn dochter Angela.
„Jullie zult straks wel minder geestdrif
tig zijn," zei Ghetaldi, nadat hij den dames
de hand gekust en den slotheer de hand
geschud had, „als ik vertel, aan welke om
standigheden mijn verschijning hier te
danken is. Ik kom namelijk niet als be
scheiden particulier, doch om zoo te zeggen
als afgezant." En hij vertelde den verbaasd
luisterendén het. doel van zijn bezoek.
„Daar hoeven we niet lang over te den
ken," verklaarde graaf Vestic-Falkenberg.
„we kunnen die arme lieden bij dit weer
toch niet laten verhongeren en bevriezen.
Ga ze maar halen, we zullen wel voor ze
I zorgen."
„Hopenlijk zul je geen spijt hebben van je
hartelijkheid."
„Vooruit, Felix, haal je menagerie!" riep
Beate vroolijk. „Eindelijk eens wat afwisse
ling hier. Er is wei bezoek, zelfs exotisch
bezoek, maar dat geeft weinig vertier."
„Goed," zei Von Ghetaldi,- „over een paar
minuten rijden we voor. Tot straks en nog
maals hartelijk bedankt!"
Gespannen gezichten, achter de drijfnatte
ruiten keken herrn aan toen hij op den wa
gen afstapte.
„Ik mag u de uitnoodiging overbrengen
van graaf Vestic-Falkenberg, dames en
heeren," kondigde hij vroolijk aan. „De
moeilijkheden zijn voor het oogenblik over
wonnen. We zullen een dak boven het hoofd
en stellig een goede verzorging hebben. We
hebben geluk gehad." Hij ging naast Wie
ninger zitten en de touringcar reed het
park binnen.
Enkele oogenblikken later stapten .uit den
wagen voor de stoep vijftien passagiers. Na
de voorstelling maakte het personeel zich
van de bagage meestér.
„Ik zal u uw thee op de kamers laten
brengen," zei gravin Beate. „Om half acht
zie ik u gaarne voor het diner. Drink jij met
ons thee, Felix? Kom mee, dan zal ik je je
kamer wijzen."
Ze ging met Von Ghetaldi de trap op die
van de hall naar de eerste etage leidde. Een
breeze gang, waarvan de wanden met uit-
heemsche wapenen en jachttropheeën be
hangen waren, kwam uit op een dwars-
gapg. De gravin wees op een deur. ,Ik heb
je hier ondergebracht."
Von Ghetaldi trad binnen. Er 11 kleine sa
lon. met links een openstaande deur
naa- p°v <*w-me slaap kam-t Een tpdiende
had zijn koffer op een standaard gezet.
/-hhpn in dp ^i^liothnek op ie, Fe
lix," zei gravin Beate. Ze knikte hem
.oe en sioot, de cieiu.
„De badkamer is hier.' zei de bediende,
op een deur achter een gordijn wijzend.
.(Wordt vervolgd).
ALS DE LENTE IN AANTOCHT IS knapt men allerwege zijn
liefhebberijen op. De een zijn tuin, de ander zijn boot. Ook de speel
tuinen voor de jeugd krijgen een extra beurt. De glijbaan
wordt in orde gebracht. (Polygoon)
DE OUDSTE BROER VAN DEN ZWEEDSCHEN KONING VIERDE ZIJN
SOEN VERJAARDAG. Prins Karei, de oudste'broer van Koning Gustaaf,
vierde zijn 80en verjaardag in den kring der Koninklijke Familie. Onze foto
toont v.l.n.r. Prins Karei jr. met gemalin, Prins Wilhelm, Prinses Ingeborg,
de Kroonprins, de 80-jarige Prins Karei en zijn dochter Prinses Margaretha.
(Scherl)
;IET BINNENRUKKEN DER DUITSCHE TROEPEN IN BOELGARIJE.
Weermachtsvoertuigen van allerlei soort, waaronder zware pantserauto's, gaan
over een door Duitsche pioniers gebouwde brug over den Donau naar den
aan de overzijde gelegen Boelgaarschen oever. (Hoffmann)
DE LEIPZIGER VOORJAARSMESSE GEOPEND. Aan het Mess-
haus am Ring in Leipzig toonen de vlaggen der'landen de groote be-
teekenis, welke de Leipziger Voorjaarsmesse ondanks den oo*rlog
in de wereld heeft. - (Hoffmann)
DE BEKENDE GROOTE KERK TE MONNIKENDAM dateerend
uit de 15e eeuw, toont teekenen van verval. Het regenwater en de
vorst hebben de steenen uit het cement gelicht, zoodat eenige dagen
geleden groote stukken uit den buitengevel vielen, gelukkig zonder
ongelukken te veroorzaken. De gemeente krijgt van het Rijk een
subsidie voor spoedige restauratie. (Polygoon)
