M jSÈÊ, t
INN jjlr
Het hooge water bedreigt Limburg - De \erk te Weesp wordt gerestaureerd
LEIDSCH DAGBÜO
Twsede Blad
iyp^
-i'j 1 I» ?V- i
Ifc'I 1P
.1'"
81ste Jaargang
FEUILLETON
Het Noodlot van de
Ransome Rovers
t.
r j
OOK
DE WATERWOLF IN LIMBURG.
DE MAAS BLIJFT. MET O VERSTRO OM INGEN DREIGEN. EEN
OPNAME TE BORGHAREN BIJ MAASTRICHT. (Het Zuiden)
HET ALOUDE KASTEEL. „HOENSBROEK" wordt ontspanningsoord en
museum. De vijvers en de terreinen worden een openluchtontspanningsoord
voor de bevolking en'het kasteel, zoowel als de bijgebouwen worden inge
richt als museum voor geschiedenis en nijverheid, waarbij de mijnindustrie
een voorname plaats zal innemen. (Het Zuiden)
DE BERLIJNSCHE RADIOGROEP VAN DE HITLER-JUGEND, WELKE
DE SOLDATEN IN DE BEZETTE GEBIEDEN KOMT AMUSEEREN, BIJ
EEN VAN DE VROOLIJKE DUITSCHE VOLKSDANSEN. (Holland)
DE NED. HERV. KERK TE WEESP, dateerend uit de 15de eeuw, zal
worden gerestaureerd onder leiding van den gemeente-architect, den heer
Breyer. Deze belangrijke restauratie, waarmede reeds een begin is gemaakt,
hoopt men gereed te hebben tegen het najaar. (Holland)
ZIEN WAS TIJDENS DE BERLIJNSCHE MODEWEEK. Het
is gemaakt van witte crêpe-marocain met zwarte versiering.
(Holland)
WINTER IN DEN AMSTERDAMSCHEN DIERENTUIN „ARTÏS".
DE BIJTEN VOOR DE ZWEMVOGELS WORDEN NAUWGEZET OPEN
GEHOUDEN. (Hólland)]
Een roman uit de voetbalwereld.
door J. WILMAN.
6
(31
„Bedoelt u, dat u tipsy was?"
„Laat naar je kijken, kerel! Die mij tipsy
heeft gezien, moet nog geboren worden,
's Middags een paar cocktails, een goed
glas wijn aan tafel, daar drie of vier whis-
ky's-soda op dat alles door elkaar werkte
als een patent slaapmiddel."
„U, dokter Ryan."
„Ik v/as om kwart over twaalf op mijn
kamer en werd met e.en feilen bliksemstraal
begroet. Daar de bui nog betrekkelijk ver af
was, kroop ik in bed, maar kleedde me niet
geheel uit. Dien voorzorgsmaatregel neem
ik 's nachts bij onweer altijd sinds ik op
een reis door het Schwarzwald een minder
prettig avontuur beleefde. In een klein dorp
werd het hotel, waar ik logeerde, door den
bliksem getroffen en in eep oogwenk brand-
be het als een fakkel. Gelukkig kon ieder
een zich redden, maar ik was alles kwijt
geld, kleeren, bagage. Dat heeft me voor-
zichtig gemaakt.
Ik lag zoo'n beetje te soezen toen de bui
naderde en meteen begon het te gieten. De
regen stond pal op de ramen zoodat ik ver
plicht was ze te sluiten. Beseffend, dat den
eersten tijd van slapen geen kwestie zou
zijn, liep ik naar de bibliotheek om lectuur
te halen. In de tuinkamer zag ik licht. Ik
klopte, stapte binnen en vertelde Sullivan
wat ik beneden kwam doen. Samen gingen
we naar de bibliothéek, ik pakte voor vorst
en vaderland een boek, zocht mijn kamer
weer op en las tot bijna half drie. Toen was
het onweer bedaard, ook de regen had op
gehouden. Ik schoot onder de v/ol en werd
tegen achten wakker door het kloppen aan
mijn deur. Je dient met mijn relaas genoe
gen te nemen, Hopkins. Ik zou moeten fan-
taseeren om er iets aan toe te voegen."
„Merci, dokter. Nu u, Mr. Curtus."
„Ik kan kort zijn. Nadat ik een minuut
of vijf met mijn verloofde aan de deur van
haar kamer had gepraat, ging ik naar de
mijne en trok een stoel bij het raam om
naar buiten te kijken. Dat heb ik gedaan
van ongeveer tv/aalf uur tot zoowat half
drie. Het schouwspel boeide me ongemeen,
de bliksem was j^en moment van de lucht.
Het eenige storende intermezzo vermeldde
ik reeds Mrs. Goldman met haar kaars."
„Is dat alles?"
„Dit is alles."
„Uw slaapkamer ligt precies boven de
wapenkamer Hebt u niets gehoord?"
„Niets."
„Merkwaardig, terwijl u toch op was."
Curtis schokschouderde. Wat de pias al
dan niet merkwaardig vond, liet hem koud.
„U vertrok met den eersten trein naar
Londen Wat had u daar te doen?"
„Een privé aangelegenheid die u niet
raakt."
„Mét andere -.voorden:, u v/eigert mee te
deelen wat u in Londen moest uitvoeren?"
„Natuurlijk. Wilt u weten of ik den bra
celet wegnam, dan is mijn antwoord: neen,
neen en nogmaals neen! Daar moet u tevre
den mee zijn. Ik erken u niet als een auto
riteit die het recht heeft mijn doen en la
ten te controleeren."
„Dat staat te bezien. U vergeet, dat ik
handel in opdracht van Mrs. Sullivan, wier
gast u bent. Er zijn eenige dingen, die op
heldering behoeven. Gisteravond hebt u
nog al grof gekaart; u verloor althans ruim
drie honderd pond. Een exorbitant bedrag
voor iemand, die moest bekennen geen ka
pitalist te zijn, ver van dat zelfs. U bezat
niet voldoende en schreef daarom Mr. Rus
sell een schuldbekentenis. Later hoorde een
van de' gasten u tot Miss Grasham zeggen,
dat u heusch wel wist, hoe aan die driehon-
honderd pond te komen. De zaak is ernstig
Mr. Curtis. In de wapenkamer toonde u bij
zondere belangstelling voor den bracelet van
keizerin Poppea. U nam het kostbare sié-
raad ter hand en bestudeerde het nauw
keurig u alleen. Beseft u niet, hoe me
nigeen verband zal zoeken tusschen dien
diefstal en het feit, dat u bij terugkeer uit
Londen over voldoende contanten beschikte
om de speelschuld aan Mr. Russell te vol
doen?"
Eer Cyril zóó ver had verwerkt, dat hij
den pedanten kwast van repliek kon dienen
was Nora naar Hopkins gerend. Haar ge
balde vuisten raakten bijna zijn gezicht.
„Jou vlegel!" Nora's stem sloeg over van
drift. „Hoe durf je een fatsoenlijk man be-
leedigen jij, een fortuinjager, eert
Curtis vatte het meisje bij een arm en
trok haar naar de vensterbank terug. „Be-
heersch je, liefste! Per slot van rekening is
is Hopkins maar een papegaai, die napraat
wat anderen hem voorv/auwelen." Hij wend
de zich tot Wade. „Zoo, waait de wind uit
jouw hoek? Jij luisterde du^ het gesprek
tusschen Miss Grasham en mij af?"
„Niet met opzet", bekende-Wade grijn
zend. „Je zult je herinneren, dat ik een'si
garet aanstak. Ik hoorde toevallig wat niet
voor mijn ooren bestemd was. Vanmorgen
vernam ik van den butler, dat de bracelet
was verdwenen. Combineer zelf je bezit
geen driéhonderd pond, je verklaart wel te
weten hoe er aan te kom.en, de armband
wordt gestolen, je reist naar Londen en
keert met een zak val ponden terug. Duide
lijk of niet?"
In Cyril's oogen lichtte een gevaarlijke
glans. „Jij kunt het niet weten, dat ik op
zekeren dag de gelofte aflegde, je een frisch
pak op de broek te geven voor een beleedi-
ging, Miss Grasham aangedaan. Tot nu toe
moest ik het uitstellen, Wade, voor de insi
nuaties aan mijn adres komt je óók wat
toe, en dus-staat je een dubbel rantsoen te
wachten. Ga vannacht slapen in het aan
gename vooruitzicht, dat het feest zeer na
bij is. Ik garandeer je, dat de aframmeling
je minstens veertien dagen zal beletten om
op het daartoe bestemde lichaamsdeel te
zitten."
Wade lachte honend. „Hoe jammer. Cur
tis, dat die vrome wensch niet in vervulling
gaat. En ik heb zoo het idee dat het spoedig
met je bluf gedaan zal zijn! Nu wil ik eens
iets vertellen wat jij nog niet weten kunt.
Je vertrok met den trein van 7.42. Welnu,
ik nam mijn racewagen en kwam nog op
tijd in Ransome voor het ochtendvliegtuig
naar Londen. Toen jij aan King's Cross
S ation arrivee'de, was ik daar al lang en
breed. Ik voglde je naar een huis in De
vonshire Street; vandaar .ging het op de
juwelierszaak van Davidson in Gower
Street aan. Door een winkelruit zag ik al
les: je wikkelde een bruin papier los en
daaruit kwam een cassette te. voorschijn, die
een bracelet van massief goud bevatte met
een breede sluiting in den vorm van een
hoefijzer, waarop acht steenen: twee pur
peren, twee roode, twee groene, twee blau
we. Jullie marchandeerden een poos en toen
ging Davidson naar een achter den winkel
gelegen kantoor. Curtis, bluf nog eens!"
Cyril wist zich het. middelpunt van aller
belangstelling. Negen paar oogen waren op
hem gerieht. Vijandige oogen vol leedver
maak behalve die van Nora. Zij was on
der Wade's beschuldigingen bleek geworden
en had een pols van haar verloofde gegre
pen;. Curtis voelde haar vingers beven.
Even schrijnde hem pijn, dat ook zij aan
hem kon twijfelen, maar direct vergaf hij
haar. Wade's aantijgingen moesten wel een
verbijsterenden indruk hebben gemaakt op
ieder, die niet op de hoogte was. Cyril vatte
beide handen van het meisje en keek haar
diep in de oogen. Zij zag den glimlach om
zijn mondhoeken verschijnen, breeder en
breeder worden, tot zijn heele gezicht leek,
te glanzen. Met een snik van verlossing'
wierp zij zich in zijn armen en kuste hem.
Haar blik was uitdagend: zij hadden ge
dacht te triomfeeren zij zouden het zijn,
die de nederlaag leden!
Curtis zei, zijn stem één en al spot: „Dat
jij zoo'n haast moest hebben, Wade, en niet
tot het eind kon wachten! Ja, ik begrijp
het! Je.popelde van ongeduld om het groo-
te nieuws op „Dragon's Castle" uit te ba
zuinen!"
(Wordt vervolgd).
