Het aan boord nemen van mijnen - Felle brand in een garage te Hoorn
8iiie Jaargang IED5CH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Noodlot van de
Ransome Rovers
OP DE MODERN INGERICHTE PROEFBOERDERIJ „DE SCHOT
HORST" bij Amersfoort, worden proeven genomen ter vervanging
van eiwitdoor het voeder wordt ureum en amoniumlactaat (Stik
stof) gemengd. Een der knechts bij de hoeken met kippen, (Holland)
v<-i :V
HOOG WATER TE NIJ
MEGEN. De kade is onder-
geloopen.
(Polygoon)
EEN ECHTE VISSCHER trekt er in elk jaargetijde op uit, om een vischje
te verschalken. Een drietal hengelaars te Oude-Niedorp heeft een bijt gehakt
in de Ringvaart van de Heer-Hugowaard. en wacht of ze willen bijten.
(Polygoon)
HET EERSTE GROOTE BOUWWERK IN HET NIEUWE ROTTERDAM IS HET SPOORWEGPOSTKAN
TOOR, DAT NABIJ HET D.P.-STATION WORDT GEBOUWD EN IN ZIJN UITWENDIGEN VORM
THANS GEREED IS. (Polygoon):
MIJNEN WORDEN AAN BOORD GENOMEN. Uit den wagon
worden zij onmiddellijk op het schip gebracht. Bij het transport
houden vakmenschen een oogje in het zeil. (Hoffmann)
DOOR ONBEKENDE OORZAAK IS BRAND UITGEBROKEN in de groote opslagplaats, garage en werk
plaatsen der W.A.C.O. (West-Friesche Autocar Onderneming) te Hoorn. Overzicht tijdens het blusschings-
werk. Door de strenge vorst bevroor het bluschwater en werd het gebouw in een ijspaleis herschapen.
(Polygoon)
Een roman uit de voetbalwereld,
door J. WILMAN.
(30
Russell lachte een tikje geringschattend.
„Een lang betoog en een allerongelukkig
ste bewijsvoering, Hopkins! Weet jij bijge
val, hoe laat de diefstal werd gepleegd?"
„Hoe zou ik dat weten?" repliceerde Wil
liam gekrenkt.
..Nu dan! Ik zeg natuurlijk niet, dat het
gebeurd is, maar ieder buitenstaander zal
vragen: wie garandeert, dat niet één van
hen later weer opstond en den bracelet uit
de safe nam? Jij hebt alleen vastgesteld,
dat Mr. Sullivan tegen- éénen zijn bed op
zocht. Mrs. Sullivan, Maud en Arthur beslo
ten om ruim twee uur te gaan slapen. Maud
vond het veiliger, bij haar moeder te blij
ven. Best Dan hebben we Arthur nog. Wat
deed die, toen hij zijn moeder en zuster
had verlaten? Begrijp me wel, Hopkins. Het
komt niet in mé op, één van de Suïlivans
te verdenken. Ik wilde er maar op wijzen,
dat een verdediging als de jouwe niet één
rechter of jury zou overtuigen!"
„Wat ik deed?" Arthur's toon klonk ge
griefd. „Het is waar ik ben als de dood
voor onweer. Ik was eveneens bang, dat de
bh* terugkwam: het gebeurt herhaaldelijk
hier aan zee. Daarom besloot ik om, zonder
hem toestemming te vragen, op den divan
in vaders kamer te gaan slapen. Tegen de
gewoonte in had hij zijn deur afgesloten en
hij werd niet wakker van het rammelen aan
den knop. Ineens stond Wade achter me;
hij informeerde wat er aan de hand was. Ik
vertelde het, waarna hij me aanbood, den
verderen nacht in zijn kamer door te bren
gen. Je begrijpt, dat ik het niet afsloeg."
Nora kwam overeind. „Eén opmerking."
zei ze. „Oom Benjamin verklaarde, dat hij
zijn kamer pas om vier uur in den morgen
afsloot. Er was wind komen opzetten en de
dein? klepperde in het slot. Omdat hij er niet
van kon slapen, draaide hij den sleutel
om."
Arthur antwoordde uit de hoogte: „Weet
ik. Maar het blijft de waarheid, dat ik om
ongeveer kwart over twee aan den deur
knop rammelde. Toen ik voet bij stuk hield
zei vader, dat hij zich dan in den tijd ver
gist moest hebben en er in ieder geval geen
eed op kon doen."
„Mocht je nog niet tevreden zijn, Russell",
onderbrak Hopkins het dispuut, „dan wil ik
je meedeelen, dat de Suïlivans op eerewoord
hebben verzekerd, niets van den diefstal af
te weten. Is dat voldoende of niet?"
„Voldoende," verklaarde Russell.
„Ik kom terug op wat ik in het begin sug
gereerde: dat één van de gasten uit een
misplaatste grap den armband wegnam. Is
dit zoo, laat hij of zij het dan zeggen en
den bracelet te voorschijn brengen. Daar
mee wordt de zaak als afgedaan be
schouwd."
Niemand sprak. Hopkins wachtte twee
minuten, drie minuten. Om beurt keek hij
Nora, Curtis, Mrs. Goldman, Mrs. Mound,
Wade, Ryan en Russell aan. Hij beleefde
genoegen van zijn inquisitoriale taktiek:
toen de vierde minuut inging had de span
ning haar hoogtepunt bereikt.
Eindelijk schraapte Hopkins de keel.
„Dan, dames en heeren, blijft slechts deze
mogelij kheid: wij hebben met welberaam-
den diefstal te doen. Ik wil haar of hem,
die genoten gastvrijheid zoo schandelijk be
loonde, een laatste kans geven een royale
bekentenis. Dan kan de politie erbuiten
gehouden worden. Het spreekt vanzelf, dat
Mrs. Sullivan zoo'n gast geen uur langer
onder haar dak duldt."
Wederom viel een pijnlijke stilte. Ryan
verbrak haar.
„Ik...."
„Pardon!" Hopkins legde hem met een
handbeweging het zwijgen op. „De dames
eerst. Wie zal het zijn?"
Mrs. Goldman kwam overeind. Niet lan
ger fonkelden de harde oogen achter bril-
leglazen ze waren nu priemen gelijk, die
den armen William wilden .doorboren. Haar
•schelle stem klonk als een rasp.
„Had ik kunnen vermoeden, dat ik in de
tuinkamer moest komen om de laagste in
sinuaties naar mijn hoofd geslingerd te
krijgen, dan zou ik gezegd hebben: merci!
Wat verbeeld jij je wel? Ik ben in Ransome
geboren en getogen; niet één weet dat op
me aan te merken!" Zij knipte met vinger
en duim. „Zal ik me door iemand, die nog
niet droog is achter zijn ooren, gemoede
reerd laten beschuldigen, dat ik andermans
sieraden verdonkermaand Neen, zeg ik!
Nooit, zeg ik! Ik dien een aanklacht in we
gens eerroof! Ik daag je voor de rechtbank
en en
„Stil toch. Theresa!" Mrs. Sullivan had
èen paar maal vruchteloos getracht, ver
zoenend tusschenbeide te treden, Eindelijk)
kreeg zij kans, nu haar obstinate vriendin
naar adem hapte. „Niemand beschuldigt je,
Theresa! Niemand zou het wagen! Begrijp
de situatie toch! We zijn bij elkaar om den
dader te ontdekken en rekenden op jouw
hulp daarbij!"
„Hij zei," Mrs. Goldman wees met een
trillenden beenigen vinger op den verbou
wereerden Hopkins, „hij zei, dat één van
de gasten den armband gegapt heeft! Tot
die gasten behoor ik en ik laat het niet op
me zitten! Hij hoort er nader van! Vóór
dien tijd doe ik geen mond meer open!
Wees maar niet benauwd, Edith, dat ik
ooit nog een voet bij jou over den vloer
zet! Morgen vroeg vertrek ik!" Een furie
gelijk stoof zij de tuinkamer uit.
„Ook dat!" steunde Mrs. Sullivan.
"„Als Theresa niet verkiest, te spreken, zal
ik het doen." Mrs. Mound haalde den neus
op en gichelde vervolgens. „In dit huis
krijgen er heel wat bij onweer het op hun
zenuwen; Theresa is er één van. Ik schrok
uit mijn eersten slaap wakker door een
bombardement op de deur en toen ik ging
kijken stond Theresa op de gang. Ze was
zóó overstuur, dat ze niet eens voelde hoe
kaarsvet op haar hand druppelde. Ja, de
sufferd had een kaars aangestoken, terwijl
ze maar een knopje had om te draaien om
licht te hebben! Zonder een woord te zeg
gen rende ze op mijn bed af, sprong er in
en trok de dekens over het hoofd. Het kost
te me de grootste moeite haar te bewegen,
wat op te schuiven en ook mij een plaatsje
te gunnen. Met zijn tweeën in een eenper
soons ledikant ik, die zoo het land heb
aan met iemand samen slapen. Ik denk,
dat'Theresa zich schaamde over haar kin
derachtig gedrag en daarom zoo'n mond
opzette."
„Ik kan Mrs. Mound's verklaring beves
tigen", zei Curtis. „Ik hoorde op een deur
roffelen. Daar ik op was, vond ik het raad
zaam even poolshoogte te nemen; er kon
wat gebeurd zijn, dacht ik. Mrs. Goldman
stond op de gang met een brandende kaars
in de hand. Ik informeerde of iets niet in
orde was, maar ze gaf geen antwoord en
roffelde door. Toen Mrs. Mound open deed,
verdween ik weer in mijn kamer."
„Dan kunnen we die twee dames van de
lijst schrappen," constateerde Hopkins op
gelucht. #De woedende Theresa had hem
onbehagelijke oogenblikken bezorgd. Hij
keek Nora aan. „Wat weet u mee te deelen,
Miss Grasham?"
„Niets van beteekenis", antwoordde zij
koeltjes. „Ik was even over half twaalf op
mijn'kamer. Ik zette mijn wekker op zes
uur, kleedde me uit en stapte in bed. Geen
vijf minuten later sliep ik om pas wakker
te worden toen de wekker ratelde."
„Sliep u door het hevige onweer heen?"
„Zooals een mensch met een zuiver ge
weten slaapt."
„Hebt u bezwaar, de reden van uw vroege
opstaan te vertellen? Christina, het kamer
meisje, had order u om half acht te klop
pen."
„Volkomen juist. Ik veranderde kort voor
het naar bed gaan van besluit. Toen pas
vernam ik van mijn verloofde, dat hij met
den eersten trein naar Londen moest en
ik wilde zelf voor zijn ontbijt zorgen."
„Dank u. Miss Grasham. Uw beurt,
Mr. Russell."
„Al was de strop er mee gemoeid. Hon-
kins ik kan niet anders zeggen dan dat
ik heb geslapen als een marmot. In den
regel word ik van onweer wakker. Maar
gisteravond heb ik een whisky-soda boven
mijn tax gedronken." .(Wordt vervolgd).
