Tweede Blad
FEUILLETON
«BLOED VAN
BOEDDHA"
DUITSCHE SOLDATEN LEGGEN IN DE VERWOESTE GEBIEDEN TIJDELIJKE TELEFOONLEIDIN-
GEN AAN, HETGEEN DIKWIJLS MET GROOTE MOEILIJKHEDEN
GEPAARD GAAT. (Holland)
BELGISCHE ARBEIDERS NAAR
DlIITSCHLAND waar volop werk
is te vinden. Een der mannen ver
trekt uit Antwerpen. (Hoffmann)
DE MOERBEI IS EEN GEWILDE VRUCHT VOOR HET MAKEN VAN JAM.
Op den Loosduinscheweg te Den Haag staat een groote boom, die men
druk bezig is van zijn prachtige vruchten te ontdoen. (Polygoon),
door
HAROLD WARD
47)
Ik vermoed dat Lewis zag hoe de
poordenaar met het lichaam van Wimpy
handelde. Hij kon het misschien niet zien
Vanuit het raam van zijn kamer, maar
looren kon hij het wel. Misschien probeerde
lij er geld uit te slaanwaarschijnlijk
leeft hij den moordenaar voorgesteld op
zijn kamer te komen. Het feit dat hij reeds
hi pyama was verraadt dat hij niet wist,
vanneer de moordenaar zou komen. Deze
kon natuurlijk niet ieder oogenblik weg, hij
noest er een geschikt moment voor uit
lezen. Op Lewis' kamer bespraken zij de
pak, de sigaretteneindjes in den asohbak
Bewijzen dit. De moordenaar was zoo ver-
ïfï 8 e?n ander merk dan gewoonlijk te
jnoKen, hij liet de eindjes expres liggen om
nij ;op een dwaalspoor te brengen. Hij heeft
in het begin natuurlijk geen rekening
nee gehouden, dat hij met een ervaren de-
«cuve te doen zou krijgen, daar ik bij toe-
vai in de buurt was.
t/v touw bij zich gehad hebben,
naar Lewis' kamer ging. Op een
>nnstig moment heeft hij den strik om
hals weten te krijgen, hij heeft het
*ouw aangetrokken tot zijn slachtoffer be
wusteloos was. Hij was wel zoo verstandig
er voor te zorgen, dat hij geen bloedsporen
op de kamer maakte, hij schoof dus het
lichaam door het raam en liet het aan het
touw op het dak zakken. Toen kroop hij
er zelf achteraan en stak Lewis dood met
een soort stiletto, behandelde het touw en
de strik als bij Wimpy Knotten de
rest weten jullie."
HOOFDSTUK XXXI.
Het einde van het Spoor.
(vervolg).
York stond op en liep de kamer rond. De
beweging scheen hem pijn te doen, hij
tastte naar het verband om zijn hals, en hij
vroeg aan Lee, of Tim hem nog een whisky-
soda wilde brengen.
„Het praten doet me meer pijn dan ik
verwachtte", zei hij.
Lee, die geen woord van de uiteenzetting
van den kapitein verloren had. knikte en
klapte in zijn handen. Tim. die in de buurt
had zitten wachten, verscheen, en werd
naar de ijskast gestuurd om drank. In af
wachting daarvan zwegen allen. Tim ver
scheen .weer en diende de glazen rond. Ook
Pendrill nam een glas. Tim wilde weer ver
dwijnen, maar York hield hem met een
handgebaar tegen. „Wacht hier," zei hij,
„misschien heb ik je zoo meteen noodig."
De neger knikte en ging achter Fenton
zitten. York dronk zijn whisky-soda lang
zaam op en hield een lucifer'aan zijn pijp.
„We werden allemaal op een dwaalspoor
gebracht." ging hij voort. „Allemaal.be
halve Horace An son Lee. Waarschijnlijk
was hij in den beginne ook van de wijs,
maar hij begreep al gauw...."
York hield op, en keek rond.
„Daar zullen we het straks over hebben.
In ieder geval bemerkte de moordenaar dat
het mis liep, het was het eene complot te
gen het andere. Ik geloof niet dat de moor
denaar wist, dat Lee ook iemand gedood
haddat deze Grass uit den weg ge
ruimd had. Maar hij wist wel dat de man,
die zich Grass noemde, in werkelijkheid Lee
was, en daarin school voor hem een gevaar.
Hij moest snel handelen!
Er is een oud gezegde in ons vak, dat de
eerste moord de tweede met zich meebrengt
en ook. dat de tweede moord gemakkelijker
gaat dan de eerste Het eenige wat hem
overbleef was Grass uit den weg te ruimen.
Hij overviel hem bij verrassing en stak een
mes door zijn hart
Uit het pak voor hem nam hij een met
bloed bevlekte dolk.
Carol Spencer huiverde bij het zien van
de veelbeteekenende vlekken. Virginia Lee
gilde.
York glimlachte vreemd en keek haar
even aan.
„Ongelukkig voor den moordenaar sterft
iemand, die door het hart gestoken wordit
niet onmiddellijk", ging hij voort. „Er zijn
gevallen bekend van menschen, die na den
doodelijken steek nog betrekkelijk lang in
het leven bleven. Dit was het geval met den
zoogenaamden dokter Grass. Hij kreunde.
en dit werd door professor Dittmars ge-
hor»^. Deze kwam zijn kamer uit om te
2ien, wat er aan de hand was.hij werd
neergeslagen".
Dittmars knikte. „Mijn hoofd doet er nog
pijn van!" klaagde hij.
„De gebeurtenissen volgden elkaar snel
op. te snel voor den moordenaar. Juist toen
hij op het punt stond met Dittmars af te
rekenen verscheen ik op het tooneel. Van
te voren had hij er voor gezorgd dat het
licht op de gang defect was. Ik hoorde iets
en toen ik ging kijken wat het was, kreeg
ik eveneens een tik op mijn hoofd. Hij
sleepte me in Grass* kamer en bond me.
Dittmars werd daarna behandeld en toen
was ik aan de beurt.
Waarschijnlijk wilde hij voor mij meer
tijd nemen, ten einde zeker te zijn, dat ik
hem niet meer hinderen zou!
Alle moordenaars zijn op een zeker punt
ontoerekenbaar, ze kunnen maar in één
richting denken. Dit was ook het geval met
mijn aanvaller. Daar het hem gelukt was
in de gevallen van Knott en Lewis ons
zand in de oogen te strooien, rekende hij
er eveneens op dat dit bij Dittmars en mij
zou gaan. Hij bracht mij dus naar het dak,
bond een touw om mijn nek, het andere
einde aan een tak en wilde me daarna van
het dak rollen ik zou dus werkelijk op
gehangen worden. Maar het toeval wilde
het anders.
Muer had me zien thuis komen en vree-
zende dat me iets overkomen zou. was hij
op zoek gegaan. Toen hij me in het buis
niet vond. stapte hij den tuin in. juist op
tijd om te zien wat er aan het handje was.
Hij ving me op. juist toen ik. met de strop
om mijn hals, over den rand van het dak
geschoven werd.
De moordenaar had toen geen tijd meer.
om het lichaam van Dittmars op dezelfde
wijze te laten verdwijnen, hij moest zorgen
dat hij een alibi had. Wel was hij van plan
den professor later te vermoorden, want
het was natuurlijk mogelijk, dat deze hem
herkend had. Tot zoolang werd Dittmars
echter op het bekende plekje op het dak
opgeborgen. Daarna ging hij naar zijn ka
mer terug".
York wachtte een oogenblik. De spanning
in de kamer steeg tot het kookpunt.
„Van te voren had hij zijn kamergenoot
door een slag op het hoofd bewusteloos ge
maakt
Is dat niet zoomeneer Lee
Billy Lee sprong op, doodsbleek, met ver
wrongen gelaatstrekken, in zijn oogen
schitterde een krankzinnig vuur. Een -revol
ver blonk in zijn hand.hij hield er de
geheele troep mee in bedwang.
Het was doodstil in de kamer, een
vreemde, angstige stilte. Stap voor stap
ging Lee achteruit, Fenton en Muer ston
den voor de deur, de eenige uitweg voor
den moordenaar.
„VirginiaAdele!" blafte hij,uit
den wegJullie staat juist in mijn
schootsveldgaat achter me langs naar
den kelder, daar ligt touwbrengt het
boven en bindt de heele bende, terwijl ik ze
onder schot houd!"
De twee vrouwen maakten een beweging
als wilden zij gehoorzamen. Uit het met
papier bedekte pakje op de tafel spoot een
vlam. tegelijk met een scherpen knal. De
revolver viel uit Lee's handen, met een
kreet van pijn omvatte hij zijn pols.
York sprong vooruit. Lee en hij vielen op
den grond Lee, gehandicapt door zijn ge
troffen pols, was echter geen gemakkelijke
prooi. „Rent!" riep hij tegen de beide vrou
wen. „naar de auto.in den zax aan het
voorportier zit een revolver!"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
