i een gewild artikel - Een spannende 100 meter hardloopen
r,BLOED VAN
BOEDDHA"
FEUILLETON
Jaarqang
LEIDSCH DAGGLAD
Tweede Blad
door
Hi. OLD WARD
,Wie suggereerde u het snoer en de
dere voorwerpen te verkoopen?" vroeg
rk daarna aan Bill Lee.
3e jonge man dacht een oogenblik na.
'el - mijn advocaat, Mr. Lukens.ik her
ier het me nul"
Js dat zoo?" wendde York zich tot dezen.
3e advocaat stemde dit toe.
jWas dit uw eigen idee, of heeft een
der u dat voorgesteld?"
..L: ontving op zekeren dag een brief van
n onbekende. De onderteekening luidde
'ass, een naam .dien ik op dat oogenblik
oit gehoord had. Hij stelde me voor de
schillende voorwerpen uit Horace Lee's
'llectie publiek te verkoopen. Ik dacht er
en verder niet over na, ofschoon het me
i vreemd voorkomt, dat een onbekende
u weten, dat ik de erfgenamen van Lee
riegenwoordigde".
..Toen u het voorstel doorgaf aan de erf-
hamen hebt u niet gezegd, van wien het
ttrstel afkomstig was
De advocaat schudde zijn hoofd. „Advo
caten worden betaald voor hetgeen zij we
ten, of voorgeven te weten!"
York grinnikte. „Ik heb niet veel erva
ring van dergelijke zaken," zei hij. „Maar
laat ik verder gaan. Horace Atlsoïi Lee had
dus zijn voorbereidselen getroffen. Hij ver
wachtte, dat u wel op het voorstel in zou
gaan. temeer, daar hij zijn goederen zoo
zwaar onder hypotheek had, dat u drin
gend om contanten verlegen zou zijn. Bo
vendien zou de aanwezigheid van veel men-
schen hier het hem gemakkelijker maken
het snoer te stelen en die menschen moes
ten vooralnu ja, laat ik zeggen een
niet al te onschuldige reputatie hebben.
Daarom ook gaf hij tips aan de verschil
lende regeeringen waarvan hij dacht, dat
ze Interesse voor het snoer zouden hebben
en deze regeeringen zonden er haar agen
ten op af. Zoo kwam miss Vaughan hier,
die een zeker reputatie heeft als agente
provocateur en internationaal spionne
hetzelfde Is het geval met onzen vriend
Watson hieT".
Watson boog. „U vleit me", zei hij droog.
..Dat was niet mijn plan" antwoordde de
kapitein niet zeer beminnelijk.
Muer grijnsde en zijn chef wierp hem een
bestraffenden blik toe.
„Verder waren er vertegenwoordigers
van bona fide juweliers, die echter in op
dracht van een vreemde natie werken. De
hier aanwezige agent zou het snoer in op
dracht van een gezant van een vreemde
mogendheid moeten koopen".
Dat gebeurt heel vaak", beweerde Lan-
caker, „wij koopen dikwijls Juweelen voov
derden, zonder dat we weten, voor wie wij
koopen".
„Het tooneel was dus klaar, en de spe
lers hadden hun plaatsen ingenomen, of
schoon ze dat zelf voor een deel niet wis
ten". ging York voort. „Horace Anson Lee
zou dus zichzelf gaan berooven! Hij kende
een zekeren Wimpy Knott, een expert in 't
openen van safes. Hij smokkelde Knott het
huis binnen. H)oe hij dat deed weet ik nog
niet en gaf hem het imitatie-snoer. Knott
moest het echte snoer uit de brandkast
halen en het valsche er voor in de plaats
leggen, dat zou de ontdekking bemoeilijken
en Lee tijd geven den buit in veiligheid te
"stellen. Van te voren had hij een sleutel
van het museum laten maken. Daarmee
zou hij Knott 's nachts In het museum
laten. Waarschijnlijk had hij in de gaten
dat er anderen achter het snoer aanzaten".
York keek Watson veelbeteekenend aan, en
hij begreep dat hij haast moest maken. „Ik
zal u niet met allerlei details vennoelen,
maar het is zeker, dat die andere ook druk
bezig was. Het aantreffen van een dicta
phone in mijn kamer is daar het bewijs van.
Waarschijnlijk heeft die andere persoon op
dezelfde wijze het gesprek tusschen Lee en
Knott afgeluisterd. De „andere" wachtte
dus tot Wimpy Knott al een in de kamer
was. en doodde hem door een slag op het
achterhoofd".
York keek den kring rond, allen luister
den met gespannen aandacht toe. Hij klopte
de asolr uit zijn pijp en begon haar heel
langzaam opnieuw te stoppen. Toen haalde
hij een vel papier van den stapel voor hem.
Het was een plattegrond van de bovenver
dieping van het huis. Allen rekten hun hals
ais om beter te kunnen zien.
„Het zal u opvallen", ging de kapitein
door, „dat de kamer en de badkamer van
Horace Lee, genaamd Grass, uitziet op het
dak van het museum. Rechts ervan is de
kamer van Lewis. Het raam van deze kamer
ligt hoog. Men kan van daar niet zien wat
er op het dak ligt, vlak onder dat raam.
Alles wat op het dak ligt, vlak onder dat
raam, was dus zeer goed verborgen. Hier
legde de moordenaar dus het lijk van
Wimpy Knott neer, tot hij gelegenheid zou
hebben, het te laten verdwijnen. Ik heb wel
aan het museum-dak gedacht, maar kende
de situatie van het bewuste raam niet, tot
ik er vanmorgen zeM voorstond en begreep,
hoe alles gegaan was. Het bezwaar was
natuurlijk het lijk te laten verdwijnen, ter
wijl het huis vol gasten was. Hierop vond
de moordenaar nu een handügen uitweg!
In het duister bond hij een touw om den
hals van het sladhtoffer, dat hij naar den
rand van het dak gesleept had, het andere
uiteinde van liet touw wierp hij over een
tak van den grooten eik en liet het los naar
beneden hangen, in de .duisternis werd dit
natuurlijk niet opgemerkt.
U zult zich herinneren, dat ik bij mijn
komst hier direct constateerde, dat Knott
reeds eenige uren dood was. hetgeen door
dokter Fay bevestigd werd. Waarom
wachtte de moordenaar zoolang met het
laten verdwijnen van het lijk? Omdat hij
niet dacht, dat wij zouden ontdekken, dat
de man al eenige uren dood was
Het kwam er nu voor hem op aan, sen
alibi te hebben. Door aan het losse einde
van het touw te trekken, wat hij doen kon
zonder dat iemand het merkte, zou het
lichaam van het dak glijden, en door de
takken van den boom naar beneden vallen,
zooals Inderdaad geschiedde. Page vond het
lichaam en niemand was iets wijzer om
trent de manier, waarop het daar gekomen
was."
„En hoe weet u, wie de moordenaar is?"
vroeg Lancaster.
„Vingerafdrukken! Ik heb de verschil
lende departementen opgebeld en tenslotte
gekregen wat ik wenschte.. de man was
reeds eerder met de politie in aanraking
geweest!"
Pendrill zat onrustig op zijn stoel te
draaien. Fay's injectie had hem gekalmeerd
en hij had slaperig zitten luisteren naar
York's uiteenzetting.
„Is het noodig, dat ik die handboeien
om hou?" vroeg hij. „De schade aan den
wagen zal ik vergoedenik werk voor
een solide firma, ze zijn er goed voor!"
Fenton keek den kapitein vragend aan.
„Nog niet," zei deze kortaf.
Fenton ging weer zitten. „Hou ze nog
maar een beetje om," zei hij tegen Pendrill,
„het is veiliger en het spaart me misschien
de moeite je ze straks weer om te moeten
leggen!"
„Ik heb niemand vermoord!" zei Pendrill
half huilend, maar Fenton legde hem met
een gebaar het zwijgen op.
„En Lewis?" vroeg Watson. „We weten
dat hij niet hier kwam om het halssnoer te
stelen. Waarom en hoe werd hij dan
gedood?"
„Dat was gemakkelijker dan het ver
moorden van Knott." zei York.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
KLOMPENKOOPMAN HEEFT HET DRUK. MET ZIJN HOOG OPGELADEN
GEN GAAT HIJ DE BOERDERIJEN LANGS OM ZIJN WAAR AAN DEN MAN
(EN AAN DE VROUW) TE BRENGEN. (Polygoon)
IN DENEMARKEN IS MET MEDEWERKING VAN DE DUIT-
SCHE AUTORITEITEN een vrijwilligerscorps tegen luchtgevaar
in het leven geroepen. Vrouwelijke leden van dit corps in volle
uitrusting. (Scherl)
A DEN GROOTEN SLAG IN FRANKRIJK genieten de mannen van de Duit- DUITSCHE CAVALERIE AAN DE FRANSCHE KUST. MANNEN EN PAARDEN VOELEN ZICH BEST BIJ HET FRISSCHE WATER,
che pantserwagens van een welverdiende rust. De voertuigen moeten echter in (Holland)]
itstekende conditie gehouden worden. Het reinigen van het kanon van één
der wagens. (Scherl)
DE NEDERLANDSCHE ATHLETIEKKAMPIOENSCHAPPEN TE AM-
STERDAM. De finish van de 100 meter hardloopen. Van rechts naar
links Osendarp (2de), Nota (op voorgrond 1ste), Osta (3de) en
Geul (4de). (Polygoon,
IN DE HAVEN VAN SYDNEY VONDEN ZEILWEDSTRIJDEN
PLAATS. WAARBIJ EIGENAARDIGE TYPEN ZEILBOOTEN
TE ZIEN WAREN. (Holland)
