Premie-keuring van paarden te Hoofddorp - Banden-contróle
'SI sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
«BLOED VAN
BOEDDHA"
FEUILLETON
dit huis werkte. Wat was het motief dat
achter de serie moorden van de laatste
dagen zat? Met gesloten oogen leunde ze
achterover en trachtte de verschillende
stukken van de puzzle aan elkaar te pas
sen. Plotseling was er iets dat haar aan
dacht trok. Wat het was kon ze niet zeg
gen, maar een instinct dwong haar naar
de kast te gaan. Reeds strekte ze een hand
uit om de hoeden en andere kleedingstuk-
ken die op een plank bovenin de kast
legen te ordenen, toen zij deze als door
een adder gestoken, terug trok. Het gevoel
van onwel zijn was vergeten. Ze rende de
deur uit, de hall dc-or. Op de plank, ver
scholen tusschen de kleeren lag een zwart
étui, het étui waarin de „Blceödruppelen
van Boeddha" geborgen waren! Ze had het
onmiddellijk herkend als hetzelfde étui wat
ze gezien had, toen de safe geopend werd.
Carol Spencer was geen nerveuze vrouw.
Was dit wel het geval geweest, dan zou ze
immers nooit het beroep gekozen hebben,
dat ze nu uitoefende. Ze wist natuurlijk
niet, dat er in het museum dien nacht
ingebroken was, maar dc aanwezigheid van
het étui in haar kast deden haar dit wel
vermoeden. Haar eerste ingeving was York
te waarschuwen.
De kapitein kwam juist met Fay, Fenton
en Muer uit Watson's kamer en Carol botste
bijna tegen hem aan. Ze struikelde en zou
gevallen zijn, als York haar niet had tegen
gehouden.
„Neem me niet kwalijk," zei hij met een
knipoogje.
„Ik moet u onmiddellijk spreken." zei ze
gejaagd, „kunt u even mee gaan naar mijn
kamer?"
Hij keek haar met een eigenaardigen blik
aan.
„De conventiesbegon hij, maar ze
liet hem niet uitspreken.
„Het is nu geen tijd voor dergelijke on
zin", en met een blik op de anderen ver
volgde ze: „Als u erop staat kan iemand
meegaan als chaperonne, maar het is drin
gend noodzakelijk dat ik u zonder uitstel
spreek!"
York knikte. Hij volgde haar, keerde zich
toen om en riep Muer.
„Ga mee, Tommy", zei hij, „de andere
heeren willen beneden wel op ons wachten."
Carol opende de deur van haar kamer,
keek met een snellen blik om zich heen en
liet toen de anderen binnentreden. Ze sloot
de deur zorgvuldig achter zich en draaide
den sleutel om.
Daarna deed ze de kastdeur open en wees
den beiden mannen het étui.
„Ik heb het niet aangeraakt," zei ze, „zoo
veel detective-instinct heb ik nog wel."
York pakte het doosje voorzichtig aan de
uiteinden op en bekeek het zorgvuldig.
„Hebt u wat poeder voor me?" vroeg hij
aan Carol, „en uw poederdons?"
Ee:i oogenblik keek ze hem verwonderd
aan, toen begreep ze het en gaf hem het
gevraagde. York legde het étui op tafel, be
poederde het voorzichtig, blies het teveel
weg en bekeek het resultaat nauwkeurig
Er was geen enkele vingerafdruk te be
kennen.
„Dat had ik verwacht," zei hij, „ook de
safe was zorgvuldig afgeveegd om de af
drukken te laten verdwijnen. Het is niet
aan te nemen, dat iemand, die zoo handig
te werk gaat, die een combinatieslot op het
gehoor kan openen, de onvoorzichtigheid
zou begaan vingerafdrukken op het étui
achter te laten!"
„U veronderstelt dus.
„Ik veronderstel niet, ik weet! De safe in
het museum werd geopend in den tijd dat
wij onder den invloed van het gas waren.
Het étui wordt vermist."
Carol keek verwonderd. „Ik begrijp al
leen niet, waarom de dief het étui hier ver
stopt heeft, na al de moeite die hij gedaan
heeft om het te pakken te krijen!"
York brak het étui met zijn zakmes open,
en toonde Carol het snoer.
„Begrijpt u het nu?" vroeg hij.
Ze schudde het hoofd. „Nee," zei ze, „ik
snap er niets van!"
„Als het nu eens de bedoeling van den
dief geweest was, de verdenking op u of op
miss Vaughan te werpen? Waarom hij dit
heeft willen doen is mij ook niet duidelijk
In ieder geval is de dief een beter ken
ner van juweelen dan u bent. Toen hij het
étui opende, zag hij onmiddellijk, dat de
steenen valsch waren. Daar we veilig kun
nen aannemen dat de dief en de moorde
naar een en dezelfde persoon zijn, vond hij
het te gevaarlijk de waardelooze imitatie
bij zich te hoüden. Hij heeft dus direct
maatregelen genomen, ze kwijt te raken.
Waarschijnlijk heeft hij toen de gelegen
heid waargenomen, meteen de verdenking
op een ander te werpen!"
Carol stond een oogenblik sprakeloos van
verontwaardiging.
„De ellendeling!" riep ze toen uit.
York grinnikte. „U vergeet, dat uw ka-
mergenoote nu niet zoo'n onbevlekte repu
tatie geniet", zei hij, „als ik niet van een
paar dingen op de hoogte was, wat de
moordenaar nu weer niet weet, dan was het
heelemaal niet zoo verwonderlijk geweest,
als ik door het vinden van het étui in deze
kast, Lydia zou zijn gaan verdenken. Het
is geen stomme streek van hem geweest,
jammer genoeg voor hem is het echter mis
lukt!"
„Lydia is niet van haar kamer geweest
van het oogenblik af dat we gegast zijn,
tot we vanmorgen samen naar beneden
gingen", bracht Carol in het midden. „En
ze is daarna ook niet meer boven geweest.
Ik ben beneden steeds in haar nabijheid
geweest, tot ik naar boven ging en het
étui hier vond."
York stak een pijp op en zette zich ge
makkelijk in een stoel.
„Was de deur gesloten, toen u naar bene
den ging?" vroeg hij.
„Wel gesloten, maar niet op slot", ant
woordde zij. „Men sluit meestal geen deu
ren af, als men ergens gast is."
York keek haar aan. „Met al die moor
den van de laatste dagen zou dat anders
wel aan to bevelen zijn," zei hij ernstig.
„Ik zou u aanraden, het in het vervolg wel
te doen. Doet u het om mij een genoegen
te doen!"
Ze keek hem ongeloovig aan.
„U hebt nu gezien, dat er iemand is, die
pogingen doet om uw kamergenoote ver
dacht te maken", ging York voort, „wie
zegt u, dat u niet het volgende slachtoffer
zult zijn?"
Het meisje verbleekte. Ze viel in een stoel
tegenover York en Muer neer.
„Waaruit concludeert u dat?" vroeg ze
verschrikt.
„Ik weet het niet", zei hij langzaam, „een
directe aanleiding ertoe heb ik niet, maar
als ik Instinctief iets voel, probeer ik dat
nooit te beredeneeren. meestal komen die
voorgevoelens uit."
Carol glimlachte flauw. „Een beroemd
detective als u gaat toch niet op voorgevoe
lens af?"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
door
HAROLD WARD
2)
Op den morgen, volgend op den gifgas-
acht liep zij, evenals de anderen doelloos
oor het huls te dwalen. Ze was niet in
aat geweest te ontbijten. De onpleizierige
evolgen van het gas waren nog niet geheel
itgewerkt en daar ze zich nog heelemaal
let goed voelde, besloot ze nog wat te gaan
gen. Ze ging dus naar de kamer,
ie ze met Lydia Vaughan deelde. Deze lag
P een langen stoel op de veranda met ge-
oten oogen en een pijnlijk vertrokken
ezicht. Dc andere gasten waren over de
verschillende vertrekken verdeeld. Sommi
gen zaten op de veranda, anderen in den
tuin, terwijl een deel zich op zijn kamers te
ruggetrokken had. Carol lette niet op hen,
ze vond het prettig filleen te zijn op dat
®Dgcnbllk.
Met een enkel wooid tot Lydia, d'e er
nauwelijks op reageerde, keerde ze zich om
en begon langzaam de trappen naar boven
te beklimmen. Ze wierp zich aangekleed op
haar bed. Maar de slaap wilde niet komen.
Een half uur woelde ze onrustig, toen stond
Z»J op om op een stoel te gaan zitten
nadenken.
.^Wat was de geheimzinnige macht, die in
i VaéY<
OP HET CONCOURS-TERREIN TE HOOFDDORP werden de premie-
keuringen gehouden, uitgeschreven door de afd. Noord-Holland van de
V.L.N. Een merrie met veulen draaft tijdens de keuring voor de jury
DE PREMIE-KEURINGEN TE HOOFDDORP. Een drietal veulens wordt
door een paardcn-liefhebster van een lekker hapje klaver voorzien.
HUIZEN DOOR BOMMEN VERWOEST. Engelsche vliegers wierpen dezer dagen bommen op
een Nederlandsche stad. De ravage in een woonwijk was zeer groot.
EEN TROUWLUSTIG PAARTJE
te Hollandsche Rading maakte
de reis naar het raadhuis in
Maartensdijk per trein.
DE MANSCHAPPEN VAN DE DUITSCHE POLITIE speelden op het voetbal terrein aan het
Olympiadeplein te Amsterdam een wedstrijd tegen manschappen van den Opbouwdienst. De be
groeting. Rechts het elftal van de Duitsche politie.
1$ 4
DE 100STE WAGON gele komkommers werd uit Nederland naar Duilschland
I verzonden door de Amstcrdamsche gecombineerde tuinders- en veilingorganisatie en de
Nederlandsche Veiling. De feestelijk versierde
wagon wordt geladen.
DE AUTOMOBILISTEN-VERGUNNINGHOUDERS in Nederland moeten, op last van de Rijksverkeersinspectie, de banden van
hun wagens laten controleeren. Op het Stadionplein te Amsterdam tijdens het noteeren van de nummers der banden.
