De Fuehrer doet een laatste
beroep op het gezond
verstand in Engeland
reden
voort te
den oorlog
zetten
LEID5CH DAGBLAD, Zaterdag 20 Juli 1940
Derde Blad
No. 24637
ijlste Jaargang
Duitsche weermacht is thans
sterker dan ooit
Men wilde niet luisteren
Noorwegen
Nederland en België
Frankrijk verslagen
ztfn rede voor den Rijksdag heeft de
_\iehrer o.m. gezegd:
„Te midden van den geweldigen strijd
,;:m de vrijheid en voor de toekomst van hot
'mitsche volk heb ik u voor deze zitting
Ij een laten roepen.
De motieven daarvoor liggen in de
noodzakelijkheid, dat wij ons eigen
volk Inzicht geven in den unieken
historischcn aard der gebeurtenissen,
die wij beleefd hebben, dat wij \cr-
iit dienden dank brengen aan de so!-" *cn,
i en in het streven, een poging te doen
om nog eens en voor het laatst een
beroep op het gezonde verstand te doen.
'uWle de factoren van dit historische con
vict vergelijkt met omvang, grootte cn
lsltaagwijdte der militaire gebeurtenissen, zal
ïTZlen, dat feiten en offers van dezen strijd
geen verhouding staan tot de e-'-ccrde
11 inleidingen, zij het ook, dat deze aanlei
dingen zelf slechts voorwendsels voor ver-
brgen bedoelingen waren.
t iHct programma der nationaal-socia-
r llstisehe beweging was, voor zoover het
betrekking had op de toekomstige vor-
jrnlng van de verhouding tusschcn rijk
en buitenwereld, een poging om een
bnherziening van het verdrag van Ver
tot stand te brengen. Onder alle
doch, voor zoover
maar eenigszins mogelijk was, langs
vreedzamen weg. Deze herziening was
natuurlijke noodzaak.
De onhoudbaarheid van de bepalingen
in Versailles lag niet slechts in de ver
nederende discrimineering, de ontrechting
c/ereenkomstig de gewaarborgde ontwape-
:lng van het Duitsche volk, maar vooral in
ie daaruit afgeleide stoffelijke vernietl-
i Ing van het heden en de voorgenomen ver-
ietlging van de toekomst van een der
rootsto cultuurvolken der wereld, in het
olkomen zinnelooze ophoopen 'an enorme
antallen landen onder de heerschappij
an eenlge staten, in het ontnemen van de
•nvervangbare levensbasis en de onmis
baarste levenswaarden aan de or "u wor-
>enen.
ïelaas heeft, in overeenstemming met den
ril van de mannen, die voor het dictaat
•an Versailles verantwoordelijk waren, -
>eneefsche instelling zich niet beschouwd
Is een Instituut voor het tot stand bren-
en van verstandige herzieningen, maar zij
eeft zich van het begin af slechts gezien
ls garant voor de meedoogenlooze tenuit-
oerlegging en handhaving der bepalingen
an Versailles Alle pogingen van het de-
locratische Duitschland om langs den weg
*n herziening een gelijkstelling van het
ultsche volk te bereiken, bleven zonder
isultaat Het ls in het belang van een
'erwinnaar, dat hij dc bepalingen, die
>or hem van nut zijn, als voor leder heilig
>et voorkomen. Het ligt echter ln het
>zen van den drang tot zelfbehoud van
n overwonnene, dat hij de algemeene
'ïnschelijke rechten herwint. Voor hem
d het dictaat van een overmoedigen
jenstander te minder kracht van wet,
ar deze tegenstander geen eerlijke over-
nnaar was. Daarom was de pretentie van
Engelschcn en Franschen, die het
,:taat van Versailles beschouwd willen
n aLs een soort Internationale of zelfs
n hoogere wetgeving, voor lederen eer
den Duitscher niets anders dan een bru-
«Watiglng, en de onderstelling, dat
st Engelsche of Fransche staatslieden
bn?eKs van het recht of zelfs van
menschelijke beschaving zouden zijn,
Cln^toXt.013 ^at gebied voldoende
paast de binnenlandsche verlossInK van
0 S kapitalistische boeien, van een
Jine pluto-democratlsche laag van ult-
de natlonaaJ-soclallstlsclie
weging in haar programma voor de bui-
politiek den wil tot bevrijding
n het rijk uit de boeien van het dictaat
P„ yersaiUe, verkondigd. De Duitsche
X,\?iiiXZ,5n',n? waj5 cen natuurlijke
odzakeiykheld, iets dat van zelf spreekt
tLbC5taai? en do eer van elk groot
ik. dooi het nageslacht zullen deze
enen eens buitengewoon -gematigd ge-
emd worden Al deze elschen moesten in
practfjk echter tegen den wil van de
i usch - Fransche machthebbers doorgezet
,en- Wij allen hebben het nu eerst
'nt beschouwd als een succes van de
ding van het derde rijk, dat de ten uit-
-rlcgging der herzieningen jarenlang
naer oorlog kon geschieden, niet dat wij,
>als de Fransche en Engelsche demago
gen beweerden, niet tot het voeren van
oorlog in staat geweest zouden zijn. Toen
het er echter eindelijk naar uiteog, dat
dank zij een ontwakend gezond verstand
door Internationale samenwerking ook de
overblijvende vraagstukken op vreedzame
wijze zouden kunnen worden geregeld, werd
ae overeenkomst yan München van 29
September 1938 door de openbare meening
in Londen en Parijs niet ailecn niet toegc
Juicht, maar Zelfs veroordeeld, als een af
schuwelijk tecken van zwakheid. De met
bloed bevlekte Joodsch-kapitalistischc oor
logsophitsers zagen ln de mogelijkheid van
zulk een vreedzame herziening het verdwij
nen van een tastbare aanleiding voor dc
verwezenlijking hunner waanzinnige plan
nen. De samenzwering van erbarmelijke
omkoopbare politieke creaturen en heb
zuchtige finahCiecle magnaten, voor wie de
oorlog een welkom middel ls om hun zaken
beter te laten gedijen, kwam weer eens
naar voren. Het Internationale Joodsche
volkengif begint steeds meer een verwoes
tende uitwerking tegen ieder gezond ver
stand te hebben. Joden en vrijmetselaars,
wapenfabrikanten en oórlogswlnstmakers,
internationale handelaars en beursspecu
lanten vonden politieke individuen, despe
rado's en Herostratos-naturen. die den
oorlog als het meest begeerlijke voorstel
den. Aan deze misdadige figuren was het
toe te schrijven, dat de Poolsche staat werd
aangezet tot het aannemen van een hou
ding, die in geen proportie stond tot den
Duitschen eisch en nog veel minder tot de
gevolgen daarvan. Want Juist tegenover
Polen heeft het natlonaal-socialistische
Duitsche rijk een ware zelfoverwinning
getoond.
Geen andere staatsman had het aan
gedurfd het Duitsche volk hier een op
lossing voor te stellen, die ik het deed.
Als Churchill en de andere oorlogsop
hitsers maar een fractie van de ver
antwoordelijkheid in zich gehad had
den, die lk tegenover Europa voelde,
dan zouden zij hun laaghartig spel niet
hebben kunnen spelen.
Want slechts aan dezen en alle anderen
ln en bulten Europa, die belang hadden bij
een oorlog, was het te wijten, dat Polen
mijn voorstellen, die noch zijn eer, noch
zijn bestaan op eenlge wijze aantastten,
afwees en in plaats daarvan naar de ter
reur en de wapenen greep."
Na verwezen te hebben naar de maan
denlange en bovenmenschelljke zelfbeheer-
sching van Duitschland, ondanks de voort
durende moordaanslagen op Volksdult-
schers, zeide de Fuehrer o.m.:
„Nog op 2 September kon de strijd ver
meden worden. Mussolini stelde voor, alle
vijandelijkheden onmiddellijk te staken en
tot vreedzame onderhandelingen over te
gaan. Ofschoon Duitschland zijn legers ze
gevierend zag oprukken, nam ik dit voor
stel aan. Doch de Engelsch-Fransche oor
logsophitsers hadden oorlog noodig en
geen vrede."
De Fuehrer sprak daarna over de verza
meling documenten op het station de la
Charlte, die van unieke historische betee-
kenis Ls. „Deze documenten, aldus Hitier,
bevatten de eigenhandige aanteekeningen
van de heeren Gamelln, Daladier, Wey-
gand enz. Zij kunnen derhalve op ieder
moment door hen bevestigd of geloochend
worden. Deze documenten geven ophelde
ring over het drijven van hen, die bij den
oorlog en bij de uitbreiding van den oor
log belang hebben. Zij toonen aan, hoe
voor deze ijskoude politici en militairen
alle kleine volken slechts middel tot het
doel waren, hoe zij trachtten Finland voor
hun belangen te gebruiken, hoe zij beslo
ten hadden. Noorwegen en Zweden tot het
tooneel van den oorlog te maken, hoe zij
beraamden den Balkan in brand te zetten,
om van daar uit honderd divisies aLs hulp
troepen te krijgen, hoe zij voorbereidingen
troffen voor het bombardement van Ba-
toem en Bakoe onder even geraffineerde
als gewetenlooze uitlegging van de Turk-
sche neutraliteit, die bun niet ongenegen
was, hoe zij Nederland en België steeds
vaster in hun netten verstrikten en ein
delijk vastlegden ln bindende stafbeper
kingen, en vele andere dingen van dezen
aard.
De documenten gaven echter ook een
beeld van de geheele dilettantistische me
thoden, waarop deze politlceerende óorlogs-
ophitsers den door hen aangestoken brand
trachtten te beheerschen, van hun militaire
democratie, die mede verantwoordelijk ls
voor het afschuwelijke lot, dat zij hon
derdduizenden en mllUoenen soldaten van
hun eLgen landen beschoren hebben, van
hun barbaarsche gewetenloosheid, waar
door zij ln koelen bloede hun volken tot
massa evacuatie aandreven, waarvan de
militaire gevolgen voor henzelf slechts na-
dcellg, doch welker algemeen menschelijke
gevolgen ontstellend wreed waren.
Op 6 October 1939 heb lk van deze paats
uit voor de tweede maal in den oorlog tot
het Duitsche volk gesproken. Ik heb toen
een beroep gedaan op het inzicht der ver
antwoordelijke mannen ln de vijandelijke
staten en op de volken zelf.
Ik waarschuwde voor een voortzetten van
den oorlog, waarvan de gevolgen slechts
verwoestend konden zijn. Ik waarschuwde
ln het bijzonder de Franschen ervoor een
oorlog te beginnen, die onvermijdelijk van
de grens af verder doordringt en die. hoe
de afloop ook zou zijn, vreeselijke gevolgen
zou hebben. Ik heb dit beroep toen ook tot
de rest van de wereld gericht, zij het ook
met de vrees niet alleen niet gehoord te
worden, maar waarschijnlijk pas recht de
boosheid der belanghebbende oorlogsophit
sers op te wekken. Het is precies zoo uitge
komen. De verantwoordelijke elementen in
Engeland en Franrljk hebben in mijn op
roep een gevaarlijken aanval op hun oor
logszaak gespeurd. Zij maakten zich dan ook
onmiddellijk op om te verklaren, dat iedere
gedachte aan een vergelijk kansloos was,
ja, als een misdaad beschouwd werd, en dat
de strijd moest worden voortgezet in naam
van de cultuur, de menschelijkheid. den
vooruitgang en de beschaving en ook nog
ln naam van de heilige religc, dat tot dat-
doel negers en boschjesmanncn gemobili
seerd moesten worden en dat dan de zege
vanzelf moest komen. In enkele dagen wa
ren deze ophitsers erin geslaagd mij voor
dc rest van de wereld eenvoudig als een
lafaard voor te stellen. Opi mijn vredes
voorstel werd ik beschimpt, persoonlijk be-
leedlgd, Chamberlain bespuwde mij voor het
oog der wereld en weigerde, ln overeen
stemming met de aanwijzingen met de ach
ter hem staande ophitsers Churchill, Duff
Cooper, Eden, Hore Belisha enz., over een
vrede ook maar te praten, laat staan daar
voor te werken. Zoo heeft deze grootkapi-
tallstlsche kliek van belanghebbenden om
voortzetting van dep, .oorlog geschreeuwd.
Die voortzetting Ls tpans begonnen. Terwijl
deze Britsch-Fransche oprlogskllek rondzag
naar nieuwe mogelijkheden tot uitbreiding
van den oorlog en naar nieuwe slachtoffers,
heb ik mij eraan gewijd, den organisato-
rischen opbouw der Duitsche weermacht te
voltooien, nieuwe formaties op te richten,
den stroom van oorlogsmateriaal uit de fa
brieken aan den gang te brengen, de laatste
opleiding der geheele weermacht voor haar
nieuwe taak te bevelen. Bovendien noopte
het slechte weer in den laten herfst en den
winter tot uitstel der miltaire operaties. In
den loop van Maart kregen wij echter ken
nis van Britsch-Fransche plannen tot In
menging in het Russlsch-Finsche conflict,
niet zoozeer om de Finnen te helpen als
om Rusland, waarin men een met Duitsch
land samenwerkende mogendheid zag,
schade te berokkenen. Uit dit plan ontwik
kelde zich het besluit, zoo mogelijk actief in
Finland ln te grijpen, om een basis te krij
gen voor het uitbreiden van den oorlog
over de Oostzee. Tegelijkertijd hoorde men
steeds meer van de voorstellen van den
geallieerden oorlogsraad, die inhielden, dat
men of den Balkan en Kleln-Azië ln brand
zou steken om den toevoer van Russische
en Roemeensche petroleum naar Duitsch
land af te snijden, of het Zweedsche ijzer
erts ln handen zou krijgen. Tot dat doel zou
een landing in Noorwegen worden onder
nomen om in de eerste plaats den erts-
spoorweg naar Narvik ln handen te krijgen.
Op het laatste oogenblik verviel de reeds
beraamde actie in de Noordsche staten door
den Russisch-Finschen vrede. Eenige dagen
later reeds werden deze voornemens weer
sterker. Zij kregen nu vorm in een duidelijk
besluit. Éngeland en Frankrijk waren over
eengekomen, bij verrassing een aantal van
de belangrijkste punten van Noorwegen te
bezetten onder het voorwendsel, daardoor
een einde te maken aan den steun van het
Zweedsche erts aan de Duitsche oorlog
voering. Om het Zweedsche erts geheel in
handen te krijgen, had men het plan in
Zweden binnen te rukken en de geringe
strijdkrachten, die Zweden op de been zou
kunnen brengen, zoo mogelijk vriendschap
pelijk, zoo noodig echter met geweld ter
zijde te schuiven. Dat het gevaar onmiddel
lijk dreigde, vernamen wij door de ontem
bare spraakzaamheid van den eersten lord
der Britsche admiraliteit. Wij kregen verder
een bevestiging door een aanduiding, die
Reynaud een buitenlandsch diplomaat ge
geven had; dat de termijn tweemaal uitge
steld is en dat de achtste April de derde en
definitieve termijn was. weten wij echter
pas sedert kort en definitief is dat eerst
bevestigd na het vinden der protocollen van
den geallieerden oorlogsraad. Zoodra het ge
vaar duidelijker werd, gaf ik de Duitsche
weermacht de noodige orders. De zaak van
de „Altmark" toonde reeds aan, dat de
Noorschc regeering niet bereid was haar
neutraliteit te handhaven. Bovendien bleek
uit de berichten van agenten, dat althans
tusschen de vooraanstaande leden der Noor-
sche regeering en de geallieerden volledig
overeenstemming bestond. Ten slotte deed
de Noorsche reactie op het binnendringen der
Britsche mljnleggers in de Noorsche souve-
reine wateren ook den laatsten twijfel ver
dwijnen. De Duitsche operatie, die tot ln
de kleinste bijzonderheden was voorbereid,
werd daarbij ontketend. In feite was nu de
toestand iets anders, dan hij zich op 9 April
aan ons voordeed. Terwijl wij toen geloof
den, enkele uren voor de Engelsche bezetting
te hebben ingegrepen, weten wij thans, dat
de landing der Engelsche troepen reeds voor
den achtsten April vastgesteld was, dat de
Inscheping der Britsche afdeelingen reeds
op 5 en 6 April begonnen was, dat echter
op het zelfde oogenblik bij de Britsche ad
miraliteit de eerste berichten over de Duit
sche maatregelen en over het uitloopen der
Duitsche vloot binnenkwamen. Naar aan
leiding hiervan besloot Churchill de afdee
lingen, die reeds aan boord gegaan waren,
weer te ontschepen, opdat de Britsche vloot
eerst de Duitsche schepen zou kunnen op
zoeken en aanvallen. Dit plan mislukte.
Slechts een enkele Engelsche torpedojager
kwam in contact met Duitsche vlootkrach-
ten en werd in den grond geboord.
Deze jager slaagde er niet in bericht to
zenden aan de Britsche admiraliteit of de
vloot. Zoo landde op 9 April een Duitsche
voorhoede in een gebied, dat zich van Oslo
tot Narvik uitstrekte. Toen te Londen het
bericht hiervan binnenkwam, loerde de eer
ste lord der admiraliteit reeds sedert vele
uren op de successen van zijn vloot. Deze
slag was de vermetelste onderneming uit de
Duitsche krijgsgeschiedenis.
Wat onze drie weermachtsonderdeelen in
dezen strijd om Noorwegen hebben gepres
teerd, verzekert hun de kwalificatie van een
allerhoogst soldatendom. De marine legde
haar operaties en later haar transporten
ten uitvoer tegen een vijand, die in totaal
een meer dan tienvoudige overmacht bezat.
Eerst na den oorlog zullen wij mogen spre
ken over de moeilijkheden, die zich juist bij
dezen veldtocht voordeden tengevolge van
talrijke onvoorziene tegenslagen, verliezen
en ongevallen. Het is de verdienste vap lei
ding en troepen, dat desondanks ten slotte
alle moeilijkheden overwonnen zijn. De
luchtmacht, die ln dit reusachtige gebied
vaak de eenlge transport- en verbindings
mogelijkheid bood, had zich zelf overtroffen.
Vermetele aanvallen op den vijand, op
schepen en landingstroepen, staan nauwe
lijks hooger dan het volhardende heldendom
der transportvllegers, die ondanks ongeloo-
felijk slecht weer steeds weer naar het land
van de*middernachtzon vlogen. De Noorsche
fjorden zijn het kerkhof van talrijke Brit
sche oorlogsschepen geworpen. Voor de on
ophoudelijke wilde aanvallen van Duitsche
bommenwerpers en stuka's moest ten slotte
de Britsche vloot wijken en het veld ruimen,
waarvan enkele weken tevoren een Engelsch
blad beweerd had, dat het voor Engeland
een genoegen zou zijn daarop de Duitsche
uitdaging tot den strijd aan te nemen.
Wat het leger betreft, reeds de overtocht
stelde den soldaten van het leger de zwaar
ste eischen. Luchtlandingstroepen hadden
op vele plaatsen mogelijk gemaakt, dat men
vasten voet kreeg. Daarna stroomde divisie
na divisie binnen. Deze begonnen den oorlog
in een gebied dat door zijn natuurlijke ge
steldheid over buitengewone verdedigings
middelen beschikte en dat voor zoovér het
Noorsche afdeelingen betrof, ook zeer dapper
verdedigd werd. Van de Engelschen, die ln
Noorwegen aan land gezét waren, kan
overigens slechts gezegd worden, dat het.
eenig opmerkelijke was de gewetenloosheid,
waarmede men zoo slecht opgeleide, onvol
doende uitgeruste en erbarmelijk aange
voerde soldaten als expeditiecorps aan land
had gezet. Van het begin af waren zij dui
delijk inferieur.
De naam Narvik zal in de geschiedenis
voor alle tijden een heerlijk getuigenis van
den geest der weermacht van het nationaal
socialistische Groot-Duitsche rijk zijn. De
heeren Churchill, Chamberlain en Daladier
waren nog tot voor kort zeer slecht inge
licht over het wezen der Groot-Duitsche
eenheid. Ik mag wel aannemen, dat juist het
in den strijd brengen van bergtroepen uit
de Ostmark aan dit Noordelijkste front van
onzen vrijheidsstrijd hun de noodige ophel
dering over het Groot-Duitsche rijk en zijn
zonen heeft verschaft. Het is Jammer, dat
de grenadiers van Chamberlain er de voor
keur aan gaven, het bij de eerste proeve van
de innerlijke gesteldheid van de met ons rijk
hereenigde stammen te laten. Generaal von
Falkenhorst heeft deze operaties te land in
Noorwegen geleid. Luitenant-generaal Dietl
was de held van Narvik. De operaties ter
zee werden ten uitvoer gelegd onder leiding
van general-admiral Saalwaechter. de ad
miraals Carls en Boehm en den vice-ad-
miraal Luetjjens.
De operaties van het luchtwapen ston
den onder leiding van kolonel-generaal
Milch en luitenant-generaal Gelssler. Het
opperbevel der weermacht, kolonel-gene
raal Keitel als chef van het opperbevel en
generaal Jodl als chef van den staf der
weermacht waren verantwoordelijk voor do
tenuitvoerlegging mijner aanwijzingen voor
de geheele actie. Nog voor de veldtocht ln
Noorwegen geëindigd was, werden de be
richten over het Westen steeds dreigender.
Terwijl voor het begin van den oorlog voor
bereidingen waren getroffen om in geval
van een onvermijdelijk conflict met Frank
rijk resp. Engeland door de Maginotlinie
te breken, kwam reeds in den loop der eer
ste oorlogsmaanden de noodzakelijkheid
op, dat men ook een eventueel optreden
tegen België, resp, Nederland onder het
oog zag."
De Fuehrer wees er hier op, dat Duitsch
land tegenover Nederland en België slechts
de noodige beveiligingstroepen had opge
steld, terwijl in dezen sector een duidelijke
ophooping van Fransche formaties, in het
bijzonder van bijna alle gepantserde en
gemotoriseerde divisies, plaats vond. „Be
slissend echter, aldus vervolgde de Fuehrer,
was de volgende constateering: terwijl bij
een loyale interpretatie der Belgisch-Ne-
derlandsche neutraliteit beide landen ge
dwongen zouden zijn geweest, juist met het
oog op de concentratie van de sterkste
Engelsch-Fransche strijdkrachten aan hun
grenzen, ook hunnerzijds het oog in de
eerste plaats op het Westen gevestigd te
houden, begonnen zij daar in gelijke mate
steeds meer hun troepen te ^verzwakken
om de grenzen tegenover Duitschland te
bezetten. Ook de berichten over besprekin
gen tusschen de generale staven wierpen
een eigenaardig licht op de Belgisch-Ne-
derlandsche neutraliteit.
Ik behoef er niet op te wijzen, dat deze
besprekingen, wanneer zij werkelijk neu
traal geweest zouden zijn, met beide par
tijen hadden moeten worden gevoerd. Ove
rigens vermeerderden de aanwijzingen voo:-
een optreden der Fransch-Engelsche troe
pen door Holland en België tegen het Duit
sche industriegebied zich zoo zeer, dat men
ook aan onzen kant deze bedreiging als een
zeer ernstig gevaar in het oog moest hou
den. De geheele Duitsche opmarsch onder®
ging dienovereenkomstig de noodige wijzi
gingen. De nauwkeurige waarnemingen,
die overal gedaan waren, gaven langzamer
hand de zekerheid, dat van begin Mei af
elk oogenblik een Engelsch-Fransche aan
val verwacht kon worden. Op 6 en 7 Mei
nam de vrees toe, dat van oogenblik tot
oogenblik een binnenrukken der zooge
naamde geallieerden in Nederland en Bel
gië tegemoet moest worden gezien. Op 8
Mei gaf ik daarom bevel voor den onver-
wijlden aanval op 10 Mei, des ochtends te
5.35 uur.
De grondgedachte dezer operaties was,
dat, terwijl men afzag van kleine neven
successen, de geheele weermacht, vooral
leger en luchtwapen, zoo in den strijd werd
gebracht, dat bij consequente uitvoering
der voorgenomen operaties, de totale ver
nietiging der Fransch-Engelsche strijd
krachten bereikt moest worden. In afwij
king van het plan-Von Schlieffen van 1914
verplaatste lk het zwaartepunt der opera
ties op den linkervleugel van het door-
braakfront, maar met schijnbare handha
ving van het omgekeerde plan. Deze mis
leiding is gelukt. Overigens werd de ten
uitvoerlegging der operatie in haar geheel
vergemakkelijkt door de maatregelen van
den tegenstander zelf. Uit de concentratie
Immers van de geheele Engelsch-Fransche
gemotoriseerde strijdmacht tegenover Bel
gië, bleek duidelijk, dat het opperbevel der
geallieerde legers besloten had, zoo snel
mogelijk dit gebied binnen te rukken. Met
het vertrouwen, dat wij hadden op de
standvastigheid van alle in het vuur ge
brachte Duitsche Infanteriedivisies, moest
echter een stoot in den rechtervleugel der
Fransch-Engelsche gemotoriseerde troeppn
leiden tot een volledige vernietiging en
ontbinding, ja waarschijnlijk tot inslui
ting dier troepen.
Als tweede operatie had ik de beheer-
sching van de Seine tot Havre aangegeven,
alsmede het verwerven van een basis aan
Somme en Aisne voor den derden aanval,
die met zeer sterke strijdkrachten over de
hoogvlakte van Langres tot de Zwitsersche
grens moest leiden. Het bereiken van de
kust tot het gebied ten Zuiden van Bor
deaux was als slot der operatie vastgesteld.
Volgens dit plan en in deze volgorde heb
ben de operaties zich ook voltrokken. Het
j gelukken van deze geweldige reeks van
veldslagen is in de eerste plaats aan den
Duitschen soldaat zelf te danken. Hij heeft
weer op alle plaatsen, waar hij gesteld was,
ten volle aan de verwachtingen voldaan.
Alle Duitsche stammen deelen in gelijke
mate in dezen roem. Ook de soldaten van
1 de jonge, eerst sedert 1933 opgenomen,
nieuwe rijksgouwen hebben voorbeeldig
gestreden en hun bloed gegeven.
Wanneer ik mijn waardeering ga uit
spreken Jegens de krachten, aan welker op
treden deze meest glorieuze overwinning
te danken is, dan komt het eerste woord
van lof toe aan een leiding, die juist in
dezen veldtocht aan de hoogste eischen
heeft voldaan. Het leger, het heeft de hem
opgedragen taak onder leiding van kolonel-
generaal von Brauchitsch en zijn chef van
den generalen staf Halder, op waarlijk
roemvolle wijze uitgevoerd. Wanneer reeds
het leidingsapparaat van het vroegero
Duitsche leger als het beste der wereld
werd beschouwd, verdient het thans min
stens dezelfde bewondering. Ja, aangezien
het succes voor de beoordeeling in laatste
instantie beslissend is, moet de leiding van
het nieuwe Duitsche leger als nog beter
worden beschouwd.
Het Westelijk leger was onder de beve
len van de kolonels-generaal Rltter von
Leeb, von Rundstedt en von Bock verdeeld
ln drie legergroepen. De legergroep van
generaal Rltter von Leeb had in de eerste
plaats tot taak. den linkervleugel van het
Duitsche westelijke front, van de Zwitser
sche grens af, tot de Moezel, zoo krachtig
mogelijk te verdedigen. Het was de bedoe
ling, dat pas in een later stadium der
operaties ook dit front met twee legers on
der bevel van kolonel-generaal von Witz-
leben en generaal Dollmann actief in den
vernietigingsslag zou ingrijpen. Den tien
den Mei, om 5.35 uur in den ochtend, wa
ren de beide legergroepen van de kolonels
generaal von Rundstedt en von Bock gereed
voor den aanval.
Zij hadden tot taak, op het geheele front
van de Moezel tot aan de Noordzee door de
vijandelijke grensstellingen te stooten.
Nederland te bezetten, tot Antwerpen en de
Dyle stelling door te dringen, Luik te nemen,
voor alles echter met de geconcentreerde
aanvalskrachten van den linkervleugel de
Maas te bereiken, den overgang tusschen
Namen en Carignan met het volle gewicht
van pantser- en motordivisies bij Sedan to
forceeren en in het verdere verloop dezer
operaties tot aan de zee door te stooten.
Aan de zuidelijke legergroep Rundstedt
was bovendien de belangrijke taak opgedra
gen, in het verloop van de doorbraak de
beoogde afscherming van den linkervleugel
volgens de plannen te verzekeren, om een
herhaling van het wonder van de Marne van
1914 bij voorbaat uit te sluiten. Deze ge
weldige, voor het verdere verloop van den
oorlog reeds beslissende operatie, liet reeds
het Duitsche leiderschap in heiligen glans
schitteren. Behalve de leiders der beide
legergroepen en hun chefs van den genera
len staf, luit.-generaal von Bodenstern en
luit.-generaal von Salmuth, hebben zich
daarbij de volgende legerleiders zeer onder
scheiden
kolonel-generaal von Kluge als leider van
het vierde leger, kolonel-generaal List als
leider van het twaalfde leger, kolonel-gene
raal von Relchenau als leider van het zesde
leger, generaal von Kuechler als leider van
het 18de leger, generaal Busch als leider van
het zestiende leger en de generaals von
Kleist, Guderian, Hoth en Hoeppner als lei
ders van pantser- en motortroepen. De
voortzetting van de operaties in de alge
meene richting van Aisne en Seine had niet
ten doel In de eerste plaats Parijs te ver
overen, doch de uitgangsstelling te schep
pen. resp. te beveiligen, voor dé doorbraak
naar de Zwitsersche grens. Ook deze gewel
dige aanvalshandeling verliep, dank zij de
voortreffelijke leiding van alle graden, ge
heel volgens plan.
De intusschen tot stand gekomen wisse
ling in het onperbevel van het Fransche
leger moest dit nieuwe we°rstandsk— ~ht
schenken en aan den ongelukkig begonnen
strijd de door de geallieerden verlangde
wending geven.
Inderdaad gelukte het, de nieuwe aan-
valshandelingen van de Duitsche legers op
