Overdracht Heldenkerkhof te Delft - Défilé voor dr. Seyss Inquart
„BLOED VAN
BOEDDHA"
81ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
DIK VAN DEN WIND LEVEN. EEN VREDIli
PLAATJE TE STOMPETOREN (N.-H.)
DE LEIDSCHEVAART TE NOORDWIJKERHOUT, WELKE DEN LAATSTEN TIJD
SLECHT BEVAARBAAR WAS, WORDT DOOR NIJVERE HANDEN WEER IN
GOEDEN STAAT GEBRACHT.
EEN GROOT AANTAL KOEIEN uit het vroegere ge
ïnundeerde gebied bij Weesp wordt, daar er niet genoeg
gras voor deze dieren is, aangekocht ten behoeve van de
boeren uit de Grebbestreek. Naar haar nieuwe bestemming!
door
HAROLD WARD
1)
HOOFDSTUK I.
De doode onder den booni.
Ergens in het huis sloeg een klok liet
kwartier. In den vooravond had het gere
gend, en de bui had een heerlijke opfrls-
schlng gebracht na de hitte overdag. Groo-
te. zware wolken rolden nog langs de maan
een lichte bries bracht de geuren van dui
zenden bloemen uit het park.
In het sous-terrain had iemand een cock
tailbar geïmproviseerd door een plank over
een paar schragen te leggen, en het geheel
met een wit laken te bckleeden. Men hoor
de het lachen en praten van de bezoekers,
en het fijne getinkel van ijs tegen glas De
radio stond aan. atmosferische storingen
maakten de uitzending, een jazzband uit
het een of andere New-Yorksche restau
rant. niet tot een onverdeeld genot, maar
dat hinderde de dansers niet. zij hadden
de eetzaal in een dansvloer herschapen,
door de tapijten op te rollen en stoelen en
tafels langs de wanden te schuiven.
De jongeman, die onder de boomen voor
het huis heen en weer liep, kreeg heimwee
bij het hooren van die bekende klanken,
een gevoel dat hem anders vreemd was. Hij
draaide zich om en staarde naar de ver
lichte ramen voor het huis.
Een oogenbllk kwam er een woedende
uitdrukking in zijn oogen, toen veranderde
zijn stemming en gleed er een glimlach
om zijn mond
„Dwaas die ik ben," mompelde hij. „Na
tuurlijk lacht ze me uit!Ik geloof wer
kelijk, dat ik Jaloersch ben!"
Een windvlaag deed de bladeren boven
zijn hoofd ritselen. De wolkenbank voor de
maan dreef weg, en het landschap baadde
zich een oogenbllk in een zilveren glans.
Een druppel regenwater lekte langs een tak
en viel juist in zijn hals. Hij maakte een
ongeduldige beweging en keek op zijn hor
loge. Het was kwart over twaalf, twintig
minuten wachtte hij nu al op Virginia Lee
Hij stak zijn derde sigaret aan en vloekte
binnensmonds
Hoog boven hem klonk het gegons van
een vliegtuig, hij keek op, en zag de na
vigatie lichten recht boven zich. Uit het
dichtbij gelegen moeras klonk het onheil
spellende geluid van een alligator. Hij haal
de ongeduldig zijn schouders op. vanavond
nog had Iemand hem verteld dat alligators
's nachts geen geluid maakten.
Een eind verder viel iets met een doffen
slag op den grond, een geluid of een zak
graan in de modder valt. Zouden alligators
soms ook de gewoonte hebben, 's avonds
wandelingen in het park te maken? Hij
huiverde en versnelde onwillekeurig z\jn
schreden. Dan draalde hij schouderopha
lend weer om en vervolgde zijn wake onder
de boomen. Uit het huls klonk het heldere
lachen van een vrouw, vermengd met de
lagere tonen van een man. Virginia Lee en
Dore Watson, wist hij. Opnieuw kwam zijn
woede boven, Watson kon hij niet uitstaan,
hij had het land aan dikke, zelfvoldane
mannen. De maan, die Juist weer achter
de wolken te voorschijn kwam, had juist
zoo'n bleek, opgeblazen pafferig gezicht als
Watson, hij stak zijn tong uit en schaamde
zich meteen voor die kinderachtigheid. Uit
de radio kwamen de klanken van zijn lie-
vellngswals, hij verlangde terug naar de
heldere lichten van New-York bij avond,
het scheen hem maanden geleden dat hij
^r was en toch was hij pas een paar dagen
hier.
Dien zelfden middag had hij nog gedacht
dat het leven in het Zuiden zoo slecht niet
as, maar toen was Virginia bij hem, de
donkere, knappe Virginia Lee. Nu verlang
de hij weg te komen, hoe eerder hoe liever,
om alles te vergeten. Zoodra hij zijn zaken
had afgehandeld, ging hij terug, de don
kere Virginia, die met zijn hart speelde,
wilde hij nooit terug zienWilde hij
dat werkelijk?Hij begreep niet wat
een meisje als Virginia in dien opgeblazen
kermisballon van een Watson zag. Hij was
Jaloersch. En hij was woedend op zichzelf,
omdat hij Jaloersch was. Hij zuchtte en
keek weer op zijn horloge. Twintig over
twaalf! Hij stak een nieuwe sigaret op aan
de oude en probeerde zich zelf wijs te ma
ken, dat het hem hoegenaamd niets kon
schelen of ze kwam of niet. Om twaalf
uur zou ze onder de boomen voor het huis
komen, had ze hem beloofd. Nijdig gooide
hij de pas opgestoken sigaret weg en draai
de zich om. Hij zou een cocktail gaan halen
aan de bar. Tenslotte waren er in New-
York meisjes genoeg, meisjes, die hem niet
lieten wachten, als hij een afspraakje met
ze maakte!
Oa'twood Manor stond, zooals de meeste,
oude huizen ii het Zuiden, op eenigen af
stand van den grooten weg Het wit geverf
de huis lag temidden van prachtige oude
eiken, een breede veranda, met witte zui
len, liep langs het geheele front. Aan den
rechterkant was een porte-cochère, herin
nering aan de dagen van paard-en-wagen
die toegang gaf tot een ruime hall, een
geweldige eik. grooter dan de rest, spreid
de zijn takken over het schuin afloopende
dak.
Achter het huis stonden de bijgebouwen
en wat verder naar rechts, de witgekalkte
huisjes van de negerbedienden. Een beek
liep door den tuin en verloor zich, een mijl
achter het park, in het moeras. Hier en
daar stonden beelden tusschen het groen,
wit glanzend, spookachtig in het ongewisse
licht van de maan. Jimmy Page had echter
geen oog voor de schoonheid van dit alles,
resoluut richtte hij nu zijn schreden naar
de geïmproviseerde cocktailbar. Hij herin
nerde zich, dat er ergens een trap moest
wezen, die uit den tuin naar het sous-ter
rein leidde. Als hij zich niet vergiste, was
die ingang ergens bij de porte-cochère. Het
was donker onder de boomen aan den zij
kant van het huis. In de schaduw van den
zwaren eik liep hij plotseling ergens tegen
aan, hij onderdrukte een nijdigen uitroep,
het ding gleed langs hem heen, hij strui
kelde en viel op zijn knieën in het natte
gras. Daar ging zijn keurig witte broek!
Meteen gleed er iets uit de takken boven
hem, koud en glibberig, het viel naast hem
op den grond. Verschrikt deed Jimmy een
pas terug. Wat was heterti slang?
Het ding bewoog zich echter niet en Jimmy
waagde zich weer dichter bij. Zijn oogen
raakten gewend aan de duisternis, scherp
kijkend zag hij, dat het ding, waar hij te
gen aan geloopen was, een man was. die
als een zoutzak ineen op het gras lag Ze
ker een van de gasten, die zich tegoed ge
daan had aan de cocktailbar en nu naar
buiten gekomen was, om wat op te knap
pen. Hij haalde zijn lucifers te voorscIJjn
en streek er een af. Voorzichtig het vlam
metje voor Jen bries beschuttend hielJ hij
het boven de gedaante, als door een adder
gestoken sprong hij terug! In het onzekere
licht van den lucifer had hij het gezicht
van den man onderscheiden, het was niet
een van de gasten, het was een \reemde.
schamel gekleed, zonder jas. Een touw
was om zijn hals geknoopt, het eind lag los
naast hem in het gras! Dat was het, wat
Jimmy aanvankelijk voor een slang gehou
den had!
Jimmy Page boog zich voorover, zijn
knappe, jonge gezicht bleek en vertrokken.
Hij klemde zijn tanden op elkaar, en dwong
zich dichter bij te komen. Een oogenblik
stond hij als verlamd, de lucifer in zijn
hand brandde langzaam, op en schroeide
zijn vingers. De pijn deed hem weer tot
zichzelf komen. Nu pas drong het tot hem
door wat hij zagEen windstoot deed
de bladeren van den ouden eik ritselen,
het verwarde haar van den dooden man
bewoog, en gaf een schijn van leven aan de
stille gestalte. Page rilde, hij draaide zich
om en rende de trapper, op naar de hall,
die uitkwam op de eetzaal.
De radio speelde nog steeds, iemand had
een ander station gedraaid, men begon
juist weer te dansen. In een oogopslag zag
hij Virginia Lee in een hoek van de kamer
met Dore Watson, maar hij was te opge
wonden om zich er wat van aan te trek
ken. Hij deed een poging om zich goed te
houden en stapte zoo gewoon mogelijk op
Bill Lee, den gastheer, toe. die met Adele
Lathrop, zijn verloofde, danste. Hij tikte
ee op den schouder, deze keek verwonderd
om.
t Nadruk verboden). iWordt vervolgd).
