:i
<1 -
Prinselijk Paar bezoekt bloemenfeest te Noordwijk - De N.J. V marsch
8Isfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
v&,/4 i f i
V> ;?j
t - --f.V' t.>
H
Echtpaar z.k.
FEUILLETON
nifsr r
tttO
3?^ :p~hfX<r -
HET NATIONAAL JONGEREN VERBOND HIELD OP HEMEL-
VAARTSDAG ZIJN JAARLIJKSCHEN VVANDELMARSCH.
Voor dezen marsch was zoowel van militaire als burgerzijde
groote belangstelling. De tippelaars op den Rijksweg bij den
Deyl te Wassenaar.
HET PRINSELIJK PAAR heeft gisteren een bezoek gebracht aan het
bloemenfeest te Noordwljk. De Prins filmde de mooie versieringen. Onder
het Prinselijk paar voor den versierden ingang van een soldatenkwartler.
DE VOETBALWEDSTRIJD FEIJENOORD-SPARTA
werd door Feijenoord met 31 gewonnen.
Keeper van Male in actie bij een ahnval
op zijn doel.
ZIJ. DIE DEN MOED HADDEN. Velen trokken op Hemelvaartsdag
naar het strand. Hoewel de wind niet tot zwemmen noodde, waagden
enkelen zich toch reeds in zee. De eerste baders te Zandvoort
DE BETUWE BLOEIT. ALOM TUSSCHEN RIJN EN WAAL
SPREIDEN DE BONGERDS HUN BLOESEMPRACHT
TEN TOON. „ERGENS" BIJ TIEL.
PRESIDENT ROOSEVELT opende het basebali-seizoen te
Washington. Voor den aanvang van de match. De president omgeven
door sportsmen en autoriteiten.
door
Mr. KEA BOSSERS.
18)
„Voor Jou toch ook zeker. We krijgen al
lemaal vacantle."
„Moet dat een Aprilmop verbeelden?"
vroeg Lies. „Ik tippel er niet ln, hoor."
,.»Nee. gerust" zei Annie. „We krijgen al-
U)d allemaal tegelijk vacantle, altijd om
dezen tijd, vóór de zomerdrukte."
„Wat zalig" zei Lies. „Maar wie zorgt er
aan voor den Jonker?"
..Die gaat ln een hotel. Is-le Ineens van
act gezanik af. Vacantle moet-ie toch ge
ven en zoo ls het het makkelijkst".
^.Een nieuw probleem" zei Frank 's avonds
..Wat doen we met onze vacantle?"
Lies schoot ln een lach. „Wat zijn we op
geschoten" constateerde ze. „Een half Jaar
geleden was het nog: wat doen we met ons
leven en nu hebben we alleen maar zorgen
voor de vacantle."
„-Ja" beaamde Frank, „we staan er after
ail heel wat beter vóór. Maar een probleem
'het toch. Zie je, wc hebben nu eenmaal
aIgesprokcn om zoo hard mogelijk te spa
ren, En we hebben afgesproken om Je
jjienschen van vroeger voorlooplg uit de
duurt te 'olijven. Dus kunnen we volgens
"JU geen belet vragen bij de tantes en ook
Qiet bij Tilly en Gerard. En we kunnen
ook niet ergens in pension gaan, want dat
kost te veel geld."
Lies zuchtte Als Frank de zaak zóó stel
de, bleef «r. niet veel over. Durfde ze met
haar plannen zeker niet voor den dag
te komen.
„Wat had JU gedacht?" vroeg Frank.
„Ik, och, nog niets," zei Lies slapjes
„Ja, weet Je" zei Frank, „ik had dit ge
dacht: Kee ging de laatste Jaren in de
vacantlcweek altijd ln den kost bij Bart
en Lena omdat ze dat het rustigste vond
Als we dat nu ook eens deden. Dat kost ons
een schyntje, dan houden we nog over van
ons kostgeld. En dan kunnen we bUvoor-
beeld eens een paar keer naar Amsterdam
gaan. Wat vind Je ervan?"
„O, ik vind het best" zei ^les mat.
„Nee, Je vind het niet best. dat hoor ik
allang. Wat heb Je er voor bezwaren tegen?'
„Dat ik dan liever geen vacantle heb,"
viel ze uit. „Hier altijd in de keuken te
moeten rondhangen, altUd met Je neus
boven potten en pannen, nooit iets kunnen
eten, dat Je niet uren tevoren geroken
hebt. En dan voor mUn vacantle wéér in
een keuken rondhangen en dat nare eten
te moeten eten, dat Lena klaarmaakt. En
natuurlijk Lena een handje helpen met het
werk. Frank, hoe kun Je het verzinnen."
Ze snikte van teleurstelling.
„Och schat, zoo had lk het niet bekeken,"
zei Frank berouwvol. „Je hebt gelijk, dat
zou voor Jou waarachtig geen vacantle
zijn. Nee hoor, doen we niet. Afgelast. Lach
maar weer gauw. Maar wat dan?"
„Zouden wezei Lies weifelend, „nu
die week niet ergens héél goedkoop en pen
sion kunnen gaan? Ergens op een klein dorp
in Gelderland bijvoorbeeld. Je moet den
ken, het Is Paschen, dan ls het nog overal
leeg en goedkoop."
„Zou Je dat graag willen, kindje?"
„O Fr ankle, zoo dolgraag." zuchtte Lies.
„Het kan me niet schelen waar. Zoo ach
teraf en zoo goedkoop, als JU maar wilt.
Maar samen ergens naar toe als gewone
meneer en mevrouw. En een heele week
niet voor negen opstaan. En een heele weck
dingen eten. die ik niet zelf heb klaarge
maakt. En drie keer per dag een andere
Jurk aan. Zie Je, dat zou ik dol vinden."
„Maar dan doen we dat natuurlijk,
hondje. Dat had lk toch waarachtig zelf
wel kunnen bedenken," zei Frank schuld
bewust. „Jij hebt heel wat harder vacantle
én variatie noodig dan ik. Lieske, ik ben
een stomme egoïst. Maar ik denk altJjd
vooruit, aan de toekomst en daardoor ver
geet lk wel eens, wat JU nu noodig hebt.
Ben Je niet kwaad?"
„Jc bent een schat," zei Lies.
Paaschzaterdag was het groote uittocht.
Frank had 's morgens den Jonker al weg
gebracht. dlc ln Doorn ging logeeren. Na
de koffie vertrokken ze. „We gaan naar
familie in Gelderland." had Lies verteld. Ze
vertrokken plechtig door de voordeur, na
gewuifd door Hendrik en de meisjes. Bart
en Lena zouden het huis afsluiten. Ze fiet
sten de oprijlaan uit, wulfden nogeens
achterom
Toen keken ze elkaar aan. „Daar gaan
we." zei Lies „Dol hè, Frank."
HU kneep haar arm. „FUn. zeg."
In Arnhem, waar ze moesten overstap
pen, hoorden ze Ineens:
„Hallo zeg! Leven Jullie nog?"
„Dag Henk, hoe maak JU het?"
„Hoe maken jullie het? Weer in het
land?"
„Dat zie Je," wimpelde Frank af. „We
zijn even op doorreis. Daar staat trouwens
onze trein al. We moeten voortmaken."
„Ja maar ik ga mee," zei Henk Ruysdal
verheugd. „Ik moet ook dien kant op."
„Gezellig", loog Lies. „Maar wU reizen
derde."
„Ik ook hoor, wat dacht Je? Niet rooken
maar?" Henk beredderend, pakte Lies' kof
fertje, werkte het naar binnen „Ziezoo,
volop plaats. Nee maar. wat toevallig, dat
ik Jullie Juist moest treffen."
„Bn hoe gaat het wel ln onze oude va
derstad?" begon Lies manmoedig. Van alle
nieuwsgierige kletskousen uit hun oude
woonplaats was Henk Ruysdal wel de ergste,
dacht ze. Geen kans geven maar.
„Zeg, hoe gaat het met de tennisclub?
Daar ben lk zoo benieuwd naar
Henk. in zUn vrijen Ujd volontair ter
gemeente-secretarie, maar ijverig secreta
ris van hun vroegere tennisclub, hapte
direct.
„Uitstekend zeg. uitstekend Ofschoon we
missen jullie belden natuurlijk geweldig.
En weet Je het al? De ben plaatselyk com
petitieleider geworden." Het kwam er uit,
alsof hU zUn benoeming tot Hoogen Com
missaris van het Verre Oosten mededeelde,
dacht Lies.
„Kolossaal" zei Frank. ..Daar zul Je het
wel druk mee hebben."
„Enorm zeg. Ik ben er heele daeen mee
doende. We schrijven groote wedstrijden
uit ook, dezen zomer. Voelen jullie er niet
voor om ln te schryven?"
„WU hebben heel weinig gelegenheid om
te spelen", weerde Frank af. ,Ik ben erg
bezet."
„Jammer zeg. Jullie zouden een goede
kans maken in de mixed doubles. Was dat
niet verleden Jaar, dat jullie het plaatse-
lijk kampioenschap hebt behaald?"
„En voorverleden jaar", zei Lies. „Maar
dit Jaar kan er helaas niets van komen."
Waren ze er nu nog niet? Die vervelende
kwast zaagde maar door. Kon ze niet eens
rustig naar buiten kijken, naar de bos-
schen en heuvels van haar geboorteland.
Waar ze idioot genoeg stilletjes
helmwee naar had gehad. Alsof de Gel-
dersche hei en de Geldersche dennen er
anders uitzagen, dan die in het Gooi!
Voorwereldlijk was ze. En sentimenteel.
Maar ze had toch ook graag de fabrieks-
schoorsteenen van hun oude woonplaats
teruggezien. En hun oude huisje. Maar
niet de menschen. Alsjeblieft niet. En in-
tusschen zaten ze met één exemplaar
daarvan opgescheptOf die trein nooit
stopte?
Eindelijk. „Kom Lies", waarschuwde
Frank. „We moeten er uit."
„Gaan jullie niet mee dóór?" kwam
Henk hoogst verbaasd
„Nee, wU stappen hier uit. Doe ze alle
maal de harteiykste groeten en tot ziens."
„Tot ziens!"
„Hè." zuchtte Lies, „dat hebben we ge
had. Als het daar maar bij bHjft."
„Natuuriyk niet" voorspelde Frank som
ber. ..Natuurlijk zit dat heele ding daar
ginds stampvol met bekenden."
„Natuuriyk is er geen kip." zei Lies blij
moedig „Wie gaat er nu met Paschen al
naar buiten?"
„Als het de heele week maar niet zulk
mooi weer was geweest. Het is gewoon
zomer. Je zult het wel zien.'
„Ondankbare hond! Wou je soms, dat
het goot?"
tNaaruk verboden). (Wordt vervolgd).
