Het vergaan van de Alkmaar" - De reis van de Queen Elizabeth
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
8lsie Jaargang
FEUILLETON
Hatson brengt den
steen aan het rollen
99
W
OP 16 FEBRUARI. DES MORGENS OM 4 UUR. LIEP DE „ALKMAAR" op weg naar Buenos Aires bij Togo
(Kaap Verdische eilanden) op de rotsen. Het schip brak doormidden. De bemanning wist zich in veiligheid te
brengen door op de rotsen te springen. Acht en veertig uur hebben zij daar vertoefd, voordat lij overgebracht
konden worden op een schip. Met de „Stuyvesant" zijn de schipbreukelingen Donderdagavond te LJmuiden aan
gekomen. Links: Het op de rotsen geloopen schip. Op den voorgrond de kooigoederen, die door de bemar.nine
in veiligheid zijn gebracht Rechts: de schipbreukelingen op de rotsen.
DK GEREDDE SERGEANT-TORPEDOMAKER
Th. W. F. Auer, die door het gat in de romp van
de ..O. 11", zich na de aanvaring in veiligheid
wist te stellen.
DE ENQELSCHE GENERAAL LORD GORT REIKT EEN ONDERSCHEIDING UIT AAN EEN FRAN-
SCHEN SERGEANT-MAJOOR VOOR ZIJN MOEDIG OPTREDEN
MET EEN BRITSCHE PATROUILLE.
DE VROUWELIJKE VRIJWILLIGERS van de
Royal Air Force, hebben een eigen band. Vrouwe
lijke trommelslagers loopen voorop tijdens een
parade in haar depot bij Londen.
HET GROOTSTE SCHIP TER WERELD, DE „QUEEN ELIZABETH",
arriveerde, na een streng geheim gehouden reis, te New York. De eerst thans voor publicatie vrij
gegeven foto van het vertrek van het grijs geschilderde schip uit de Clyde.
Z. K. H. PRINS BERNHARD BEZOCHT DE JAARBEURS TE UTRECHT. DE PRINS GEBRUIKTE
OP DE FRANSCHE AFDEELING EEN VERFRISSCHING.
doo: H. WANDT.
•Ja. dat weet ik. Daarom vertel ik het
kn ook alleen maar aan u en aan niemand
JMers. Luistert u: Bobby Keston was een
de mannen, die op dien bewusten
dag den ^winkel op Trafalgar Square
Aderden!"
«Wie is Bobby Keston?" vroeg Plapman
fbaasd.
.Wat? Kent u Bobby Keston niet?
/Jinnort u u dan niet meer die geschle-
met de bank van Roeder en Co., twee
geleden?"
-Natuurlijk. Op klaarlichten dag werd
*Uds de brandkast van Roeder Co.,
men eerst de aanwezige bedienden
een revolver bedreigd had, door drie
"^en leeggehaald."
J^ecles. En één van die drie mannen
Bobby Keston. Hij werd toentertijd tot
•angdurige gevangenisstraf veroordeeld
,J oen half Jaar geleden gelukte het
uit te breken en te ontvluchten."
-jfcet u, waar u hem vinden kunt?"
A lk heb hem laten schaduwen en van-
ben ik er achter gekomen Hij woont
*4Pping bij een slecht bekend staanden
houthandelaar, maar meestal ls hij te vin
den in de betere lokalen van de uitgaande
wereld. Hij heeft een voorkeur voor de
Flamingo Bar, waar hij onder den naam
Ronald Smith een bekende figuur ls, die
het geld met volle handen uitgeeft."
„En wanneer denkt u tot arrestatie over
te gaan, rechercheur?"
„Over twee of drie dagen. Ik hoop na
tuurlijk in dien tijd zijn medeplichtigen op
het spoor te komen, omdat het wel vast
staat. dat hij met hen contact is blijven
houden. U interesseert u nogal voor dit
soort zaken, mr. Plapman. Als ik u er een
genoegen mee kan doen, kunt u de arresta
tie bijwonen."
„Graag Vergeet u vooral niet mij even
te waarschuwen. Ik houd u aan uw woord
rechercheur Na het eten ben ik zooals
u weet. altijd in café Nelson. Telefoon
Westminster 4817 Tot ziens, recher
cheur!"
„Tot ziens, mr. Plapman!" groette recher
cheur Green en met zijn lange beenen
haastte hij zich naar het bureau.
De Flamingo Bar was een van die gele
genheden van vermaak, waar men zich,
vooropgesteld, dat men een dikke porte
feuille heeft, niet hoeft te vervelen. Een
voortreffelijke Zigeunerkapel speelde af
wisselend met een moderne Jazzband en
uitstekende, knappe danseressen, vulden
verder het programma aan.
Op den bewusten avond zat in een van
dc iets hooger gelegen zijloges, die rond
het dansparkcl waren gelegen, een elegant
heer van middelbaren leef d. In gezel
schap van twee opvallend geschminkte,
weinig decent geklecde dames, met wie hij
zich op tamelijk luidruchtige wijze onder
hield.
Juist toen de waterstof-blonde opmerkte
„Maar Ronald Je hebt mij dien ring toch
al veertien dagen geleden beloofd", kwa
men drie heeren de loge ernaast binnen.
Het waren hoofdinspecteur Hardy, recher
cheur Green en mr. Plapman. Green
haalde uit zijn onuitputtelijke zakken een
paar dunne, stalen handboelen te voor
schijn.
„Zullen we meteen?"
„Wacht nog even. Misschien krijgen we
nog Iets interessants te hooren", zei Plap
man en hU legde met een afwerend ge
baar zijn hand op de boeien.
„Nog een paar minuten geduld, recher
cheur!" besliste Hardy.
Green ging bU het rood fluweelen gordijn
dat de loge van de daarachter gelegen
gang scheidde, staan en gluurde naar bui
ten. Een Jongeman slenterde voorbij, en
bleef plotseling bU de loge daarnaast
staan.
Eentweedrieschoten over
stemden de zwaarmoedige Zigeunermuziek.
Met één sprong was Green buiten. Een
kolossale stomp tegen den schouder van
den man, die de nog rookende revolver in
de hand hield en het wapen viel op den
grond. Daar kwamen ook Inspecteur Hardy
en mr. Plapman al aanstormen. Tusschen
de beide van angst sidderende meisjes
leunde In zijn loge Ronald Smith, alias
Bobby Keston, achterover met doorschoten
hoofd.
„Wat heeft dat te beteekenen? Bent u
gek geworden?" brulde de hoofdinspecteur,
die de beide j .en van den revolverheid
in ijzeren greep omklemd hield. De man
liet zijn hoofd hangen, leunde zwaar tegen
Hardy aan en zweeg.
„HU Ls flauw gevalen!" riep Plapman.
„Green moet hem een geweldigen slag ge
geven heben".
Onderwijl hield Green zich met Bobby
Keston bezig, maar hij zag dadelijk, dat
hier geen hulp meer baten kon. Hij liep
naar het groepje ln de gang. waarvan de
moordenaar het middelpunt vormde en
hief diens hoofd op. Twee glazige, uitdruk-
kingslooze oogen staarden hem aan.
„Ook dood!" zei Green en hij knikte.
„Daar snap ik geen steek van!" schreeuwde
Hardy, wiens gezicht vuurrood zag van op
winding. „Heb JIJ daar van terug, recher
cheur?"
„Ik zou me heel erg verbaasd hebben,
als het anders was geloopen," zei Green
zacht, „maar ik hoop toch, het ergste te
kunnen verhinderen".
Thomas Green zat in de lage, muffe
kamer, die hU op St. Johns Road bewoonde
en hield een klein stukje papier in de hand.
Met een schrUfmach.ne waren er enkele
woorden op getypt
„Bobby .leston ls een verader. U zult
hem morgen precies elf uur 's avonds in
de Flamingo Bar vinden en hem daar, zon
der een woord te spreken, neerschieten.
Voor uw veilige aftocht is gezorgd. Uw
honorarium zult u overmorgen op de bekende
plaats vinden Een weigering staat gelijk
aan den dood. Dit briefje moet onmiddel
lijk vernietigd worden.
HurrziLO."
Dat stukje papier had rechercheur Green
gevonden, toen hU de smoking van den
moordenaar doorzocht en het dadelUk bU
zich gestoken. Het gerechtelijk onderzoek
van het lUk had uitgewezen, dat de man
vergiftigd was. En het merkwaardige was,
dat het zelfde vergif was gebruikt, als dat
waarmee de butler van Lord Winningham
was gedood. Een klein wondje aan den pols
gaf aan op welke manier het doodelUk
werkende gif het lichaam was binnen ge
komen.
„Hultzilo", mompelde Green, ..een gesle
pen kerel ben Je, maar dit keer heb je toch
een Jout gemaakt, een grenzenloos domme
fout. Het is niet altijd goed. als men te
slim wil zijn. Iedere ketting is zoo sterk
als zijn zwakste schakel. De zwakke scha
kel in jouw ketting was de schietende
moordenaar, dien Jij daarna koelbloedig
hebt afgeslacht. Huitzilo, jouw strik is al
gedraaid. De beul wacht!"
Er werd geklopt. Gp Green's „binnen"
werd de deur op een kier geopend en het
onordelUk gekapte hoofd van zUn hospita
stak naar binnen.
„Daar ls een meisje, mr. Green. ZU zegt,
dat u haar hebt besteld."
„Laat u haar maar binnen." verzocht
Green en hij stopte het papiertje weg.
Hoofdschuddend sloot de oude vrouw de
deur achter zich. Dat haar anders zou so
lide huurder damesbezoek ontving, ging
boven haar begrip van moraliteit.
Een armelijk. maar netjes gekleed, teer,
bleek meisje trad schuchter en bedeesd
binnen. Blond zijig haar kransde om het
hooge. blanke voorhoofd waaronder groote,
bruine oogen.
„Goedenavond, mr. Green!"
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
