-
\v'
\GIa(
ide wegen - H
in de „Colu.
mbus" - Afscheid Hore Belisha
et einde üt
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Geen bericht van
Hamilton
80ste Jaargang
FEUILLETON
ntr- 1
GLADDE WEGEN-MISERE IN NEDERLAND. Vele auto's zijn gehavend
uit den strijd tegen de gladheid te voorschijn gekomen. Boven: De requieieten-
auto van het tooneelgezelschap „Het Masker" tracht men door dekzeil voor de
wielen te leggen, weer midden op den weg te krijgen. Onder: Een weg met ge
strande auto's, die alle min of meer beschadigd werden. De voorste auto heeft
een paar ingedeukte spatborden opgeloopen.
WINTERMODE IN ZWITSERLAND. Een
bontjas in Klu Klux Klan-stijl, waarbij plus
four en bontschoenen worden gedragen.
NIEUW BANKGEBOUW TE BATAVIA. HET NIEUWE GEBOUW VAN DE
NED.-IND. HANDELSBANK IS THANS GEREED GEKOMEN.
,ai
t m
d «f*
HET AFTREDEN VAN HORE BELISHA. Een groote menigte juichte hem
toe,-toen hij, na afscheid van zijn medewerkers te hebben genomen, het depar
tement van Oorlog te Londen verliet.
HET EINDE VAN DE „COLUMBUS". H
Door zijn schip in brand te steken voorkwam de kapitein van het Duitsche stoomschip „Columbus", dat het in Engelsche handen
viel. De bemanning werd gered door den Amerikaanschen kruiser „Tuscaloosa" en naar New York overgebracht.
door
HANS HIRTHAMMER.
9)
Dr. Been keek even toe, hoe haar kleine,
scherpe tanden zich met bijna teedere be
hoedzaamheid in het vleesch van de ba
naan begroeven en vertelde daarna met
groote bereidwilligheid een en ander van
zijn werk.
Elk uur belde Anny Hugsley de Lucht
vaartmaatschappij op, maar 'telkens ont
ving zij hetzelfde antwoord: Het ter opspo
ring uitgezonden vliegtuig kruiste boven
het gebied, dat mister Hamilton als doel
van zijn nachtelijke vlucht had opgegeven,
maar er was toch noch van hem, noch van
machine en zijn beide passagiers ook maar
een spoor te ontdekken,
Anny's gezicht werd steeds zorgelijker.
„Ik moet er niet aan denken!" klaagde zij.
„Wat zou hun toch overkomen kunnen
zijn?"
Dr. Been voelde zich intusschen eveneens
elke minuut onrustiger worden. Hij hield
het in zijn stoel niet meer uit, maar ijs
beerde met groote stappen over het terras
tot het hem zelf begon te irriteeren en hij
zich weer in zijn fauteuil liet vallen.
Bloedrood verdween de zon in zee.
Wederom kwam miss Hugsley uit de stu
deerkamer van haar vader. „Zij hebben het
opgegeven. Het vliegtuig is terug geroepen".
Haar stem beefde.
Been's gezicht nam een vastberaden uit
drukking aan. Hij perste zijn lippen opeen,
fronste zijn wenkbrauwen en staarde voor
zich uit.
Plotseling legde Ellen Boyard haar hand
op de zijne. „Ik ga mee!" zei zij vastbeslo
ten „Aangenomen, dat u het goed vindt."
Been knikte. Het scheen hem niet in het
minst te verwonderen, dat zij zijn plan de
vermisten te gaan zoeken, had geraden.
„Morgenmiddag kan alles voorbereid zijn.
Wij gaan met den trein tot het Gainer meer
en trekken van daar in Oostelijke richting
de woestijn in."
„Uitstekend! Dat was ook mijn plan. De
Maharadja van Jipar. Rai Vlohan Chandra,
zal zeker graag bereid zijn ons te helpen,
als ik hem daarom verzoek."
„Kent u hem?'
„Tot dusver had ik nog niet de eer per
soonlijk met hem kennis te maken, maar
mijn vader heeft hem eens het leven gered,
toen hii ernstig ziek was en ziin lijfarts
hem reeds had opgegeven."
„Weest u voorzichtig!" mengde dr. Hugs
ley, die tot dusver zwijgend had toegehoord
zich thans in het gesprek. „Mohan Chandra
is een verbitterde vijand van Albion. Het is
een publiek geheim, dat hij bij den jong-
sten overyal op den militairen post aan het
Gainermeer mede de hand in het spel heeft
gehad, al kon dat dan helaas niet overtui
gend worden bewezen."
Ellen Boyard keek haar gastheer een
oogenblik verbaasd aan, maar dan schudde
zij lachend het hoofd. „Mijn vader heeft mij
den Maharadja altijd beschreven als een
zeer innemenden ouden heer. U kunt mij
niet bang maken, mr. Hugsley."
De dokter haalde zijn schouders op. „U
schijnt Indië nog slecht te kennen!" was
alles, wat hij antwoordde.
In den kortst mogelijken tijd daalden
Floyd en Cookerel den berg af en toen zij
het dal bereikt hadden, spoedden zij zich
in looppas naar de plek, waar zij dienzelf
den ochtend van hun reismakker afscheid
hadden genomen.
Aanvankelijk vonden zij niets, dat als
aanknoopingspunt zou kunnen dienen. In
troostelooze en voor de beide mannen schier
angstwekkende verlatenheid lag het dal
onder de heete stralen van de middagzon.
Floyd liet zijn armen radeloos langs het
lichaam vallen. „Het is het onbegrijpelijk-
ste raadsel, dat mij ooit ter oplossing is
voorgelegd."
Cookerel stampte van woede met zijn
voet op den grond. „Belachelijk gewoon!
Hamilton kan dat vliegtuig toch niet in
zijn broekzak hebben gestopt en naar het
Gainer meer zijn gaan loopen!"
Het volgende oogenblik echter bukte hij
zich met een verbaasd: „Hallo, wat is dat
dan?" Zijn in het zand woelende voet was
op iets hards gestooten.
„Wat heb je?" vroeg Floyd, toen hij zag,
hoe Cookerel zich op zijn knieën liet val
len en opgewonden met zijn handen het
zand begon weg te graven.
„Wat ik heb? Hier, waarde heer, bekijk
dat maar eens nauwkeurig! Wat denk je
daarvan?" Hij had een stuk van een half
verkoolde houten lijst blootgelegd.
Uit Floyd's gezicht scheen alle kleur plot
seling te zijn geweken.
„Nu!" hielp Cookerel hem op weg. „Ik
geloof, dat we dat ding wel eens als een
souvenir aan ons brave vliegtuig mee naar
huis kunnen nemen. De kist is, zooals men
dat zoo kernachtig pleegt uit te drukken,
een prooi der vlammen geworden."
„Zij is verbrand!" antwoordde Francis
Floyd, daarbij in het bijzonder den klem
toon leggend op het laatste woord. „Opzet
telijk in brand gestoken! Ons avontuur be
gint een bedenkelijken kant te krijgen,
James. Het zou mij niets verwonderen, als
we hier ergens in de buurt het lijk van
onzen braven Hamilton vonden. Hij is on
getwijfeld overvallen, daarna is het vlieg
tuig in brand gestoken en tenslotte zijn
alle sporen van deze lafhartige daad zorg
vuldig uitgewischt."
Cookerel stak zijn handen diep in zijn
zakken.
„Ik vrees, dat je gelijk hebt, old chap.
Zoo'n vervloekte bende!"
Zij begonnen nu den lossen zandbodem
'..ris kras te doorzoeken en daarbij kwa
men nog eenige spandraden, wat metalen
onderdeelen en dergelijke resten te voor
schijn.
Het gebeurde bleek de beide mannen
veel meer te hebben aangegrepen dan zij
tegenover elkaar wilden toonen en daarbij
kwam nog, dat zij door een steeds ondraag
lijker wordenden dorst werden geplaagd.
James Cookerel was de eerste, die het op
gaf. „Ik kan niet meer!" steunde hij. ter
wijl hij zich languit op het gloeiende zand
liet vallen.
Floyd kroop naar hem toe. „Wees ver
standig, James Je wilt je hier toch niet
tot een beefsteak laten bakken. Ik zou een
flinke teug water waarschijnlijk ook niet
weigeren, als ze mij werd aangeboden,
maar verdraaid-nog-aan-toe, Cook, wil
het dan heelemaal niet meer?"
Cookerel drukte zijn metgezel de hand.
„Ach, laat maar, Francis!"
„Nonsens! Als je dan persé een tukje
wilt doen, laten we dan tenminste eep wat
schaduwrijker plaats daar tegen den berg
wand opzieken. Als we hier blijven, zijn we
binnen een uur zoo dor als een paar ge
droogde pruimen. Kom. ik zal je onder
steunen." Zijn stem klonk heesch en het
leek wel, of hij de woorden slechts met
groote moeite over zijn lippen kon krijgen.
Cookerel was zijn vriend dankbaar voor
diens pogingen hem een riem onder het
hart te steken. Hij wilde toonen, dat hij
nog niet geheel de wanhoop nabij was.
„Maar als zij nu een vliegtuig sturen?
Hier zien ze ons direct!"
Zonder antwoord te geven, trok Floyd
zijn sporthemd uit, oond dit aan de ver
koolde lijst, welke zij kort tevoren hadden
opgegraven en stak de geïmproviseerde
vlag in den grond. Toen hij hiermee ge
reed was, boog hij zich over zijn uitgeput-
ten reismakker heen en trok hem overeind
,Dat noodsignaal zullen ze wel niet over
het hoofd zien. Bovendien kunnen wij al
tijd nog de aandacht op ons vestigen, zoo
dra de reddende engel aan den horizon
zichtbaar wordt."
Met inspanning van al hun krachVn ge
lukte het het tweetal de brandende hel te
ontvluchten en aan den rand van het dal
tusschen twee groote. schuin tegen elkaar
liggende rotsblokken een eenigszins draag
lijke schuilplaats te vinden.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
