Jaargang
Vrijdag 24 November 1939
No. 39
LEIDSCH DAGBLAD
„drie G-men" en hun gasten
De generale repetitie van „Willem Teil"
ine
Vervolg
Wat het schilderen betreft, dat neem
mij, maar Padje beweert, dat hij
voor vier coulissen voldoende mate-
heeft"
,Tja, zo is het", bevestigde Padje, „en
dij ft er nauwelijks genoeg over voor
ihtergrond"
„Jongens, dat is een beroerde geschie-
peinsde de regisseur.
,Ik weet wat!" riep George. „Wij schil
de huizen van het marktplein op
ïhterzljde van onze vier coulissen en
n ze om, als we dat décor nodig
„Dat is een pracht idee", constateerde
„In het eerste en derde bedrijf
>men en rotsen en in het tweede de
i".
,Ja, maar het toneelstuk van Schil-
leeft vijf bedrijven", merkte George
lie blijkbaar in de literatuur goed
was.
..Komt er niet op aan, wat de oude
lier er van gemaakt heeft. Ik heb de
leling tot drie bedrijven terugge-
t".
„Da's maar goed ook", meende Padje,
duurt de voorstelling niet zo lang en
rootste pret komt toch pas daarna",
de beide kostuumnaaisters hadden zich
lij de groep gevoegd, zodat de G-men-
voltaJlig in Sherlock's atelier verga-
was.
„Vertel nu eens, Kever, waar de gala-
itelling zijn zal", vroeg Fee.
„Hier op zolder natuurlijk! Dachten
dat we de schouwburgzaal kunnen
hè? Kijk het achterste gedeelte is
ikt voor toneel. De beide schoor -
rechts en links springen een eind
pit en daar hangen we de belde eer-
:oulissen op en daarachter de beide
fc 2.
,Ja maar de ruimte tussen de beide
tenen is meer dan vier meter breed"
Padje op, „Daar moeten we dus
scherm aanbrengen, zodat de toe-
uwers niets zien, als we het toneel voor
tweede en derde bedrijf veranderen
hebben geen doek! Wat nu?"
Kever krabde zich achter zijn oren.
dit bezwaar had hij niet gedacht,
lelijk stelde hij voor:
draaien zolang de lampen uit!"
„Nee, kerel, dat gaat niet, want dan
we ook niet wat we doen", protes-
George.
n was het Godelinde, die, bekwaam
iet. oplossen van kruiswoordraadsels,
geniaal denkbeeld aan de hand deed.
„Jongens, het Is een feit, het publiek
niet kijken, als wij de décors verande-
Dat is nu eenmaal zoo de gewoonte,
scherm hebben we niet. Hoe beletten
toeschouwers te zien, wat wij tus-
de bedrijven uitvoeren? Heel eenvou-
Na elk bedrijf verzoekt de Kever, in
kwaliteit van dichter en regisseur, de
Ben even hun stoelen om te draaien,
3e met hun ruggen naar het toneel
zitten. Dan kunnen wij ongestoord
ken en de lui hebben tevens tijd en ge
kt-
de
legenheld hun indrukken te bespreken.
Hoe is die?"
„Het ei van Columbus!" constateerde
de Kever.
Toen de geestdrift zover bedaard was,
dat de regisseur zich verstaanbaar maken
kon, zwaaide hij zijn ma a rsCh altetaf en
sprak:
„En nu nog een gewichtig probleem,
dat jullie, kortzichtige dilettanten, over het
hoofd gezien hebt: Hoe krijgen we het ge
daan dat de appel op het juiste ogenblik,
door Tell's pijl getroffen, van Goliath's
hoofd valt, ais Teil geen pijl op zijn boog
heeft, maar alleen doet alsof hij schiet?"
„Da's niet moeilijk! Golia-bh hoeft al
leen met het hoofd te schudden en de appel
valt van zelf", verklaarde Pacbje terwijl h\j
de zaak aanschouwelijk voorstelde door zijn
dikke kop te schudden als een paard, dat
door vliegen geplaagd wordt.
„Nee, Padje, zo eenvoudig is de zaak
niet. De appel moet u«iet alleen vallen, er
moet ook eeti pijl in steken. Dat is juist het
voornaamste toneel-effect, wanneer jij, als
ridder Rudenz de appel opraapt en aan het
publiek laat zien. hoe prachtig Teil het doel
geraakt heeft"
Nu was het Genoveva, die goede raad gaf:
„Wij binden een lange draad zwart
garen aan de steel van de appel vast. Païna
stelt zich achter de coulissen verdekt op
met het andere eind van het touwtje in
haar rechter en een pijl in haar linkerhand.
Zodra Teil schiet, trekt ze de appel achter
het scherm steekt er vlug de pijl door,
maakt het touwtje los en schopt hem dan
ongemerkt op het toneel, waar Rudenz
hem opraapt"
Weer werd er luid geapplaudisseerd.
„Dat is het tweede ei van Columbus!
riep Sherlock enthousiast en de Kever sprak
plechtig
„Fee. jij hebt het schip in veilige haven
geloodst, toen het dreigde op deze appel te
stranden! Sherlock, nu is het ogenblik gun
stig; open het zakje met Haagse hopjes, dat
je meegebracht en achter de verfpotten ver
stopt hebt, en geef ons allen één hopje tot
beloning".
Toen allen kauwend en sabbelend om
hem heen stonden verhief hij opnieuw zijn
stem en sprak met een neusgeluid, veroor
zaakt door het kleverige klontje tusschen
tong en verhemelte:
..En nu. leden van de roemruchte G-men-
club, vol ijver aan het werk (ltsch-ltsch)
opdat wij heden over veertig dagen (ltech-
ltsolri voor een uitgelezen schare van ge-
nodigen de generale repetitie kunnen
houden
Drie weken later, op een Zaterdagmiddag,
was aMes gereed, voor de generale repetitie.
De heer Sliers had botweg geweigerd toe
te staan, dat het spektakel 's avonds plaabs
had. Toen zijn zoontje hem verzocht voor
de verlichting een paar petroleumlampen
aan de zolderbalken be mogen ophangen,
zei hü beslist:
„Ik denk er niet aan, mijn jongen.
Het zou wat moois worden, jullie G-men,
met lansen en hellebaarden gewapend, tus
sen die brandfakkels te laten exerceren.
Het huis zou in een ommezien in brand
staan. Laat de poppekasterij maar om 3 uur
beginnen, dan hebben jullie nog voldoende
licht".
.Poppekasterij. pa?" riep Sherlock
verontwaardigd. „Het is een echt kunst
werk! En bij kunstlicht komt het veel beter
tot zijn recht dan bij daglicht".
„Kan mij niet schelen! Dacht je, dat
ik mij een proces wegens kwaadwillige
brandstichting op de hals wil halen hé?
Jullie mogen van 3 bot 4 op zolder zooveel
kunsten maken als je wilt, maar zonder
kunstlicht, en als het jullie niet past. ga
je maar naar het kermisterrein".
Aangezien vader Sliers onvermurwbaar
bleef, moesten de artisten zich in het on
vermijdelijke schikken. Om kwart voor drie
waren de jongens bezig de coulissen voor
het eerste bedrijf voor de Rütbliscène op te
stellen, terwijl de meisjes toilet maakten.
Het uitgelezen publiek, bestaande uit de
overige leden der families Sliers, Sikkel,
van Dommel en Holte, be zamen zeven per
sonen, wachtte in de huiskamer bij een
kopje thee, zonder geestdrif t maar geduldig
op de dingen, die zouden komen.
Sherlock, met een Tiroler hoedje op het
hoofd, stak van wal.
Kwart over drie verscheen Sherlock, uit
gedost in een zwarte kniebroek en jekker,
een Tiroler hoedje op het hoofd, in de ka
mer. groette de aanwezigen met ge jodel
en stak van wal
„Als de dames en heren mij naar het
Odéon boven willen volgen, kunnen we met
de uitvoering van het beroemde toneelstuk
„Willem Teller" gedicht door den heer Guus
van Dommel, vrij naar Schiller, een aan
vang maken".
„Nou vooruit!" moedigde de heer Sliers
de gasben aan, terwijl hij zijn kopje leeg
dronk, „laiten we hoe eerder hoe liever in
de zure appel bijten;"
,,Nee pa. de appel komt pas in het
tweede bedrijf op de proppen en na afloop
mag Goliath er in bijten Dat hebben we
hem beloofd", protesteerde de heraut van
het toneelgezelschap en met een plechtig
handgebaar nodigde hij de weifelenden uit
hem te volgen
In de geïmproviseerde schouwburgzaal
nam het publiek plaats op zeven stoelen,
waarboven met grote letters het woord
„LOGE" stond, bekeek verbaasd het toneel
en deed vergeefse pogingen zich een voor
stelling van de betekenis van het decor t*
maken. Dit moeilijke probleem werd echter
wekLra door den Kever opgelost, die in het
oosbuum van den Zwitser Stauffacher uit
de duisternis der coulissen te voorschijn
kwam en de volgende merkwaardige toe
spraak hield:
(Wordt verval^d).
