st «raMta*
Ma, t M*lli KlttiiiiM Éi 7 M
De ramp te Lagunillas in 1929 - Verduisteringsoefening op Marken
f53%-
.NNifti t mttitJtttttmsfta^
S mil ..Hi - tfiiliiliiitiiitmmi
il&'Cim#. •■'i Ail'-1 3Ï
Söste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Twsetie BSad
FEUILLETON
De Hermandad, de
Heros en de Heroïne
--.* -i*\--mm
JË? -'<& XI iS
ll4 U X4llllllilll?i *:i
HI *'l4i M
door
FELIX ODER RICK.
181
Het was derhalve zonder twijfel Teuns
Pucht en eveneens een gebod der verstan-
®8heid om de autoriteiten van den loop
""zaken op de hoogte te stellen. Hetgeen
JPk ieder ander onverwijld gedaan zou heb-
«n. Maar dergelijke buitensporigheden op
gebied van welwillendheid en activi
st lagen al heel weinig in de lijn van den
jjeer Van Duren. Alleen het idee al naar de
•oreaueratische overheid te moeten loopen.
naspeuringen en proces-verbaal in
™n volle Oostersche breedvoerigheid te
I ™<*ten laten welgevallen, bezorgden „Den
rV°ten Gemakzuchtige" koude rillingen,
w» Chiquita zou natuurlijk overal bij moe-
"Ijn en er zou geen einde gekomen zijn
"net gedraaf en gezeur,
fe' een milden glimlach pakte de ge-
T^tzuchtige man de papieren weer bij el-
j4" en verbande ze meedoogenloos naar
I S" 'a van zijn schrijfbureau. Een laatste
1 dien hij op de drie losse blaadjes
I ,lerP. leerde hem. dat het grootste daar-
I schets vertoonde, die reeds eerder
lint illsPecteur van politie eenigen in-
I ei z'i het van voorbijgaanden aard
I-JPakt hacj. Het was ongetwijfeld een
I lle8rond, primitief met potlood getee-
kend en met letterteekens bestrooid. De
beide andere blaadjes vertoonden slechts
een paar onbegrijpelijke berekeningen, die
waarschijnlijk voor het calculeeren van de
een of andere offerte gediend hadden.
Mijnheer Van Duren schudde het hoofd.
„Badén!" mompelde hij. hetgeen „later"
beteekent, dat tooverwoord van den Orient,
dat iedere zaak tot op den jongsten dag
vermag te verschuiven. Waarop hij de heele
beweging wegsloot, een sigaret opstak en
aan één van die zakelijke, doch niettemin
temperamentvolle berichten aan het Bur
leigh Press Syndicate begon, die zijn exclu
sief talent verrieden
Chiquita zat intusschen in haar kamer
en wijdde zich aan de moeilijke taak van
het briefschrijven. Haar moeder woonde in
Barcelona en was huishoudster bij een vrij
gezel. Deze heer was zoo vriendelijk om
haar de binnengekomen correspondentie
voor te lezen, aangezien zij zelf helaas
schrijven noch lezen kon. In senora Sastre's
jeugd was de wereld nu eenmaal nog niet
zoover gevorderd, dat ieder kind de school
bezocht om zich in deze edele kunsten te
bekwamen.
Eén huis verder woonde een havenarbei
der, Ruiz geheeten. wiens zwartooglge zoon
Andres he', speelkameraadje uit T.tüse's
jeugd geweest was. Deze knaap liet zijn
oorspronkelijke bedoeling om een beroemd
stierenvechter te worden het ideaal van
alle Spaansche jongens al spoedig varen
en ging zich aan een anderen vorm van
Iberisch nationaal bewustzijn wijden. Hij
werd danser en bereikte een hoogen graad
van volmaaktheid in deze heerlijke oeroude
kunst. En Chiquita met hem. Beiden liepen
de beroemde, hoewel reeds sterk verouderde
school van Laura Guardanaro af en leer
den daar hoe men op de planken door be
wonderenswaardige prestaties van Spaan
sche danskunst zijn brood kan verdienen.
Twee jaren geleden waren Andres en Chi
quita hun carrière begonnen, die nu zoo
plotseling op wreede wijze afgebroken was.
Chiquita liet moeizaam haar trage en
kinderlijke hanepooten op het mooie witte
papier van haar gastheer vloeien. Zij legde
al het pathos van haar ras neer in het
relaas van haar ongeluk. Zoo verzocht zij
onder anderen haar moeder de familie Ruiz
op tactische wijze te berichten, dat de bril-
lante jongeling Andres wegens afschuwe
lijke verdenkingen van moord zijn uren
sleet in de gevangenis en hoogstwaar
schijnlijk zijn einde zou vinden op het
schavot. Hierbij drupten eenige zilte tranen
op het papier en vermengden zich daar
met de nog vochtige inkt tot die op
lossing, die door de eeuwen heen alle ge
voelige dichters aanleiding en gelegenheid
gegeven heeft om achteraf een oordeel te
vellen over den gemoedstoestand van den
schrijver of de schrijfster. Dat is nu een
maal zoo bij dat soort brieven.
Zoo zaten dus de belde bewoners van het
huis druk te pennen. Buiten scheen een
glanzende halve maan, het heilige teeken
van den Profeet, en overgoot de aarde met
haar licht. Zij staarde lijdelijk naar het
eigenaardige spel van het menschelijke
leven, hoe belangrijk de menschen zich
zelf vinden, hoe zij elkander liefhebben en
kwetsen, beschermen en uitmoorden en zij
stortte haar schitterende lichtstralen uit
over het wonderschoone land aan den Nijl
met zijn slanke palmen en zijn vele her
inneringen aan een verdwenen cultuur,
gesticht voor vele duizenden jaren door
koningen met een vooruitzienden blik, op
dat hun achterkleinkinderen geen reden
tot klagen zouden hebben over gebrek aan
vreemdelingenverkeer. Zou er iets onge-
rljmders mogelijk zijn dan een verliefde
gemakzuchtige In optima forma en een
litterair werkzame Teresa Sastre? Stellig:
„Er was eens een Grieksche cocaïne
handelaar, die vond een bankbiljet van
duizend frank en maakte een reis van twee
dagen om het terug te brengen aan den
verliezer.
Maar neen, dergelijke ongerijmdheden
komen in het dagefijksche leven niet voor.
Twintig April was de dag van de post
en Teun van Duren sjokte mopperend door
de hitte om zijn postbus te gaan ledigen.
Onder de aangekomen correspondentie
vond hij temidden van een pak zakenbrie
ven het schrijven van zijn vriend Bertrand.
Half dol van vreugde snelde hij naar huls
om Chiquita op de hoogte te stellen van de
blijde mare. Zijn Spaansche vocabulaire
groeide met den dag en zoo mocht het hem
gelukken haar bij deze gelegenheid duide
lijk te maken, dat zijn vriend, de afamado
commissario criminel, zijn komst aange
kondigd had. Tot zijn groote verbazing
constateerde hij, dat de jongedame door
deze mededeeling in een staat van hevige
opwinding geraakte. Hij was evenwel niet
in staat haar woordenvloed te verwerken,
laat staan te begrijpen, maar te langen
leste slaagden zij er dank zij hun veree-
nigde pogingen in, de verwarring te doen
wijken. Zij wist hem duidelijk te maken,
dat zij de komst van den Engelschen detec
tive als een onmisbaar teeken van den
hemel beschouwde. Zij had genoeg lectuur,
die op dit onderwerp betrekking heeft,
achter den rug om te beseffen, wat de be-
teekenis van een Engelschen detective in
de practijk was. Zulk een man behoefde
slechts in de buurt van de allerduisterste
misdaad te komen, of er straalde onver
wijld een helder licht uit de meest geraf
fineerde moordzaak, zoodat het verder kin
derspel was om den schuldige te straffen
en den onschuldig in een kerker zuchten
den verdachte te bevrijden. Het was Teun
evenwel onmogelijk haar bij te brengen,
dat de inspecteur met een speciale op
dracht der Engelsche regeering naar
Egypte kwam en er voor hem niet de min
ste aanleiding zou bestaan zich in de in
terne aangelegenheden der Egyptische
rechtspraak te mengen. Maar hij begreep,
dat haar dat op den duur wel vanzelf dui
delijk zou worden en verheugde zich voor-
loopig in haar enthousiaste blijdschap.
Nog dienzelfden dag reed Teun naar
Maurice le Follezou. De Franschman woon
de in een buitensporig luxueus landhuis in
Gezirah, hield er meerdere auto's op na en
veroorloofde zich in het algemeen iedere
luxe, die een verwend mensch zich maar
wenschen kan. Hij was uiterst vermogend
en zijn vriendschap met Bertrand en Van
Duren dateerde reeds van jaren her. Vroe
ger was hij vertegenwoordiger van een heel
groot import-concern uit België te Kar-
toem geweest. Later was hij verhuisd naar
Cairo, waar hij naast zijn importzaak ook
nog bij talrijke katoen-affaires geïnteres
seerd was. evenals alle andere vermogende
Egyptenaren, voor wie de katoen de groot
ste bron van inkomen is door haar belang
rijkheid als exportartikel. De kwaliteit van
deze katoen wordt door geen enkel land
geëvenaard en de speculatie in katoen-
aandeelen heeft in Egypte al heel wat ge
goede lieden slapend tot millionnair (of tot
bedelaar!) gemaakt. De Breton scheen
echter te allen tijde door het geluk be
gunstigd te worden en altijd op het win
nende paard te wedden, zoodat hij nu voor
een der rijkste Heden van het land door
ging.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd),
DE SCHEPEN die nog steeds een wekelijkschen dienst van
Harlingen op Engeland onderhouden, zijn thans voorzien van
een vlot, waarop de bemanning zich als het schip zou ver
gaan, in veiligheid kan stellen.
GASMASKER MET LUIDSPREKER Een gasmasker,
waarbij een microfoon in het mondstuk is gebouwd. Een luid
spreker hangt op de borst. Deze Hongaarsche vinding stelt
officieren in staat bij gasaanvallen commando's te geven.
ÜP HET EILAND MARKEN werd gisteravond een groote verduisterings
proef gehouden. Twee Marker vrouwtjes bezig met het afschermen
der ramen.
DE SCHILDWACHTEN IN ZWITSERLAND zijn in
keurige schildwachthuisjes geïnstalleerd, waarop afbeel
dingen van historische figuren uit het leger zijn
aangebracht.
HET NIEUWE GEBOUW VAN DE RIJKSVERZEKERINGSBANK AAN DE APOLLOLAAN, AMSTERDAM'S TWEEDE
WOLKENKRABBER, ZAL MAANDAG A.S. DOOR MINISTER VAN DEN TEMPEL WORDEN GEOPEND.
HET NIEUWE GEBOUW BIJ AVOND GEFOTOGRAFEERD.
IN HET VENEZOLAANSCHE PETROLEUMDORP LAGUNILLAS heeft 14 Nov. j.l. een ont
zettende petroleumbrand gewoed. Wij geven hierbij een foto, genomen na een soortgelijken
brand in Lagunillas in 1929, waarbij eveneens een groot aantal menschenlevens te betreuren
was en slechts enkele der houten paalwoningen (op den voorgrond), welke ook toen gedeeltelijk
ever het water van het Maracaibo-meer waren gebouwd, gespaard zijn gebleven.
OP DE GROOTE JAARLIJKSCHE VEEMARKT TE HOORN was ook de
stokkenkoopman, die op geen enkele veemarkt ontbreekt, aanwezig om den
boeren zijn stokken te verkoopen.
