De „Mees" in oranje-kleur - De klompen-industrie - Polo te Batavia
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
80ste Jaargang
FEUILLETON
De Hermandad, de
Heros en de Heroïne
DE KLOMPENINDUSTRIE VIERT HOOGTIJ nu de prijs van het leer
stijgt. Een „klompen-broeikas", waar de klompen gedroogd worden, alvorens
zij geschuurd kunnen worden.
GENERAAL GORT,
de opperbevelhebber
van het Engelsche le
ger, met zijn staf bij
een inspectie van de
Britsche troepen in
Frankrijk. Achter den
generaal de Hertog van
Windsor.
DE TURKSCHEI GEZANT te
Berlijn (rechts) ontving het di
plomatiek corps. Links v. Papen,
de Duitsche gezant te Ankara.
DE 1JSEL IS BIJ DEVENTER GEDEELTELIJK BUITEN
OEVERS GETREDEN. EEN WEG
ONDER WATER.
ORANJE DE KLEUR VAN NEUTRALE BURGERVLIEGTUIGEN.
Op-voorgrond de „Mees" van de K.iL.M., die geheel oranje geverfd is, met op den achter
grond vliegtuigen in de gewone kleur.
POLO TE BATAVIA. Op het race-terrein aan het Koningsplein te Batavia werd de jaarlijksche polowed
strijd gespeeld tusschen het team van de Bataviasche poloclub en de ploeg van de „Bon", de vereeniging van
de Engelsche kolonie te Batavia.
door
FELIX ODERRICK.
6)
.Xiefdesbrie^npfh!" sprak de degelijke
en lieftallige^wÖbquita vol verachting, ,.dat
Jun nogak rrtflöïe liefdesbrieven. Andres
-e.yf zr' ge,vonden en ze zijn van het oude
jjyipaard..,*Zou die...." Het idee, dat ook
hiïn^Yan mijnheer Kopolovici/liefdes-
öetreKltLhgl"dn gekend zou hebben, leek haar
zoo ongeldöfelijk grappig, dat zij achter
over leunend in haar stoel in hartelijk
wenen uitbarstte.
Carlos stemde vol overgave met haar
vroolijkheid in. „Nee maar. dat zou me wat
woois zijn: ons oud nijlpaard een lady-
p!Her. ha. ha, haHeb je ze gelezen,
^niquita?"
-Ach neen. Ik geloof, dat ze in het
ransch of in een andere vreemde taal ge
schreven zijn".
..Als je wilt. kleine meid. breng ik ze hem
wei even terug. Ze maken alleen maar je
^"je uit model. En dat is zonde".
üat is erg aardig van je. Carlos mio.
™Jaar Andres heeft mij opdracht gegeven
r ?oed op te passen en ze vooral niet uit
af te troggelen en hij ls dolblij, dat hij ze
gevonden heeft".
„Allemachtig, jullie zijn nog eens handig,
zeg. Nou, pas er dan maar goed op!" Hij
stond op en ging naar de bar om een li
keurtje te koopen.
Maar Andres kwam niet opdagen. Hij zat
in een onbehagelijk vertrek in het Ezbe-
kieh-Karakol. dat beteekent in het Ara
bisch politiebureau en in het Spaansch
slak. De tijd verliep in slakkengang, vond
de arme Andres. Weliswaar bleef het besef
van zijn onschuld onaangetast, maar toch
kon hij zich niet ontveinzen, dat de zaken
er voor hem niet zoo heel gunstig voor
stonden. Hij zelf kon niet verklaren hoe
dat mes in het lichaam van mijnheer Kopo-
lovici gekomen was. want buiten hem en
den doode had zich immers niemand in
het vertrek bevonden. Hij wist ook heel
goed hoe vaak zijn drift hem al parten
gespeeld had en dat hij. wanneer hem een
maal alles rood voor de oogen geworden
was. zelf niet meer wist, wat hij deed. Maar
hij kon zich zelfs in het geheel niet her
inneren een mes in de kamer gezien te
hebben.
Hij piekerde en schreide ook een beetje,
toen hij aan zijn harde en onrechtvaardige
lot dacht. Maar de hoop en het onver
woestbare optimisme van zijn eenentwintig
jaren bleven voortleven. Hij had een roe
rend vertrouwen in den goeden wil van de
menschen, om schuld en onschuld uiteen
te houden en schijn van werkelijkheid te
scheiden. Tallooze roerende, nobele films,
die Andres gezien had. bewezen immers
onomstootelijk. dat ten slotte toch altijd het
gog-dc de v erv.'i op het kwade be
haalde.
En toen werd hij voor den rechter-com-
missaris geleid.
Tegen acht uur werd Chiquita ongerust.
Andres was er nog steeds niet. Nu was zij
nooit zoo heel gauw ongerust; want naast
haar meesleepend temperament, waarmee
zij op het tooneel de castagnetten liet klep
peren, bezat zij het gelukkige flegma der
Zuidelijke vrouwen. Maar nu had zij wer
kelijk gegronde reden om ongerust te zijn.
Eerstens begon zij nu eerst recht honger
te krijgen en tweedens werd het zoo lang
zamerhand tijd om zich naar de kleed
kamer te begeven, ten einde zich gereed te
maken voor hun optreden. De voorstelling
begon om negen uur en de collega's waren
reeds in hun kleedkamers verdwenen. Mis
schien was Andres daar ook al.
Maar Andres worstelde op dat oogenbiik
in een net, dat de tamelijk donkere Egypti
sche rechter-commissaris langzaam en
sluw om hem heen weefde door het stellen
van vele, moordende vragen, die met de
daarop verkregen antwoofden stipt in het
proces-verbaal werden opgenomen.
Het werd negen uur. Maar de voorstel
ling werd niet begonnen. Eerstens had zich
slechts één bezoeker aan de cassa vertoond,
om zijn plaats terug te geven, en tweedens
was er een bericht binnengekomen, dat
onder de leden van de groep een alleszins
gerechtvaardigde ontsteltenis veroorzaakte.
Senor Montoso. regisseur, tooneelknecht,
inspiciënt en secretaris tegelijk, had iemand
naar hotel ..Bellevue" gestuurd om aan
mijnheer Kopolovici een paar belangrijke
boodschappen over te brengen. Zoodoende
was de mare van diens dood en de persoon
van den dader tot de leden van den troep
maakte zich van allen meester.
Het allermeest schrok Chiquita. In haar
kinderlijke naïveteit was zij niet in staat de
draagwijdte van dit voorval duidelijk te
overzien, wel wist zij, dat hierdoor haar
partner en vriend en indirect haar zelf
het allergrootste gevaar boven het hoofd
hing. Zonder hem was zij geen nummer
meer, maar slechts een arm, hulpeloos
meisje in een boosaardig vreemd land. zon
der geld, zonder vrienden. Hoe had hij dat
gedurfd? Had hij dan heelemaal niet aan
haar gedacht? Besefte hij dan niet, dat zij
daardoor alleen kwam te staan, zonder
onderhoud, zonder engagement?
Op hulp van de zijde van haar collega's
mocht zij niet rekenen. Die hadden immers
geen van allen geld, werden allen door den
hotelier gemaand, en zagen allen scheel van
den honger. Vertwijfeling maakte zich van
de artisten meester, angst voor het schrik
beeld van verlatenheid in een vreemd land.
Nergens ter wereld voelt men zich zoo ver
laten als in de Oriënt, wanneer men geen
cent bezit. Het consulaat kan slechts de
schouders ophalen. Hulpfondsen bestaan er
niet en slechts bij hooge uitzondering be
schikken de familieleden in het vaderland
over bronnen, waaruit men het geld voor
de terugreis zou kunnen putten. Bovendien
duurt het altijd nog vier dagen, voordat
brief en antwoord daarop hulp kunnen
brengen, en telegrammen zijn kostbaar.
In een doffe verdooving zat Chiquita in
het café; de kring van collega's werd klei
ner en kleiner. Al spoedig bleef zij alleen
over, alleen in de reusachtige stad, die
schittert en bloeit voor allen, die geld heb
ben. een gapende afgrond daarentegen voor
afgetobde, hongerige menschen. die geen
sou bezitten. De tijd verstreek en zij diende
een besluit te nemen. Misschien zou de
waard van haar hotelletje haar dezen
nacht nog onderdak willen verschaffen,
maar morgen Langzaam verhief zij zich
van haar stoel om heen te gaan. Op dat
oogenbiik dook een jonge kerel in Arabische
kleederdracht voor haar op en ontrukte
haar haar taschje. Zij gaf een gil en zag,
hoe de kerel juist op het punt stond In het
gewoel van de menigte te verdwijnen. Maar
zoover kwam het niet. Hij moest namelijk
om op het trottoir van de Elft-Beystraat te
komen, een der bezoekers van het café pas-
seeren, een groote sterke man, die tot nu
toe onbeweeglijk aan een tafeltje had geze
ten zonder de hulpelooze Chiquita ook maar
een seconde uit het oog te verliezen. Deze
kolossale heer maakte geen enkele overbo
dige beweging; vol bedachtzaamheid strek
te hij tactisch een been uit en een seconde
later lag de dief op zijn neus. Met zijn eene
hand ontnam hij den vreemdeling, die
haastig overeind krabbelde, het geroofde
taschje, terwijl hij hem met de andere zulk
een oorvijg toediende, dat de kerel met een
boog de straat op tuimelde. De toeschou
wers lachten hartelijk en betuigden den
man met de straffende hand hun bijval. In
de Orient is mén in het algemeen bijzonder
op een dergelijk soort rechtspraak gesteld
en zelfs de politie in eigen persoon ziet
gaarne van ingewikkelde ambtshandelingen
af, wanneer zij een geval dusdanig kan op
lossen.
Wat de heer in kwestie, de taschjesbe-
schermer, betreft, deze was de eenige bezoe
ker van de „Revue espanol", aan wien de
kassier met bloedend hart zijn entrée-geld
had moeten terugbetalen. Van den eersten
dag af was hij bij iedere voorstelling pre
sent geweest.
(Nadruk verboden).
.(Wordt vervolgd).
