Opening van het Amstel-station
H. M. de Koningin bij het Veldleger
80sie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
FEUILLETON
OM OP ALLE EVENTUALITEITEN VOORBEREID TE ZIJN
heeft de Finsche regeering bevel gegeven de groote steden gedeelte
lijk te ovacuei Kinderen wachten op het station te Helsingfors.
DE OPENING VAN HET NIEUWE AMSTELSTATION TE AM
STERDAM. DE MINISTER VAN WATERSTAAT, Ir. J. W.
ALBARDA SPREEKT IN DE HALL VAN HET STATIONS
GEBOUW DE OPENINGSREDE UIT.
HET ASFALT-TANKSCHIP „VLISMAR I" van de N.V. „Vlismar" te Vlissingen, werd tengevolge van een
explosie in een der tanks dermate beschadigd, dat ongeveer één derde van het schip moest worden vernieuwd.
Op de werf der N.V. Jonker en Stans te Hendrik Ido Ambacht werd het schip in drie stukken verdeeld.
Het middelste gedeelte (rechts) wordt vernieuwd.
HET PORTAAL VAN DE NOTRE DAME TE PARIJS WORDT
MET ZANDZAKKEN BEVEILIGD TEGEN
AANVALLEN UIT DE
LUCHT.
HOOG CONJUNCTUUR IN DE ZUURKOOL-FABRICAGE.
Groote vraag is er op het oogertblik naar zuurkool. Arbeiders
bezig met het afhalen der vuile bladen.
H.M. DE KONINGIN INSPECTEERDE IN GEZELSCHAP VAN DEN OPPERBEVELHEBBER,
GENERAAL I. H. REIJNDERS, ENKELE ONDERDEELEN VAN HET LEGER IN NOORD
BRABANT. DE BEGROETING VAN H.ïï. BIJ AANKOMST.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
35)
„Daisy Hij hield haar slank figuur
tje voor het eerst in zijn armen. Ze lag
met haar hoofd tegen zijn schouder. Be
dwelmend was de geur van haar licht
blond haar. Gattersworth had zich tot dus
ver weten te beheerschen, want tenslotte
was zij de verloofde van een ander. Maar
nu, nu zij hem zoo na was, raakte hij toch
een oogenblik zijn hoofd kwijt. Hij keek
om zich heen er was niemand in de
gangen te zien. De meeste reizigers had
den zich reeds in hun coupé's teruggetrok
ken. Daarop boog hij zich over Daisy heen.
Daisy beantwoordde zijn liefkoozing. Ze
was zich op dit oogenblik niet bewust, wat
er eigenlijk in haar omging. Voelde zij
werkelijk iets voor Gattersworth? Was de
flirtation haar over het hoofd gegroeid?
Of was het alleen maar behoefte aan
wraak tegenover Robert, die haar aldus
deed handelen? Misschien droeg alles te
zamen er wel toe bij om haar tegenover
Gattersworth wat toegeeflijker te maken.
„De eerstvolgende dagen heb ik je niet
noodig om te fotografeeren", zei Helena
Trubetzkoy op zekeren ochtend tot Lisa-
weta. „Men heeft mij gevraagd, of het niet
mogelijk zou zijn, dat je op een, voor een
liefdadig doel te houden modeshow in een
paar origineele Russische costumes op
treedt. Voel je daar wat voor, kind?"
„O Lisaweta voelde zich onaange
naam getroffen. In het atelier had zij
slechts haar handen beschikbaar behoeven
te stellen. Zij zelf bleef daarbij voor het
publiek verborgen. Maar een modeshow?
Over een podium paradeeren? Door hon
derden aangegaapt en becritiseerd te wor
den?
„Ik doe het liever niet."
„Maar waarom niet?" vroeg Helena Tru-
betzkoy verbaasd. „Het wordt uitstekend
gehonoreerd. De organisatoren hebben zich
bereid verklaard duizend francs per avond
te betalen. Dat is dus drieduizend francs,
ongeacht de reclame, die er van uitgaat
voor mijn atelier. Mij dunkt, daar behoef
je toch niet lang over te denken!"
Drieduizend francs! Dan zou zijn een
belangrijk gedeelte van haar schuld bij
Robert Eschberg kunnen afdoen. Deze over
weging. alsmede haar gevoelens van dank
baarheid jegens Helena Trubetzkoy gaven
tenslotte den doorslag.
De eerstvolgende dagen kreeg Lisaweta
geen gelegenheid tot zichzelf te komen. Zij
voelde zich een levend geworden model
pop. Urenlang stond zij in het atelier van
de Russische modekunstenares Stefa Bo-
rinska. Ontelbare costumes werden om
haar figuur gedrapeerd, vastgespeld, cri-
tisch bekeken en verworpen om plaats
te maken voor nieuwe costumes. Het was
eigenlijk bewonderenswaardig, zooals Stefa
Borinska de stijlvolle coupe der oude cos
tumes uit nieuwe stoffen wist te vormen.
Op den achtergrond zaten een paar tee
kenaars, die elk nieuw ontwerp vastlegden
Dan kwam de kapper, die aan de hand
van oude platen een nieuwe coiffure pro
beerde te creëeren. Ze leerde haar ziel in
lijdzaamheid bezitten en liet alles gewillig
met zich doen.
's Avonds liet zij zich oververmoeid op
bed vallen, maar zij vond geen slaap. Het
vooruitzicht te kijk te zullen worden gesteld
bracht haar geheel uit haar evenwicht.
Zenuwachtig, vermoeid en geprikkeld
maakte zij tenslotte met Helena Trubetzkoy
haar entrée in het groote hotel, waar de
show zou worden gehouden. In haar man
telzak droeg zij het kleine Koerganbeeldj e.
Zij zou het moeten gebruiken in dezelfde
pose als die op de bekroonde foto. Dat was
het eenige goede aan deze geheele geschie
denis. Zij was het beeldje, dat Robert haar
had teruggegeven langzamerhand als een
soort talisman gaan beschouwen.
Een schier onafzienbare file auto's stond
voor het hotel. Helena Trubetzkoy consta
teerde tot haar genoegen, dat „tout Paris"
acte de présence gaf, d.w.z. dat Parijs,
waarmee het Atelier Trubetzkoy voornam-
lijk rekening had te houden en dat dus op
waardige wijze de society en de kunste
naarswereld representeerde.
Lisaweta zat ln haar garderobe achter de
coulissen. Het gegons der vele stemmen uit
de zaal drong tot hier door. Zij voelde de
atmosfeer van gespannen verwachting,
welke daar heerschte en ze zag de manne
quins der groote modehuizen met haar
beschilderde poppengezichten haastig voor
bij flaneeren.
De show was begonnen; het eene meisje
na het andere keerde van het tooneel te
rug. Het applaus ratelde.
Nu was het haar beurt. Het orkest speel
de oud-Russische melodieën. Zij wist zelf
niet, hoe zij op het tooneel was gekomen.
Plotseling zag zij zich in het verblindende
licht der schijnwerpers geplaatst. Star keek
zij over de menigte heen, maar toen het
eerste applaus losbarstte, ging dat als een
electrische schok door haar heen. Zij ver
mocht eensklaps te glimlachen, vriendelijk
en ingetogen. Zij voelde den voornamen
last der plechtige, oude gewaden op haar
smalle schouders. Nu hief zij het Koergan-
beeldje omhoog het was, of uit dit hou
ten figuurtje een geheimzinnige kracht
naar haar uitging. Robert dacht ze.
De droomerige glimlach op haar gezicht
verdiepte zich. Zij vermoedde niet. hoe lief
en aanbiddelijk zij er op dit oogenblik uit
zag.
Het licht gleed over het felle rood en het
fletse blauw van het oud-Russische gewaad
en deed haar blauwzwart haar onder de
hooge tiara glanzen. Haar handen hielden
als een edele kelk het houten beeldje om
vat. Een oogenblik was het doodstil onder
de honderden toeschouwers, tot plotseling
een stormachtig applaus door de groote
zaal daverde. Telkens weer moest Lisaweta
dankend buigen, tot zij eindelijk zichzelf
achter het scherm terugvond, verward en
verlegen.
Helena Trubetzkoy sloot haar moederlijk
in haar armen: „Vandaag is je fortuin ge
maakt. kind!" zei zij met bewogen stem.
En plotseling waren daar ook Ninette,
Lucilla en alle anderen van het atelier.
Lisaweta zag zich omringd door een me
nigte menschen, die nog steeds in omvang
toenam. Zij begreep niet, waar zij allen in
eens vandaan kwamen. Kunstenaars, jour
nalisten, regisseurshet was een golf van
bewondering en geestdrift, die haar dreigde
te verstikken.
Eensklaps echter viel de verwarring van
haar af. Een fotograaf had zich voor haar
opgesteld. Zij hoorde de stem van Helena
Trubetzkoy: „Nu nog even dezelfde pose als
zooeven, kind! Er wordt een foto van je
gemaakt. Morgen sta je in alle bladen. Mis
ter Sounby zit ook in de zaal. Ik vrees, dat
hij je wel spoedig naar Amerika zal ont
voeren."
„Fotografeeren? Mij?" Lisaweta keek ver
schrikt om zich heen, als zocht zij een uit
weg om zich haastig uit de voeten te maken.
„Neen, neen!"
„Maar mademoiselle, een minuutDe
fotograaf begreep er niets van.
Lisaweta schudde hardnekkig het hoofd.
Een foto? Aan haar handen zou Robert
Eschberg haar niet herkennen maar als
hij nu toevallig eens haar gezicht in een
tijdschrift vond, wat dan? Dan zou hij haar
misschien zoeken, zou zij tegenover hem
komen te staan en hem moeten zeggen:
Ik heb je belogen, ik ben de vrouw van een
ander. Ik heb je hulp aanvaard, zonder
eenig gewetensbezwaar alleen, om uit die
hel daarginds te kunnen geraken. Neen,
dat zou ze immers nooit kunnen. En nog
minder zou ze in staat zijn hem deze beken
tenis te doen: Ik ben van je weggegaan, ik
ben heimelijk gevlucht, omdat ik je lief heb
en omdat ik niet vrij ben
Lisaweta overdacht dit alles slechts
vluchtig en onsamenhangend, maar in
stinctmatig was zij den fotograaf toch reeds
voorbij geloopen nog vóór deze zijn verzoek
had kunnen herhalen. Zenuwachtig baande
zij zich een weg door de menigte bewon
deraars. Noch Helena Trubetzkoy noch Ni-
nette slaagden er in haar tegen te houden.
Zij vluchtte haar kleedkamer binnen, haas
tig werd de sleutel in het slot omgedraaid
en alle kloppen en roepen was tever-
geefsch.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
