De „Statendamredt schipbreukelingen - Het lichten van de „Squalus
80sie Jaargang
LEIDSCH DAGBIAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
FEUILLETON
99
ALS EEN SPROOKJE
is het Bekende station te Valkenburg met zijn feestelijke verlichting, ter gelegen
heid van het eeuwfeest der Nederlandsche Spoorwegen.
OOK VOOR HUN TROUWE VIERVOETERS
zorgen onze jongens goed. Soldaten bezig met het
vervaardigen van voerb akken voor de paarden.
NA EENIGE VERGEEFSCHE POGINGEN is men er in geslaagd de op 23
Mei van dit jaar gezonken Amerikaansche duikboot „Squalus" te lichten en
naar Portsmouth (New Hampshire) te sleepen. Het moment, waarop de
commandotoren van den onderzeeër boven water verschijnt.
„STATENDAM" REDT SCHIPBREUKELINGEN. Een reddingboot met leden
van de bemanning van het Engelsche vrachtschip „Winkleigh", dat getorpe
deerd werd, nadert het s.s. „Statendam". De geheele bemanning werd door
de „Statendaih" gered.
DE POPULAIRE BOKSER BEP VAN KLAVEREN
vertrok per „Nieuw Amsterdam" naar Ame
rika. v. Klaveren met zijn moeder, zijn verloofde
en zijn broertjes.
OP DE TWEEDE ETAGE van den kunsthandel en lijstenfabriek der firma
Bayer op den Steenweg te Utrecht brak brand uit. Door 't doortastend optreden
van de brandweer bleef het vuur tot deze étage beperkt.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
16
Het waren martelende minuten en mar
telende vragen, waarbij Lisaweta intusschen
steeds bleeker en moedeloozer scheen te
worden.
Toen precies zestig minuten later de sleu
tel in de huisdeur werd gestoken en onmid
dellijk daarop Hixley's voetstappen in de
gang weerklonken, had Robert het bijna
uitgeschreeuwd van blijdschap, zoo on
draaglijk was de spanning geworden,
waarin hij verkeerde.
In flagrante tegenstelling daarmee was
(le houding van den Engelschman, die zoo
mstig de kamer binnenstapte, alsof hij van
een onbeteekenend wandelingetje terug
keerde.
„Allright", zei hij, terwijl hij Robert den
pas overhandigde. Een vluohtigen blik over
tuigde dezen, dot het verelschte visum er
in was aangebracht.
..Hixley!" Robert kon nauwelijks spreken.
Hij kneep de hand van zijn gastheer bijna
fijn van louter dankbaarheid. Lisaweta was
uit haar stoel opgesprogen. Ook zij kon
maar niet begrijpen, dat niets haar vertrek
Uit Rusland thans meer in den weg stond.
Hetgeen daarop volgde, geleek een droom.
James kwam met koffers aandragen. Een
groot pak, dat Hixley had meegebracht,
bleek een warme, met kameelhaar gevoerde
mantel en een daarbij behoorende vlieg-
kap te bevatten, waarin Lisaweta er geheel
anders uitzag. Hixley's auto stond nog voor
■de deur. Hij bracht het tweetal zelf naar
het vliegveld. Passagiers, hulpvaardige em
ploye's ambtenarenRobert's hand
beefde licht, toen hij hun de passen over
handigde. Hij zag Lisaweta wankelen, maar
uit haar stoel opgesprongen. Ook zij kon
eenvoudig niet omvallen, zoo zat zij tus-
schen Robert en Hixley ingeperst.
„Ik ga niet mee", zei Hixley tot den dou
ane, die hem blijkbaar goed kende en hem
eerbiedig groette. „Ik breng mister Esch-
berg en miss Lohr alleen maar naar het
vliegtuig."
„Kan passeeren!" De ambtenaar plaatste
het eontrölemerk op Robert's en Lisaweta's
pas. Zij verlieten vrijwel als laatsten het
douanekantoor. De groote machine stond
reeds startklaar; het glanzende metaal
fonkelde in de warme middagzon.
„Good bye!" Hixley schudde beiden har
telijk de hand.
Lisaweta klom het trapje op. Haar voeten
waren zwaar van angst. Nu nam ook Ro
bert zijn plaats in het vliegtuig in.
En dan een lichte trilling ging door
het stalen lichaam van de machine, zij rol
de over de startbaan steeg langzaam
omhoog Hixley's gestalte werd kleiner
de aarde vlood weg het blauw van den
hemel nam hen op Sovjet-Rusland bleef
achter.
Op dat. oogenblik werd het Lisaweta te
machtig. Zij kon niet meer. Het liet haar
totaal onverschillig, of de andere passagiers
haai' nieuwsgierig en verbaasd aanstaarden.
Zij moest huilen en Robert Eschberg liet
haar begaan. Nu mocht zij immers wel een
oogenblikje zwak zijn. Nu, eindelijk, kon de
angst en de intense spanning, waarin zij
de laatste uren verkeerd had, een uitweg
vinden.
Geleidelijk, pas in het verdere verloop van
hun reis, bracht Eschberg haar van zijn
plannen op de hoogte. Zij had gedacht, dat
hij haar naar Duitschland zou brengen,
maar hij'wist haar spoedig te overtuigen,
dat dit op het oogenblik onmogelijk was.
Geen drie dagen zou zij zich op den pas van
Daisy Lohr in Duitschland kunnen ophou
den zonder in ernstige moeilijkheden te
geraken. Ongetwijfeld zou Daisy baar ver
lies weldra bemerken en het onrechtmatig
gebruik van een dergelijk document werd
nu eenmaal zwaar gestraft. Met haar Sovjet
pas kon zij in Duitschland natuurlijk niets
beginnen. Integendeel het was maar
beter, dat men dien daar in het geheel niet
te zien kreeg. Bovendien zou haar Russisch
accent waarschijnlijk al heel spoedig de
aandacht trekken en aangezien Rusland en
communisme in het Derde Rijk nu eenmaal
synoniem waren, zou men haar wel niet
bepaald met open armen ontvangen. Kort
en goed aan Duitschland viel eenvoudig
niet te denken.
Er bleef voorloopig niet veel anders over
dan Engeland. Overigens moest zij maar
geheel op hem vertrouwen en alles aan de
toekomst overlaten. Dat zijn plannen
voor de eerstvolgende dagen allang vastston
den, wilde hij haar op dit oogenblik nog
niet zeggen. Dat alles had nog tijd tot zij in
Londen waren
Toen zij in Koningsbergen landden,
stond daar bij de douane een postbode.
„Telegram voer meneer Eschberg!" riep
hij tusschen het geroezemoes der aanko
mende en door familieleden verwelkomde
passagiers.
Lisaweta kromp ineen. „Een telegram?"
„Het is niets", zei Robert, terwijl hij haar
bemoedigend toeknikte. „Ik verwachtte dat
Telegram."
„Overeengekomen bezoek goed verloopen,
patiënt volkomen buiten gevaar", las hij.
Zijn gezicht klaarde op.
„Het is van Hixley. Ik heb hem verzocht
zich van den toestand van uw broer op de
hoogte te stellen. Hier hebt u zijn rapport."
Hij gaf Lisaweta het telegram.
„Dat u daar nog aan gedacht hebt, me
neer Eschberg. U weet niet, hoe mij dat ge
rust stelt. Ik heb mijzelf de hevigste ver
wijten gemaakt, dat ik hem zoo maar aan
zijn lot heb overgelaten, nadat wij zooveel
jaren
„Ik ben blij, dat het u tenminste van die
zorg ontheft. Overigens zal Hixley uw broer
ook verder den noodlgen bijstand verleenen.
Ik heb hem verzocht ook met geld bij te
springen, voor zoover dat mogelijk is. Hij
zal dus geen armoede meer behoeven te
lijden."
Haar hand wrong zich uit den lichten
kaphandschoen en zocht plotseling de zijne.
Slechts een oogenblik hield hij haar vast,
maar er lag een wereld van gevoelens in
dit simpele gebaar. Het was meer dan dank
baarheid, meer dan vriendschap en gene
genheid, meer ook dan een bewijs zich
onder zijn hoede veilig te weten. Lisaweta,
dacht hij innig, eens zul je mij niet alleen
je hand schenken!
Het Engelsche vliegtuig was precies op
tijd. De pasformaliteiten namen slechts en
kele minuten in beslag. Terwijl de Duitsche
machine koers zette naar Berlijn, zaten Ro
bert en Lisaweta reeds in de Britsche ma
chine. Het land gleed onder hen weg. Als
een enorm schaakbord lag daar het groen
der weiden, het bruin der venen en de
witte linten der landwegen. Daartusschen-
door bosschen struikgewas, water en dor
pen; van boven gezien leek dit alles op sier
lijk kinderspeelgoed. Zij vlogen door den
aether de zon ging onder het begon te
schemeren.
Lisaweta leunde achterover in haar stoel.
Zij sluimerde. De afgeschermde lampen hul
den de geheele ruimte in een zacht wazig
licht. Robert zal stil naast haar en liet geen
oog van haar af.
Zeldzaam, zoo rustig als zij sliep 1 Nu
vertoonde zij weer zoo'n frappante gelijke
nis met Annegreet. Ook hijzelf had behoef
te aan slaap, maar hij verzette zich tegen
de vermoeidheid, die hem dreigde te over
meesteren. Elke minuut, waarin hij met Li
saweta te zamen was, wilde hij gebruiken
om haar aan te zien, haar altijd weer aan
te zien. Wie wist, wat hun na Engeland weer
te wachten stond? Hij was met Lisaweta
overeengekomen, dat zij in Londen in het
huwelijk zouden treden, maar dit huwelijk
zou tenslotte niet meer zijn dan een for
maliteit, welke onvermijdeliik was, omdat
zij niet eeuwig onder een valschen naam
en een valschen pas door de wereld kon
trekken. Wat Lisaweta daarna wilde be
ginnen, daarvan had hij geen idée. Haar
gevoelens te zijnen opzichte kende hij niet.
Of ze hem die ooit zou openbaren
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
