Tewaterlating van den nieuwen flottieljeleider „Jacob van
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
80ste Jaargang
FEUILLETON
99
IET VAN FEGGELEN vestigde te Amsterdam het wereld
record 100 yards rugslag zwemmen voor dames. Zij ontvangt
bloemen van den voorzitter van de
zwemvereeniging „Het IJ".
COURSES OP DUINDIGT georganiseerd door de Kom Nederl.
Harddraverij- en Renvereeniging. Overzicht tijdens de
heatdraverij le klasse om den Giocondaprijs.
DE NIEUWSTE DAMESTASCH
met ruimte onderin om er een gasmasker in
te bergen.
VAN DE WERF DER N.V. NEDERLANDSCHE SCHEEPSBOUW MIJ. TE AMSTER
DAM werd Zaterdag de nieuwe flottieljeleider ..Jacob van Heemskerck" te water
gelaten. Het schip glijdt in zijn element.
MEVR. P. G. VOS-RÖMER ontvangt van den
heer D. Goedkoop de laatste aanwijzingen voor
de tewaterlating van de Jacob
'van Heemskerck".
OP BIRKHORN TE AMERSFOORT werd een voetbalwedstrijd geopend tusschen een ver
sterkt H.V.C.-elftal en een z.g. mobilisatie-elftal. De overwinning van de militairen zal voor
een groot deel te'danken zijn aan de luidruchtige toejuichingen der supporters.
DE SLUITING VAN DE ZITTING DER STATEN-GENERAAL.
MINISTER VAN BOEIJEN VERLAAT HET,
TWEEDE KAMERGEBOUW.
iWwèüè
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
12)
In onöe>heerschte drift scheurde zij het
tijden weefsel doormidden. „Kapot!" zei
Je, met overslaande stem. „Ik geloof, mijn
vaarde, dat ook tusschen ons belden weldra
teer veel kapot zal zijn!"
DaisyHij deed een schuchtere po
sing om haar terug te houden, maar zij
khudde haar hand van zijn arm af.
„Laat me los!"
„Maar Daisy, zou je mij tenminste niet
«ven willen aanhooren?"
Zij was de kamer al uit,
Robert bleef een paar minuten beslulte-
X>s staan, niet ln staat zijn gedachten te
erzamelen. Dalsy's plotselinge verschijning
ton zijn plannen met Lisaweta volkomen in
to war sturen. Haar uitbarsting van woede
tad dat reeds bewezen.
Hij probeerde zich met alle geweld tot
tolmte te dwingen. Daisy's verontwaardi-
Sng was natuurlijk niet geheel en al onge-
ïotiveerd. De omstandigheden en zijn hou-
Üng gaven haar reden voor de veronder-
'ielling, dat hij zich niet had gedragen,
•"Goals een verloofd man betaamde. Stom,
iooals hij zich daar had aangesteld. Maar
toe zou zij het opnemen, als hij haar nu eens
ie waarheid vertelde? Als hij haar deel-
genoote maakte van Llsaweta's lot? Zou
dan alles nog niet goed kunnen worden?
Als hij er nu eens in slaagde Dalsy's mede
lijden op te wekken en zich van haar hulp
te verzekeren? Dan zou hij ook zijn aan
staanden schoonvader ln het complot kun
nen betrekken. Zijn schoonvader en hij
zouden voor Lisaweta meer kunnen berei
ken dan hü alleen. Er moest een poging in
die richting worden gedaan. Hij moest
Daisy haar vergissing onder het oog bren
gen en trachten haar tot zijn bondgenoote
te maken.
Hij haastte zich naar haar toe, nadat hij
telefonisch naar het nummer van haar ka
mers had geïnformeerd. Zij lagen op de
zelfde verdieping, bijna schuin tegenover de
zijne.
Hij aarzelde een seconde, voor hij bij haar
aanklopte. Op haar „Binnen" opende hij de
deur.
Daisy zat met een van woede en tranen
verwrongen gezicht aan tafel, Zij keek hem
niet aan Haar handen speelden nerveus
met de sluiting van haar taschje.
Maar zij wees hem tenminste niet botweg
af; zij duldde zelfs, dat hij tegenover haar
plaats nam. Als zij hem nu maar wilde aan
hooren, was er al veel gewonnen.
„Daisy", begon hij, „ik heb mij zooeven
dwaas aangesteld. Ik had je direct de waar
heid moeten zeggen,"
„Je geelt het dus toe!" stoof zij op.
Hij schudde het hoofd. „Daisy, de zaak is
heel anders dan jij denkt. Luister nu eens
kalm naar me."
„Kalm naar je luisteren, als je mij een of
ander liefdesavontuur met een ander ver
telt'" Haar schelle stem veried nog steeds
de hevige opwinding, waaraan zij ten prooi
was.
„Er is geen sprake van een ander,
hoogstens van een avontuur!" zei hij, op
dien energieken toon, welke gewoonlijk nog
wel eens indruk op Daisy placht te maken.
„Het betreft hier een jonge vrouw, kind van
een Oostenrijksche moeder, die door de
omstandigheden hier te lande aan den rand
van den afgrond is gebracht. En voor deze
vrouw wilde lk ock jouw hulp inroepen,
Daisy, jouw hulp en die van je vader."
Zij staarde hem met groote oogen aan.
Het scheen niet tot haar door te dringen,
wat hij eigenlijk bedoelde. Hij begreep on
middellijk, dat hij van dit oogenblik van
zwijgzaamheid gebruik moest maken om
zijn pleidooi te vervolgen. Als hij er niet in
slaagde door een uitvoerige beschrijving
van Lisaweta's lot al haar beswaren en
haar grenzenloos wantrouwen weg te ne
men, zou alles tevergeefsch zijn.
En zoo deed hij dan een beroep op haar
hulpvaardigheid en haar naastenliefde. Hij
vertelde haar van Lisaweta's jeugd en hij
voelde daarbij zelf, hoe zeer de ontzettende
belevenissen van deze jonge Russische vrouw
hem ter harte gingen. Alles gaf hij weer.
zooals het hem zelf was meegedeeld, van
den tragischen dood van Lisaweta's ouders
af tot hun eerste ontmoeting op de markt
toe. Hier bleef hij steken, Hoe hij Lisaweta
persoonlijk had leeren kennen, dat kon hij
Daisy natuurlijk niet vertellen. En het be
wustzijn slechts de halve waarheid te heb
ben opgebiecht, ontnam tenslotte aan zijn
woorden toch die eerlijke overtuiging en
de suggestieve kracht, welke noodig zouden
zijn geweest om Daisy's toch reeds zoo wei
nig meevoelend hart te vermurwen.
Merkwaardigerwijze hoorde ze hem tot
het eind toe aan, zonder hem ook maar
eenmaal in de rede te vallen. Maar onder
haar vorschenden blik voelde hij zich steeds
onzekerder worden. En nog voor hij zijn re
laas besloot met de woorden: „Daisy, help
mij te voorkomen, dat deze jonge vrouw
ten onder gaat, bedenk eens een oogenblik,
hoe het een vrouw als deze Lisaweta von
Bernekamp te moede moet zijn", wist hij,
dat het hem niet gelukt was haar mede
lijden op te wekken.
Daisy nam hem nog steeds op met dien
half spottenden, lialf nieuwsgierigen blik,
welke heim zoo hevig irriteerde. Tenslotte
zei ze langzaam: „Een roerend verhaal,
beste Robby. Ik zou er haast van onder den
indruk komen. Alleen, één ding heb je me
nog niet verteld hoe die beklagenswaar
dige juffrouw Vbn Bernekamp het heeft
klaar gespeeld om je na jelui idyllische
kennismaking op die voddenmarkt, nu al
in je hotel te komen opzoeken. Een oogen
blik, Robby". vervolgde ze, toen hij tegen
haar voorstelling van zaken wilde protes
teeren. „ik heb jou rustig laten uitspreken,
laat mij nu ook eens even praten. Ik vind
dit bezoek, op zijn zachtst uitgedrukt, zeer
merkwaardig. En dat je haar onmiddellijk
een of andere attentie hebt bewezen
want die zijden sjaal zal toch niet tot de
bescheiden garderobe van deze jongedame
behooren het klinkt alles wat erg fan
tastisch, Robby, en je zult mij wel niet kwa
lijk nemen, dat ik daar mijn eigen mee
ning over heb. Maar lk wil", zij sprak zeer
langzaam en gearticuleerd, „nog eens over
wegen, of er toch niet iets zou kunnen
worden gedaan".
„Daisy!" Hij herademde en wilde haar
hand grijpen. Zij glimlachte eigenaardig.
„Langzaam, Robby. Ik ben nog niet aan
het eind. Ik wil dus een en ander nog eens
over denken, als je me naar eer en geweten
kunt verzekeren, dat je voor deze vrouw
niets anders voelt dan medelijden, zooals je
dat voor elk ander ook zoudt voelen en dat
je dus niet met andere gedachen aan haar
denkt. Dat moet ik in de eerste plaats weten,
Robert. En dan zou ik dat meisje wel eens
zelf willen spreken. Tenslotte is het toch
niet meer dan billijk, dat men degeen, voor
wie men zich in moeilijkheden most storten,
ook persoonlijk kent. Zeg mij dus haar
adres, dan zal lk haar gaan opzoeken,"
Eschberg was vaalbleek geworden,
„Dat gaat niet, Dasy".
„Wat gaat niet?" vroeg ze scherp, „Dat lk
dat meisje bezoek of dat je me de ver
langde toezegging doet?"
Hij wilde antwoorden, maar hij zag er
geen kans toe. Waar woonde IJsaweta? Dat
wist hij Immers zelf niet eens. En zelfs,
w anneer hij het wel had geweten, zou hij
het niet hebben mogen verraden. Want dan
zou zeker alles aan het licht komen, dan
zou ook Pjotr Lisaweta's spoor weldra we
ten te vinden en zou zijn heele plan in dui
gen vallen.
„Ik, ik weet niet waar zij woont", bracht
hij er tenslotte met moeite uit.
Daisy lachte schamper.
„Moet ik dat ook nog gelooven? Je ver
langt wel wat veel van me, Robby. Zal
ik je eens zeggen, wat ik geloof? Dat alles,
wat je me daar verteld hebt niets anders is
dan een schamele poging om je ware gevoe
lens voor deze vrouw voor mij te verbergen.
Ik moet zeggen, gezien den korten tijd van
voorbereiding, is het niet onhandig in el
kaar gezet. Ik moet je helpen deze" nieuwe
liefde over de grens te krijgen om het jullie
beiden ln het buitenland zoo gemakkelijk
mogelijk te maken!"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
