Vertrek Commandant Zeemacht naar Indië - Tweede flottieljeleider
80sie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
FEUILLETON
DE TWEEDE FLOTTIELJELEIDER VAN T TYPE VAN Hr. Ms. „TROMP"
welke den naam zal dragen van „Jacob van Heemskerk", zal Zaterdag
van een der hellingen van de N.V. Nederlandsche Scheepsbouw
Maatschappij te Amsterdam van stapel loopen.
OM DE INUNDATIE-MOGELIJKHEDEN waarover ons land beschikt ten
allen tijde te verzekeren, worden maatregelen genomen om een kom van gerin
gen omvang in de provincie Utrecht met water te vullen. Boven: doorgezaagde
boomen in Let te inundeeren gebied. Onder: militairen helpen kippen vangen.
TE HOORN werd de jaarlijksche landbouw- en midden-
standstentoonstellin g gehouden, waaraan een kaaskeuring
was verbonden. Belangstelling voor de kaasjes.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
9)
Een goed gekleede vrouw stond achter de
toonbank. Een jong meisje hanteerde op
een kleerenhanger een luchtig en ondefini
eerbaar gewaad van blauwachtige kant en
'aftzijde. Zij droeg het als een heilig re-
liquie.
Robert drong zich door het half geopende
ijzeren hek.
De beide vrouwen keken verbaasd op.
„Ik zou graag een japon van u hebben
voor een e
Robert wist plotseling niet, wat hij moest
zeggen. Nog nooit had hij zich zoo onzeker
gevoeld. Hij ergerde zich over zichzelf.
Haastig vervolgde hij„Een van mijn vrou
welijke employé's is aan de grens haar ba
gage kwijt geraakt. Zij voelt zich niet goed
en kon daarom zelf niet meekomen. Wat
we noodig hebben is een wandeltoilet, wat
lingerie, enfin u begrijpt wel. het aller -
noodigste".
De eigenares van „Belette" glimlachte
onmerkbaar. O ja, zij begreep het volko
men, al was zij dan wel zoo verstandig dat
niet te laten blijken. In sommige opzichten
liepen Parijs en Moskou nu eenmaal niet
too heel ver uiteen.
„Zeker, meneer. Hoe groot is die dame
ongeveer?"
Robert overlegde even. Zoo groot als An-
negreet? Mischien een tikje grooter. Groo-
ter en nog slanker. Annegreet had ook geen
honger geleden. Maar Lisaweta
„Wij zouden misschien met een collectie
in het hotel kunnen komen, meneer?" on
derbrak Madame Belette zijn gedachten-
gang.
Robert schrok op. „Ik zei u toch, dat die
dame zich niet goed voelt! Ik moet hier een
en ander voor haar uitzoeken".
..Zooals u wilt. meneer. Ninette, wan
deltoiletten Madame Belette had een stem
als een veldheer, die zijn troepen in den
strijd aanvuurt.
Ninette haastte zich naar een kast.
„Het is een geluk meneer", meende ma
dame Belette intusschen haar cliënt te moe
ten onderhouden, „dat wij reeds hier wa
ren. Louter toeval! Wij hebben een paar
robes voor de groote receptie in het Ameri-
kaansche gezantschap af te leveren en nog
een en ander te veranderen. Anders zouden
wij natuurlijk niet zoo vroeg open zijn.
Onze clientèle komt gewoonlijk wat later op
den dag".
Robert voelde, hoe het bloed hem lang
zaam naar de wangen steeg. .Het veelbe-
teekenende laohje van de Frangaise leek
hem beleedigend. Gelukkig echter keerde
Ninette weldra met haar collectie wandel
toiletten terug, welke nu op de toonbank
voor hem werden uitgespreid.
Hij voelde zich niet bepaald behaaglijk in
zijn ongewone rol. Wat moest hij nu nemen,
dat bruine, dat zwarte, of dat groene met
die diagonale strepen? Hij had er geen
greintje verstand van. Hoogstens kon hij
probeeren zich Lisaweta in een van deze
toiletten voor te stellen. Dat grijze, wollige
zou haar misschien wel staan. Met dien
ronden hals en dat grijs-rose vest leek het
hem nogal degelijk en toch echt vrouwelijk,
decent en toch ook weer niet te stijf. Zijn
hand gleed over de zachte stof en de daar
bij behoorende zijden sjaal.
„Daarbij moet een zomer-bontjasje ge
dragen worden, meneer!" Madame Belette
voelde onmiddellijk, dat Robert dit toiletje
zou nemen.
„Ninette, dat grijze jasje. Grijs Persianer
meneer, uitstekende verwerking, eerste
kwaliteit vellen. Wij hebben het juist vorige
week rechtstreeks uit Kasan toegezonden
gekregen."
„Goed. pakt u alles maar bij elkaar. Ik
kom het direct halen".
Eschberg was den winkel al weer uit.
Toen hij na een klein half uurtje terug
keerde met vier schoendoozen onder zijn
arm want hoe kon hij nu in 's hemels
naam de maat van Lisaweta's schoenen we
ten! stond alles reeds voor hem klaar.
Achteloos betaalde hij de zeer hooge reke
ning en door het welwillend-begrijpend
lachje van de Frangaise vergezeld, bereikte
hij de straat.
Hij reed naar zijn hotel terug. Moskou
was nu langzamerhand ontwaakt. Auto's
en lichtelijk verouderde, door paarden ge
trokken voertuigen vulden de straten. Op de
treeplanken der electrische trams hingen
de menschen als bijen aan een korf. Heele
colonnes arbeiders gingen te voet naar hun
werk. Uit een der hotels stroomde, de Kodak
in den aanslag, een horde Amerikaansche
toeristen naar buiten.
Vanuit de hal van zijn hotel kon hij juist
de ontbijtzaal zien. Robert bespeurde plot
seling een geweldigen honger. Maar Lisa
weta zou zeker allang op hem wachten!
Hij stormde de trap op. De portier keek
hem verbaasd na.
Hij opende de deur en liep naar de slaap
kamer. Hij klopte en hoorde, hoe iemand
verschrikt overeind sprong.
„Wees maar niet bang, ik ben het", riep
hij gedempt.
„O!" Hij hoorde, hoe zij een zucht van
verlichting slaakte. Direct daarop opende
zij de deur.
Toen hij de pakken en doozen voor haar
open maakte, kreeg zij een kleur van ver
legenheid. „Maar neemt u mij niet kwa
lijk, dat gaat toch niet, dat
Bijna ongeduldig viel hij haar in de rede:
„Wij kunnen ons niet te lang ophouden.
Doet u mij een genoegen en verkleedt u
zich hiernaast even, hier zoo neemt
u die spulletjes maar mee Hij duwde
haar alles In de handen. „Ik hoop, dat mijn
keus niet al te ongelukkig is geweest; en
fin, wat niet goed is, kunnen we nog wel
ruilen Hij lachte plotseling op een echt
jongensachtige manier. „Stelt u voor, ze
wilden zelfs, dat ik de maat van uw schoe
nen opgafJ>at was toch wat al te veel ver
langd!"
De blos op haar wangen werd nog don
kerder. Daarna nam zij zwijgend de pakjes
en verdween.
Terwijl Lisaweta zich verkleedde, maakte
Eschberg van de gelegenheid gebruik het
ontbijt te bestellen. Na een paar minuten
werd het gebracht, een dubbele portie
vleesch en eieren, zooals hij dat verlangd
had.
Toen de kellner verdwenen was, liep hij
onrustig de kamer op en neer, zich geheel
verdiepend in de belevenissen der laatste
uren. Van het eerste oogenblik, waarop hij
Lisaweta ontmoet had, af tot nu toe had
hij zich a.h.w. bezeten gevoeld door deze
eene gedachte: Helpen! Thans echter
eischte de werkelijkheid iets anders, nJ.
een verstandig besluit.
Eén ding stond wel vast: Hij kon Lisa
weta hier niet in het hotel laten,maar even
min kon hij haar weer naar dien kerel,
dien Pjotr, terug laten gaan. Tenslotte had
hij zoowel zichzelf, als het meisje in een
uiterst moeilijk parket gebracht. Bovendien
was daar dan nog de vraag, wat er van
dien broer van Lisaweta moest worden?
Zou zij zich laten helpen, terwijl haar
broer misschien van ellende zou omkomen?
Die vraag zou zij tenslotte zelf moeten be
antwoorden. Maar welke moeilijkheden zich
uiteindelijk ook mochten voordoen, hij was
een man en hij daCht er niet aan om er
voor uit den weg te gaan.
Voorloopig wilde hij eerst eens behoorlijk
ontbijten. Het was toch maar goed. dat er
van die dagelijks terugkeerende noodzake
lijkheden waren, die de gedachten afleid
den en een mensch even tot rust brachten.
Hij bracht de kamer wat in orde, zorgde
voor wat frissche lucht en leegde een verge
ten aschbakje. Lisaweta zou behoorlijk ont
vangen worden. Daarna riep hij haar.
Schier onherkenbaar veranderd stond zij
voor hem. Zij droeg het nieuwe toilet; het
grijs en wit stond uitstekend bij haar
blanke teint en het ravenzwarte haar. De
zijden sjaal, die eigenlijk als versiering van
den kraag was bedoeld, hield zij wat verle
gen in haar hand. Onzeker keek zij hem
aan.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
DE NIEUWE COMMANDANT van de zeemacht in Indië, schout-b.-n.
Helfrich vertrok met de „Dempo* Viee-adm. A. Vos, deed hem uitgeleide
RIJKSKANSELIER HITLER
maakte per vliegtuig een tocht naar het front in Polen. De rijkskanselier in een Duitsch vliegers
kamp, bij een bespreking bij de kaart.
