Gezonken scheepje te
Rotterdam gelicht - Harddraverijen te Hoofddorp
LEIDJCH DAGBLAD tajüe Glad
Hand in hand
met Mariene
80ste Jücirrnr.Q
FEUILLETON
DE AMERIKAANSCHE FILMACTEUR TYRONE POWER werd bij
zijn bezoek aan het Gaumont Theatre in Londen enthousiast begroet.
Jonge meisjes vlogen op hem af. Hier ziet men Tyrone Power trach
ten hardloopende het theater binnen te komen.
VOOR DE EERSTE MAAL SEDERT DERTIG JAAR
werden te Hoofddorp door de Oranjevereeniging weer kortebaan-
draverijen gehouden. Een spannend moment.
OP DOORREIS NAAR LONDEN kwamen giste
ren op Schiphol aan de Maharadja van Dunraon en
DE FRANSCHE TORPEDOJAGER ..CHAMOIS"
brengt een bezoek van
enkele dagen aan Amsterdam en heeft ligplaats gekozen a. d. dc Ruyterkade
zijn echtgenoote (midden).
HET IN DE PARKSLUIZEN TE ROTTERDAM GEZONKEN SCHEEPJE
..AVONTUUR" is met veel moeite gelicht. Een duiker heeft kettingen
onder het schip gebracht en aan lange spillen wordt het dan opgeschroefd
DE BRITSCHE LEGER MANOEUVRES. Het
overzetten van soldaten door middel van een rub
berboot te Aelmore bij Aldershot.
DE TEWATERLATING VAN HET TURBO-ELECTR. PASSAGIERS- EN VRACHT
SCHIP „VIACnESLAV MOLOTOF" van de werf der N.V. Nederlandsche Scheeps
bouw Mij. te Amsterdam, dat gebouwd is voor de V.O. Machine-import te Moskou.
door
HANS HIRTHAMMER.
44)
Maar daar gaat het immers niet om!"
Wielde ze. ..En bovendien: het is toch
'Mrachtlg geen misdaad om iemand te
in t Zou u niet Peee'es 200 handelen,
j"lst u, als u iemand ontmoette, dien u
«wonderde en dien u graagzou willen
"tipen?" zij voelde zich wat zekerder
™ron. „Misschien is het alleen maar een
"wie trots wanneer u alles afwijst. wat
J jten menschelijke bereidwilligheid wordt
HDoden. Moet ik u dan alles zeggen? U
Jwt immers niet eens waarom ik u mijn
.W'aanbied. Omdat tk zelf uw hulp noo-
«eb, dr. Burmester. Omdat ik aan mijn
"Ping twijfel, omdat ik twijfel aan alles,
i1, ik dacht veroverd te hebben aan
jjl« eigenwaarde, aan de reden van mijn
waan. Helpt u mij toch, dokter, ik weet
*1!
«iet meer, wat ik beginnen moet!
«U was alles plotseling veranderd. Lorenz
JJ.-Pe, dat daar een mensoh in nood zijn
3> inriep. Neen, dat was geen list. deze
"arsting was te echt en te onbeheerscht
om aan veinzen te kunnen denken. Eerder
was dan haar houding van zooeven hui
chelarij geweest.
Nu begreep hij alles! Hoe het verhaal
van haar vriendin over zijn strijd haar had
wakker geschud! Hoe zij. zelf moedeloos,
zich daaraan had vastgeklampt en er een
mogelijkheid in had gezien hen beiden te
helpen. Hun onverwachte ontmoeting
moest haar een speling van het lot heb
ben toegeschenen, een bewijs van de juist
heid van haar overwegingen. Nu begreep
hij ook, waarom zij hem gevolgd was. Zij
wilde hem niet meer verliezen, zij had hem
noodlg.
„Meisje. Dory!" begon hij voorzichtig.
„Hoe dacht je dat te kunnen aanpakken
als je zelf en hoe zou ik in mijn
positie jou tot steun kunnen zijn?"
„Ik ben gesjeesd voor mijn examen. Al
les was tevergeefseh. Vier jaren heb ik
voor niets gewerkt. Mijn hemel, misschien
had ik beter gedaan coupeuse te worden
of zooiets
„Aha!" lachte Lorenz. „Maar dat is toch
werkelijk niet zoo'n geweldig malheur.
Dat zult u toch alleen ook wel kunnen
klaar spelen".
„Het is het ergste, wat een mensch over
komen kan, als hij het geloof in zichzelf
verliest."
Het leek Lorenz raadzamer hierop voor-
loopig niet verder in te gaan. Maar voor
zichzelf had hij intusschen reeds uitge
maakt, dat hij dit jonge meisje weer in
het rechte spoor zou brengen.
„Wij zullen het daar nog wel eens gron
dig over hebben. Het lijkt me beter, dat u
nu naar huis gaat. Als u het permitteert,
zal ik u graag vergezellen".
„Ja, u hebt gelijk. Het is erg laat gewor
den". Zij begaven zich op weg en Dorothy
scheen het vanzelfsprekend te vinden, dat
hij haar arm nam.
„Wij behoeven niet zoo heel ver te loo-
pen. Ik woon in de Potsdammerstraat bij
mijn moeder. O, dr. Burmester, dat is de
beste vrouw, die er op de wereld bestaat.
Als ik haar niet had
„Woont u alleen met uw moeder?"
„Ja, mijn vader is een paar jaar geleden
gestorven aan een infectie. Hij was medi
cus en het was zijn hartewensch, dat ook
ik dat beroep zou kiezen. Ik was het er met
mezelf nog niet over eens maar aan zijn
sterfbed héb ik het hem beloofd het
was het laatse. wat ik hem kon schenken.'
„En nu wil u zich door den eersten den
besten tegenslag laten ontmoedigen? Houdt
u dan niet van uw beroep?"
„Toch! Ongetwijfeld! Er is niets mooiers.
Maar tk geloof, dat mijn talent te kort
schiet, ik.ach dokter, u weet niet, wat
dat voor een gevoel is
„Welke specialiteit?"
„Kinderziekten. Ook mijn vader was kin
derarts".
„Wel, dat is ook mijn terrein. Vrouwen
en kinderarts. Als u het goed vindt, zal ik
gTaag 's avonds eens aankomen en dan
zullen we eens zien of er werkelijk reden
is het bijltje er bij neer te gooien. Ik kan
het me eigenlijk niet goed voorstellen,
want daar ziet u nu toch allerminst naar
uit."
„Ik zou het heerlijk vinden, als u dat
zoudt willen doen. Maar nu wordt het
hoog tijd, dat ik met mijn plannen voor
den dag kom. Dr. Burmester, zoudt u er
niet toe kunnen besluiten, bij ons al
thans voor een poosje uw intrek te
nemen en daar een praktijk te beginnen?
U hebt alles tot uw beschikking, want de
kamers van mijn vader zijn volkomen in
tact gelaten, zijn spreekkamer en zijn bi
bliotheek.. Het was immers de bedoeling,
dat ik dat alles later zou overnemen."
Lorenz Burmester was totaal verrast
blijven staan. Een praktijk beginnen?
Dat was immers het doel van alles, zijn
eenige wensch, zijn vurigste verlangen!
Maar dat ging toch niet! Zoo'n geschenk
kon hij immers niet aannemen, zeifs niet
van zijn besten vriend.
„Ik ben toch geen vreemde voor u!" ver
volgde ze met nadruk, alsof ze zijn gedach
ten had geraden. „U bent voor mij ik
mag dat zonder eenig voorbehoud uitspre
ken een vertrouwde vriend en ik.ik
zou het heel prettig vinden, als u.dezelfde
gevoelens ten opzichte van mij koester
de
„Dat behoef ik u wel niet extra te verze
keren, juffrouw Dorothy! Ik dank het aan
u, dat ik vanavond den rechten weg terug
vond en het verheugt mij oprecht u.mijn
kameraad te mogen noemen Maar wat u
daar aanbiedt, is zoo overweldigend groot.
nee, nee, dat kan ik onmogelijk aannemen.
Ik zal graag iederen avond bij u komen
am u te helpen, maar
Zij legde haar hand op zijn arm. „U
overdrijft verschrikkelijk. Waarom ls dat
zooiets bijzonders? De vertrekken worden
niet gebruikt en de logeerkamer doet eens
in de zes jaar dienst. Ik heb er met
mijn moeder al eens terloops over gespro
ken en het eenige, wat ze me tegen wierp
was, dat u het misschien als een onbe
schaamdheid zou opvatten."
„Als een onbeschaamdheid?"
„Nou ja, tenslotte is het voordeel toch
aan mijn kant, nietwaar? Er zullen patiën
ten komen, ik zal gelegenheid hebben u te
assisteeren tot ik op een goeden dag met
uw hulp mijn doel bereikt heb en a.h.w.
in een opgemaakt bed kan stappen, want
met een aan zekerheid grenzende waar
schijnlijkheid mag toch wel worden aan
genomen dat een deel van de patiënten
bij mij zal blijven als ik de praktijk later
overneem."
„Ik wou, dat ik u daarmee mijn dank
baarheid kon betuigen, maar ik vrees he
laas, dat het anders zal uitpakken. Tot dus
ver heb ik nog bitter weinig succes gehad,
zoodra ik mij ergens ging vestigen."
„Dat moet dan aan de omstandigheden,
niet aan u, hebben gelegen. Nu dokter,
ik geloof, dat ik het toch nog klaar speel
om u ja te laten zeggen."
„Juffrouw Dorothy, ik heb niet den
moed u een afwijzend antwoord te geven,
zult wel zoo ongeveer kunnen nagaan,
wat uw aanbod voor mij beteekent" Hij be
keek zijn handen. „Weer arts te mogen
zijn! Weer een stethoscoop in je handen,
de luoht van aether en formaline in je
neus te mogen hebbenO. juffrouw Do
rothy. u zult eens zien, welk een flinke
arts ik van u maak. U moet bij elk con
sult tegenwoordig zijn en als u dan weer
examen doet nou, ik verheug mij nu ai
op het succes."
„En de patiënten, dokter! U zult oogen
opzetten! Een heel leger patiënten zal ik u
in huis brengen."
„Een heel leger? Ik geloof, dat je weer
een beetje overdrijft, Dory!"
„Afwachten, dokter, afwachten!"
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd).
