Viering van den Nationalen feestdag - Lambrichts gehuldigd
Hand in hand
met Mariene
LEIDSCH DAGBLAD
Tv;:ec3e Blad
80<le k?W]
FEUILLETON
GONDELVAART DOOR DELFT'S GRACHTEN OP DEN NATIONALEN FEESTDAG. ZANG MET KLOKKENS"EI - Voor het monument voor wijlen Koningin Emma te Soest werd met bege-
De regen verhinderde den autoriteiten en bestuursleden van Oranje-vereenigingen niet met leiding van carillonspel door den Amsterdamschen stadsbeiaardier J. Vincent, een zanghulde gebracht. Eea
den hoogen hoed op een rondvaart te maken. overzicht van dit gebeuren, met op den achtergrond het monument
HET BRITSCHE LEGIOEN IN PARIJS. Generaal Sir Frederic
Maurice (links), eere-president van de British Legion, neemt afscheid
van den heer Champetier de Ribes van het Fransche ministerie van
Oorlog, na zijn bezoek aan Daladier.
DE STRIJD IN CHINA. JAPANSCHE SOLDATEN SLAAN EEN VOETBRUG OVER DE
TAMA-RIVIER.
NA DE GEBOORTE-AANGIFTE VAN PRINSES IRENE MILITAIREN TB AMSTERDAM JAN LAMBRICHTS IN ZIJN GEBOORTEDORP GEHULDIGD. in
verlaten de beide getuigen, dr. H. Colijn en jhr. mr. op den nationalen feestdag aan een feestmaaltijd. De jongens het kleine Limburgsche dorpje Bunde werd de Tour de France-renner,
F. Beelaerts van Blokland, het paleis Soestdijk. tijdens het aansnijden van de feesttaart. Jan Lambrichts, geestdriftig ingehaald en gehuldigd.
door
HANS HIRTHAMMER.
35)
..Natuurlijk, als u even hiernaast wilt
gaan!" De Jongeman was de voorkomend
heid zelf. „u wilt meneer Melssner waar
schijnlijk opbellen, vermoed ik. Als ik mis
schien even de verbinding voor u tot stand
ton brengen
..Maar dat Is werkelijk
.Nee, nee, met genoegen. Hoe was het
nummer ook weer?" Hij raadpleegde nog
tons het Jaarboekje. Ah, juist, E. 53189!"
reeds spoedde hij zich naar het toestel.
„Hallo, is meneer Melssner aanwezig?
meneer Melssner zelf!" De bediende
waakte een lichte buiging. „Meneer Melss-
hcr, lüer is een heer, die u wenscht te
spreken."
En hierop ontspon zich het volgende,
tocals later zou blijken zeer belangrijke
telefoongesprek tusschen Lorenz en den
schrijver van detectiveromans Arno
Melssner
.Hallo, Arno, ben Je het werkelijk?"
.,-Met Arno Melssner! Met wlen spreek
„Kerel, Arno, natuurlijk ben je het. Nog
diezelfde knoedelstem van vroeger."
„Knoedelstem? Meneer, wie bent u
eigenlijk?"
„Jongen, Stample, raad dat nou eens!"
„Bij Zeus, zaliger gedachtenis, kerel, als
je Stompie zegt dan ben je er een van het
gym in Landshut. Vooruit, zeg op je naam!"
„Eigenlijk kon je me tooh ook wel aan
mijn stem herkennen. Stompie! Of moet
lk je aan de Cicerolessen herinneren, die je
altijd zoo netjes van me hebt over ge
schreven?"
„Mensch nee hou me vast! Toch zeker
niet Lorenz? Lorenz Burmaster?"
„Goed geraden, Stomp!"
„Lorenz! Hoe is het mogelijk? Zit jij in
Berlijn?"
„Voorloopig wel, Ja!"
„Kerel, hang direct die telefoon op en
snel ln mijn armen! Kom aan mijn hart!
Vooruit, neem een taxi! Ik verwacht je
binnen een kwartier, wat zeg ik binnen
vijf minuten! Hopelijk kan je een poosje
blijven."
„Dat zal moeilijk gaan, Stomp! Ik ben
namelijk op het oogenblik bezig jullie ver
waarloosde straten opnieuw te asfalteeren.
Je personeel zou waarschijnlijk wel eenig
bezwaar maken om mij tot Je toe te laten!"
„Wat is dat nu voor dwaasheid, Lorenz?
Het zou me hoogstens respect kunnen in
boezemen! Met spoed dus, ja' Ik betaal
den ritl Voor mijn part verschijn je in je
zwembroek. Binnen vijf minuten verwacht
ik je hier. Nog net tijd genoeg om een
bord met „Welkom!" voor de huisdeur te
hangen. Nou, hoe denk je er over?"
„Goed, ik zal komen, Stomp!"
„Dat is je geraden ook!"
Lorenz legde nadenkend den hoorn op
den haak.Was het ondanks alles niet on
zinnig in den toestand, waarin hij ver
keerde, zijn ouden schoolmakker te gaan
opzoeken? Of was het een speling van het
lot, dat zijn aandacht op Arno's boek was
gevallen? Juist op het oogenblik, dat hij
aan de waarde en de doelmatigheid van
zijn handelwijze was begonnen te twijfelen?
Ach. wat. hij zou maar een paar uur met
Arno samen zijn; het zou wel spoedig blij
ken. wat er bij de huidige omstandigheden
van den vriend van vroeger was overge
bleven. In het ergste geval zouden ze el
kaar vriendelij k de hand ten afscheid
drukken en daarmee zou hij dan weer een
ervaring rijker zijn. Hij betuigde den wei-
willenden bediende zijn dank voor diens
bemoeienissen en verliet den winkel.
De voorman van de asfaltploeg keek be
denkelijk, toen hij hoorde, dat Burmester
voor de rest van den dag verlof vroeg.
„Vooruit dan maar!" bromde hij tenslotte.
„Maar denk er om dat we daar geen ge
woonte van maken!"
„Nee. nee, het zal niet meer gebeuren",
beloofde Lorenz en hij haastte zich naar
een leege taxi, die juist voorbij reed.
De chauffeur scheen weinig vertrouwen
te hebben in zijn vrachtje maar toen Lo
renz hem nogal van uit de hoogte het
adres opgaf, waar hij wenschte te worden
heengereden, slikte de man de spottende
opmerking, welke hij in den mond had, in
en gaf gas.
Waarachtig, boven do deur van Arno
Melssner's zeer smaakvol en in den nieuw-
sten stijl gebouwd landhuis prijkte een
kleurig schild met de woorden „Hartelijk
welkom!"
Arno zelf stond aan het hek van den
voortuin om zijn vriend te begroeten. Hij
vertrok geen spier van zijn gezicht, toen
hij den man zag, die uit de stil houdende
auto stapte. Hij scheen het bedenke
lijke, ja zelfs mln of meer onbegrijpelijke
uiterlijk van den vroegeren schoolmakker
niet eens te bemerken.
.Lorenz!" riep hij, terwijl hij de hem
toegestoken hand bijna fijn drukte. „Is dat
even een verrassing! Een mensch onder
vindt dagelijks, dat de wonderen de wereld
nog niet uit zijn, maar dat ik jou nog eens
zou zien.Kom mee naar binnen! Ik heb
al een paar goeie flesschen laten klaar
zetten".
„Stompie, kerel! Ook lk vind het buiten
gewoon genoeglijk. Mijn hemel, hoe lang is
het wel niet geleden, dat wij elkaar voor
het laatst gesproken hebben?
„Ja, dat is al een heel poosje geleden!"
Zij gingen het huis binnen. De hall was
met denzelfden smaak gemeubileerd, die
ook het buitenaanzicht van het huis had
verraden.
Bij de trap bleef Arno staan, terwijl hij
zijn hand op den schouder van zijn vriend
legde. „Direct maar even iets principieels,
LcS-enz! Mij persoonlijk laat het natuurlijk
steenkoud in welken toestand je mij gezel
schap wilt houden. Ik heb hier al heel wat
hansworsten op bezoek gehad, die er akelig
netjes uitzagen, maar wier aanblik alleen
al voldoende was om je heelen dag te be
derven. Wanneer je je evenwel als zoo-
genaamden gentleman wat. behaaglijker
mocht voelen, dan wil ik Je rivet genoegen
eerst de badkamer wijzen. Daarnaast is de
garderobe. Aangezien wij zoowat hetzelfde
edele figuur hebben, kan Je gerust wat
kleeren van mij aantrekken."
„Ik moet eerlijk bekennen, Stomp, dat ik
je voorstel graag aanneem. Al schaam lk
me dan niet ln het minst voor mijn werk.
ik moet toch toegeven, dat een schoone
boord en een behoorlijk pak heel wat
waard zijn".
.Accoord, Lorenz! Laten we dan eerst
die kleine verandering maar even aan
brengen!"
Het bleek lntusschen een zeer groote
verandering te zijn, welke met Lorenz had
plaats gehad, toen hij een klein uur later
zijn gastheer naar het terras aan de ach
terzijde van het huls volgde. Hij was keurig
geschoren, droeg een lichtgrijs pak dat
hem uitstekend paste, bruine lage schoe
nen en was daarmee van top tot teen een
alleszins representatieve jongeman. De ar
beider Burmester was weer de medicus dr.
Burmester geworden.
„Mijn respect!" zei Stamp. „Je zult me
wel niet kwalijk nemen, als ik zeg dat je
me zoo beter bevalt".
Hij riep een of andere naam en direct
daarop verscheen een vrouw van middel
baren leeftijd met een witte schort voor.
„Hoe staat het met het middageten, juf
frouw Reschke? Hopenlijk blameert u mij
niet! Mijn vriend, dr. Burmester, Is een
ongeloofelijke fijnproever. Juffrouw
Reschke is mijn huisdraak, Lorenz! En ze
verbeeldt zich, dat zelfs de directie van
„Adlon" geen betere kookster onder haar
personeel telt."
lntusschen had een jong, blond dienst
meisje met een eigenwijzen wipneus de
wijn geserveerd, waarbij zij van de gelegen
heid gebruik maakte den onverwachten
gast nieuwsgierig op te nemen.
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd).
