Hand in hand
met Mariene
LEIDSCH DAGBLAD
[«/actie Bied
gösie
FEUILLETON
IN DE HOOFDSTAD HAD DE OVERDRACHT PLAATS
van een aantal brandspuiten voor de luchtbescherming van het rijk
aan de gemeente. De nieuwe apparaten.
TE DELFZIJL WORDT FEEST GEVIERD TER HERDENKING VAN DE 125-JARIGE ONAF
HANKELIJKHEIDTer gelegenheid hiervan brengt ten smaldeel een bezoek aan de haven
van dit Gronlngsche stadje. De oorlogsschepen varen de haven binnen.
HET HUWELIJK VAN
DEN DAG.
IN HET BEATRIX-PARK TE AMSTERDAM zijn gisteren de kanonnen
In stelling gebracht, welke het nieuws van de geboorte van een prinsje
of prinsesje door 101 of 51 schoten aan de hoofdstad zullen verkondigen.
DE RESIDENTIE STEEKT ZICH IN FEESTTOOI in afwachting van
de blijde gebeurtenis in het Prinselijk Gezin. Op het Malieveld worden
tal van „oranje-boomen" opgericht.
INTERSTEDELIJKE ZEILWEDSTRIJDEN,
tusschen de jachtclubs van Batavia, Semarang en Soerabaja.
De jachten buiten Priok in vollen strijd.
TE MAASTRICHT werd het 100-jarig bestaan herdacht van
de Limburgsche divisie der Koninklijke Marechaussee. Op het
plein voor de kazerne leest de districtscommandant, kap. van
Walt Meijer, de dagorder voor.
door
HANS HIRTHAMMER.
32)
En in die dagen kwam Joachim. Joachim
nuttmer, die heel lang geleden, Marlene's
eerste liefde was geweest, maar nu zelf
reeds aan het hoofd stond van een gezin,
eet, behalve de gelukkige ouders, uit vier
stevige jongens bestond.
Marlene's vertolijf in haar geboortestad
was Joachim ter oore gekomen en hij had
aich het genoegen niet laten ontnemen
baar na zooveel jaren nog eens op te zoe
ten. Er was een tegenbezoek gevolgd In
ten huize Büttner, waar Mariene door Jo-
aohims's vrouw allerhartelijkst was ont
vangen en in de veetrouwde sfeer van dit
muieu had zij haar hart voor den ouden
schoolmakker, die haar de zorgen reeds
van het gelaat had gelezen, uitgestort.
«J had hem verteld van hun wanhopigen
s[h)d om een emplooi, dat voldoende be
staanszekerheid bood, den strijd van een
Wngen, onvermogenden medicus, die na
™n conflict met den directeur van een der
hekenhuizen in München, voor wlen hij,
"vertuigd van zijn goed recht, weigerde het
™°'d te buigen, gedwongen werd ontslag
te vragen en wien daarop niets anders
overbleef dan zich ergens te vestigen in de
hoop aldus het hoofd boven water te kun
nen houden, ZIJ schetste hem in sobere
trekken den daarop volgenden lijdensweg
die hen van de stad naar het dorp en van
het eene dorp naar het andere had gedre
ven, wachtend op patiënten, die niet kwa
men, tot dan eindelijk de groote kans ge
komen scheen te zijn in het aanbod van
dr. Gerold, die Lorenz, den nimmer versa
gende, naar Berlijn riep. Maar ook deze
kans was tenslotte weer een niet gebleken.
Slechts nieuwe, diep ontmoedigende te
leurstellingen waren Lorenz in de hoofdstad
beschoren geweest, wederom was allen ge
rechtvaardigden verwachtingen de bo
dem ingeslagen. „Wat hij er nu eigenlijk
uitvoert, weet ik niet", besloot ze haar
verhaal, dat op den Jongeman tegenover
haar diepen indruk maakte. „Hij schrijft
me dat hij werk heeft en dat hij het wel
zal klaar spelen. HIJ schijnt zich in Berlijn
te hebben vastgebeten. Maar Aehim, jou
kan ik het- wel vertellen, ik maak me zoo
vreeselijk ongerust over hem".
„Ongerust? Waarom?"
„Dat het misloopt met hem! Hij verbergt,
de waarheid voor me, ik voel het. Hij wil
mij ontzien en intusschen richt hij zich
zelf misschien ten gronde om ons allen
een bestaan te verzekeren".
„Ga naar hem toe, Mariene!"
„Ja, dat zou ik dolgraag willen. Ik be
hoor immers bij hem, misschien zou ik
hein kunnen helpen. Maar
„Hoor eens, Mariene, jij gaat zoo .spoedig
mogelijk naar Berlijn. Ik zal je het geld
geven, dat je noodig hebt voor de reis en
voor een behoorlijke kamer, zoodat je al
thans voorloopig kunt rond komen,
Geen protesten, Mariene; ik zou me zeer
gekrenkt voelen, als Je het niet wilde aan
nemen".
,Ach neen, dat is het immers niet,
Achim. Ik wil je eerlijk bekennen, dat ik
er zelf al een heele poos over heb gedacht,
of ik niet bij Jou om hulp zou kunnen
aankloppen. Maar welke voorwaarden stel
je voor de terugbetaling?"
„Daar praten we voorloopig maar niet
over. Aandeel in de winst lijkt me voordee-
ligerIk kom het later wel eens terughalen
door mijn vrouw en de kinderen een paar
weken bij jullie te laten logeeren".
„Dus ondanks alles, wat ik je verteld
heb, geloof je in onze uiteindelijke over
winning?"
„Stellig, Mariene! Wie zoo taal weet vol
houden, als jullie beiden, die moeten het
noodlot tenslotte naar hun hand weten te
zetten. Ik verwed mijn hoofd op jelui
succes."
„Je hebt wel heel veel vertouwen ln ons,
Joachim!"
„Niet ten onrechte, geloof me! Maar nu
moet je eens luisteren. Ik heb destijds
nog een paar semesters ln Berlijn gestu
deerd en ik zal vandaag nog aan mijn
vroegere hospita schrijven, een goeie,
ouwe ziel, die je met open armen zal ont
vangen. Maar je circus moet je voor
loopig hier laten. Het zou dwaasheid zijn
de kinderen mee te nemen".
Marlene's gezicht verried een en al te
leurstelling. „Zonder de kinderen?"
„Maar bedenk toch eens, welk een last
Ie daarmee op je schouders zoudt nemen!
Het komt er nu juist op aan, dat Je je
handen een poosje vrij hebt. Voorloopig
zullen jullie op een gemeubileerde kamer
moeten wonen. Op zichzelf is dat immers
al een kwelling voor dat grut; hier hebben
ze den tuin, de straat, ze kunnen desnoods
den heelen dag in de frissche buiten
lucht rond springen! Zou jij het over je
hart kunnen verkrijgen hun dat te ont
nemen, hen daar in die verstikkende stad
in een kamertje op te sluiten of ze op een
van alle licht en lucht verstoken binnen
plaats tusschen vuilnisemmers te laten
wegkwijnen? Nee, als jullie later een aar
dige woning ergens buiten de stad kunnen
huren, dan is het wat anders,"
„Den jongen moet ik tenminste bij mij
hebben, anders kan ik het niet, dan ont
breekt mij de kracht. O, ik zal eiken dag
wel met hem gaan wandelen, ik zal er wel
op letten, dat hij niet weg kwijnt. En wat
zal Lorenz niet blij zijn. De jongen zal hem
tot het uiterste aansporen! Ach, jij weet
immers niet, hoe vaak de kinderen mij al
van de wanhoop en de vertwijfeling heb
ben gered".
„Ikkan het me voorstellen".
Zoo kwam het, dat Mariene eenige da
gen later van haar geboorteplaats afscheid
nam en haar reis in een onzekere toekomst
aanvaardde.
En dat tien uren later moeder Külcke in
de gelegenheid werd gesteld een ernstig
gedeprimeerde, hulpelooze vrouw aan haar
meevoelend hart te drukken.
Voor Hansje was de rit met de autobus
als een sprookje. Hij had .onmiddelllijk
vriendschap gesloten met moeder Külcke,
zat nu op haar omvangrijken schoot, drukte
zijn neus tegen het glas en keek zich de
oogen uit. Die vele hulzen, die alle zoo
hoog waren als de kerktoren in het dorp,
die vele menschen, die vele auto's en
trams, die roode en groene lichtjes van de
verkeerssignalen, ach, zijn hartje bonsde
van opwinding en zijn handje omklemde
krampachtig moeder Külcke's veiligen
duim.
Ook op Mariene, zoo moe als zij was,
maakte de aanblik van deze nieuwe wereld
zichtbaar indruk. Weliswaar kende ze het
groote stadsleven van München, maar hoe
rustig en behaaglijk was daar alles, hoe
bedaard en met welk een opgewekte ge
latenheid wikkelde zich daar het straat
leven af.
In deze stad Berlijn echter scheen een
booze geest rond te waren en alle men
schen met een zweep voor zich uit te drij
ven. Zij renden over de straat, sprongen
op rijdende trams, stelden hun leven in de
waagschaal door dwars tusschen rijen
auto's en voertuigen heen te flitsen en bo
gen in zoo'n vervaarlijk tempo een hoek
om, dat het een wonder mocht heeten. dat
zij niet met hun hoofden tegen elkaar
bonsden. De auto's raasden voorbij, de lo-
kaaltreinen denderden ratelend over de
viaducten, de krantenverkoopers schreeuw
den er heerschten een opwinding en een
lawaai, dat hooren en zien je verging.
„Wat is dat toch?" vroeg ze schuchter.
„Is er vandaag wat bijzonders aan de
hand of gaat dat hier altijd zoo?"
„Dat is het Berlijnsche tempo!" ver
klaarde moeder Külcke trotsch. „Zooiets
hebt u zeker nog nooit gezien?"
„Het lijkt wel, of de heele stad stapelgek
is geworden. Een zonderling volk. die Ber-
lijners! Waarom hebben zij toch zoo'n
haast?"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
