Prins Bemhard bij zwemwedstrijden te Baarn - Brand te Hoogwoud
80ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Hand in hand
met Mariene
FEUILLETON
TE BAARN WERD ter gelegenheid van de ver
jaardag van Prins Bernhard een bloemencorso ge
houden. Een wandelende bos stroo.
TER EERE VAN DEN VERJAARDAG VAN Z. K. H. PRINS BERNHARD
vonden te Baarn zwemwedstrijden plaats, welke de Prins bijwoonde. De Prins arri
veert, luide toegejuicht door het talrijke publiek.
WIELERWEDSTRIJDEN ROND HET MALIEVELD
IN DE RESIDENTIE op den verjaardag van
Prins Bernhard. Een wedstrijd voor slagersjongens
was een groot succes.
IN HET OLYMPISCH STADION TE AMSTERDAM is gisterer
het internationale concours hippique begonnen. De Deensche ama
zone. mej. Wittmack op .Neckar" van stal Pasman .tijdens het
springconcours om den Stadionprijs A.
TE ALKMAAR defileerden manschappen voor de militaire en bur
gerlijke autoriteiten, die op het bordes van het raadhuis
hebben plaats genomen.
DE BOKSMATCH JOE LOUISTONEY GALEN-
TO. Galento ontwijkt een aanval van .Toe Louis,
even voor dat eerstgenoemde knock-out geslagen
wordt.
EEN GROOTE BRAND TE HOOGWOUD welke ontstond in een bakkerij, legde verder nog
een aangebouwd dubbel woonhuis en een aan de overzijde van den weg staande boerderij in
de asch. De brandweer tijdens de nablu ssching.
door
HANS HIRTHAMMER.
2)
Nochtans, zij waren steeds vrienden ge
weest, goede vrienden zelfs. Erwin kon hun
kameraadschappelij'ken omgang van vroe
ger niet hebben vergeten en hij zou daar
om zeker niet aarzelen zijn vriend met
raad en daad ter zijde te staan. Hoewel
het Lorenz verre van gemakelijk viel en
hij er tot dusver steeds voor -was terugge
schrikt tot dezen stap, waarmee hij zijn
nederlaag bekende, zijn toevlucht te ne
men, was het nu toch de angst om Mar
iene, die hem daartoe dwong. Zoo ging het
r.u allemaal niet langer. Zij moest rust en
vrede vinden, een steunpunt, waaraan ze
zioh weer voor eenigen tijd kon vast klem
men.
Wel had hij het zioh anders gedroomd
in de weken voor hun huwelijk. Hij had
gedacht in haar een blijmoedigen kame
raad te hebben gevonden, een dappere
medestrijdster, een vrouw, aan wier ziide
hij dood en verderf zou kunnen overwin
nen. Maar zij was te zwak geweest, van het
begin af. Haar schoonheid had hem ge
boeid, haar schier aandoenlijke hulpeloos
heid zijn hart ontwapend. Hij had haar
gevonden ais een arm. vleugellam wezen
en merkwaardigerwijze had hij zijn innig,
uit aanhankelijkheid voortkomend mede
lijden voor liefde gehouden.
Maar nu waren de kinderen er, zijn kin
deren. zijn geliefd circus verdraaid, het
moest gelukken
Met deze gedachte viel Lorenz Burmester
in slaap.
Dr. Burmester liep langzaam het pad op,
dat toegang gaf tot de woning van Erwin
Volkmann, De tuindeur stond wijd open
en bij de massieve huisdeur was een dienst
meisje aan het werk, dat hij verzocht hem
bij den dokter te willen aandienen.
„Wilt U zoo lang in de wachtkamer
gaan?"
„Ik kom niet als patiënt", protesteerde
Lorenz, ietwat verlegen. „Dr. Volkmann is
een oude schoolvriend van me. Ik kom
hem zoo maar eens opzoeken." Hij noemde
zijn naam.
„O, dr. Burmester.Uit Heidmühle,
nietwaar? Een oogenblik, dan zal ik dokter
even van uiw komst in kennis stellen."
Lorenz werd in de studeerkamer van den
heer des huizes gebracht. Hij liet zioh in
een der groote fauteuils vallen en keek
naar het machtige schrijfbureau bij het
raam, dat met boeken en papieren over
laden was Iets van verbittering bekroop
hem, toen hij het vertrek wat nader op
nam en al die behaaglijke dingen ont
waarde, waarmee slechts iemand van wel
stand zich kan omgeven. Maar onmiddel
lijk daarop sohaamde hij zich voor dezen,
em anders vreemden gemoedstoestand
Was het nu waarachtig al zoover met hem
gekomen, dat bij anderen begon te benij
den?
De deur werd haastig open getrokken en
Erwin stormde naar binnen, vlot en veer
krachtig in zijn fladderende, witte dokters-
jas. Nog onder het loopen stak hij zijn be
zoeker de hand toe.
„Lorenz, ouwe jongen, heb je me dan
eindelijk eens weten te vinden? Hoe staat
het leven en hoe gaat het met de praktijk?"
„O, dank je, dat gaat!" antwoordde Lo
renz. de hem toegestoken hand drukkend,
maar tegelijkertijd voelde hij een hevigen
afkeer, waartegen hij zich met alle kracht
trachtte te verzetten. Erwln's woorden kwa
men niet uit het hart; zijn joviale begroe
ting klonk kennelijk geforceerd. Onover
brugbaar zag hij een kloof tusschen zich
zelf en den man. op wien hij zijn laatste
hoop had gevestigd.
Erwin trok een stoel naderbij en zette
met een breed gebaar een kistje sigaren
op tafel. „Maak het je voorloopig gemak
kelijk, waarde heer. Je zult me nog een
oogenblik moeten èxcuseeren. Spreekuur,
hè.Je weet. hoe dat gaat!" Hij keek
haastig op zijn horloge. „Over een half uur
ben ik tot je beschikking. Je hebt toch
geen haast, wat of?"
„Nee. nee. ga je gang! Laat je niet sto
ren. Ik heb tijd."
..Prachtig! Uitstekend! Snuffel intus-
schen maar een beetje in die boekenkast
rondDat was vroeger ook al een hob
by van je!"
Het volgende oogenblik was Lorenz al
leen. Nog geheel onder den indruk van de
geveinsd hartelijke ontvangst, bleef hij een
oogenblik onbeweeglijk op dezelfde plaats
staan; daarna begon hij langzaam de ka-
ner op en neer te loopen. Dat was er dus
an Erwin geworden, van den overmoedi-
gen kwajongen, difcn hij zoo vaak in alle
vriendschap een pak slaag had gegeven,
in wiens gezelschap hij bij hun nachtelijke
omzwervingen voor het eerst de groote ge
heimen van het leven had leeren kennen,
met wien hij lief en leed had gedeeld.
Zijn blik viel op een foto. die in een
smal zilveren lijstje naast het raam hing.
Zijn vrouw. Hij had haar een paar maal
gezien, In Heidmühle; zij had achter het
stuur van den mooien wagen gezeten .waar
mee hij op ziekenbezoek ging.
Van deze herinering dwaalden zijn ge
dachten weer naar Mariene en hij herin
nerde zioh plotseling met schrik de woor
den, welke ze hem vandaag bij hun af
scheid had toegevoegd. „Ik wacht met
smart op je terugkomst. Lorentz! Als je niet
met den trein van zes uur komt, dan
dan gebeurt er een ongeluk. De laatste
trein zal stellig te laat zijn. Ik heb me nog
nooit zoo moedeloos, zoo verloren gevoeld..."
Met Innig medelijden had hij Mariene
omhelsd en haar moed ingesproken. „Nee,
Mariene, je moet Jezelf zien terug te vin
den. Wat zou ik zonder jou moeten begin
nen?"
Nochtans had hij moeten ervaren, dat
zijn woorden haar niet bereikten. Ver
moeid, in een snel opkomende ergernis, had
hij haar los gelaten; zonder groet en zon
der afscheid had hij hun woning verlaten.
Nu kwelde hem deze ondoordachte han
delwijze, maar tegelijkertijd voelde hij, hoe
een merkwaardige opwinding zich van hem
meester maakte. Hij ging naar het raam
en keek naar buiten Bergen en bosschen
lagen voor hem, het door de natuur zoo
rijk bedeelde landschap van de Ostmark,
een landschap, dat zich niet aan elkeen
bood, maar dat men zich eerst moest ver
overen. Wanneer men zijn bijzondere aan
trekkelijkheid echter eenmaal had leeren
kennen, dan geraakte men ook onvoor
waardelijk onder zijn zeldzame bekoring.
Langen tijd staarde Lorenz peinzend
voor zich uit en zijn gedachten gleden
weer terug in duistere diepten. „Als je niet
met den trein van zes uur komt. dan
dan gebeurt er een ongeluk
Boven de bergtoppen in het Westen
trokken zich vale wolken samen. Zou het
niet verreweg het beste zijn, als Hemel,
neen, hoeveel hij ook van haar hield
het was op den duur niet aan te zien, hoe
zij onder hun ondragelijk bestaan leed en
hoe dat willoos zich overgeven aan haar
wanhoop ook de kinderen tenslotte niet
onberoerd liet, om van de verlammende
uitwerking op zijn eigen krachten nog niet
eens te spreken
Het gebeurde den laatsten tijd herhaal
delijk, dat den veel geplaagden man zulke
duistere gedachten overvielen, waarbij hij
zich dan met angstig kloppend hart en
dichtgesnoerde keel trachtte in te denken,
hoe alles zich ten goede zou keeren, wan
neer hij de vermoeide, wanhopige vrouw
niet meer op zijn levensweg zou behoeven
voort te sleepen. In zaïlke oogenblikken
verlangde hij hartstochtelijk naar zijn vrij
heid en maakte hij zich zelf wijs den he
mel te kunnen tjpstormen, als een barm
hartig noodlot hem, die zou willen ver-
leenen.
Dan gebeurt er een ongeluk
Toen dr. Volkmann, nadat hij zijn laat
sten patiënt had ontslagen, de kamer bin
nen trad. vond hij Lorenz Burmester tegen
het raam leunend en met ontsteld gezicht
■n de wazige verte starend
(Nsdruk verboden). iWordt vervolgd).
V"
