\{et Fransche
vloot bezoek - L
che Koningspaar
)e reis Van het Engeh
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Rmotheus Klein
°phet oorlogspad
FEUILLETON
DE BELGISCHE KROONPRINS brengt zichzelf geluk door
een volksfeest in Bergen een streng haar aan te raken, die
eigens het oude volksgeloof geluk brengt, „voor 't heele jaar"
DE WERKEN AAN DEN NOORD-OOST-POLDER. Nog eenige maanden en
Urk is niet langer een eiland meer. Dan zal de dijk vanaf het eiland Urk den
dijk bereiken, die vanaf de Lemmer wordt gebouwd. De lange dijk gezien van
Urk af.
HET ENGELSCHE KONINGSPAAR BIJ DE INDIANEN.
DE KONING EN DE KONINGIN IN HET KAMP DER INDIANEN TE
GALGARY ALBERTA.
door
KEES ANDRIESSE.
3 liet warm water ln den wasohbak
aMi en legde het gillette-apparaat met
...?n zeep gereed. Een ondeelbaar
l aar7elde hij, eer hij de schaar
fciuï bleekblonde kinhaar zette. Doch
jjpWUijk daarop knipte hij door. Nu
geen tijd om te treuren over het
F®.fan deze ..kennelijk mannenlijke zelf
heid!" Menschenlevens stonden op
«Pel en Thea. Thea vooral!
iTj. knip, knip!
-iren vielen op zijn pak, in den wasch-
■3 °P den vloer, maar daarom bekom-
bij zich niet. Met iederen hap van
J'- oaar zag ^ij zijn gezicht kaler wor-
Ia Weds was zijn linkerwang alleen nog
met stoppels bedekt, nu vielen ook
■j.nren van de rechter en van zijn kin
'Motte sneuvelde zijn snor als laatste
L lit 1 van zijn 200 angstig behoede
I Jtshaar Timotheus wendde zijn blik
1 weerkaatsing van zijn gelaat, in
I,. 'Ptegel af en begon zich haastig in te
Daarna kraste het. scheermes over
l^-^Wls, wegmaaiend de laatste restjes
-■ eens zijn trots en glorie had uit
gemaakt. Het geluid deed hem pijn, even
als trouwens het scheren zelf. dat vrij on
handig in zijn werk ging. Maar met vast
opeengeklemde lippen volvoerde hij de
operatie tot het bittere einde. Hij spoelde
de laatste zeepresten van zijn gezicht en
eerst toen bekeek hij zich grondig in den
grooten spiegel.
Was hij dat, dat gelaat, dat hem aan
staarde? Hij. Timotheus Klein? Timotheus
kon het bijna niet gelooven. Hij hief zijn
hand op om, oudergewoonte, aan zijn baard
te trekken. Maar er was werkelijk geen
baard meer! Hij voelde slechts zijn bloote
kin, zacht als zijde nu, ontdaan van allen
stoppeligen haargroei. Hij sloot een oogen-
blik zijn oogen en keek toen opnieuw.
Maar het spiegelbeeld had geen enkele
verandering ondergaan. Het staarde hem
nog precies zoo aan ais tevoren met een
eenigszin.s ongeloovigen glimlach om de
lippen en het leek jong! Ongeloofelijk, ver
rassend jong, met scherp geteekende roode
lippen en een stevige kin Het gezicht van
een man, van een man in den bloei zijner
jaren! Timotheus had het gevoel, alsof hij
een noodzakelijk kleedingstuk miste, maar
ondanks al dat onwennige kon hij niet
ontkennen, dat deze verandering beslist
een verbetering was.
Nu had de lust tot vermomming hem in
zijn greep. Hij vond een tube hairfix en
wreef daarmede overvloedig zijn verwarde
coiffure in, waarna hij er een kaarshechte
scheiding in trok.
Nu kwamen zijn kleeren aan de keurt.
Hij opende beide deuren van de welvoor
ziene han-kast en liet zijn blik critisch
langs de verschillende costuums glijden.
Eerst koos hij een sportpak met plus-four,
maar toen hij het kleedingstuk' van den
hanger had gehaald, oordeelde hij dat toch
niet passend. Tenslotte liet hji zijn oog op
een blauwgrijs colbert-costuum vallen. De
broek was hem een beetje te kort, doch
door handig manoeuvreeren met zijn bre
tels wist hij dat tamelijk goed te maskee
ren. Vest en jas zaten hem als aangeme
ten en met welgevallige blikken beschouw
de hij zich opnieuw in den spiegel. Het
eenige, dat nu nog uit den toon viel, was
zijn bril en dat was iets, dat niet zoo snel
veranderd kon worden. Want Thea's broer
had alleen een zonnebril met hoornen
montuur tusschen zijn bezittingen, maar
daar had Timotheus met zijn bijziende
oogen niets aan. Maar als hij de glazen nu
eens verwisselde? Hij hield de brillen te
gen elkaar om te zien of ze beiden even
groot waren. Dat klopte boven verwach
ting en het omzetten van de glazen was
nu maar een kwestie van enkele oogen
blikken voor Timotheus, die altijd zelf
kleine reparaties aan zijn bril geknutseld
had.
Hij keek op zijn horloge. De geheele ge
daanteverwisseling had hem iets minder
dan twintig minuten gekost. Maar in dien
tijd zou reeds van alles gebeurd kunnen
zijn! Haastig trok hij een van de overjas
sen uit de kleerenkast aan, zette een grij
zen hoed met breeden rand een tikje schuin
op zijn hoofd en holde de trap af.
In de stille straat was geen mensch te
zien, nog veel minder een taxi. Timotheus
holde zoo snel als hij kon. Het was nu iets
over half elf en hij wist niet, hoe laat mi
nister Paradise in het Volkenbondsgebouw
zou komen, maar, niet geheel onbekend
met de gebruiken van Engelsche diploma
ten als hij was. vermoedde Timotheus, dat
de minister uiterlijk half twaalf aanwezig
zou zijn. Hij had dus nog hoogstens vijftig
minuten om de ramp te voorkomen! Nog
steeds was nergens een spoor van een
taxi te bekennen en Timotheus vroeg zich
wanhopig af of hij soms den heelen af
stand loopen moest. Dan zou hij nooit op
tijd komen. Plotseling zag hij een paar hon
derd meter verder een vrachtauto stoppen,
een groote, lichtgroene, open wagen, vol
geladen met zakken steenkool. De bestuur
der sprong er uit en liep haastig op een
van de huizen toe, terwijl hij den motor
liet draaien.
Timotheus was nu vlakbij en mat met
een snellen blik den afstand, die de man
van zijn auto scheidde. Ais hij geluk had,
kon zijn plan slagen. Op dat oogenblik
werd de huisdeur open gedaan en de man
deed een stap naar binnen en scheen op
gewonden iets tegen het dienstmeisje te
zeggen.
Met één sprong zat Timotheus achter het
stuur, gaf vol gas en schakelde met hart
verscheurend knarsen de versnelling in.
De zwaargeladen wagen schoot vooruit en
had in enkele oogenblikken reeds een snel
heid van vijftig kilometer bereikt. Rake
lings voorbij een naderende tram vloog
Timotheus de Pont de la Coulouvrenière
over. De straten werden voller maar hij
dacht er niet aan zijn snelheid te vermin
deren. Integendeel, hij gaf nog meer gas
en luid ratelende en rammelend denderde
de vrachtauto over het plaveisel. Voor hem
lit reden wagens en ook van den anderen
kant naderden er enkele. Zonder zich te
bedenken haalde hij in. schoot onmiddel
lijk daarop scherp naar rechts, om een
otsing met een aankomende auto te ver
mijden en week direct daarna weer naar
links. Hij hoorde iets kraken en zag in den
spiegel hoe de achter hem rijdende auto
tegen een lantaarnpaal was gebotst.
„Hopelijk is de bestuurder er goed afge
komen", dacht hij. Doch onmiddellijk
daarna had hij wel wat anders om aan te
denken. Aan het eind van de straat hield
een verkeersagent zijn hand op om den
naderenden stroom auto's tot stoppen te
brengen.
Timotheus trok er zich niets van aan.
Hij bleef op het midden van den weg rij
den en kwam met onverminderde snelheid
op den wild armzwaaienden agent af. Vlak
voor hem ging Timotheus plotseling naar
links, zonder dat hü terugschakelde. Hij
hoorde zijn banden fluitend over de stee-
nen slijpen, zag in een flits een zwarte
schaduw voor zijn voorruit opdoemen, gaf
het stuur een bliksemsnellen ruk naar
rechts en met twee wielen op het trottoir
raasde de auto zonder ook maar een
schrammetje opgeloopen te hebben ver
der. Timotheus wierp met korte tusschen-
poozen een blik in den achteruitkijkspie
gel. Hij vermoedde terecht, dat de ontstel
de kolenhandelaar nu wel de politie ge
waarschuwd zou hebben. En zelfs zonder
dat was hij er heilig van overtuigd, dat hij
door de wijze van rijden alle mogelijke Ge-
neefsche verkeersverordeninggen over
schreden had en alleen reeds daarom de
motorpolitie achter zich aan zou krijgen.
Doch hij had thans een flinken voorsprong
en de stad met haar kronkelstraten lag nu
vrijwel achter hem. Hij had thans de rue
de Montbrillant bereikt, die rechtstreeks
naar het Pare de l'Aiana voerde. En of
schoon de vrachtauto een rammelend, oud
vehikel was, de motor was goed onderhou
den en hield een gestadig tempo van ruim
zestig kilometer. Het moest nu al wel heel
aar loopen, als hij niet meer op tijd bij
liet Volkenbondspaleis kwam!
(Nadruk ver bodem. iWordt vervolgd).
