Het bloemenfeest te Noordwijk - Invoering dienstplicht in Engeland
Op
eenzamen
post...
(0:ie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
POLEN HEEFT BARRICADE-BALLONS
otn belangrijke centra tegen luchtaanvallen te beschermen. Twee der
kolossale Barricade-ballons met de bedieningsmanschappen.
TENGEVOLGE VAN HET BESLUIT VAN DE BRITSCHE
REGEERING om den dienstplicht in te voeren, hebben
honderden jonge mannen zich nog vrijwillig aangemeld.
Voor een der wervingsbureaux.
IN DE BADPLAATS NOORDWIJK vindt van 2730 April het jaarlijksche
bloemenfeest plaats, waarbij op tal van plaatsen groote bloemmozaïken worden
aangelegd. Een door de schooljeugd vervaardigde afbeelding
van een Hollandschen molen.
JAMES ROOSEVELT zoon van den
president, te Londen bij de première
van de film „Wuthering Heights".
Roosevelt en Merle Oberon.
AMERIKAANSCHE LEGERMANOEUVRES. VLIEGTUIGEN LEGGEN EEN ROOK
GORDIJN OM DE BEWEGINGEN DER TROEPEN
TE VERBERGEN.
door
KURT SIODMAK.
27)
Ysot hield van haar ridderlijken
genstander en halven landsman, Ysol,
Hai Elzasser bloed hadMocht die
auser dan uit zijn vroeger leven misschien
ste n kerfstok hebben (hoewel Over-
ni»t erE den slanken jongen man
et voor een deugniet hieldzonder hem
drw?'ln nol5€l gedrag was Ysot nu reeds
kopeP-SCh°ten en °°k hij zou dan al met een
Vier den borst tegen den muur liggen,
m schieten er met losse patronen, een
hein iSCïerP' kende dat! Fijngevoe.ig-
Dc' soldaten mochten niet weten
ns kogel gedood had. Tegen den muur.
r,. Dee" kogel in de borst: hij en Ysot.
w u, 8 keet cdch op de lippen, tot hij
het bloed proefde.
Lfï warcn vrij! Vrij! Den man. die ath-
keldem ree<i' a"es 'e danken Ysot
L™, voor hem zorgen, als voor een
zvJL' ht hiJ' »lk zal zijn gewetensbe-
aren wel wegpraten, ik zal hem een he-
°P aarde bereiden
u"; ieecl voorop, het doel tegemoet, de
™°P. de menschen....
Hauser voerde zijn paard tot vlak naast
Ysot.
„Ysot. ik hou van je!" fluisterde hij en
greep haar hand. Hij sprak in het ver
trouwelijke grappige dialect van den Elzas.
Hoe weldadig klonk dat in deze Marok-
kaansche woestenij. Wat heerlijk was dat,
na zooveel jaren alleen en zonder vader
land! Ysot boog het hoofd.
„Ik hou van je," herhaalde ze in dezelfde
taal.
„Tot in den dood", zei Hauser rustig en
duidelijk.
Hij bracht haar hand aan zijn lippen,
die haar huid beroerden, zooals gisteren,
uren geleden, in het fort.Maar tusscben
gisteren en vandaag lag een menschen-
leven.
Hauser legde haar hand terug op het za
del. „Vaarwel!" zei hij rustig. „Vaarwel.
Ysot! Je hebt me in een paar uur meer
geluk gegeven, dan ik mijn heele leven
gekend heb. Ik dank je. Ysot. Jij hebt me
nog eenmaal uit de hel gehaald. Nu ga ik
weer terug. Voor altijdje hebt mij
meer geluk gegeven dan waarop een
mensch recht heeft. Ik dank je Ysot!" Hij
hield zijn paard in. „Overste!" riep hij
vroolijk, met jonge en vastberaden stem,
„Overste, ik moet terug!" De Bottberg
bleef staan.
Het halve uur was om. De Bottberg had
er niet aan durven denkenhet was
hem te moede, alsof hij een zoon verloor
Hij wendde zijn paard en zag het blceke
gezicht van Ysot, dat star was van wan
hoop. Hij verzamelde al zijn krach
ten voor een laatsten, beslissenden strijd!
Hij moest overwinnen! „Ik begrijp U
niet...." zei hij verbaasd. „Terug, direct
zijn we bij onze vrienden, die U zullen
ontvangen met de onderscheiding welke
men een ridderlijk tegenstander verschul
digd is. In hoogstens acht dagen kun' U
in Zwitserland zijn met het prachtige Vier-
woudstedenmeer voor oogen, inplaats van
deze zandvlakte. En U wilt terug naar die
hel? Waar die
Hij aarzelde. Glimlachend keek Hauser
hem aan, met een onderzoekenden blik.
Hij zag den Overste tot op den bodem van
zijn ziel. En Overste De Bottberg sloeg
langzaam zijn oogen neer.
„Het ga U goed. Overste! U zult mij be
grijpen, ik moet terug!"
Hij gaf zijn paard de sporen, zoodat het
dier steigerde. Met een vluggen greep trok
De Bottberg den revolver uit den zadel-
tasch van Hauser.
„U bent mijn gevangene." zei hij zacht
en hield Hauser het wapen tegen de borst.
„Moet ik U met de wapens dwingen, Uw
geluk te volgen?"
Hauser glimlachte.
„Schiet U, als U wilt, of ik nu hier dood
ga, of onder het vuur van Uw soldaten...."
Bedroefd liet De Bottberg het wapen zak
ken. Zijn oogen begonnen te branden. Met
een droevig lachje hief Hauser de hand
ten groet.
■Toen wendde hij zijn paard, dat er in
galop vandoor ging. alsof het zich wanho
pig in het vuur wilde storten.
Plotseling keerde Hauser zijn paard. Hij
stond bovenop een zandheuvel. Ysot!... Hij
sprong uit het zadel. Dertig meter scheid
den hem van het meisje.... Ysot rende hem
tegemoet... het zand stoof in kleine gele
wolken onder haar voeten weg. Zij renden
op elkander af. Nu stonden zij tegenover
eikaar. Een meter scheidde hen nog.
Zij keken elkaar in de oogenoogen, ver-
vuld van een wanhopige liefde... Dan tui
melden zij weg in een wiide omhelzing.
Scheen de zon nog altijd over deze
woestijn? Opende de aarde zich niet, om
hen te verzwelgen in hun omarming,
die zou voortduren tot in de eeuwigheid....
tot na het vergaan van werelden?
„Ik houd van je." schreiden hun harten,
„ik houd van je!"
Hauser scheurde zich los. Hij nam haar
hoofd en keek nog eenmaal in haar oogen,
verstard in angst en liefde, ongeloovig en
wanhopig, overstroomend van verdriet.
„Ysot," fluisterde hij', en nogmaals:
„Ysot...", alsof een mensch nog nooit zoo'n
naam had uitgesproken.
Toen rende hij terug door het zand, dat
in kleine fonteintjes opspatte, wierp zich
in het zadel en verdween als een wervel
wind In de vallei achter den heuvel
„Kom kind," zei Overste De Bottberg met
zachte, verstikte stem, „kom!"
Voorzichtig hief hij haar in het zadel.
„Je begrijpt hem toch... nietwaar?"
vroeg hij angstig.
Ysot knikte. „Hij doet zijn plicht," fluis
terde zij, terwijl de tranen haar over de
wangen stroomden.
XIX. De deserteur.
O'Murphy hield het hoofd gebogen, toen
hij uit Hauser's uitgestorven kanjer ko
mend, Achilles voorbijliep. Zijn voeten
sleepten over den grond, alsof ze niet tot
zijn lichaam behoorden. De Griek volgde
hem op korten afstand, met vertrokken ge
zicht Zijn hand was verborgen in den zak
van zijn wijde broek. Daar omklemde zij
het mes. Het mes met het gele beenen heft.
Aimée had het leeren kennen, het had
haar hart getroffen.
Achter O'Murphy betrad hij het officiers-
verblijf, zette zich met gespreide beenen
op een houten kruk en boorde zijn vlam-
menden blik in het gelaat van den reus.
O'Murphy dwaalde moe door de kamer,
nam afwezig een naald op en trachtte zijn
overhemd te naaien, dat op de borst aan
flarden hing. Hij voelde de brandende blik
ken van den Griek. Zijn hand beefde. Het
zwijgen drukte als een molensteen op hem.
Het deed hem bijna pijn.
Met klamme vingers boorde hij de naald
moeizaam door het hemd. De stilte sloeg
door de kamer als een zweep. O'Murphy
zette zijn tanden op elkaar.
Waarom staarde die kerel hem zoo aan?
Wie gaf hem het recht zoo te staren?
Met halfgesloten oogen droomde O'Mur
phy, dat hij een revolver in de hand hield.
Het schot knalde en de Griek viel achter
over op den grond, droomde O'Murphy.
„He," zei Achilles, zoo boosaardig als een
slang.
O'Murphy kwam tot zichzelf. Zorgvuldig
legde hij de naald weg en begon të vloe
ken. Steeds harder. Hoe harder hij
schreeuwde des te meer verlichtte het hem.
Het scheen dat er aan de lucht in zijn lon
gen geen eind zou komen. Toen hij adem
haalde, om niet in zijn woorden te stikl-m,
viel zijn gejaagde blik op Achilles, en hij
hield op. Toen hij zweeg kwaal ue angst
weer bij hem boven en overstroomde hem
als een reusachtige golf, die zijn hart uit
zijn borst dreigde te rukken en zijn adem
meenam.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
