Verduisteringsproeven in het Noorden des lands - Sumatra-tabak-veiling
Op eenzamen
post...
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
80sfe Jaargang
tuii nut Ut
Lt uMsiaiït* Caieal
FEUILLETON
KIJKDAG IN FRASCATI TE AMSTERDAM, VOOR
DE VEILING VAN DE SUMATRA-TABAK.
VAKKUNDIG WORDEN DE TABAKS
MONSTERS BEKEKEN.
IN DE PROVINCIES DRENTE, GRONINGEN EN FRIESLAND
werden gisteravond verduisteringsproeven gehouden. De trein
naar het Noorden krijgt in het station Zwolle aanwijzingen over
de verlichting.
DE VLIEGBOOT VAN DE IMPERIAL AIRWAYS, DE „CAPELLA",
die in de haven van Priok aan den grond was geloopen, is gelicht. Bij dit werk geschiedde echter een
ongeluk, waardoor de staart van het toestel afbrak. Het zwaar beschadigde toestel.
DE VERKEERSAGENTEN VAN BEVERLEY HILLS - zijn
met fototoestellen uitgerust om verkeersongelukken en verkeerszondaars te
fotografeeren. Een rij politie-fotografen.
BU HOOFDDORP is Zondagnacht een vierpersoons Plymouth, vier
maal over den kop geslagen. Een 5-tal jongelui had den wagen in den
Haag gestolen en was een uitstapje naar Amsterdam gaan maken. Alle
inzittenden werden gewond.
LANDVOOGD BEZOCHT JAVA'S GROOTSTE OLIEVELD. De G.G. heeft
op zijn reis over Java het grootste olieveld en raffinaderij van de B.
P.M., Tjepoe, bezocht. De lunch ten huize van den hoofdadministrateur.
Links de heeren Colijn, Oudraad en de G. G., rechts gouverneur v. d. Plas.
MISS CINEMA 1939 werd te Parijs
gekozen. Zij wordt door den bekenden
Franschen komiek Fernandel
gefeliciteerd.
door
KURT SIODMAK.
4)
„U heet Petitpierre, zegt U en U bent ge
meen soldaat. Waarom draagt U geen her-
kenningsteeken? Waar ia Uw schouder
bedekking? Kijk me aan, voor den duivel!"
De man hief het hoofd op. Zijn rustige
oogen boorden zich in de pupillen van Bog-
danoff, die dezen blik niet lang kon verdra
gen, zich omdraaide en de kamer inliep.
Bogdanoff beet zich op de lippen.
De man was weer in elkaar gezakt. Over
zijn smerige huid bedekt door een ge
scheurd uniform, over zijn met lompe
schoenen getooide voeten, en over zijn ma
gere, pikzwarte handen liep een siddering.
Bogdanoff draaide zich ineens om en
kwam vriendelijk op hem af.
„Ik wil een beetje met U praten. Wij
Europeanen", hij sprak het laatste woord
eenigszins spottend uit, „wij worden soms
plotseling gegrepen door het verlangen
naar menschen, blanke menschen, die in
hun leven wel eens een geasfalteerde straat
gezien hebben. En in dit gat, waar men een
Europeesche taal niet eens hardop durft te
spreken
Hij spuwde op den grond.
De gevangene keek hem verbaasd aan.
Hij keek naar de glimmend gepoetste laar
zen van den commandant, de nauwe getail
leerde uniform, de lange goed verzorgde
handen en naar de vingers, die langer dan
normaal schenen te zijn en waarvan de
lange, gebogen nagels zoo doorzichtig als
eierschalen waren.
Opgewonden liep Bogdanoff heen en
weer, plotseling ging hij verder: „U vindt
het toch wel goed?"
Hij legde zijn cigaret op de aschbak.
vlak bij den Franschman. zoodat de rook
langs het gezicht van den man omhoog
krinkelde. Maar deze bewoog zich niet.
Bogdanoff opende een klein deurtje In de
muur: een waschtafel, een spiegel, tiental
len fleschjes, poeder als in den droom
van den gevangene.Het blinkende nik
kel weerkaatste het licht in de kamer.
Als gehypnotiseerd staarde de soldaat
naar de nis. Een ketel zong. Een spiritus
vlam deed een klein straaltje stoom te
voorschijn komen.
Bogdanoff trok zijn jas en overhemd uit.
Hij begon zijn behaarde kin in te zeepen.
Weldra verdween zijn gezicht in het zeep-
schuim. Hij proestte terwijl hij de spiritus
vlam doofde.
„Ik begrijp niet, waarom de Frapsche
republiek vijandig tegenover de recht
matige eischen van Marokko staat," zei hij.
„Waar blijft het eigen recht van de volken
op die manier?" Hij spoelde zijn gezicht af.
„Gelooft U, dat U óver ons zult zegevie
ren? Hoeveel jaren duurt de strijd al niet?
Wij zijn minstens zoo goed uitgerust als U
en ik kan U onzen nieuwsten voorraad
mosterdgas laten zien. Sedert wij Euro
peanen ons over dit weerlooze volk ont
fermd hebben ik heb een Duitscher, een
Ier en een Griek onder mij is de over
winning van dit arme gepijnigde volk ver
zekerd. U wilt de rotsen stukschieten, maar
denk liever eens aan Verdun! Daar stonden
een millioen soldaten tegenover elkaar.
Veertigduizend dooden vielen ende
rotsen hielden het uit!"
Hij deed een beetje mondwater in een
glas en gorgelde. Op nieuw spuwde hij op
den grond.
„Met die paar regimenten wilt U ons uit
de rotsen verdrijven? Dit fort hier, kan lk
gemakkelijk met tien man verdedigen, als
het moet tegen twee divisies! Veroveren?
Belachelijk!"
Zenuwachtig bewoog hij zijn hoofd.
Sprak hij nu met een doofstomme?" De
man zat onbeweeglijk in zijn stoel. Alleen
het op en neer gaan van zijn borst was het
bewijs, dat hij leefde.
Bogdanoff nam een schoon wit overhemd
en trok het zorgvuldig over zijn magere
lichaam.
„En jullie menschenmaterieel? Ik durf
een van mijn Berbers wel tegen tien man
van jullie koloniale troepen te zetten.
Weten die menschen wel, waarvoor zij
vechten? Mijn soldaten vechten voor hun
And, voor hun vrijheid!"
Zijn stem sloeg schril over.
Hij was klaar met toilet maken, nam nu
een wit boordje en knoopte dat aan het
lemd vast. Toen trok hij zijn uniformjas
-ui. die hij tot aan den hals toeknoopte.
Weer nam hij een sigaret, terwijl hij voor
den gevangene stond, die rilde van koorts.
Hij keek bezorgd naar hem en strekte toen
zijn hand uit en presenteerde den man een
sigaret.
Wantrouwend keek de soldaat op.
„Gaat Uw gang
Bogdanoff knikte vriendelijk.
Aarzelend nam de gevangene den siga
ret en hield haar tusschen zijn trillende
vingers. Waarom kreeg hij geen vuur?
Opnieuw bekeek Bogdanoff hem op
merkzaam, nieuwsgierig, zooals een kind
een gewonden vogel bekijkt.
„Het moet toch verschrikkelijk voor een
Europeaan zijn, ongewasschen en met een
baard van tien dagen rond te loopen. Ver
schrikkelijk. nietwaar? Een kwelling!"
Bogdanoff sprak heel zachtjes, hij fluis
terde bijna.
Ik kan mij zulk een kwelling in de mid
deleeuwen voorstellen, dagenlang geen
waschwater, een gescheurd en smerig hemd
verschrikkelijk, mijnheer Petitpierre!
Hij floot den naam tusschen de lippen.
De man stond daar stom, de sigaret nog
steeds tusschen de vingers.
„Verschrikkelijk...." Bogdanoff schud
de meewarig het hoofd.
„Een oogenblik", hij nam den gevangene
behoedzaam de sigaret uit de vingers, ging
naar zijn kast waar hij een handdoek uit
nam en legde die over den arm van den
verbaasden soldaat.
„Alstublieft", zei hij eenvoudig, „als U
zich wasschen wilt?"
Voorkomend ging hij naar de waschtafel
Het spiritusvlammetje flikkerde op Er
kwam een scheerbekken te voorschijn.
Nog steeds ongeloovig kwam de gevan
gene naar de waschtafel. Hij boog zich over
den zilveren waterspiegel, die zijn smerig
baardig gezicht natuurgetrouw terugkaat
ste, hij greep naar het stuk zeep, om dat
in de lang ontbeerde vloeistof te dompe
len toen riep Bogdanoff: „Mijnheer!"
De gevangene verstarde.
Bogdanoff trad op hem toe en legde zijn
goed verzorgde hand op zijn arm:
„Wilt U me zeggen, wie U bent?"
.Soldaat Petitpierrie van het zestiende
regiment", fluisterde de man.
Plotseling verkilde het gezicht van Bog
danoff. Er begon een boosaardig licht in
zijn oogen te gloeien. Hij sloeg op de hand
van den man, zoodat de zeep in een groote
boog door de kamer vloog
„Leugens!" brulde hij en greep in zijn
zak, waaruit hij een armbandhorloge haal
de, dat hij op tafel wierp. „Denkt U dat ik
gek ben? U is overste Francois-Marie de
Bottberg, commandant van het zestiende
regiment infanterie. Het staat in Uw hor
loge. U stamt af van de Bottbergs uit
Fransch-Elzas en U bent, als mijn gevolg
trekkingen juist zijn, een neef van den ku
rassier Heinrich von Bottberg uit Duitsch-
Elzas die in 1919 aan mijn zijde onder
Wrangel in het Witte leger streed
De man hief het hoofd op en keek hem
verachtelijk in de oogen.
„Als U weet, wie ik ben, waarom kwelt
U mij dan zoo?" vroeg hij zacht.
Hij wierp den handdoek op den grond en
ging naar zijn stoel terug.
„Schildwacht!" schreeuwde Bogdanoff
zijn gezicht was krijtwit en zijn voorhoofd
parelde van het zweet. De deur sprong open
en een witte bournous werd zichtbaar.
„Terugbrengen. Morgen wordt hij dood
geschoten!"
Zijn stem sloeg over.
Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
