Het bezoek van president Lebrun aan Londen - Ongeluk bij sloopen van brug
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
80sie Jaargang
FEUILLETON
BIJ HET SLOOPEN VAN DE i'
OUDE DAIMBRUG TE UTRECHT
brak de drijvende bok, welke
het bovenstuk van de brug moest
ophijschen, doormidden en stortte
op een huis. Een vrouw werd
gewond.
DE ONTVANGST VAN DEN FRANSCHEN PRESIDENT EN MEVROUW
LEBRUN op het Londensehe stadhuis. President Lebrun beantwoordt de
welkomstrede van den Lord Mayor. N aast hem de Lord Mayor en mevr. Le
brun. Rechts (v.l.n.r.) zitten de echtgenoote van den Lord Mayor, de Hertog en
de Hertogin v. Kent, de aartsbisschop vCanterbury, en Neville Chamberlain.
DE FRANSCHE MINISTER VAN BUITENLANDSCHE ZAKEN
GEORGES BONNET en mevrouw Braconnier in den officieeien
stoet op weg naar de Guildhall, waar president Lebrun
ontvangen werd.
DE GOUVERNEUR-G ENERAAL VAN NED. INDIK open
de in de residentie Banjoemas op Java de zeer belangrijke
Serajoe-bevloeiïngswerken. Het 500 meter lange slipkanaa!
een onderdeel van deze werken.
EEN WAARSCHUWIN G TIJDENS HET SPEL. Op de bin
nenplaats van een jongensschool in Merthyr (Eng.) zijn ver-
keersteekens aangebracht welke de jeugd laten zien waar zij op
straat op letten moeten.
DE OPENING VAN DE SERAJOE-BEVLOEIïNGSWERKEN
door den Gouvernei.r-Generaal. De aankomst van den Landvoogd,
eerbiedig ontvangen door een eerewacht.
PRESIDENT LEBRUN EN ZIJN ECHTGENOOTE OP WEG NAAR
HET ILONDENSCHE STADHUIS VOOR DE OFFICIEELE ONT
VANGST. DE KOETS ONDERWEG IN FLEETSTREET.
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
46)
..Ja, ze vliegt. In één van die kleine toe
stelletjes, weet U. Ze maken een drukte als
een dolgeworden koffiemolen, maar ze gaan
werkelijk de lucht ln. Ik heb er ook eens in
gevlogen. Als passagier natuurlijk en waar
achtig, wij kwaimen omhoog. Ja, zoo is het!
En bovendien.... jaziet U, die waar
schuwing moet ik U geven, omdat U toch
weten moet, wat U op den hals haalt
deze jonge dame is eenigszins eigenwijs.
Als ze zich iets in het hoofd haalt, dan kan
niennnd haar van haar voornemen afbren
gen. Tenminste ik kan het niet. Misschien
kunt U het!"
„En weet je, waarom ik het geleerd heb?
Om met jou van de eene stad naar de
andere te vliegen, als je je contracten na
komen moet."
„Maar kindje, ik heb geen contracten
meer na te komen. Mijn laatste contract is
mijn huwelijkscontract en daarna gaan we
in Engeland wonen. Ik heb toch een huis
gekocht. Kijk eens, dit is het."
Angela wierp een blik op de foto.
„Ja, het is een heerlijk huis en ik zal heel
gelukkig zijn, daarin te mogen wonen. Maar
niet voordat ik je heb kunnen bewijzen,
dat ik er wel degelijk trotsch op zal wezen
de vrouw van een buikspreker te zijn. Die
voldoening mag je me niet ontnemen,
Reggie."
„Maar lieveling, je vader en ik zijn het
er over eens
„Reggie! Ga je met, vader trouwen of
met mij? Ik geloof toch. dat ik zelf ook nog
een woordje mee te spreken heb."
„Zie je wel, daar heb je het! Zei ik het
niet! Daar begint het al," zei Furné triom
fantelijk.
Carrington schaterde.
„Wat wil je dan, lieveling?"
„Een jaar met jou als buikspreker door
de wereld vagebondeeren. Ik heb je reeds
bij onze eerste ontmoeting gezegd, hoe
heerlijk ik dat zou vinden. En dan ga ik
graag met jou in dat mooie huis wonen."
„Geef het op, Carrington! Ze zet het
toch door!"
En zoo kwam het, dat Mr. Hamilton nog
dienzelfden avond een telegrafische ver
lenging van zijn contract met Lloyd voor
den tijd van een jaar ontving.
xxm.
In de straten, rondom het Haagsche
stadhuis was het druk. Zeker, het was niet
de eerste keer. dat het daar druk was, maar
zulk een drukte had men er sedert men-
schenheugenis niet meegemaakt.
Om half elf verscheen de politie. Tien
minuten later zond een agent een S.O.S.
naar No. 22 uit.
„Inspecteur, we zullen versterking moe
ten hebben. De drukte is verbazend. We
krijgen den doorgang niet vrij."
„Nu, ik zal jullie nog vier man sturen."
„Kunt U er niet acht of tien man mis
sen? Er zijn drommen volk op de been!"
„Goed! Ik zend ze dadelijk weg."
Bevredigd ging de man naar zijn plaats
terug en deelde zijn collega het resultaat
mede. Dit was een reus van een kerel, met
oogen zoo blauw als Neerlands vriendelijk
bruisende Noordzee.
„Nou. dit lolletje hebben we aan de pers
te danken! Ook een manier van doen om
op het laatste nippertje zoo'n drukte over
dit huwelijk te maken in de couranten."
„Die Mr. Furné zal wel uit zijn huid ge
sprongen zijn, toen hij dat krantenbericht
lasl"
„Daar trekt de pers zich niets van aan!
Die denkt er niet aan zich zoo'n sensatie
te laten ontglippen. De dochter van Mr.
Furné en een buiksprekerWat zeg jij
ervan?"
„Wat een lummel!"
Verbaasd keek zijn makker hem aan,
maar zag toen ook de slagersjongen, die
zich met zijn bakfiets voor voor het stad
huis geplant had, alsof de geheele wereld
hem toebehoorde. Nadat hij met een paar
hartelijke en zeer welgemeende woorden
weggejaagd was, werd het gesprek hervat.
„Doorloopen. alsjeblieft!" bromde een
agent, die zich afvroeg waarom ze bij bos
jes tegelijk moesten trouwen.
„Als die mannen wisten, wat hun boven
het hoofd hangt, zouden ze wel eens een
keer of wat bedenken, voordat ze zoo brani
hierheen stappen." verkondigde een col
lega van hem en hij dacht aan zijn dik-
heupige ega. „Dat wandelt maar naar het
stadhuis, alsof het huwelijk een lolletje
was. Goeie morgen! ik wensch je de
frischte!"
„O, kijk, daar heb je ze!"
Inderdaad! Daar waren ze! Twee bruid
jes en een even groot aantal bruide
goms. De bruidjes stralend en jong als de
lentemorgen zelf. De bruidegommen grin-
nekend over het heele gezicht, in flagrante
tegenstelling met de sombere gedachten
van den agent.
,Ach, wat mooi."
„Wat een "knappe jongens!"
„Als ze ze straks maar niet met elkaar
verwisselen!"
De blonde agent gaf het op. Geen
mensch dacht er meer aan, door te loo-
pen. Iedereen wilde de twee stralende
bruidjes straks weer uit het stadhuis zien
komen.
Toen later, na de zeer drukke lunch ln
het huis van Furné, de twee bruidjes zich
in Angela's kamer terug getrokken hadden,
om zich voor de huwelijksreis, die haar in
twee verschillende windrichtingen zou voe
ren, gereed te maken, slaakte Angela Car
rington plotseling een gilletje:
„Zeg Elf, weet je wat ik van al het heer
lijks en prettigs van deze bruidsdagen wel
het zaligst vind?"
..Howard 'natuurlijk!"
„Mis en nog eens mis! Dat ik Risotta,
deze onooglijke, vervelende draak nu ein
delijk eens kwijtraak. Ik zal haar vermaken
aan den tuinman voor kruiwagen."
„Ans. je bent niet wijs! Werkelijk niet!
Laat haar nu vast opzenden naar Enge
land. laat haar zoolang opbergen en ge
bruik haar later als
„Als wat?"
„Als kinderwagen, natuurlijk!"
EINDE.
