De Jaarbeurs te Brussel - Noodlanding vliegtuig - Gezonken oliegboot
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
SOste Jaargang
FEUILLETON
HET MOTORSCHIP „ORANJE" DAT VOOR REKENING VAN DE MAAT
SCHAPPIJ „NEDERLAND" BU DE NEDERLANDSCHE SCHEEPSBOUW-
MIJ. TE AMSTERDAM WORDT GEBOUWD is zoover gereed, dat de
schoorsteen geplaatst kan worden. Op de foto: met behulp van een groote
kraan wordt de pijp geplaatst.
HUWELIJK KROONPRINS VAN IRAN. VJ.n.r. prin
ses Fawzia, de kroonprins van Iran, en Koningin Farida.
KONING LEOPOLD BEZOCHT DE JAARBEURS TE BRUSSEL.
DE KONING TIJDENS DEN RONDGANG OVER
HET TERREIN.
NOODLANDING VAN EEN MILITAIR VLIEGTUIG UIT SOESTERBERG
te Sint Maartensdijk. Een der inzittenden werd vrij ernstig gewond,
de ander bleef ongedeerd. Het toestel kreeg veel schade.
TE BERLIJN WERDEN OEFENINGEN GEHOUDEN MET DE BALLON- DE TERUGGEROEPEN ENGELSCHE GEZANT TE BER- DE IMPERIAL AIRWAYS-VLIEGBOOT „CAPElLLA"
VERSPERRING TEGEN LUCHTAANVALLEN. HET OPLATEN VAN - sir Neville Henderson arriveert aan Downing- stootte in de haven van Priok lek en zonk. Met Behulp van een motor-
DE EERSTE BALLONNEN IN DEN „LUSTGARTEN". street 10' waar de kabinetszitting bijwoonde. Barkas WQrdt df} jnBoeder gered_
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
44)
..Angela ldnd, laat me met rust!" pro
testeerde Furné. Let op, die Angela ging
straks toch weer doen, wat ze zelf wilde!
Maar dat kon ze denken. Daar was hij zelf
ook bij
„Je moet toch begrijpen, kind, dat je met
een buikspreker niet.
„O, kan ik dat niet, Paps. Ik zal je laten
zien, dat ik dat kan. En hoe ik dat kan..
„Nu hoor eens, kindje, als hij me mis
schien straks om je hand vraagt.
„En dat doet hij vast. Paps
„Laat me nu uitspreken alsjeblieft
als hij straks komt, en hij vraagt me om
je hand, dan stel ik als conditie, dat hij
blijft schrijven en dat hij die dwaze, bulk-
sprekertj opgeeftanders.
„Wacht maar. Paps, tot je hem gezien
hebt, want dan zeg je heelemaal niets
meer."
,..„00?!"
„Dan neem je mijn handje en zijn
handje.
„Angela, nu ls het genoeg. Ik zal eerst
terdege de kat uit den boom kijken, dat
beloof ik je. Laat mij nu eens even over de
zaak nadenken. En dit boek kun je zoolang
hier laten."
Angela glimlachte. Ze had niets meer
noodig. Ze behoefde geen woord meer in
Reggie's belang te zeggen. Want Paps bleef
alleen met zijn boek.Ze hoopte alleen
nog, dat hij het uit zou hebben, wanneer
hij hem straks zou ontmoetenwant
dandat wist ze zekerzou hij niet
meer twijfelen. Als hij dan nog een seconde
moest nadenken over zijn toestemming,
gaf ze voor goed alle hoop op Paps' men-
schenkennis op.
Nu moest ze probeeren op den een of
andere manier den tijd zoek te maken. Na
de lunch ging ze uit om inkoopen voor de
thee te doen. Bovendien kocht ze een arm
vol bloemen, om den salon mee op te sieren.
Daarna keek ze haar garderobe na en
kwam natuurlijk tot de gevolgtrekking, dat
ze geen enkel behoorlijk toiletje bezat. Ze
nam een donkerblauw en wit gebloemd
georgetje uit de kast, als zijnde het eenige,
dat voor de komst van Lloyd bij benadering
goed genoeg was. Daarna begon ze de mi
nuten te tellen, die eenvoudig niet voorbij
wilden gaan.
Eindelijk hoorde Angela een auto voor de
deur stilhouden. Ze sprong op en liep naar
het raam,
Lloyd stapte eruit. Angela zag juist, hoe
hij in het huis verdween. Hij was terug
gekomen
Angela drukte haar beide handen op
haar kloppend hart. Zou hij terug gekomen
zijn indien hij haar niet liefhad? Of indien
hij haar niet noodig had voor zijn levens
geluk? Als een heete vloedgolf steeg het in
haar op, dat hij hier was om haar op te
eischen. Haar in zijn armen te sluiten.
Angela liep langzaam naar de deur, de
trap af en stond voor den salon. Met de
knop in de hand bleef ze staan. Als ze een
maal binnen was
Snel opende ze de deur en sloot haar
weer achter zich. Daar stond hijMaar
ze ging niet naar hem toe. Ze bleef bij de
deur staan. Ze geloofde dat ze hem toe
lachte. Ze wilde hem begroeten, maar waar
was haar stem? En Lloyd verdween in
een mist.
„O lieveling," hoorde ze hem zeggen. Het
volgende oogenblik zag ze hem weer. Hij
was vlak bij haar. Ze stak haar hand naar
hem uit en probeerde opnieuw een paar
woorden te spreken.
Lloyd zag haar aandoening en de moeite,
die ze had, zich te bedwingen. Hoe ze hem
toelachte! Met een lachje, dat in tranen
verstikt was.
Hij nam haar eenvoudig in zijn armen
en kuste de tranen weg, die langs haar
wangen gleden.
„O, Reggie, ben je daar werkelijk? Waar
was je toch zoolang? Ik ben zoo gelukkig,
dat je eindelijk terug gekomen bent."
„Ben je, mijn lieveling? Ik was op de
meest eenzame plaatsen ter wereld. Jij was
er niet! De eenige plaats, waar het voor mij
wonderful is, is daar, waar jij bent. Zeg me,
heb Je me lief?"
Angela snikte een geluidje uit, waarvan
Lloyd geloofde, dat het in het Hollandsch
„yes" beteekende.
„Ik heb je zoo lief, mijn darling. Het leven
was vreeselijk zonder jou. Alles was leeg.
Alles was hopeloos! Maar je hebt me nog
geen enkelen keer gekust. En ik kan werke
lijk niet langer wachten."
Nadat hij zich ervan overtuigd had, dat
kussen een kunst is, die ook een Hollandsch
meisje uitstekend beheerscht, deden de
twee een poging, tot de werkelijkheid terug
te keeren.
„En nu vertel me, waar Je geweest bent,
nadat je uit den Haag vertrokken bent. Je
kunt niet gelooven, hoe vreeselijk ik het
vond, heelemaal niet te weten, waar je was.
Waar ben je geweest, Reggie?"
„Ik heb gereisd, zooals gewoonlijk. Ik
was in Amerika. Maar mijn hart was hier,
bij jou, Angela, die me nooit heeft opge
beld, zooals ze het mij beloofd heeft."
„O. Reggie, ik heb je wel opgebeld. Vrij
dag om half twaalf. Maar de juffrouw be
weerde, dat ik me in het hotel vergist
moest hebben, omdat een Mr. Reginald
Lloyd in het hotel niet aanwezig was."
„Zoo, dat was het!"
„Kun je je mijn gevoelens voorstellen,
toen ik je dienzelfden avond als buikspre
ker zonder eenige voorbereiding in het
City Theater zag optreden?"
„Ja, dat was werkelijk te erg. Ik had je
dien middag, dat we samen thee zouden
gaan drinken, alles over mezelf willen ver
tellen."
„En ik heb je in mijn schrik dat afschu
welijke kaartje gezonden Dat was mon
sterachtig van me. Ik heb er vreeselijk ge
wetenswroeging over gehad."
„Een afschuwelijk kaartje? Wat voor
een kaartje kan dat wel geweest zijn?"
„Heb je het niet ontvangen? Ik zond je
op den eersten avond, dat je hier optrad
een paar woorden op een kaartje gekrab
beld Heeft de portier het je niet ge
geven?"
,De man moet de kaartjes verwisseld
hebben! Want ik ontving op dien bewusten
Vrijdagavond een kaartje van een zekére
Miss Angela Furné met een liefdesverkla
ring erop."
„Een liefdesverklaring! O Reggie!"
„Natuurlijk! Wat had het anders kunnen
zijn? Heb ik soms van eenig andere dame
ooit zulk een aanbiddelijke boodschap ont
vangen? Nooit! Ik ontving hem slechts van
één. En waarom? Omdat de jonge dame
van den buikspreker hield. Nu, dat is
logisch?"
„O, Reggie," protesteerde Angela op
nieuw.
„Zoodra ik over den eersten schrik heen
was begreep ik, dat een meisje, dat een
man zulke openhartige boodschappen zend,
eenvoudig tot over haar ooren verliefd op
dezen man moet zijn. Daarom zei ik van
morgen door de telefoon reeds lieveling
tegen je. En daarom zal ik de rest van mijn
leven lieveling tegen je blijven zeggen. Heb
je er iets op tegen, lieveling?"
Angela lachte en bloosde tegelijk.
„In het geheel niets!" bekende ze stra
lend.
„En nu wilde ik graag met je ouders
spreken, want ik wil heel gauw met je
trouwen. Hoe denk je over zes weken?"
„O, Reggie, zoo gauw al? Ik weet niet, of
ik over zes weken wel met alles klaar zal
kunnen zijn!"
„Kun je het niet, denk je," vroeg hij
zacht.
„Ik moet toch voor mijn uitzet zorgen.
Zes weken is heel kort."
O. die uitzet kan wel wachten. Maar ik
kan niet wachten. Geen oogenblik langer
dan zes weken. Het liefst zou ik je nu na
tuurlijk direct met me mee willen nemen.
Nu, Angela, boe denk je erover?"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
