Bezoek Deensche zwemsters - Minister Steenberghe op de Leipziger Messe
SOiie Jaargang LEfDSCH DAGBLAD Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
'Mmt
FEUILLETON
HET S.S. „NIJKERK" LIEP VOOR WALSOORDEN,
doordat het voor een ander schip uitweek om een aanvaring te voorkomen, uit het roer en kwam op een zandplaat vast te zitten.
Sleepbooten hebben het schip weer vlot getrokken.
TE POORTERSHAVEN liggen langs den oever van den
Nieuwen Waterweg de overblijfselen van het gezonken Grieksche
s.s. „Chryssi", dat in opdracht van den Rijkswaterstaat
is verwijderd.
SIR NEVILLE BLAND,
Engelsche gezant in Nederland, maakte met zijn dochter een
frissche wandeling langs het strand te Scheveningen.
DE UIT ONGEVEER 1300 DATEERENDE NED. HERVORMDE KERK TE
SCHERPENZEEL, welke in zeer bouwvalligen staat verkeert, zal ge»
heel gerestaureerd worden. Een foto van een gedeelte van het gebouw,
waaraan men al druk bezig is.
DE NOORSCHE KONINKLIJKE FAMILIE WOONDE DE JAARLUKSCHE SKI-WEDSTRIJDEN TE
HOLMENKOLLEN NABIJ OSLO BIJ. Van rechts naar links ziet men: kroonprins Olaf, kroon
prinses Martha, de beide prinsesjes, Ragnhild en Astrid en daarachter koning Haakon.
MINISTER STEENBERGHE IN DUITSCH-
LAND. De minister (links) bij zijn bezoek
aan de Lëlpziger Mésse. Rechts van hem de
Nederlandsche gezant in Berlijn.
DE VERMAARDE DEENSCHE ZWEMSTERS Inge Sörensen
(links) en Ragnhild Hveger (rechts) bij aankomst aan het Cen
traal Station te Amsterdam. In het midden mevr. Brumsma, eere
lid der jubileerende Amsterdamsche Dames Zwemclub.
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
35)
Reginald Lloyd.... Howard Carrlngtoni
Angela wlschte haar oogen af, maar de
'etters wilden niet duidelijker worden. Zou
25 nu maar niet even eerlijk uithuilen.
Even haar hart uitsnikken om den man,
■Hen ze zelf" van zich af had geduwd, en
huur wien ze toch onophoudelijk verlangd
JjM? Angela snikte. Eerlijk en onorowun-
"en, veegde haar oogen af en las den brief
I'S eens. Toen snikte ze opnieuw.
Daarna begon ze het boek te lezen. Het
j-trste, wat ze zag, waren een paar Inlei
dende woorden van de uitgevers:
Toen wij het manuscript van dit boek
aannamen, was de schrijver voor ons een
onbekende. Daarna ontvingen wij de tee-
raningen, die in het boek zijn opgeno
men. Zooals het met ons het geval ge-
®eest is, zullen deze teekeningen ook aan
'elen van zijn lezers verraden, dat schrij-
'er reeds lang een bekend figuur in onze
artisten wereld is, al is hij er tot nu toe
ook onder een geheel anderen naam en
'n een geheel ander vak werkzaam ge
veest.
Wij allen hebben reeds met hem gela
chen, werden door hem ontroerd, maar voor
alles, hebben wij hem gewaardeerd als een
kunstenaar met een diep, menschelljk ge
voel.
Deze eigenschap heeft hij ook als schrij
ver bewezen.
De uitgevers.
Angela legde het boek niet neer, voordat
zij het uitgelezen had.
O, die uitgever had gelijk gehad! Uit
„The Laughing Sorrow" sprak niet alleen
scherpe menschenkennis, maar ook diepe
menschenliefde. De man, die het geschre
ven had, zag de groote en kleine fouten van
zijn medemenschen, zette er puntige sar
castische lichtjes bij en.... bleef toch al
tijd menschenvriend. Dat was het, wat het
boek zoo buitengewoon aantrekkelijk maak
te.
Uit dit boek was de mensch Lloyd voor
haar opgerezen, zooals zij gehoopt had, dat
hij zou zijn en zooals ze reeds gevoeld had,
dat hij in werkelijkheid was.
Nu had hij het haar bewezen.
Wat had zij zich feitelijk aangematigd,
hem zulk een boodschap te sturen, omdat
hij toevallig variété-artist was?! Alleen op
den mensch, den man, die achter dien ar
tist schuilde, kwam het aan. En Lloyd was
een goed mensch. Dat had ze ook tijdens de
beide korte keeren, dat ze samen geweest
waren, gevoeld.
O, hoe had ze ooit zoo onrechtvaardig te
gen hem kunnen zijn? Beleedigd door iets,
wat nooit een beleediging zijn konzelfs,
indien hij niet van plan geweest was haar
op de hoogte te brengen van zijn beroep.
Bovendienze geloofde allang niet meer,
dat hij dit niet van plan geweest was. Hij
had er eenvoudig geen gelegenheid toe ge
had.
Hoe dikwijls was zij niet reeds naar haar
schrijftafel toegegaan, om hem te schrijven
dat ze een domoor geweest was en dat ze
zich over de domme boodschap, die ze hem
toen gestuurd had, schaamde. Maar ze had
het toch niet gedaan. Niet, omdat haar
trots het niet toeliet. O, neen, zoo was An
gela Furné niet. In haar was een sterk
sportief en ridderlijk gevoel, dat haar nooit
beletten zou een begaan onrecht te herstel
len.
Een andere gedachte had haar echter ge
hinderd.
Of hij er nog wel prijs op stelde, dat zij
hem dit schreef! En voortdurend had zij
gehoopt een teeken van hem te ontvangen,
dat dit wel het geval was.
Nu was dit teeken gekomen. Hij had haar
zijn boek gezonden. En niet slechts zijn
boek, maar het eerste exemplaar van zijn
boek, dat men toch zeker alleen zendt aan
de persoon, die.
Angela bloosde diep bij deze gedachte.
Wat hinderde het, dat zijn briefje kort en
terughoudend was geweest? Hij had haar
het eerste exemplaar van zijn boek gezon
den.
Een paar uur later vertrok van den Haag
naar Amerika een brief, waarin Angela
Furné een groot gedeelte van haar hart uit
gestort had. Niet alles, natuurlijk, want er
zijn altijd dingen, die men niet op papier
zetten kan.
Toch bevatte de brief heel veel uiterst
belangrijke dingen, zooals bijvoorbeeld, dat
ze dwaas geweest was, dat ze bovendien
dom geweest was en dat ze zich dien avond
belachelijk had aangesteld, dat ze buik
spreken niet alleen Interessant, maar bo
vendien erg mooi vond. En nog veel meer
Intelligente opmerkingen.
Deze brief bereikte Reginald Lloyd na
tuurlijk niet meer in het Olympic Hotel in
Washington, want zijn toumée ging door
en de brief was nog op zijn zwerftocht, toen
Lloyd reeds rustig in Londen was en avond
aan avond ln de „Alhambra" stormen van
succes oogstte.
Het geweld, waarmede Irene de deur van
Verschuurs kamer dichtwierp, was een
zwakke afschijn van haar gevoelens.
Het strakke, kleurlooze gezicht, de vast
opeengeklemde lippen, de korte gejaagde
ademhaling verrieden den storm, die in
haar woedde.
Met snelle, driftige passen liep ze het
grindpad af, langs de Ingepakte stam
rozen, tot ze de straat bereikt had. Ook
daar vertraagde ze haar tred nog niet. Ze
liep verder, langs de rustige, stille lanen
van Zorgvliet, zonder erop te letten waar
ze ging.
Dit was de tweede keer, dat ze zijn huis
op deze manier had moeten verlaten.
Die toon!
Die zekerheid, waarmee hij haar zijn
laatste woorden in het gezicht geslingerd
had.
Dit kon ze niet slikken! Eruit gegooid
had hij haar! Ja, gegooid! Duidelijker en
directer dan wanneer hij haar bij haar
kraag had gepakt en de deur uitgezet.
Wat nu?
Maar ze moest kalm zijn! Rustig! Zoo
kon ze niet denken. En het was dringend
noodzakelijk, dat ze nadacht, om er achter
te komen wat er nu gedaan moest worden.
Hoe stond de zaak nu feitelijk?
Irene vertraagde haar stap, zag een
bankje staan en ging erop zitten.
Het huwelijk, dat ze indertijd zoo han
dig tot stand gebracht had, was ineen ge
stort.
Door haar eigen schulddat stond
vast.
Op een verzoening met haar man, om
weer tot een dragelijk naast elkaar leven te
komen, had ze in werkelijkheid niet al te
vast meer gerekend. Maar wel, om uit deze
schipbreuk nog iets voor zichzelf te redden.
De wet stond op de zijde van de vrouw,
als haar gedrag door den beugel kon, dus
ook in het geval, als haar man niet kon
bewijzen, dat het niet door den beugel kon.
Verschuur kon dit echter wel bewijzen,
want hij was in het bezit van de ver-
wenschte brieven.
Toen Totulescu haar zijn plan uiteen
zette om een poging te doen, deze bewijs
stukken in handen te krijgen, had zij hem
daartoe niets in den weg gelegd, ofschoon
ze dadelijk het vage gevoel gehad had, dat
dit niet de manier was om iets te bereiken.
Maar zij had op dat oogenblik zoo gauw
geen betere manier geweten.
Hoe langer ze er echter over nadacht,
hoe duidelijker het haar werd, dat de
kans, die hij had, om met zijn plan te
slagen, zeer gering was en dat hij boven
dien bij een eventueele mislukking ervan,
haar vooruitzichten ernstig zou moeten
schaden.
En toen dadelijk daarna kennissen haar,
niet een voor de gelegenheid passend leed
vermaak, verteld hadden, dat ze Verschuur
in zijn auto gezien hadden in gezelschap
van de zeer knappe, blonde secretaresse
van Mr. Furné, werd ze zich dubbel be
wust van het gevaar, dat in Tctulescu's
plan schuilde.
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd).
