De bouw van de beurs te Rotterdam Lenteboden in de residentie
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
80sfe Jaargang
FEUILLETON
KROONPRINS CHAHPOUR MOHAMED REZA PAHLOVI
VAN IRAN,
die 16 Maart a.s. met prinses Fawzia van Egypte, een zuster van
koning Faroek, in het huwelijk zal treden, is te Alexandrië
aangekomen. De prins (rechts) inspecteert na zijn aankomst
de eerewacht.
DUIZENDEN DOORZICHTIGE GLASTEGELS vormen het
dak van de in aanbouw zijnde beurs te Rotterdam. Ook de onge
veer 35 meter hooge schoorsteen is thans gereed.
ENGELSCHE PADVINDERS, die in tijd van oorlog als kust
wachters zullen dienst doen, worden op het onderzoekingsvaartuig
„Discovery" te Londen getraind. De jongens bij het seinen door
middel van vlaggen.
DE ECHTGENOOTE VAN DEN GOD
VERNEUR-GENERAAL - mevr. Tjarda
van Starkenborgh Stachouwer, opende
met een radio-rede het Ned. Ind. pavil
joen op de intern, tentoonstelling te
San Francisco.
EEN BOERDERIJ TE ARUM WERD DEZER DAGEN DOOK BRAND VERWOEST. De verzeke
ringsmaatschappij stelde den boer een uitneembare nood-boerderij ter beschikking, plaats biedend
aan 50 stuks vee en een flinke woning bevattend. Als de oorspronkelijke boerderij weer is opge
bouwd, wordt de noodwoning weggehaald.
DE BEKENDE FILMSTER ZARAH
LEANDER collecteerde op den „film-
volksdag" te Berlijn in eenige theaters
voor de winterhulp.
OP HET VOORHOUT IN DE RESIDENTIE STAAN DE EERSTE
CROCUSSEN WEER IN BLOEI, EEN TEEKEN
VAN DE NADERENDE LENTE.
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
32)
..Die kan Ik Je tot mijn spijt Juist niet
mededeelen."
..Dan zal lk Je helaas moeten antwoor
den. dat ik aan je verzoek niet kan vol
doenwat zeg Je.... Dat dit niet
Etat?je ziet toch, dat het wel gaat!
ik kan onmogelijk aan alle luimen van
mijn cliënten toegeven. Bovendien ben ik
er vast van overtuigd, dat Jouw aangele
genheid bij mij in de beste handen is
Wat, jy ook? Nu, wat wil je dan? Dus het
Is le bedoeling mij kwijt te raken. Daar be
staat maar een middel voor. Je moet je
tot den deken der advocaten wenden en bij
hem een aanklacht tegen mi) indienen,
"mdat ik het geval niet af wil staan. Zoo,
dat wil je ook al niet? Nu beste kerel, dan
kan lk je heusch niet helpen.Of toch.
ik kan je een goeden raad geven. Even
dringend als welgemeend. Ga naar Parijs
en zet de bloemetjes eens flink buiten;
daar kom je juist vandaan? Nu, ga
dan naar Londen, naar Berlijn.... En
neem me niet kwalijk, maai lk heb nog
andere cliënten. Ik hoop, dat Je gauw weer
wat beter gemutst bent. Tot ziens, Ver
schuur
Met een zucht hing Furné de hoorn op.
„Als die jonge kerels verliefd zijn, weet
niemand, waar ze toe in staat zijn!"
XVL
Toen het met het rechtuit-vllegen reeds
eenigszins vlotte, kwamen de bochten aan
de beurt.
„Wat kon daar nu aan zijn, een bocht te
maken? Als je er maar voor zorgde, dat de
eene vleugel naar omlaag ging, dan ging
de andere vanzelf omhoog en je had je
bocht!" dacht Angela.,
Jammer, dat het geval heel anders was.
Dat met de vleugels was bijzaak. De hoofd
zaak was een bocht te maken en daarbij
toch horizontaal te blijven vliegen!
Niet stijgen en niet .steken," zooals het
dalen op zijn aviatlsch heet.
En waarom werden de eerste bochten
toch zoo kort?
„Niet zoo scherp! Rustig!" klonk altijd
de stem van Vliet-Lans.
Angela's bochten waren precies als die
van alle beginnelingen, die namelijk geloo-
ven. dat een bocht zoo kort mogelijk ge
maakt moet worden. Een zwaai, het toe
stelletje stond rechtopplomp6en
je was erdoor.
Maar hierbij kwam de vooruitgang reeds
bij de eerste les. Angela's bochten werden
gedurende het tweede kwartier al beter,
ofschoon ze bij het maken ervan nog altüd
een beetje steeg of daalde.
„Denk eraan, dat een vliegtuig geen kur-
ketrekker ls," vermaande de Instructeur.
Toch toonde ze, dat ze „feeling" voor
bochten had. En toen ze geland waren, ver
telde Vliet-Lans haar;
„Kind, je hebt gevoel voor bochten en
dat ls bij het vliegen heel wat waard."
Op dezen lof was Angela zoo trotsdh als
een pauw.
Na het bochten-vliegen moest ze leeren
opstijgen en dalen. Dat was nu weer veel
moeilijker.
„Denk eraan, meisje, er bestaat geen ge
vaar in de lucht. De laatste meter boven
den grond, die doet het hem."
Driezesacht keer achter elkaar
opstijgen en landentelkens opnieuw,
alsof er niets anders meer bestond.
Ze vroeg Vliet-Lans, hoeveel uren ze dat
zou moeten volhouden.
„Zoowat veertien uur!"
Genadige hemel! Dus acht en twintig
lessen, of zoowat honderd maal op en neer,
voordat ze volgens de meening van het
ministerie van waterstaat ook maar bij be
nadering zou kunnen starten en landen.
„Hoe stelt u zich het voor," vroeg Vliet-
Lans haar. .Denkt u misschien dat wij u
in de lucht loslaten, zooals de bekende
wereldvliegster, die alleen maar daarom
heele werelddeelen overvliegt, omdat ze
niet durft te landen?"
Bij Angela was dit gevaar niet erg groot.
Reeds bij de tiende les begon ze keurig en
zacht op het vliegveld neer te strijken. Ze
had immers gevoel voor dit soort werk.
De vliegsport had haar niet teleurgesteld,
In geen enkel opzicht. Het was werkelijk
heeriyk te voelen, hoe langzaam, maar
zeker, het toestel ondergeschikt aan haar
werd. Het was moeilijk, maar ze zou het
leeren. En misschien zou ze later, als ze
heel, heel goed vliegen kon, haar brevet en
eventueel haar medhaniciensexamen ge
haald had, ergens, ver weg heengaan. Naar
Indië bijvoorbeeld. Of heelemaal de wereld
rond.
Zooals Reginald Lloyd het deed, die
Immers ook over de geheele wereld rond
zwierf
xvn.
Het duurde eenigen tijd, na het tamelijk
verbysterende gesprek met Furné, dat
Verschuur zich zoover hersteld had, dat hij
besefte, dat een telefoonhoorn ook op de
haak teruggelegd zou kunnen worden. Na
dat hij dit met eenige heftigheid verricht
had, begon hij over het gesprek zelf na te
denken. En hoe langer hij dit deed, hoe
meer het tot hem doordrong, dat Fumé
hem om de een of andere reden ertusschen
genomen had, Nu raakten de menschen,
die Furné eenigen tijd kenden, daar welis
waar langzamerhand aan gewend. En ook
Verschuur was in dit opzicht niet zonder
ondervindingen.
Maar waarom Fumé dit nu bij zulk een
ernstig geval moest toepassen was hem een
r£l£LClS€l
Want het geval was ernstig. Voor Ver
schuur tenminste was het feit, te moeten
ondervinden, dat alle vrouwen even zwaar,
of beter gezegd even licht wogen, een ern
stig feit., zyn gevoel ten opzichte van
vrouwen en liefde was nog zoo rauw. dat
ieder nieuw kwetsuur vanzelf abnormale
afmetingen moest aannemen.
Hoe had Elvi tot zooiets in staat kun
nen zyn?! Het was toch onmogelyk, dat ze
niet wist, dat dit dezelfde man was, die...
Verschuur begon sarcastisch te lachen.
Deze Totulescu kon in ieder geval tevre
den zyn met zyn overwinningen tegenover
hem.
Een koude woede kwam over hem. Zou
het niet het eenvoudigste zijn, zijn rijzweep
te nemen en dezen man te geven, wat hem
toekam!?
Wel neen! Het sop was de kool immers
niet waard. Bovendien men kon het
draalen zooals men wilde Indien Elvi er
niet ln had toegestemd, waren ze niet sa
men naar the House of Lords gegaan.
Nu Furné de stukken gehouden had, be
stond de mogelykheid natuurlyk, dat hij
het meisje eens tegen kwam en dat ze
misschien een weg zou zoeken, om haar
fout te herstellen. Was hy daar echter nog
op gesteld?
Er werd aan de deur getikt. Jozef, zyn
huisknecht meldde hem;
„Mevrouw staat buiten, mijnheer". De
man had een zonderlinge uitdrukking op
zyn gezicht. Een wild oogenblik hoopte
Verschuur, dat het Elvi zou zyn.
„Mevrouw?! Welke mevrouw, Jozef?"
„Onzeuw mevrouw
„Ja, mijnheer! mevrouw!" Jozef verdui-
delykte deze mevrouw met een handbe
weging.
Verschuur sprong op. Irene! Ook dat
nog! Irene! Wat zocht zij hier?
„Wat wil mevrouw?"
„Dat weet ik niet. Ze wilde u spreken."
Verschuur keek Jozef aan, alsof hij van
hem hulp verwachtte. En zoo geen hulp,
dan toch raad. Het lag hem op de lippen
om te vragen: „Zal ik haar ontvangen?"
Opeens werd de deur geopend. Irene
stond in de opening. Ze maakte met haar
hand een beweging naar de deur ten tee-
ken, dat Jozef kon vertrekken. Achter hem
deed ze de deur dicht.
Ze keek Verschuur aan, een wenkbrauw
licht spottend opgetrokken, een trucje, dat
hy maar al te goed van haar kende.
(Nadruk verboden'!. (Wordt vervolgd!.
