De voetbalwedstrijd Nederland-Hongarije - Felle brand te Sappemeer
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
79sfe Jaargang
FEUILLETON
HET MOTORTANKSCHIP „TIBIA" gebouwd voor de Kon.
Shell-groep. liep van de werf der Ned. Scheepsbouw Maatschappij
met goed gevolg te water. Mevr. D. Goedkoop-Everts verricht de
tewaterlating.
HOES HOES HEIL HOES. Aldus zingend trekt de jeugd van
Ulestraten (Limburg) op den eersten Zondag in de Vasten langs
de huizen der notabelen, waar met gulle hand lekkernijen
worden uitgestrooid.
BRAND IN DE STROOKARTON- EN PAPIERFABRIEK v.h. W. A. SCHOLTEN
TE SAPPEMEER, Het oude gedeelte van de fabriek ging Zaterdagavond in
vlammen op. Met veel moeite kon het nieuwe gedeelte behouden blijven.
EEN FRAAIE FONTEIN voor het Ned. paviljoen op de we
reldtentoonstelling te New York. Deze door prof. Rosse en den
heer Speer ontworpen fontein bestaat uit 254 koperen buizen. Het
geheel zal in een kristallen omhulsel worden geplaatst.
DE VOETBALWEDSTRIJD NEDERLAND-HONGARIJE WELKE
DOOR DE ORANJEPLOEG MET 3—2 WERD GEWONNEN.
Een aanval op het Hongaarsche doel. Links: v. d. Veen en
rechts de Harder.
DE FRANSCHE MINISTER VAN ONDERWIJS bracht ook een
bezoek aan Marken en Volendam. De minister en zijn echtgenoote
temidden van Volendammer kinderen.
HET NEDERLANDSCHE DOEL DOORBOORD IN DEN VOETBALWED
STRIJD NEDERLAND—HONGARIJE. GYETVAY WEET DOOR DE
NEDERLANDSCHE VERDEDIGING HEEN TE DRINGEN EN BRENGT
DEN STAND OP 2—2.
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
15)
'Meren voet op een pedaal geplant,
2 5tuurknuppel stevig in haar handen
S™d' deed Angela een poging om
rï. vlieSen-
Onmogelijk! Totaal, absoluut onmogelijk!
(ABBela begreep er niets van. Ze deed
wn precies wat haar gezegd was! Waar
jrjjrde het ding dan naar, vroeg ze zich
uihopig af, toen ze de acrobatische be
dingen bemerkte, waarmee het toestel
"«r pogingen om rechtuit te vliegen, be-
«woordde.
Jtoor haar zat de piloot en schudde mee-
™hg het hoofd over zooveel onhandigheid
'"ofschoon Angela er zich hevig aan er-
l'me, was ze hem toch dankbaar, dat hij
rat en het toestel plus inzittenden voor
snellen, maar zekeren dood bewaarde,
he koptelefoon riep hij haar toe
Jïechtuit vliegen. Maak maar geen
"«ten voorloopig."
Jawel," dacht Angeal spinnijdig. „Jij
«Whet maar!"
Ze probeerde het eene pedaal, toen het
andere, daarna allebei tegelijk, plus stuur-
knuppel en kwam tot de overtuiging, dat
een sportvliegtuig het meest ongezeggelijk
vervoermiddel was. dat er bestond Geen
enkele beweging deed het ding onafhanke
lijk, nergens luisterde het naar. Door alles
liet het zich beïnvloeden, behalve door
Angela's wanhopige pogingen en het ge
droeg zich alsof het tipsy was, enkel en
alleen omdat ze haar best deed om recht
uit te vliegen.
Een half uur hield zij deze pogingen vol
en zag ze den horizon zenuwachtig op en
neer deinen, terwijl de stem van den
pilot-instructeur haar in de ooren gonsde
en zijn aanwijzingen haar steeds meer ver
warden. Soms, als zij een bijzonder onhan
dige stuurbeweging maakte, die Vliet-Lans
dadelijk moest verbeteren, om kwade ge
volgen te voorkomen, kreeg zij een harden
stoot tegen een hand of een voet, omdat
haar stuurinrichting vast met de zijne ver
bonden was.
Toen Angela na een half uur weer vas
ten grond onder haar voeten had, geloofde
ze niet, dat ze ooit rechtuit zou leeren
vliegen.
Toen Risotta haar naar huls gereden
had, wachtte Furné haar op. Hij keek naar
haar gezicht en haar oogen. Hij was tevre
den Het harde was eruit verdwenen en
had plaats gemaakt voor een uitdrukking
van ergernis over het mislukken van haar
eerste poging, terwijl er scherpe lichtjes
van vastberadenheid in flikkerden.
„Zoo'n ding. Paps, dat ze een sportvlieg
tuig noemen, is het meest ongezeggelijke
dat men zich voorstellen kan Een auto is
een kinderwagen er bij vergeleken. En de
instructeur vond me zonder twijfel het
meest onhandige wezen, dat er op twee
beenen rondloopt."
De tweede les werd wederom aan niets
anders besteed dan aan rechtuit vliegen.
Rechtuit vliegen en nog eens rechtuit
vliegen!
Let op den horizon! Stuurknuppel rustig!
Aan het eind van het tweede half uur begon
ze het leuk te vinden en het leek haar dat
het kistje ze begon reeds in de gebruike
lijke termen te denken een heel, heel
klein beetje gezeggelijker werd. Toen ze na
de tweede les op den grond stond zwoer ze
zichzelf, dat ze het den derden keer zou
klaarspelen. Rechtuit vliegen zou ze, al
ging het ding ook op zijn kop staan.
„O Paps, ik krijg het wel klein. Als dat
toestelletje zich voorstelt dat het mij de
baas is, dan vergist het zich. Je dochter,
Mr. Furné leert vliegen!"
Het derde half uur vloog ze rechtuit.
Angela genoot. Angela was trotsch. Angela
vloog rechtuit en hield den horizon opzijn
plaats, alsof ze haar heele leven lang niets
anders gedaan had, dan horizons op hun
plaats te houden.
„Rechtuit vliegen, Paps," schepte ze bij
haar thuiskomst op, „niets aan! Ken je
zoo! Maar wat we nu gaan doen, dat is
moeilijk! Nu moet ik bochten leeren
maken."
Furné hield zijn hart vast. Figuurlijk
natuurlijk. Bij een bocht kon je wel eens
doodvallen, geloofde hij. Maar hij hield
zich goed. Hij maakte grapjes met zijn
dochter over bochten Want hij had de
uitdrukking in het gezicht van zijn kind
gezien. En hij was tevreden.
xm.
Totulescu-Avarides belde Elvi in den loop
van de week op en maakte voor den Za
terdag een afspraak met haar. Hij zou
twee plaatsen in den Princesse-schouwburg
bespreken en later met haar in het House
of Lords soupeeren. Maar ofschoon Elvi de
uitnoodiging aangenomen had, voelde ze
toch langzaam een lichten twijfel omtrent
de juistheid van haar besluit in zich op
komen. Ze troostte zich echter met de ge
dachte, dat ze te allen tijde Mr. Furné in
den arm kon nemen. Ze overwoog zelfs of
zij er niet beter aan deed nu reeds naar
hem toe te gaan en hem van de gebeurte
nissen op de hoogte te brengen. Ze deed
het echter niet. Voorloopig wist zij immers
nog niet wat Totulescu van haar wilde.
Voordat zij een besluit had kunnen ne
men, belde Verschuur haar op. Hoe ze zich
ook over dit feit verheugde, het beteekende
toch een kleine streep door haar rekening.
Ze zou het veel prettiger gevonden hebben,
als Verschuur eerst teruggekomen was.
wanneer zij zelf reeds meer houvast in de
aangelegenheid gehad had.
Maar toch was ze blij, toen ze zijn warme,
diepe stem hoorde.
„Hoe staat het ermee, Elvi? Heb je het
al dien tijd zonder mij kunnen uithouden?"
„O. bijna niet. Ik was van verlangen naar
mijnheer Theodoor Verschuur werkelijk op
sterven na dood," spotte ze, maar ze was
toch blij, dat hij haar kleur niet kon zien
„Zoo." lachte hij „wacht daar nog even
mee. wil je. Ik zou je voor dien tijd graag
eerst even terug willen zien. Hoe staat het
met het chauffeeren? Zullen we nu eens
beginnen?"
„Wel Ja, waarom niet. Dat moesten we
maar eens doen."
„Je gaat het liefst niet door de week uit,
als ik het wel heb. Wil je dan Zaterdag
middag voor me vrijhouden?"
„Alright! Ik verheug me er erg op, mijn
heer Theodoor H. Verschuur."
„Ik kom je om drie uur halen, Elvi."
Verschuur kwam stipt op tijd, maar dit
keer in de oude Bulck, die ondertusschen
nog best gezien mocht worden.
Hij reed haar naar de Kievit, legde haar
het gebruik van versnellingen, koppelingen
en pedalen uit en bracht haar de eerste
beginselen van de edele chauffeerkunst bij.
Elvi bemerkte tot haar verrassing, dat het
vrij moeilijk was, met iedere hand en
iederen voet gelijktijdig een andere bezig
heid te moeten verrichten. Na een uur vond
hij, dat het voor den eersten keer genoeg
geweest was en stelde haar voor te gaan
theedrinken.
„En hoe maakt Parijs het," informeerde
Elvi. „Je zult het niet willen gelooven, maar
ik ben er nooit geweest. Voordat mijn
ouders stierven, was ik te jong voor een
reisje naar Parijs en toen ik eenmaal in
het pensionaat kwam, was er natuurlijk
geen sprake meer van. Ik denk. dat ik me
eens bij een reisgezelschap zal aansluiten.
In de Kerstdagen of zooiets."
„Nooit bijzonder aardig, dat reizen met
een reisgezelschap. Vraag je vriendin An
gela maar eens of ze meegaat, dan zal ik
jullie er wel brengen Ik ken Parijs door
en door. Hoe lang krijg je verlof met Kerst
mis?"
(Nadruk verboden)., (Wordt vervolgd).
