Prins Bemhard bij slipjacht - Nationale veldloop te Hoogkarspel
79fc JaargangLEIDSCH DAGBLADTweede Blad
De Sprong in het
Leven
FEUILLETON
GROOTE NATIONALE VELDLOOPEN te Hoogkarspel
over 1, 3 en 5 k.m. De deelnemers nemen ieder op hun eigen
wijze een moeilijke hindernis, n.l. een ondiepe sloot.
DE NEDERLANDSCHE DEELNEMERS AAN DE RALLYE NAAR MONTE CARLO ontvingen Zaterdag
in hotel Wittebrug in de residentie de prijzen van de K.N.A.C. Jkvr. van Vredenburgh en mej. van Stockum
(rechts) nemen den prijs voor de best geklasseerde Nederlandsche dames in ontvangst
HET OVERLIJDEN
Kroonprins Umberto van Italië bij zijn bezoek aan
Granigo de Belmonte, naast
VAN DEN PAUS.
het Vaticaan. Links naast den kroonprins kardinaal
dezen kardinaal Pacelli.
PRINS BERNHARD nam Zaterdag deel aan een slipjacht, welke in de omgeving van Zeist werd geor
ganiseerd door de Utrechlsche Jachtvereeniging en de Koninklijke Nederlandsehe Jachtvereeniging. De stoet
met den Prins voorop, verlaat het slot van Zeist
DE VOETBALWEDSTRIJD A.D.O.—
SPARTA eindigde in een 31 over
winning voor A.D.O. De Sparta-keeper
weet den bal nog juist weg te werken.
KONINGIN FARIDA VAN EGYPTE (links) bracht een
bezoek aan de tentoonstelling van Fransche beeldhouwkunst
te Cairo. Rechts prinses Fawzia, die met den kroonprins van
Iran in het huwelijk zal treden.
Oorspronkelijke Nederlandsche reuman
door
FELICIA CORDEA.
14)
Op een schoorsteenmantel stond het por-
vni zijn moeder. Lloyd liet zijn blik
i/wik e,de nisten op het trotsche, maar
"J" zachte gelaat van de in groot avond-
raiet gekleede vrouw, die even lang en
J™j>k was als hijzelf. De uitdrukking van
lm!? ,°°®en verried haar geheele persoon-
hi Zo° teeder en begrijpend als zij
zoon nu toelachte, was ze ook altijd
kinder'' Voor haar man en voor haar
Lloyd had slechts een keer dat gezicht
ien versteenen en deze oogen vertoornd
tBlSu Dat was, nadat Timothy haar had
dpn dat haar jongste zoon wilde wor
dt wat deze thans geworden was.
uoj'd zuchtte onwillekeurig, als hij aan
uur terugdacht Het was afschuwelijk
sjeest het toch te moeten doorzetten,
«end. dat ze het zoo opnam.
Maar, had hij zichzelf na dien tijd wel
r™»erd keeren afgevraagd, wat voor keus
bh J gehad in dien betrekking-armen
10 na den oorlog? Het was toch al erg
genoeg, dat hij nog Jaren verplicht ge
weest was op kosten van zijn moeder te
leven, die het na den dood van haar man
zelf moeilijk genoeg had. Hij had ten
slotte zijn juridischen graad gehaald en
zat er toen letterlijk mee in zijn maag. Hij
deed pogingen, zich met een advocaat te
associeeren. Vergeefs! Hij solliciteerde
naar honderd verschillende baantjes, maar
al zijn pogingen, om zich zelfstandig te
maken leidden tot niets. Het kwam den
jongen man op dat tijdstip voor, dat er in
heel het Engelsche koninkrijk geen enkel,
zelfs niet het kleinste baantje voor hem
opengelaten was.
Nog langer op kosten van zijn moeder
leven? Lloyd had er zijn neus voor opge
trokken en naar andere middelen omgezien
om een onafhankelijk man te worden.
Er was een middel! Hij was geboren met
een talent, dat zeer zeldzaam was. Een
talent, dat, op de juiste wijze aangepakt en
ontwikkeld, waarschijnlijk niet zonder
resultaten zou blijven. Lloyd zette zich er
voor dezen natuurlijken aanleg te exploi-
teeren en stortte zich met hart en ziel op
zijn taak.
Hij slaagde! Er ging eenigen tijd mee
heen en zijn eerste engagementen waren
geenszins verblindend, maar hij slaagde. Hij
werkte zich op. En nu stond hij op de
hoogste sport dezer zeer speciale ladder.
Hij behoefde geen week zonder contract
te blijven, indien hij dit niet wilde. Van
heinde en ver kwamen de aanbiedingen. Hij
v.as in Amerika, in Australië, maar ook in
China en Japan opgetreden. In Frankrijk
in het Fransch. een taal, die hij uitstekend
beheerschte. Zijn honoraria vormden be
dragen van vier, ja soms zelfs van vijf
cijfers.
Deze contracten waren echter niet zijn
eenige bron van inkomsten. Soms schreef
hij kleine schetsen over de landen en men-
schen, waarmee hij in aanraking kwam.
Dikwijls voegde hij er eigen penteekeningen
bij en de couranten betaalden zijn pittig
werk goed. Maar hoofdzakelijk schreef hij
voor zichzelf.
Toen hij zijn eerste contract afgesloten
had ging hij, in een soort overmoedigen
trots naar Timothy om het hem te ver
tellen.
Timothy had, evenmin als vroeger zijn
veelgekwelde nurses ooit iets van het phe-
nomeen kunnen begrijpen als hij het soms
voor de grap een keertje op hem uitge
speeld had. Dit had hij, vooral toen hij
jonger was, graag gedaan, omdat het zoo
intens grappig was hun verbaasde en ver
schrikte gezichten te zien. Ze waren er
altijd Ingevlogen.
Zijn moeder had hij er nooit mee beet
genomen en toen Timothy in zijn veront
waardiging direct naar haar toeging en het
haar zonder eenige voorbereiding vertelde,
was de openbaring te groot voor haar ge
weest.
Maar Lloyd had zijn tanden opeen ge
klemd. zijn naam afgelegd en het door
gezet. Hij had immers een contract gesloten
en bovendien speelden koppigheid en de
drang, zich onafhankelijk te maken daarbij
een groote rol. Zijn moeder en zijn broeder
hadden echter met hem gebroken
Lloyd kon met diepe bevrediging terug
zien op het feit, dat hij toch nooit in zijn
liefde en eerbied voor haar tekort was ge
schoten. Hij voelde heel goed, dat het wer
kelijk een bittere pil vor haar geweest was.
Hij had haar daarom geregeld geschreven,
juist, alsof ze hem op zijn brieven geant
woord had ea toen na een poosje deze ant
woorden, die weliswaar in het begin een
beetje terughoudend waren, werkelijk
kwamen, was hij zeer gelukkig. Hij had van
de eerste gelegenheid gebruik gemaakt om
naar haar toe te gaan en den reeds half
vergeten twist geheel bij te leggen.
Ze was nu gestorven, maar niet voordat
ze zich geheel met zijn beroep verzoend en
er zich van overtuigd had, dat haar jongste
zoon haar oogappel, een goed en degelijk
mensoh gebleven was, niettegenstaande zijn
ongewone loopbaan.
Lloyd wilde, dat ze nu bij hem was. Hij
verlangde naar haar tegenwoordigheid en
naar haar diep, menscheüjk begrijpen. Ze
zou bovendien een vereffenende factor ge
vormd hebben tegenover dat meisje. Lloyd
inhaleerde lang en diep en blies met half
gesloten oogen een rookwolk uit.
Hij had onafgebroken aan Angela ge
dacht, sedert hun eerste ontmoeting, gis
termorgen op het strand. Hij was geheel
van haar vervuld en tot zijn verbazing be
merkte hij nu voor het eerst twijfel omtrent
de juistheid van zijn beroepskeuze.
„Ze komt er nooit overheen," dacht hij,
terwijl hij met een ongeduldige beweging
zijn half uitgebrande sigaret uit het open
venster wierp.
„En morgen zie ik haar weer. Ze heeft me
beloofd, met me te gaan theedrinken."
„Ik wilde eerst niet komen" had ze ge
zegd, toen ze elkaar dien morgen volgens
afspraak op het strand ontmoetten. Ze was
een half uur te laat gekomen en heelemaal
aan het andere einde van het afgezette ge
deelte geweest. Hij had gedacht, dat ze niet
meer kwam en was haar voor alle zeker
heid nog even gaan zoeken. Maar hij had
het begrepen en het diep, intens gewaar
deerd. Ze was in het begin ook vrij koel
geweest en eerst na een poosje gewoon ge
worden.
Zijn moeder zou van dit meisje hebben
kunnen houden. En zij. Zou zij niet dol op
zijn moeder geweest zijn?!
Maar zijn moeder was er niet meer en
hij wist, dat hij een zwaren dobber met
Angela zou hebben.
„Maar hoe kan ik het haar vertellen? Het
zal haar tegenzin inboezemen. Maar is het
wel fair, haar opnieuw te ontmoeten, en
haar nog meer het hof te maken, voordat
ik haar gewaarschuwd heb? Er zijn twee
mogelijkheden voor me. Ik kan haar net
zoolang het hof maken, tot ze niet meer
buiten me kan en het haar onverschillig
laat wat ik ben, of ik kan haar alles schrij
ven, nog voordat we eikaar morgenmiddag
terugzien. Dit laatste is wel gevaarlijk, maar
eerlijker is het in ieder geval."
Want dat het meisje belang in hem stel
de, stond voor hem vast. Hij voelde dit. Eén
van de bewijzen hiervoor was ook het feit,
dat het haar niet onverschillig gelaten had,
zich aan de afspraak met hem te houden.
Integendeel, ze had er zich tegen verzet om
dan weer door een aanbiddelijke list haar
eigen bezwaren om den tuin te leiden.
„Ik houd van haar", dacht hij. „Ze is
mijn type. Knap, sterk, oprecht".
Toen Lloyd op dit punt gekomen was,
wist hij, wat hem te doen stond.
„Ik zal haar morgen alles vertellen, maar
niet slechts alles over mijn beroep. Ook
over mijn ouders, mijn jeugd, mijn tehuis.
Het is de eenige weg. die mij openstaat."
Daar werd hij echter in zijn thans ge
heel geordende gedachten gestoord door het
rinkelen van de telefoonbel.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
