Open
ing nieuw gede
elte Die
iconess
\enhuis te Rot
terdam - Nieuw raadhuis
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
79s»e Jaargang
-
FEUILLETON
Het Blauwe Teeken
r-
1Btfc-
t f
HET FRAAIE NIEUWE RAADHUIS VAN AXEL (ZEEUWSCH VLAANDE
REN), OFFICIEEL GEOPEND. De burgemeester en de architect temidden
der Zeeuwsche boerinnetjes in den ingang van het gebouw.
DE HERTOG EN DE HERTOGIN VAN WIND
SOR KWAMEN UIT ANTIBES TE PARUS AAN.
Op het perron van het Gare de Lyon.
TE ZAANDAM traden in het huwe
lijk de bekende regenboogzeiler Leen de
Wit en de danseres Miek de Goeje.
HET NIEUWE GEDEELTE VAN HET NED. HERV. DIACONESSENHUIS
AAN DEN WESTERSINGEL TE ROTTERDAM GEOPEND. Tijdens de ope
ningsrede van burgemeester Oud. Links de vertegenwoordiger van H.M. de
Koningin, baron van Lynden.
HET „CIRCUS MILITAIR". Wat men in Indië met gewone legerpaarden kan bereiken heb
ben inheemsche militairen met een twintigtal paarden van het dept. der Mobiele Artillerie
te Tjimahi laten zien. De militairen hebben in hun vrijen tijd de hier getoonde aardige resul
taten weten te behalen.
KINGSLEY WOOD de Britsche minister van
Luchtvaart achter een machinegeweer in een bom
bardementsvliegtuig tijdens een bezoek aan een
vliegtuigfabriek.
DE RALLYE NAAR MONTE CARLO. Een foto van de aan
komst aan de controle van het Nederlandsche team Ton-van der
Hoek, dat de 6de plaats in het algemeen klassement bezette.
De roman van een uitgestootene
door
HUGO BETTAUER.
48)
Beiden zwegen, elk in zijn eigen gedach-
wj1 verdiept, tot Carlo het meisje met
smeekende oogen aankeek en zijn in
nerlijke besluiteloosheid onder woorden
bracht:
Wat moet lk nu doen? Wat u mij daar
jvrteld hebt, heeft een diepen indruk op
?je .gemaakt. Het doet me aarzelen, miss
-'lel opent nieuwe perspectieven,
ongetwijfeld, maar het brengt me ook ge-
Ha v,iVan clen weS. dien ik. althans in ge-
oacnten. reeds had uitgestippeld en die
jjjjl de beste leek. Moet ik hier. blijven en
njijn leven wijden aan een zaak, die mij
gisteren nog vreemd was, maar mij nu
niep heeft aangegrepen? Of zal ik Zater-
aan boord gaan van de „La Gloire",
ai deze moeilijke, afschuwelijke problemen
nilteuen en daarheen terugkeeren, waar ik
"'et behoef te vechten, omdat niemand het
m'J lastig maakt?
het knappe, vriendelijke gezichtje
twi tr"k zwarte nieisje kwam een blt-
O. ik weet wel, dat men den neger en
zijn afstammelingen in Europa geen kwaad
doet. Maar is dat, omdat men hun zooveel
aahting toedraagt? Geen sprake van! Al
leen, omdat hij in zijn zeldzaamheid een
curiositeit is! Brengt u eens tienduizend
negers naar Weenen of naar Berlijn, dan
zal plotseling alle haat zich tegen hen
koeren en er ontstaat eenzelfde, uit den
meest bekrompen gezichtshoek beschouwd
negerprobleem als hier. Eigenlijk is het dus
niet meer of minder dan een laffe vlucht,
wanneer u er toe besluit naar Europa terug
te keeren!
Carlo kromp ineen onder deze beschul
diging, maar opnieuw nam hij de hand van
het meisje in de zijne.
Miss Jane, weest u toch niet zoo hard
in uw oordeel, bedenk toch, dat alles zoo
nieuw voor mij is en vergeet niet, dat ik
dit land, waar ik niets dan teleurstellingen
heb beleefd, haat uit den grond van mijn
hart. Zelfs mijn liefde heeft men hier met
voeten getreden!
In enkele woorden vertelt Carlo haar nu
ook de geschiedenis met Lisl, van wie hij
oprecht had gehouden, voor wie hij alles
had willen opofferen en die hem in zijn
bitteren nood als een bedelaar van de deur
had gewezen.
Jane knikte zwijgend, streelde zijn hand.
zei: „Arme jongen!" en wendde zich daar
na met een ruk naar het venster, waardoor
de voorsteden van Atlanta reeds te zien
waren. Even voordat de trein onder de
overkapping van het station stil hield,
namen zij afscheid van elkaar. Jane liet
het toe, dat hi.i haar hand telkens weer
drukte en terwiji zij hem open en eerlijk
aanzag, zei ze:
Denkt u over alles, wat ik u verteld
heb nog maar eens na, mr. Zeiler. U moet
tenslotte met u zelf daarover in het reine
komen. En als u morgen nog niet op weg
bent naar Charleston om u op de „La
Gloire" in te schepen, dan verwacht ik u
om zes uur bij ons aan het souper. Ik zou
blij zijn u terug te zien, omdat ik nog veel,
heel veel met u te bespreken heb. Wij wo
nen Sunflowerstreet 72.
Carlo nam, zooals hem was aangeraden,
zijn Intrek in Hotel Montgommery, waar
hij voor weinig geld een nette kamer kreeg
en ging spoedig daarop naar bed.
Den volgenden ochtend liet hij zich met
het kantoor van de reederij in Charleston
verbinden, waarbij hij vernam, dat de „La
Gloire" tengevolge van een machinedefect
niet reeds overmorgen Zaterdag, maar eerst
den volgenden Donderdag het anker zou
lichten. In ieder geval zou men tot Woens
dag een hut voor hem reserveeren.
Carlo slaakte een zucht van verlichting.
Hij had dus nog tijd om te overleggen, wat
hem te doen stond en wat het voornaamste
was: hij zou Jane vandaag nog kunnen
bezoeken. Zijn hart klopte onstuimig als
hij aan haar dacht, hij verlangde naar
haar en de uren tot den vooravond sche
nen hem eindeloos. Toen hij om klokslag
zes uur voor het betrekkelijk kleine huis
met den verzorgden voortuin in de Sunflo
werstreet stond, voelde hij zich bijna even
opgewonden als destijds, nu reeds weer vele
maanden geleden, voor het paleis van den
rijken mister Ortner in New York.
Jane stak hem haar beide handen toe en
hij was verrukt, toen hij zag, hoe het meisje
zich over zijn komst verheugde. Er hing in
de woning een sfeer van vertrouwde, bur
gerlijke behaaglijkheid. Jane's moeder zou
met haar zwarte huid en haar witte haar
dos nog slechts enkele maanden geleden
een lachwekkenden indruk op hem hebben
gemaakt; nu zag hij in haar slechts een
lieve oude vrouw, die hem hartelijk be
groette.
De woonkamer van het kleine, uit een
verdieping bestaande huis. was keurig ge
meubileerd, in den salon stond een piano,
een groote boekenkast onttrok een der
muren vrijwel geheel aan het oog en Carlo
constateerde bij zichzelf, dat menige ont
wikkelde Europeaansche er een dergelijke
omvangrijke bibliotheek zeker niet op
nahield.
Jane legde op de met zorg gedekte tafel
een derde couvert en Carlo was verrukt
over de gracieuze, lieftallige bewegingen,
waarmee zij aan tafel serveerde. Het was
het typisch souper van de Zuidelijke Sta
ten: in ijs gekoelde rauwe tomaten, gevuld
met geraspte kaas, gebakken oesters, een
groote kalkoen met compote van bosch
bessen en appeltaart met slagroom.
Jane vermeed zorgvuldig een al te zwaar
discours. Zij vroeg Carlo naar diens in
drukken van Atlanta, was het met hem
eens, dat waarschijnlijk elke Europeesche
stad van tienduizend inwoners meer echte
beschaving bood dan deze metropool met
haar kwart millioen zielen, maar tevens
maakte zij hem attent op verschillende
mooie punten van de stad en in het bij
zonder op het Centralpark, dat door zijn
rijke, tropische flora een interessante be
zienswaardigheid bood.
En beiden vermoedden niet, dat meer
dan vijfentwintig jaar geleden een Duit-
sche professor en een weerloos, vervolgd
mulatten meisje, die in Atlanta geen
onderdak konden vinden, in ditzelfde Cen
tralpark den nacht op een bank hadden
doorgebracht
Bij de koffie, welke op de door muskie
tengaas beschermde veranda werd geser
veerd, kwamen er drie nieuwe gasten, alle
drie volbloed negers. Het waren Isidor
Pope, hoogleeraar in de rechtswetenschap
pen aan de negeruniversiteit van Atlanta,
dr. Samuel Thompson, arts en leider van
de chirurgische afdeellng van het zieken
huis voor kleurlingen en Abel Crawford,
hoofdredacteur van het dagblad „The
Crisis".
Jane bracht de heeren met een paar
woorden van Zeller's avonturen op de
hoogte en na een gesprek over de toestan
den in Europa en Carlo's ervaringen in het
kamp der houthakkers, waarvan hij een
humoristische beschrijving gaf. riepen de
drie negers bijna gelijktijdig uit:
U blijft toch bij ons! Mannen als u
kunnen wij hier gebruiken!
Er ontspon zich nu een geanimeerd,
vaak zelfs eenlgszins opgewonden gesprek,
waarbij de drie heeren hun bruisend tem
perament den vrijen teugel lieten. Carlo
voelde zich temidden van deze ontwikkelde
menschen volkomen thuis, het was hem
een ware behoefte zijn geest en zijn ken
nis te verrijken, maar aan den anderen
kant verzette hij zich toch met zijn laat
ste krachten tegen Jane en de drie man
nen, die hem hun open armen toestaken
om hem naar zich toe te trekken.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
