Schaatswedstrijden - Jubileum weeshuis te Arnhem - Dooi
79sie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Blauwe Teeken
De roman van een ultgestootene
door
HUGO BETTAUER.
24)
Ze boog het hoofd en fluisterde nauwe
lijks verstaanbaar: Ja.
Lisl! riep hij, terwijl hij haar ver
heugd in zijn armen nam. Zij boog het
hoofd achterover en sloot haar oogen. Lang
vonden hun lippen elkaar ln de eerste kus.
In dit uur van alleen zijn, waarbij het
dan eindelijk tot een openhartige verkla
ring was gekomen, verloofden zij zich en
zwoeren zij elkaar trouw voor het geheele
leven. En daarna, heel dioht bij elkaar,
hand in hand, bespraken zij de toekomst.
Lisl zou zoo spoedig mogelijk naar New
York gaan en Carlo zou lntusschen zijn
pogingen om een betrekking te vinden, met
verdubbelde kracht voortzetten. Zoodra hij
daarin geslaagd was, zouden ze de verlo
ving publiek maken, waarna Lisl dan met
de eerstvolgende boot zou repatrieeren en
het huwelijk onmiddellijk zou worden vast
gesteld Mocht het hem echter niet geluk
ken ergens In Weenen behoorlijk onder
dak te komen, welnu dan zou hij haar
eenvoudig naar New York volgen! Hij was
Immers jong en vol werklust, zijn talen
beheersohte hij volkomen en zonder een
cent op zak behoefde hij de nieuwe wereld
trouwens niet te betreden. Waarom zou het
hem niet gegeven zijn. wat zoovelen ande
ren. die het daar tot roem en rijkdom
hadden gebracht, wel gelukt was?
De roep uit den vreemde wie weet,
was dat niet de wenk van Fortuna, mls-
sohien wachtte hem daar zijn bestemming!
Lisl Ortner trof met spoed haar voor
bereidingen voor de groote reis. Zij naaide
en stopte en had de handen vol om op tijd
klaar te zijn, want reeds den lOen Maart
zou de boot vertrekken. Carlo echter, die
niet wilde, dat zijn verloofde met een al te
schamele garderobe ln Amerika aankwam
en daar misschien over den schouder zou
worden aangezien, kreeg weer een van zijn
oude lichtzinnige buien, liep verschillende
winkels af en deed tal van inkoopen. De
kostbaarste reisnecessaire, welke hij vin
den kon, bracht hij officieel als afscheids
geschenk voor Lisl mee, maar in het ge
heim stak hij haar eiken dag nog een of
ander pakje toe: een dozijn zijden kousen,
een paar avondschoentjes van goud bro-
caat, een enorme flacon Fransche parfum,
een shawl en andere, inderdaad fraaie,
maar niet direct noodzakelijke geschen
ken Een verlovingsring mocht evenmin
ontbreken, maar dezen zou zij eerst om haar
vinger mogen doen, als zij in den trein zat,
want haar moeder wilde ze eerst deel-
genoote maken van het groote geluk, als
tevens een spoedig huwelijk in uitzicht kon
worden gesteld. Zij vreesden beiden, dat
mama Ortner met deze, op het oogenblik
wel bitter weinig perspectief biedende ver
loving. niet bijster zou zijn Ingenomen.
Bepaalde uitlatingen en opmerkingen had
den Lisl de overtuiging geschonken, dat
haar mama stellig verwachtte haar doch
ter daar in het rijke Amerika nog eens
bijzonder goed getrouwd te zullen zien.
De laatste weken voor Lisl's vertrek ver
liepen als in een roes.
De kalender wees den 9en Maart. Carlo
was juist uit een klein restaurant ln de
buurt, waar hij sinds hij zijn huisknecht
diens congé had gegeven, placht te mid
dagmalen, naar huis gekomen. Hij stond
op het punt zich een oogenblik op den
divan uit te strekken, toen er gebeld werd.
Verbaasd over het onverwachte bezoek op
dit uur van den dag ging hij naar bulten
om de deur te openen. Voor hem stond Lisl,
beschaamd en eenlgszlns verlegen, maar
nochtans met van blijdschap stralende
oogen.
Vóór ons afscheid, Carlo, wilde ik toch
eerst je woning eens zien, zoodat ik ten
minste in mijn herinnering een beeld kan
meenemen, hoe Je hier tusschen je vier
muren leeft!
Verrast en ontroerd bracht Carlo haar
naar zijn studeerkamer en daar zaten zij
onder lachen en tranen meer dan twee uur
lang voor het laatst bijeen.
Den volgenden morgen het was een
regenachtige, Maarsche dag met een win-
tersche temperatuur, stonden wij allen voor
den wagon, waaruit Lisl Ortner, die voor
een der vensters stond, hun de laatste af
scheidswoorden toeriep. Zij was bijzonder
opgewekt, of ze deed althans zoo, om het
afscheid niet al te moeilijk te maken.
Luitenant Arthur Ortner, die uitsluitend
met het doel het vertrek van zijn zuster te
kunnen bijwonen, naar Weenen was geko
men, glimlachte ietwat weemoedig, maar
verloor geen moment zijn stramme mili
taire houding. Carlo Zeiler hield zich in dit
gezelschap van naaste bloedverwanten, wat
afzijdig. Hij zei niet veel. maar de laatste
woorden, toen de trein reeds onder de
overkapping ultstoomde, kwamen van
hem: Tot ziens, Lisl!
In de nu volgende dagen en weken zette
Carlo zijn pogingen een betrekking te vin
den. hardnekkig voort, maar met steeds
minder resultaat. Wanneer er al eens hier
en daar een vacature was, bleek het steeds
een onbeduidend baantje te zijn, dat hij
beneden zijn waardigheid achtte en dat
hem wel allerminst de mogelijkheid bood
een gezin te stichten. Zij, die zich eens zijn
vrienden hadden genoemd en met wie hij
thans nog slechts zeer oppervlakkige rela
ties onderhield, interesseerden zich in het
minst niet meer voor zijn particuliere aan
gelegenheden en hij sprak er met hen ook
niet meer over, daar hij wel wist hoe wei
nig oprecht medeleven hij daar ont
moette.
Van Lisl kwamen geregeld brieven. Zij
was in den familiekring van haar oom
allerhartelijkst opgenomen, ze maakte het
uitstekend en slechts haar verlangen naar
Carlo wierp een schaduw over haar ver
blijf in de nieuwe wereld. Dergelijke brie
ven waren uiteraard niet bepaald geschikt
Carlo's geduld te sterken en einde Juni
kwam dan ook het oogenblik, waarop hij
tot zichzelf zei: Genoeg met dat vruch-
telooze zoeken hier; nu naar Amerika,
naar Lisl!
In een van hartstochtelijk verlangen
getuigenden brief deelde hij haar dit be
sluit mee.
Hij bracht zijn meubels naar een verkoo-
ping en maakte ook verder alles te gelde,
wat slechts eenige waarde had.
Juist deze brief echter, waarin hij Lisl
van zijn spoedige overkomst in kennis had
gesteld, bleef onbeantwoord. Waarschijn
lijk was hij zoek geraakt. Carlo herhaalde
den inhoud in een tweede epistel, waarin
hij zich voorts beklaagde zoo lang niets
van haar te hebben gehoord.
De opbrengst van zijn bezittingen, ge
voegd bij de rest van zijn kapitaal, was
voldoende om hem althans den eersten tijd
in Amerika nog een zekere onafhankelijk
heid te waarborgen.
Zijn vrienden vertelde hij, dat hij voor
korten tijd eenige familieleden in New
York ging bezoeken; hij wilde tot eiken
prijs lastige vragen en praatjes vermijden
en het amuseerde hem kostelijk, toen hij
bemerkte, dat deze trip naar de nieuwe
wereld hem plotseling weer aanzienlijk in
hun achting deed stijgen. Zij lieten het zich
zelfs niet ontnemen te zijner eere een ge-
zelligen afscheidsavond te geven bij
Sacher!
Mevrouw Ortner vertelde hij, dat hij
een zomerreis ging maken en toen hij haar
de hand ten afscheid drukte, moest hij in
wendig lachen bij het vooruitzicht, hoe ver
rast de goede vrouw zou zijn als zij straks
zijn eersten vaeantiegroet uit New York
ontving.
Geheel alleen e'en eenzame, in het wee
moedige besef niemand achter te laten, die
hem zou missen, maar ook met het heu
gelijke en gelukkig stemmende vooruit
zicht spoedig den eenigen mensch te zullen
terugzien, die naar hem verlangde, vertrok
hij op een warmen Augustusdag van het
Noorder station te Weenen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
DE DOOI HEEFT EEN EINDE GEMAAKT AAN DE KORTE MAAK
STRENGE HEERSCHAPPIJ VAN KONING WINTER. Op het ijs in
de Amsterdamsche grachten staat alweer een laag water.
NAAR DE WINTERSPORT.
Een groep wintersportgasten in St. Moritz op een sledetocht
in de wondermooie omgeving.
EEN MOOIE OVERZICHTSFOTO VAN DE GEDEELTELIJK
DICHTGEVROREN RIVIER DE LOIRE. Op den achtergrond
ziet men de Saint Cyr-brug en de stad Tours.
WIJ ZIJN NIET RANG. De leden van de Serpentine
Zwemclub in Hyde Park te Londen hakten het ijs weg om toch
te kunnen zwemmen.
ONDANKS DE DOOI WERD GISTEREN OP DE BANEN VAN DE
KRALINGSCHE IJSCLUB HET PROVINCIAAL KAMPIOENSCHAP
VAN ZUID-HOLLAND VERREDEN. DOLF VAN DER SCHEER, DE
KAMPIOEN VAN NEDERLAND, REED OOK MEDE. VÓÓR DOLF
VAN DER SCHEER, ACHTER HEM DE RIDDER.
HET 8U0-JAR1G BESTAAN VAN UET WEESHUIS TE ARNHEM WERD GISTEREN MEI OFGE-
WEKTHEID GEVIERD. De weeskinderen feliciteeren den vader en directeur van het weeshhuis, den
beer E. Baart, met dezen heuglijken dag.
