HM. de Koningin in Groningen - Nieuwtje van de Heldersche politie
pe noodlottige
terugkeer
79ste JaargangLEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
Iffl)
I i:itla'oez'e 's een krachtige drijfveer," zei
l»«e Kaufman, als iemand, die het
l'ton kon.
I 7i0l,on®! Primrose knikte.
Itrier u' 2e' hij. ..ondanks dat zelfmoord-
I m!.1® en wat dat mag beteekenen
"'J keek me even aan
>s er geen twijfel mogelijk, na wat
Ts. Potter gebeurd is. dat Sandra
vermoord is De oplossing van den
op mrs. Potter zal tevens den moor-
l,r met
IGould
I moord
1 Sï. van Sandra ontmaskeren. Ik moet
I |s rijon, v/aar ieder, die hier aanwezig
|tn~ oehalve mrs. Latham, die bij mij was,
I v«,TM™ ufman zich bevond van onge-
I r3Tt voor elven, toen mrs. Potter in
lover i van het dorP kwam, tot kwart
I ejA elven. toen mrs. Latham en ik haar
Ziin°nt,en 'n mrs- Latham's kamer."
I a.hj'n st«m ging rustig voort tegen een
I r,ohi.fIrond van absolute stilte. Toen hij
I ophield
lleen
1 fee):
sprak niemand. Zelfs George had
"oord te zeggen. Kolonel Primrose
r 'ond met een glimlach.
Kautm e hemel, kolonel!" riep Nathan
'man. riDe menschen kunnen maar
niet opeens zeggen, waar ze waren op ieder
willekeurig uur van den dag."
„Een uur geleden niet," zei kolonel
Primrose, nog rustiger.
Kaufman schudde zijn hoofd.
„Zelfs dan soms niet. Ik kwam hier een
paar minuten over elven. Was u toen
hier?"
Hij zag Rodman Bishop aan. Deze fronste
zijn zware wenkbrauwen tegen George, als
of de stakker verantwoordelijk was voor
de heele situatie.
Dat is zeker de straf, als je de secretaris
en voetveeg bent en tegelijk een familie
lid. Niet dat mr. Bishop niet altijd verba
zend aardig voor George was en hem heel
graag mocht, maar hij elschte méér
dienstbare onderdanigheid van iemand
verdragen zou hebben, die minder afhan
kelijk was. Sociaal afhankelijk, niet finan
cieel, want George had een heel mooi in
komen. Waarom hij het volhield, kon nie
mand zich voorstellen, belialve dat hij
geen andere familie, had en hield van het
leven dat Rosemary en haar vader leidden.
Het samenzijn met hen bood hem nog een
ander voordeel, want het stelde hem in
staat, overal heen te gaan en beschermde
hem tegelijk voor berekenende moeders.
Niemand anders zou hem ooit als huwbaar
beschouwen daar hij het ouderwetsche,
hardnekkige prototype was van den eeuwi
gen vrijgezel.
Als Rodman Bishop de wenkbrauwen te
gen hem fronst, wordt hij altijd geagiteerd
en snuit gauw zijn neus. Dat deed hij
nu ook.
„George en ik waren in den kelder," zei
mr. Bishop nadrukkelijk. „We hebben den
zwarten bessenwijn gebotteld, dien mijn
zoon en. Ik maakten toen we hier vroeger
waren. Hij zat in een oud sherryvaatje."
„En u, miss Bishop?" vroeg kolonel Prim
rose zacht.
Miss Bishop keek op dat oogenblik als
iemand, die ter dood veroordeeld wordt.
„Ik ben bang. dat ik het u niet zeggen
kan zonder mr. Kaufman onder vier oogen
te raadplegen," zei Rosemary. Haar koele
grijze oogen zagen kolonel Primrose vast
aan. „Omdat ik toevallig bij Grace was
van half elf tot nadat mrs Potter arri
veerde. Ik ben weggegaan nadat ze kwam."
HOOFDSTUK XVII.
We staarden Rosemary aan in absolute
ontsteltenis. Een beheerscht glimlachje
plooide haar mondhoeken.
„Ziet u." zei ze kalm. „het is wel ver
schrikkelijk als je houdt van een man
wiens vrouw pas vermoord is. zoodat, als je
maar met hem spreekt, het den schijn
heeft van verstandhouding."
Ik hield mijn adem in. Ik geloof, dat we
een oogenblik allemaal dachten dat ze gek
geworden was. Alleen kolonel Primrose zag
haar volmaakt kalm aan. Jim Gould staar
de naar haar, eerst doodsbleek, daarna
donkerrood. Toen glimlachte hij plotseling,
haar nog aanstarend. Het was de eerste
keer dat ik hem in die dagen zag glim
lachen, geloof ik. Eén oogenblik leek hij
weer op den Jim uit den tijd vóór Sandra
in zijn leven krvam. Maar ook niet langer.
Er was een stille, die meer dan pijnlijk
was. George Barrol giehelde natuurlijk,
net als de juffrouw van het dorpspostkan
toor en Nathan Kaufman trok één wenk
brauw op met een air van en-wat-verwach-
ten-ze-dat-ik-doen-zal. Ik keek zijdelings
naar Dikranov. Hij was volmaakt onbewo
gen. Mr. Bishop veegde zijn voorhoofd af
„En ik moest hem spreken," zei Rose
mary. „Dus vroeg ik hem, bij Grace te ko
men Ik wist dat ze het wel goed vond."
Kolonel Primrose knikte beleefd.
„En kwam hij?"
Rosemary knikte. „Ja, hij kwam."
Ze glimlachte tegen Jim.
„Niet erg gewillig Hij heeft ouderwet
sche ideeën over wat past. Hij wil niet. dat
de menschen praten."
„Ik wil niet dat ze praten over jou," zei
Jim eenvoudig.
„Hij bleef niet erg lang."
„Hoe lang?' vroeg kolonel Primrose.
„Net lang genoeg om me te zeggen, niet
dwaas tg zijn."
Mr. Kaufman keek Rodman Bishop aan
Kolonel Primrose glimlachte licht. Hij keer
de zich opeens tot George.
„En u, mr. Barrol?"
George schrok op. „Ik? O. ik was in den
kelder met oom Rod. den wijn aan het
bottelen."
Hij kleurde en keek ongerust mr. Bishop
aan.
„Juist." zei kolonel Primrose.
Hij stond op. Ik voelde me een beetje
onnoozel; toen ik hem naging, maar hij
scheen het te verwachten.
We waren bij de heg toen ik omkeek. Jim
Gould kwam buiten. Hij volgde ons niet.
Hij ging den weg op. Hij floot.
We waren bij de veranda, toen dr. Potter
het achterhek inreed Sergeant Buck
kwam ons tegemoet.
„Allemaal hier, behalve haar man," zei
hij, hard fluisterend. „Die Potter is hier
geweest, maar hij is weggegaan."
Sergeant Buck keek over zijn schouder
naar den man, die uit de auto kwam.
„Ze zeggen dat hij last had van de
warmte. Ik ben naar de club gegaan. Hij
had twee pure whisky's genomen, wat-ie
nog nooit gedaan heeft, zoolang de barman
zich herinneren kan. Hij zegt dat-ie nooit
een borrel neemt in zijn werk."
Hij ging wat op zij toen dr. Potter aan
kwam. Hij zag er bepaald vervallen uit.
Elsie Carter zei. dat je me hebben
moest." begon hij. zijn voorhoofd afvegend.
Hii keek vragend van mij naar kolonel
Primrose. „Wat is het heet!"
Sergeant Buck had heuseh niet naar de
club-bar hoeven te gaan. Potter's adem zei
genoeg.
„Ik moest u hebben, dokter," zei kolonel
Primrose.
„Zelfs als hij iets geweten had. zou één
blik op sergeant Buck's granieten gezicht
waarschuwing genoeg geweest zijn of
anders een blik op mijn gezicht dat er
iets bijzonders voor hem weggelegd was.
„Kcmt u binnen, alstublieft."
Kolonel Primrose ging voor. Ik wist dat
hij dr. Potter bespiedde als een havik,
ieder aarzeling, iedere nerveuze trekking in
handen en gelaat waarnemend. Als ik ge
durfd had, zou ik geroepen hebben, dat zij
daar dood lag. Maar ik deed het niet. En
onwillekeurig dacht ik. dat hij het wist.
hoe dan ook, al was het onmogeiijk.
Hij ging met hen mee. Ik bleef achter,
kijkend naar den pijnlijken ontocht door
de veranda en de deur die sereeant Buck
openhield Hij zou haar na een raar staD-
cen moeten zien. icor de o-enslaande
deuren, waar ze la»1 I'; "eerde me af. Ik
kon het niet verdragen, dat dit alles in
mijn huis gebeurde.
(Nadruk verboden). (Wordt vervol
DE VERKEERSPOLITIE ir den Helder is uitgerust met een ver-
F leersniegafoonmet geluidsver?terker, waardoor de verkeersagent
zich over grooten afstand verstaanbaar kan maken.
DE HERTOG EN DE HERTOGIN VAN WINDSOR
hebben voor twee jaar een „hotel" gehuurd op den Boulevard
Suchet te Parijs, dicht bij het Bois de Boulogne.
HET HOLLANDSCHE BIER SMAAKT DE MATROZEN VAN DEN IN
AMSTERDAM LIGGENDEN AMERIKAANSCHEN TORPEDO-
BOOTJAGER „SAMPSON" GOED.
1IET KONINKLIJK BEZOEK AAN GRONINGEN. - De
aankomst van H.M. de Koningin aan de woning van deD
Commissaris der Koningin in de provincie Groningen,
mr. J. Linthorst Homan.
ZOEKLICHTEN IN NEW YORK.
EEN LUCHTBESCHERMINGSOEFENING IN DE STAD
DER WOLKENKRABBERS. MET REUSACHTIGE ZOEK
LICHTEN WORDEN VIJANDELIJKE VLIEGTUIGEN
OPGESPOORD.
II. M. DE KONINGIN INSPECTEERT
NA HAAR AANKOMST IN
GRONINGEN DE EERE-
WACHT.
DE LOTING VOOR IIET A. V.R.O.SCHAAKTOURNOOI in het Am
steihotel te Amsterdam. Dames in nationaal eostuum hebben voor de deel
nemers geloot. Een Zeeuwsche doet dit voor Euwe.
■M P
