Zaterdag 5 November 1938
No. 36
LEIDSCH DAGBLAD
e kleine Mieke een pop kreeg
Kees piekerde tevergeefs, maar door
een onverwacht gelukje
,ees maar, wat er
gebeurde
ng
lEUCi
■n stil, armoedie straatje van de
itad was een klein winkeltje, dat
iiea het vroolijkste, kleurigste
van de heele straat vormde. Daar
iet sroote letters op de ruit: .Pop
ter". En den heelen dag hoorde je er
letje rinkelen en liepen moeders en
n in en uit.
os was een goede en goedkoope pop.
ter en daarom had hij vroeger al'ijd
irdiend. Alleen den laatsten tijd kon
beter, want aan die nieuwerwetsche
opc poppen was weinig te verdienen.
Jan met zijn grijzen baard mopper-
oms over tegen Kees. zijn twaalf-
lechtje. En Kees liet hem maar pra-
zei zoo nu en dan maar eens ge-
ja. iaof u hebt gelijk" En in-
n maak'e hij elastiekjes op maat
nde hij ijverig nieuwe blauwe oogen
blindgeworden poppekopje
was bijna altijd blij. HU floot een
deuntje en liet intusschen zijn ge-
i den vrijen loop. Hij schoot al mooi
:e avondschool en als hij over twee
inoeg geleerd had. wou hij naar zee.
atroosje worden op het opleidings
in dan heerlijk de vrijheid tege-
Vreemde landen en volken zien! Jö,
ner dan poppendoktertje spelen! En
Kees keek op en zijn blijde gedach-
aken opeens af Kijk, daar stond
it meisje van den overkant voor het
Een klein, bleek kind met groote,
ige oogen en een armoedig, dun
aan
/kwam ze toch altijd doen? Al maar
ijken naar de poppen, die voor het
itonden, klaar om te worden afgele-
draaide werktuiglijk haar schortje
armen, wipte van het eene been op
ieie en keek nu eens naar de poppen
etalage en dan weer naar de men-
die den winkel binnengingen. Kees
t haar smal gezichtje zien. tus-
de poppen door Hij knikte haar eens
ar ze scheen het niet te zien.
had zelf ook zoo'n klein zusje, waar
op was! Graag had hij dus even
het raam getikt en het meisje ge-
binnen te komen. Hij zou dan ge-
'bben: „Ga maar eens op je gemak
kijken" en hü zou haar de he ft van
pel hebben gegeven, dien moeder
'tegegeven had voor bij zijn brood.
Sees wist wel dat baas Jan niet hield
mdeloos gepraat En dus knikte hij
ar eens en ging dan aan het werk.
kraag van zijn jasje flink op en stapte
stevig dooi in de leege stille straat. Er was
geen mensch te zien. Ja toch, daar in die
portiek, kleintjes tegen den muur gedrukt,
stond het meisje van den overkant. Toen
ze Kees zag aankomen, lachte ze eens en
zei: „Daag!"
„Dag! zei Kees en hij bleef toen staan.
„Ik ken jou wel. hoor. Je staat alHjd voor
het raam bij den poppendokter".
„Ja" zei het meisje. .Ik ken jou ook best.
Je heet Kees en je woont twee straten
verder. En.vind je het fijn om poppen,
dokter te zijn?"
„Nou" zei Kees en hü dacht aan zijn
toekomstplannen „niet zoo heel erg fijn!
Maar ik verdien er geld mee en dat is wèl
prachtig".
„Ik zou het heerlijk vinden" zei het meis
je „altijd bij die mooie poppen! Ik heb ge
zien, dat er gisteren een prachtige slaap-
pop met echt haar werd binnengebracht.
Mag jij die maken?"
O" zei Kees, „die? Nee. die maakt de
baas. Maarwaarom sta je daar toch
altijd te kijken?"
Ik vind het zoo heerlijk, want ik heb
zélf geen pop, zie je. Mijn tante heeft er
eens een voer me gekocht, maag die ging
direct kapot. Nou en moeder heeft geen
geld om een nieuwe te koopen. En als ik
nu voor het raam sta, dan sta ik zoo te
denken, dat de allermooiste pop, die binnen
gebracht wordt, van mij is. Die pop heet
Mieke, net als ik en moeder. En dan denk
ik. dat ze alleen maar een paar dagen weg
is om gemaakt te worden en dat ik haar
dan mag gaan halen. Dat vind ik fijn,
zie je!"
„Ja" zei Kees, „ja. jaVerder kon hij
niets bedenken om te zeggen. Het maakte
hem opeens zoo verdrietig, dat dit kleine
ding daar maar dag in dag uit naar een pop
stond te hunkeren en er nooit één kreeg.
Graag had hij gezegd: ,Ik zal een pop voor
je koopen". maar waarvan? Kees wist best.
dat moeder het geld dat hij verdiende,
hard noodig had.
„Moet je niet naar huis?" vroeg hij op
eens kortaf,
„Ja, dadelijk. Ik wacht op moeder. Die
is uit werken zie je. Als moeder thuiskomt,
gaan we samen naar boven. Dan heeft
moeder ook eten meegebracht en dan dek
ken we samen de tafel. Nou dag!"
„Dag. Mieke" zei Kees en hij legde even
zijn hand op haar smalle schoudertje.
„Daag!"
Kees was den volgenden dag erg stil on
der het werk. Hii 'at te oievpr*n Van-
Kees dien middag naar huis ging.
iende het een beetje. Hij trot d$
fcui-vr
„Kijk, daar stond weer het kleine meisje van den oigrkant voor het raam
