Zeilwedstrijden op de Kaag - Boksmatch van KlaverenTenet
Het nichtje van
kuiten
79sie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
ZEILWEDSTRIJDEN OP DE KAAG.
De strijd der regenbogen. No. 15 „Waterrot", stuurman S. Kuipers en 6. „Schelm", stuur
man P. van Dijk.
DE BOKSMATCH OM HET EUROPEESCH KAMPIOEN- OP DE A.A.A.-KAMPIOENSCHAPPEN TE LONDEN
SCHAP IN HET MID DEN GEWICHT tusschen Beb won onze landgenoot Osendarp de finale 100 yards
van Klaveren (links) en den Franschen titelhouder hardloopen. Osendarp (op den voorgrond) tijdens
Tenet te Rotterdam. De strijd bleef onbeslist. den strijd.
DE HOLLAND B EK ERRO EI WED STRIJDEN op de Bosoh-
baan te Amsterdam. Finish achtriemsgieken juniores. Op dea
voorgrond ,,Njord", midden ,,Amstel" en achtergrond
de winnaar „Triton".,
EEN PERSONENAUTO UIT ENSCHEDE - bestuurd
door den heer A. S. slipte op de Weesperzijde te Am
sterdam en kwam in de Weespertrekvaart terecht. De
heer S. kwam om het leven.
INTERN. ZWEMWEDSTRIJDEN te Haarlem. Mevr.
Triebeis Koen feliciteert Cor Kint, kampioene 100 m.
rugcrawl met haar eersten prijs. Links Iet van Feggelen,
die 2de werd en rechts Nida Senff als 3de.
EEN TREIN
stortte, tengevolge van een verzakking van den ruim 10 meter hoogen steenberg
van de staatsmijn Hendrik te Brunssum, omlaag. De stoker kwam om het leven.
HET INTERNATIONALE CONCOURS-HIPPIQUE te Am
sterdam. De Duitsche équipe won den landenwedstrijd en
daarmede den zilveren molen, die door Prins Bernhard werd
uitgereikt. De uitreiking.
door LADY TROUBRIDGE.
37)
Toen hij hoorde, dat haar moeder de
eerste veertien dagen nog niet terug zou
komen, beet hij zich op de lippen. Ondanks
al zijn buien en oogenblikken van boosheid,
had Nick Rowant een warm hart en een
goed stel hersens, als hij deze tenminste
wenschte te gebruiken en als zijn gedach
ten niet door zelfbeklag in beslag genomen
werden, kon hij practisch en hulpvaardig
genoeg zijn. Zijn egoïsme was slechts een
gevolg van de afgodische liefde, die zijn
moeder hem toedroeg. Nu vergat hij even
wel al het andere en dacht hij er alleen
aan, hoe hij het meisje, dat hij zoo graag
mocht lijden, en dat hij altijd zoo kalm en
zonnig gekend had, uit haar moeilijkheden
zou kunnen helpen.
„Houd nu op met huilen," beval hij,
alsof hij veel ouder was, „en laten we eens
bedenken, of er niemand is, waar je heen
kunt. Ik hoef je wel rüet te zeggen, dat wij
het heerlijk zouden vinden, als je op Ro
want House kwam, maar moeder is in
Schotland en Tor en ik zijn alleen thuis".
„Oh nee." Linet schrok van dit voorstel
,Het Is erg lief van je, Nick, maar dat
gaat onmogelijk,"
„Neen, dat zou niet gaan", gaf Nick toe,
„en daarom moeten we iets anders ver
zinnen."
Door zijn sympathie en medeleven begon
Linet iets kalmer te worden en plotseling
schoot haar iemand te binnen, die haar
had aangeboden haar te helpen.
„Ik weet, waar ik heen zou kunnen,"
deelde zij Nick plotseling mede, „Ik begrijp
niet, waarom ik daar niet eerder aan ge
dacht heb. Waarschijnlijk was ik te ellen
dig om ook maar aan iets bepaalds te
denken".
,Wie is het?" vroeg Nick, die met ge
fronste wenkbrauwen over Linet's toestand
zat na te denken en geen oplossing kon
vinden.
„Je zult mijn goedkeuring moeten heb-
ben, weet je."
Linet glimlachte bijna over zijn houding
van ..man van de wereld" en begon hem
te vertellen, hoe Carrie haar haar logeer
kamertje had aangeboden in haar kleine
flat, boven de zaak, ingeval zij ooit eens in
de knel mocht geraken."
„Net wat je noodig hebt." verklaarde
Nick Rowant. „Je gaat naar Carrie! Die
kun je vertrouwen ook. En je kunt mij ook
vertrouwen, hoor, Linet. Het is wel een
sterk staaltje, dat je hebt uitgehaald, maar
ik neem aan, dat je er gegronde redenen
toe had, anders zou je dat niet gedaan heb
ben. En nu zullen we je in een taxi zetten
en je naar Carrie laten brengen, zoodat je
haar nog treft voor zij begint haar japon
nen en hoeden te verkoopen."
Gebiedend wenkte hij zijn bediende en
spoedig daarop liep Linet naast den rol
stoel terug naar de Albert Cate. van waar
zij gekomen was.
„En hoe is het met jou, Nick?" vroeg zy
en zij schaamde zich, dat ze dat niet eer
der gevraagd had.
.Heter," zei hij, „maar er is een mogelijk
heid, dat het nog beter gaat worden. Tor
heeft een beroemd Weensch specialist ont
dekt, die zich uitsluitend toelegt op zulke
ruggegraatsziekten als de mijne en als ik
moed genoeg heb, me onder behandeling
te stellen, gelooft hij wel, dat hij mij het
gebruik van mijn beenen terug kan geven."
„Oh Nick, wat zou dat heerlijk zijn."
Linet legde haar hand op den rand van
den rolstoel. „Wanneer komt hij?"
„Volgende week en ik kan niet zeggen,
dat ik er erg naar verlang. Dat eerste
onderzoek zal wel allerberoerdst zijn,
vrees ik."
Daarna wilde hij er geen woord meer
over zeggen. Hij vertelde, dat hij met Tor-
quil naar het Kasteel Rowant ging, zoodra
hij den dokter gesproken had en hij ver
onderstelde, dat daar wel net als altijd, een
feest gegeven zou worden.
..Maar je laat wat van je hooren, hoor
Linet," zei hij. toen ze een taxi hadden
aangeroepen en Linet het portier ge
opend had.
„Ik beloof je, dat ik je bij Carrie van
daan zal schrijven, of ik bel je op. Ik zal
nooit vergetdn, wat je vanmorgen voor me
gedaan hebt, Nick.... en Nick.... je
spreekt er met niemand over, is het wel?"
„Met geen sterveling", beloofde hij ern
stig. „Zelfs met Tor niet, hoewel Ik hem
bijna altijd alles vertel."
Linet gevoelde zich werkelijk eenigszins
getroost, door deze onverwachte ontmoe
ting met Nick en zij stapte ln den wagen
en gaf den chauffeur het adres op van
Carrie Carstairs.
Carrie ontving haar letterlijk met open
armen. Ze liet de japonnen, die zij over
haar arm droeg, vallen en omhelsde Linet
hartelijk.
„Probeer me maar niet uit te leggen,
waarom je gekomen bent," zei zij, en on
derbrak daarmee een gestamelde poging
van Linet om haar de situatie uit te leggen.
„Heb je vanmorgen al ontbeten? Neen?
Dan krijg je eerst wat te eten en daarna
kun je me alles vertellen."
Doch toen Carrie, later op den dag, ein
delijk het geheele verslag te hooren kreeg
en ook de oorzaak van de scène met tante
Beatrice, keek zij heel bedenkelijk.
„Wij moeten Mrs. Winsley direct laten
weten, waar je bent," verklaarde zij. „Denk
er om, lieverd, dat je moeder je aan haar
zorgen heeft toevertrouwd en als zij niet
weet waar je bent, geeft dat misschien nog
meer complicaties."
Doch Linet kwam nooit te weten, wat
Carrie tegen Mrs. Winsley gezegd had.
Zij wist alleen, dat na een heerlijken,
rustigen dag in bed, in het kleine logeer
kamertje. haar koffers daar bezorgd wer
den, vergezeld van een briefje met het
puntige handschrift van tante Beatrice
Linet had nauwelijks den moed het briefje
open te maken.
„Je had niet op zoo'n vreemde manier
weg moeten loopen." schreef Mrs. Winsley,
„maar nu Carrie me vertelt, dat je over
spannen bent, veronderstel ik. dat je een
zenuwinstorting gehad hebt. Ik vind het
daarom wel goed, dat Je bij haar blijft, tot
je moeder terugkomt. Zelf gaan we de vol
gende week naar Schotland bij de Rowants
logeeren. Jij was ook uitgenoodigd, maar
onder de gegeven omstandigheden heb ik
geweigerd en heb hun uitgelegd, dat je nog
niet sterk genoeg was om mee te komen."
Er was nog een postscriptum aan toe
gevoegd.
„Marcus Standish heeft me verteld, toen ik
hem opbelde, dat hij op het punt stond naar
Amerika te vertrekken. Dat heb je me nooit
verteld, dus die geschiedenis kan blijven
rusten, tot hij terugkomt. Ik geef je den
raad intusschen wat voorzichtiger te zijn,
en als je beter bent, zoo weinig mogelijk
uit te gaan, tot dat ellendige schandaal,
dat je veroorzaakt hebt, in het vergeetboek
geraakt is."
Zwijgend overhandigde Linet Carrie het
schrijven.
„Ik vroeg me al af, waarom Ik niets van
Marcus hoorde," zei zij en er klonken ver
bazing zoowel als ouluchting ln haar stem.
„Waarom denk jij, dat hij weggegaan is,
Carrie?"
„Gemakkelijkste oplossing," zei Carrie
wijsgeerig. „Je trekt het je toch niet aan,
Linet?"
Linet's blik was voldoende, zelfs voor zij
antwoordde:
„Ik ben er blij om, Carrie, het komt me
alleen zoo zonderling voor, dit plotselinge
vertrek naar Amerika"
Toen stamelde zij, met een diepe blos:
„Ik hoop niet, dat dat, wat tante Beatrice
hem gezegd heeft, hem de vlucht heeft
doen nemen. Dat zou ik afschuwelijk
vinden."
En zij verafschuwde inderdaad de ge
dachte, dat Marcus gedwongen zou zijn
Engeland te verlaten, om te ontkomen aan
haar zoogenaamde rechten op hem Dat
was een van de manieren, waarop tante
Beatrice haar vernederd had en wat zij
haar het slechtst zou kunnen vergeven,
iNadruk verboden). (Wordt vervolgd).
