Het vliegongeval bij Gilze-Rijen - De Kaagweek begonnen - Vacantie!
1
Het nichtje van
kuiten
79ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
DE DUBBELGANGSTERS SEN O RITA UZ AN A - de beken- DE EERSTE DAG VAN DE KAAGWEEK
van Greta Garbo en Mariene de Chileensche tennisster trad te
Dietrich, de zustere Carole en Londen in het huwelijk met mr. werd volSens traditie aangevangen met onderlinge regenboog-eenmans-
Betty Dietrich, in Engeland. Ronald Angers Taylor Ellis. wedstrijden. De regenbogen tijdens de wedstrijden.
DE VACANTIE OP DE AMSTERDAMSCHE SCHOLEN
IS BEGONNEN.
De run naar Buiten. Osendarp is er een kleine jongen Bij.
DE 14E JULI TE PARIJS.
DE GROOTE MILITAIRE PARADE OP DE PLACE DE LA CONCORDE OP DEN FRANSCHEN NATIONALEN FEESTDAG.
HET VLIEGONGELUK BIJ GILZE-RIJEN.
waar gistermiddag twee militaire vliegtuigen legen elkaar botsten. De vier
inzittenden kwamen om het leven. Eén der vernielde toestellen.
HET GRIEKSCHE STOOMSCHIP
„AGIOS GEORGIOS" - dat op
de Wester-Schelde bij Vlissingeu
omhoog voer, is te Amsterdam in
een dok opgenomen.
DR. SPIEL.MANN de bekende schaakmeester, vertrok per
K.L.M. uit ons land naar Praag. Dr. Euwe kwam hem op
Schiphol uitgeleide doen.
door LADY TROUBRIDGE.
36)
Het was een verschrikkelijke scène en
toen mrs. Winsley een beschuldigenden
vinger op Linet richtte, was het meisje een
flauwte nabij.
..Ontken het, als Je durft, dat je in het
begin verliefd was op dien jongen Stan-
dish.tot je je kansen dacht schoon te
zien, om je netten vout Torquil Rowant uit
te zetten. Om hem oen je plotseling van
idee veranderd en wc "je Marcus niet heb
ben, toen hij je ten huwelijk vroeg."
Linet kromp Ineen. Dat was in ieder ge
val de waarheidhet eenlge greintje
waarheid tusschen al de vreeselijke on
redelijke dingen, die tante Beatrice er uit
gegooid had. Het was om Torquil. dat zij
nooit met een anderen man zou trouwen,
hoewel tante Beatrice er nooit eenlg besef
van zou hebben, hoe nederig en vol zelf
verloochening haar liefde voor dien man
was. Zij maakte een beweging, die al haar
wanhoop te kennen gaf.
••Zeg nu niets meer. Ik kan het niet ver
dragen", smeekte Linet.
En nu de aanval van razernij bij tante
Beatrice bedaarde en haar verstand weer
de overhand begon te krijgen, zag zij ln,
dat zij te ver gegaan was.
„Je brengt me ook tot het uiterste, Li
net", zei zij min of meer verontschuldi
gend. „Maar als je nu verstandig wilt zijn,
dan wil ik dat wel vergeten. Ik ga nu Mar
cus opbellen en dan zal ik je het resultaat
wel meedeelen."
En zonder verder nog een blik op het
verslagen meisje te richten, verliet zij het
vertrek en sloot de deur achter zich.
Linet deed een wanhopige poging om
niet in snikken uit te barsten. Deze scène
was verschrikkelijk geweest voor de doch
ter van Helen Seton Maar het ergste had
den de wreede woorden van haar tante het
meisje gekwetst, waarmede deze haar had
verraden welke valsche en verkeerde mo
tieven zij aan Lints onschuldige gedragin
gen had toegekend, vanaf het eerste
oogenblik, dat het meisje bij haar in huis
was gekomen.
Deze bittere beschuldigingen klonken Li
net nog in de ooren en zij begreep, dat zij
hier nu niet langer kon blijven. Dat was
onmogelijk. Zij kon tante Beatrice niet
onder oogen komen en aanhooren, wat
deze tegen Marcus gezegd had of tot welke
beloften zij hem gedwongen had. Zij moest
weg en wel heel sne], voor haar tante haar
verzocht bij haar te komen.
Haastig greep zij een peignoir en spoed
de zich naar de badkamer, kwam snel
terug en kleede zich aan, terwijl zij nu en
dan even luisterde of er geen voetstappen
klonken en of tante Beatrice het meisje
niet zond om Linet te waarschuwen bij
haar te komen.
Er kwam evenwel niemand en Linet zette
met trillende vingers haar hoed op, wierp
met kloppend hart nog een blik in het
rond; overwoog, of zij misschien haar be
zittingen nog in een koffertje zou kunnen
pakken, doch kwam tot de conclusie, dat
bet verstandiger was. dit niet te doen.
Eenmaal buiten gekomen, zou haar wel
een of ander plan te binnen schieten en
zouden .haar zenuwen wel zoo gekalmeerd
zijn. dat zij behoorlijk kon overleggen, wat
zij zou doen.
Nu was haar eenige gedachte, ongezien
het huis te verlaten en als zij nog ging
pakken, dan was het misschien straks
te laat.
Het geluk was met haar. Mrs. Winsley
was in haar eigen kamer aan het telefo-
neeren en Tanis was nergens te bekennen.
Linet sloop de trap af en opende de voor
deur. Zij was het dienstmeisje voorbij
gegaan. dat de hal aan het stoffen was,
doch het meisje was alleen even opzij gaan
staan, om haar door te laten en had geen
opmerking gemaakt over het feit, dat miss
Seton reeds zoo vroeg de deur uitging.
Het was een heerlijke, frissche Juni-
ochtend, die evenwel een heeten dag voor
spelde en toen Linet een eindje geloopen
had, gaf zij aan een plotselinge opwelling
gehoor en riep zij een taxi aan. Zij gaf den
man opdracht haar naar de Albert Gate te
rijden. Zij verlangde naar de rustige,
groene gazons van het park, doch toen zij
eenmaal daar was aangekomen, bleek
het, dat het denken, daar niet gemakke
lijker was.
Zij gevoelde zich erg slap en zij kon haar
gedachten niet concentreeren Ze liep doel
loos over het gras, tot zij tenslotte op een
bank neerviel en ze zat zoo bewegenloos.
dat een paar kinderen, die vroolijk aan het
spelen waren, verwonderd naar die stille
gedaante hieven kijken en zich afvroegen,
of die werkelijk net zoo levend was als
zijzelf.
Toen zij voorbij waren, bleef het pad een
poosje leeg en een muschje, wat brutaler
dan de andere, waagde zich vlak bij Linefs
voeten, om een paar kruimeltjes weg te
pikken.
Het zien van het vogeltje leidde haar ge
dachten even af en zij trachtte het gevoel
van wanhoop van zich af te schudden, dat
zich van haar had meester gemaakt, toen
zij zich realiseerde, dat tante Beatrice haar
eigenlijk van Ladogan Terrace had weg
gejaagd, en dat zij, tot mammy terugkwam,
verschrikkelijk eenzaam zou zijn Zij be
dacht zich, dat ze maar heel weinig geld
had en volkomen zonder eenig plan, zonder
kleeren of wat dan ook, aan haar lot was
overgelaten.
Het was een bitter einde van een bezoek,
dat zoo veelbelovend had geleken.
De tranen, die zij dien heelen morgen
teruggedrongen had, kwamen nu los en,
het gezicht in haar handen verbergend,
snikte Linet, alsof haar hartje zou breken.
Linet vergat alles om zich heen. Zij
hoorde ook niet. hoe een rolstoel langs het
verlaten pad geduwd werd en was zich niet
bewust, dat de invalide haar scherp opnam.
„Laat me een oogenblikje hier", zei Nick
Rowant zacht tot zijn bediende. „Ik wil
even met Miss Seton spreken. Jij kunt
daarginds wel wachten".
Toen Linet eindelijk ae handen van haar
gezichtje wegnam en naar een zakdoek
zocht, bemerkte zij. dat de bruine oogen
an den invaliden jongen haar recht aan
keken en met zachte stem zei Nick Ro
want:
„Maar Linet, wat scheelt er aan?"
Linet deed moeite zich te beheerschen.
„Alles," zei zij eenvoudig. „Maar het spijt
me, dat je mij hier zoo gevonden hebt,
Nick. Ik dacht, dat ik alleen was en wou
eens flink uithuilen."
„Trek je daar maar niets van aan", ant
woordde zij, „het wordt overigens tijd, dat
ik ook eens naar jouw moeilijkheden luister.
Je hebt genoeg van de mijne gehoord. Je
bent niet zooals Ik. Jij raakt niet voor niets
overstuur. Je moet wel een zeer gegronde
reden hebben, om te huilen".
Linet was bezig haar gedachten te ver
zamelen. Zij kon toch onmogelijk haar fa
milie afvallen, zelfs niet tegenover dezen
aardigen jongen, en zij mocht hen toch
niet berooven van de vriendschap van de
Rowants door dezen te vertellen wat tante
Beatrice allemaal gezegd had. Maar zij
moest toch wel iets zeggen.
„Ik bén weggeloopen van Ladogan Ter-
race", zei zü eindelijk. „Ik heb verschrik
kelijk ruzie gehad met tante Beatrice en
ik kan daar onmogelijk meer heen."
Nick keek verbijsterd. Maar hij stelde
geen vragen naar de oorzaak van de ruzie.
Hij keek haar slechts aan en zijn bruine
oogen waren vriendelijk en begrijpend. Zijn
eenige vraag was een uiteTst practische.
„Waar loop je naar toe, Linet?"
„Dat weet ik niet, Nick," zei zij een beetje
afwezig. „Ik heb er nog niet over nage
dacht. Ik kwam hier om alles eens te over
denken en een plan te maken, maar
maar
En weer barstte zij in snikken uit. Nick
stak zijn bruine hand uit en greep de hare.
„En je moeder? Is dat niet de eerste, die
er voor in aanmerking komt?"
(Nadruk verboden), (Wordt vervolii).
