De Jan Carstensz naar Indië - Het a.s. van de Koningin
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
79s(c Jaargang
FEUILLETON
EEN GROOT AANTAL ZANGERS TE AMSTERDAM DE EERSTE VAN DE GEREGELDE POSTVLUCHTEN VAN DE K.N.I.L.M. NAAR
hield op het terrein van het voormalige Paleis voor Volksvlijt een repetitie, voor de groote zanghulde, welke AUSTRALIë werd onder buitengewoon groote belangstelling te Tjililitam. begonnen. Het
aan H. M. de Koningin in verband met Haar regeeringsjubileum gebracht zal worden. toestel wordt uit de hangar naar buiten gebracht.
FIET SEM1-PKRM t SENTE RIJKSMUSEUM KRöLLER-MüLLER gelegen in
het midden van het nationale park De Hooge Vehrwe wordt morgen geopend. Oud
minister Marchant, voorzitter van de Hooge Veluwe toont journalisten de bouw
plannen voor het groote museum Kröller-Müller.
LEDEN VAN DE CLUB VAN VROU
WELIJKE VLIEGERS to Romford
gaven demonstraties. Een jonge avia-
trice start haar miohine.
EEN ENORME DRUKTE heerscht er momenteel In de vuurwerkfabri-
cage in verband met het a».s. regeeringsjubileum van H. M. de Koningin.
Honderden vuurpijlen worden bij de firma Kat alhier, aangemaakt en naar de
magazijnen vervoerd.
DE ONLUSTEN IN PALESTINA
hebben troepenverplaatsingen tengevolge. Eén lange stoet van leger-auto's bemand
met Royal Scots, staat op 't punt uit Tulkram té vertrekken.
DE KUSTVAARDER „JAN CARSTENSZ" - der Nw.
Guinea Petr. Mij. die, bemand met 12 officieren do
reis naar Indië zal maken. Dit is 't kleinste vrachtschip
(164 ton) dat ooit op eigen kracht naar Indië voer.
DE ENGELSCHE
ZWEEFVLIEGERS -
Murray en Sproule die
't wereldrecord zweef
vliegen verbeterde
door 23 uur 13 min. in
de lucht te blijven.
door LADY TROUBRIDGE.
32)
Zij had hem, na den dag van dat min of
vreemde en weinig enthousiaste hu
welijksaanzoek slechts een of tweemaal ge
zien en hem niet meer alleen gesproken,
terwijl ook hij, van zijn kant, geen enkele
poging in het weTk gesteld had, met haar
alleen te zijn.
Het was waar, dat hij haar dien dag ge
vraagd had met hem te lunchen, doch Li-
net had kunnen zeggen, dat zij al een
andere afspraak had, en zonder al te veel
protest had hij dat geaccepteerd.
Hij scheen nu alleen maar oog te hebben
voor het wedden en draafde voor het begin
van elke race naar zijn bookmaker.
Gelukkig wist tante Beatrice niets van
die uitnoodiging af, anders had zij Linet
stellig gedwongen die aan te nemen en had
zij haar nooit toegestaan, deel te nemen
aan lord Rowant's feestmaaltijd in die
groote tent.
Torquil Rowant stond hen op te wach
ten; de zon viel op zijn blonde haren en hij
maakte een kranigen indruk. Er waren al
andere gasten in de tent, toen de Winsley's
arriveerden. Hij stelde het gezelschap aan
elkaar voor.
Met voldoening luisterde mrs, Winsley
naar de complimentjes, die lord Rowant
Tanis maakte.
„Wat zie je er heerlijk koel uit, in dat
witte japonnetje", merkte hij op. doch ge
lukkig ontging tante Beatrice de rustige
glimlach, waarmee hij Linet aankeek en
de plotselinge blos op de wangen van het
jonge meisje.
Al mocht dit dan aan mrs. Winsley ont
gaan zijn, Tanis' scherpe blikken hadden
het wel opgemerkt en zij klemde even haar
vuurroode lippen vast opeen, al zette zij een
luchtige conversatie met lord Rowant on
onderbroken voort.
Als bij toeval bevond zij zich nog aan zijn
zijde, toen het gezelschap zich aan tafel
zette en legde meteen beslag op de plaats
aan zijn linkerzijde, zoodra zij gezien had,
dat hij Pamela Omerod gewenkt had aan
zijn rechterkant te komen zitten.
Linet zat aan het andere einde van de
tafel, tusschen Eldred Byrne en Bobbie
Vereker en zij kon alleen Torquil maar zien
en niet hooren. wat hij zei,
Tanis vroeg zich bij het eten van haar
kreeftenmayonnaise af. of Torquil wel te
vreden was met deze tafelschikking. Eerst
scheen dat wel het geval te zijn. want hij
was even charmant tegen haar als tegen
de anderen. Hij bood haar den wijn aan,
die, naar hij zei, een specialiteit van zijn
regiment was en deelde haar mede, welk
paard den volgenden dag waarschijnlijk de
Hunt Cup zou winnen.
Doch tegen het einde van de lunch, toen
de heerlijke dikke aardbeien, die schuil
gingen onder den slagroom, geserveerd
werden, betrapte Tanis hem er op. dat zijn
oogen meer dan eens in de richting van
Linet dwaalden en op haar gezichtje, dat
half door haar grooten hoed verborgen
werd, bleven rusten.
Toen dit het geval was, was het voor
Tanis vergeefsche koelte zijn aandacht
weer tot haar te trekken en moest zij ten
slotte inzien, dat hij zelfs in het geheel niet
meer naar haar scheen te luisteren.
Zij beet zich geërgerd op de lippen, brak
haar zin kortweg af en verviel in stilzwij
gen, Het werd inderdaad tijd om handelend
op te treden en plotseling kreeg Tanis een
ingeving.
Eén ding was er, dat zijn aandacht weer
op haar zou vestigen en dat dien peinzen-
den blik uit zijn oogen zou verjagen, waar
mee hij dat ellendige nichtje van haar zat
aan te staren.
Bewust richtte zij haar blik ook op Linet
en maakte met een bekoorlijken glimlach
de opmerking, dat Linet er dien dag weer
schattig uitzag. „Maar ja, verliefdheid
flatteert een meisje altijd, is het niet?"
„Ongetwijfeld", gaf hij toe, „maar is dat
woord op miss Seton van toepassing?"
Tanis keek hem onderzoekend aan. Toen
trok zij haar wenkbrauwen op en deed
alsof zij heel verschrikt was,
„Oh, dat is weer net iets voor mij", ver
klaarde zij zacht, „nu heb ik alles bedor
ven. Maar bijna iedereen weet, dat zij en
Marcus
Nu was er reden te over zich over zijn
onachtzaamheid te beklagen. Hij liet den
keüner zijn bord wegnemen, zonder iets
gegeten te hebben, terwijl zijn grijs-groene
oogen op Tanis' gelaat bleven rusten, met
een uitdrukking, die zij niet geheel en al
verklaren kon.
„Miss Seton en Marcus Standishwilt
u werkelijk zeggen, dat die twee verloofd
zijn?"
„In stilte verloofd", verbeterde Tanis,
terwijl zij haar stem liet dalen. „Haar moe
der is voor eenige weken op reis en daarom
kan er nog niets publiek gemaakt worden.
Maar moeder vindt het goed en er bestaat
weinig twijfel of we zullen het seizoen slui
ten met haar bruiloft, zoodra tante Helen
terugkomt."
,Dat is werkelijk een nieuwtje voor mij."
Torquil Rowant was gesloten als altijd,
doch toen Tanis een sigaret opstak, was zij
zeer tevreden over zichzelf en over de han
digheid. waarmede zij die plotselinge ge
dachte had uitgebuit.
Wat Torquil ook voor Linet mocht gevoe
len, zij was zeker, dat zijn belangstelling
voor het meisje onmiddellijk zou bekoelen,
nu zij de verloofde van een ander was.
Daarvoor was Torquil Rowant te trotsch.
Over het geheel genomen was Tanis zeer
tevreden over haar diplomatieke optreden.
Terwijl Tanis en Lord Rowant aan het
eene einde van de tafel samen converseer
den. zei Eldred Byrne tegen Linet, die zijn
tafeldame was:
.Ik vrees, dat ik vrij vervelend gezel
schap geweest ben, maar zulke dingen ma
ken me altijd somber. Ik haat die men-
schenmenigte en ik verafschuw paarden
rennen."
„Waarom komt u dan hier?" vroeg Linet,
en zij zag, dat zijn oogen nog treuriger
stonden dan anders en dat hij te midden
van al die vroolijkheid werkelijk den in
druk maakte van een ongelukkig mensch.
Eldred Byrne trok zijn schouders op.
„Waarom doe je nu eenmaal dingen?"
vroeg hij luchtigjes doch wierp tegelijker
tijd een blik op Tanis, die als een blanke
lelie aan de overzij zat en die blik was dui
delijk genoeg om Linet de verklaring te
geven van zijn aanwezigheid op races en bij
deze speciale lunch.
Linet had medelijden met hem. Hij hield
nu eenmaal van Tanis die wreed genoeg
was om met hem te spelen, zijn aanbid
ding te accepteeren en tegelijkertijd doel
bewust bezig was. een rijkere en voor
namere partij aan haar voeten te brengen.
Linet zuchtte. Alles scheen verkeerd te
zijn op deze wereld. Zij amuseerde zich
heelemaal niet aan deze lunch, en was blij,
toen Eldred op zijn horloge keek en aan
kondigde, dat het hoog tijd werd om op te
staan, wilden zij nog bijtijds vóór de vol
gende race, het veld oversteken.
„Laten wij gaan", zei hij, en stond met
een op. ,De anderen zullen zoo meteen wel
volgen".
Nauwelijks had hij uitgesproken of Lord
Rowant stond op en de tafel werd opge
heven.
Met moeite baanden zij zich een weg door
de opgewonden, dichte menigte. Nauwelijks
waren zij honderd meter ver, of Linet
kwam met schrik tot de ontdekking, dat zij
haar taschjeeen beeldje van wit zeem
leer. kwijt was.
Zij dacht, dat zij het onder de tafel had
laten vallen en zonder een oogenblik te
aarzelen snelde zij terug naar de tent en
vond daar inderdaad het taschje liggen.
Zij klemde het vast tegen zich aan en
liep op een holletje naar het witte hek.
Tot haar schrik bemerkte zij, dat dit geslo
ten was en dat het bewaakt werd door
twee stevige agenten.
„Spijt me Miss. Er mag niemand door,
voor deze race is afgeloopen".
(Nadruk verboden). (.Wordt vervolgd).
