Het vliegongeluk bij Schellingwoude - De kerkbrand te Tiel
79 ste Jaargang LEIDStH DAGBLAD Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
TENEINDE EEN FOTO TE KUNNEN MAKEN van het verongelukte
marine-vliegtuig, L. 10, dat ongeveer 200 meter uit de kust lag, bleef
den fotograaf niets anders over dan zwemmende naar het wrak te gaan.
HET ONGELUK MET HET
MILITAIRE WATERVLIEG
TUIG L. 10 bij Schelling
woude. Een der inzittenden
werd gedood, de ander ernstig
gewond. Het wrak in het
IJsselmeer.
GOLFWEDSTRIJDEN TE NOORD-
WIJK. John Griffith in zijn partij
tegen A. C. Critchley om het internatio
nale amateur-kampioenschap.
ZELFBESTUUR. OP BALI.
Met indrukwekkend ceremonieel zijn te Besakih op Bali de acht nieuwe zelfbestuurders
van het eiland beëedigd. Resident Moll spreekt tot de zelfbestuurders.
DE KON. MARINE JACHTCLUB organiseerde natio- DE HOLLANDER GERRIT SCHULTE IN DEN TOUR DE GROOTE KERKBRAND TE TIEL.
male zeilwedsjtrijden op de reede van Texel Handicap- DE FRANCE - waarvan hij eergisteren de derde étappe HET GEHEEL DOOR HET VUUR VERWOESTE INTERIEUR VAN DE KERK VAN
wedstrijd voor overdekte jachten dor A on B klasse en der v/m
75 m3. kruiserklasse. „Het zilveren kruis" in actie. won- Schulte by de finish van dezen rit. DEN H. DOMINICUS.
door LADY TROUBRIDGE.
30)
En het was niet altijd eenvoudig geweest
hem zoo te behandelen en het begon steeds
moeilijker te worden het werd bijna
onmogelijkEn plotseling, als door een
bliksemstraal getroffen, werd het Linet
duidelijk waarom dat zoo was.
Niet Marcus was het, dien zij liefhad
of ooit lief zou hebben.
Zij had Torqull Rowant haar hart ge
schonken. En Torqull Rowant was de man,
op wien Tanis haar zinnen gezet had.
Bij deze plotselinge ontdekking sloot zij
even de oogen en opende deze juist weer
op het oogenblik, dat er iemand de kamer
binnentrad. Een ondeelbaar oogenblik
meende Linet, dat het Torqull zelf zou
kunnen zijn. Toen zag zij Marcus en zijn
luchtigen glimlach.
,Jk ben op een verschrikkelijke bijeen
komst je tante tegengekomen en die ver
telde me. dat je alleen thuis was", zei hij,
terwijl hij naast haar op de groote sofa
ging zitten. „Ik heb dus de rest van de ver
tooning er maar aangegeven en nu ben ik
hier om uit te vinden, of je misschien Iets
gachter tegenaover mij gestemd bent."
Dus tante Beatrice had dit tête a téte
gearrangeerd! Dit was een onderdeel, voel
de Linet, van haar geheimzinnige plan.
Marcus aan te moedigen, hoewel de juiste
toedracht van de zaak Linet nog steeds
niet geheel en al duidelijk was. Zij schonk
echter thee voor hem en praatte op de ge
wone schertsende wijze, die hij zoo leuk
vond, tot hij er van doordrongen scheen,
dat haar booze bul over was.
Toen het theegerei was weggeruimd en
zij weer alleen waren, kwam hij terug op
haar koele houding, dien dag van de
trouwerij en hoe ellendig hij dat gevon
den had.
„Dat heeft me doen inzien", zei hij
eenigszins schoorvoetend, „dat het beter
is, dat we de dingen voor het vervolg op
een anderen leest schoeien, zoodat je dat
niet meer kunt uithalen."
„Een anderen leest?" herhaalde Linet,
terwijl zij zich afvroeg, wat er nu zou
komen.
„Ja, een conventioneele.een engage
ment. Het zal een verduiveld lang engage
ment worden, lieve kind, want het zal wel
heel lang duren, voor ik zoover ben, dat ik
jou naar St. Hilda's kan leiden, maar het
lijkt me toch beter, dat we de wereld er van
in kennis stellen en een advertentie in de
krant zetten. „Tot een huwelijk hebben
besloten, etc...." citeerde hij spottend.
„Marcus, houd op." Linet moest hem den
mond snoeren. „Zie je. Ik kan me niet met
je verloven en ik kan niet met je trou
wen
Het superbe zelfvertrouwen van Marcus
kon deze weigering eerst niet bevatten.
„Waarom ben je veranderd?" vroeg hij.
„Tot nu toe heb je nooit het land aan me
gehad, is het wel?"
„Ik heb je altijd graag mogen lijden. Ik
heb gedacht, dat ik van je hield, maar het
is niet zoo. Dat weet ik nu".
„Maar LinetDit tegenstribbelen
maakte dat Marcus werkelijk een oogen
blik ernstig werd. Hij sloeg zijn arm om
haar heen en was er zeker van, dat zijn
aanraking meer zou kunnen doen dan zijn
woorden en voor Linet zich los kon maken,
kwam tante Beatrice het vertrek binnen
schrijden. Zij deed niet, alsof zij deze
innige omarming niet zag:
„Moet ik jullie mijn zegen geven?" vroeg
zij vroolijk,
Marcus trok haastig zijn arm terug en
stond op.
„Ik hoop het, mrs. Winsley", zei hij be
minnelijk, „doch Linet kan u dat beter uit
leggen."
„Wel, mijn lieve, kleine nicht, ik snak er
naar de verklaring te hooren en ik ben blij,
dat Marcus ons een poosje alleen gelaten
heeft", zei tante Beatrice op bijna moeder
lijken toon, „Wat is het toch een char
mante jongen en wat zullen jullie gelukkig
zijn, samen. Het doet mijn hart goed, zoo
iets te zien", voegde zij er devoot aan toe.
Doch Linet stond recht voor zich uit te
staren.
„Er valt niet veel te vertellen. Marcus
heeft me ten huwelijk gevraagd en ik heb
„neen" gezegd."
Er kwam een harde trek op het gelaat
van tante Beatrice.
„Je hebt „neen" gezegd?" herhaalde zij
ongeloovig. „Dan kan ik je alleen maar
zeggen, dat je inderdaad een buitengewoon
dom kind bent en dat het beste is, dat je
de zaak nog eens grondig overlegt, voor het
te laat is."
„Het is al te laat, tante Beatrice."
„Te laat? Wat bedoel je? Waarom is het
te laat?"
„OmdatToen zweeg zij, overtuigd
dat het doelloos was verder te praten. Hoe
had zij ooit kunnen denken, dat zij eenieen
uitleg zou kunnen geven; dat zij ook maar
zou kunnen zinspelen op haar hopelooze
liefde voor een anderen man. Als tante
Beatrice daar ooit achter zou komen
Linet rilde bij die gedachte. Gelukkig
trad Tanis op dat moment de kamer bin
nen en natuurlijk had Mrs. Winsley daar
na voor niemand anders oogen, dan voor
haar dochter.
Tanis negeerde de geladen atmosfeer
volkomen en overhandigde haar moeder de
proeven van haar laatste portret,
„Ik dacht, dat je die wel zou willen zien,
moeder." Zij sprak met bestudeerde onver
schilligheid, doch haar oogen glinsterden
bij het zien van een fraaie weergave van
haar eigen elegante en knappe verschij
ning.
„Zij zijn prachtig!" fluisterde Mrs. Wins
ley en in haar stem kwamen de trots en de
triomf, die zij op dat oogenblik gevoelde,
duidelijk uit. Alle gedachten aan het booze
gesprek, met Linet, waren voor het mo
ment op den achtergrond gedrongen en zij
bekeek de foto's nog eens critisch om te
bepalen, welke daarvan aan de verschillen
de weekbladen gestuurd moest worden, die
steeds maar weer bedelden om een portret
van de knappe Miss Winsley.
Terwijl moeder en dochter aan het be
raadslagen waren, sloop Linet behoed
zaam de kamer uit en slaakte een zucht
van verlichting, toen zij den overloop be
reikt had. Het was haar bijna te machtig
geworden en Tanis was juist op het goede
oogenblik binnengekomen, Zoodoende had
Mrs. Winsley geen gelegenheid gehad haar
te dwingen het aanzoek nog eens in over
weging te nemen.
„Maar ik wil niet met hem trouwen,"
dacht Linet en klemde haar handen vast
ineen.
Doch ondanks die dappere woorden, ge
voelde zij zich vrij hulpeloos. Zij was bij
Mrs. Winsley ln huis en stond onder haar
hoede. Mammy was ver weg, ergens op zee,
en was niet te raadplegen. Mammy kon
haar nu niet te hulp komen, en Linet wist
maar al te goed, dat tante Beatrice onein
dig veel geraffineerder was dan zij, Linet.
Een ding echter gaf haar moed.
Zij hield van Torquil en sedert zij tot die
ontdekking gekomen was, wist zij, dat het
voor haar onmogelijk zou zijn, van een
anderen man te houden. Nu zij wist, wat
liefde werkelijk was, zou het verraad zijn
aan haar eigen hart, als zij met Marcus
trouwde. Dat haar liefde voor Torquil vol
komen nutteloos was, veranderde niets aan
het geval. Zij wist, dat zij den man van
haar droomen gevonden had en dat zij
haar liefde voor hem tot eiken prijs moest
bewaren. Langzaam liep zij de trap op,
naar haar slaapkamer.
Doch toen zij daar eenmaal gekomen
was, drong de moeilijkheid van de situatie
zich weer met hernieuwde kracht aan
haar op.
„Ziezoo", zei Carrie Carstairs en zwaaide
met haar schaar. „Dat is, wat je noodig
hebt, om er een schat van een avondjapon
van te maken."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
